Αισθάνομαι ένα βάρος στη κοιλιά μου και κατεβάζοντας το χέρι μου, βρίσκει το δικό του. Αμέσως οι θύμησες ξυπνούν στο μυαλό μου και χαμογελώ. Ανοίγω τα μάτια και γυρίζω ελαφρώς προς το πλάι. Κοιμάται τόσο γαλήνια, σαν ένας άγγελος. Πρώτη φορά τον βλέπω σε μια τέτοια κατάσταση αφού ποτέ πριν δεν κοιμηθήκαμε μαζί. Είναι τρελή η κατάληξη αν αναλογιστεί κανένας όλα αυτά που έγιναν μεταξύ μας. Λίγες ώρες πριν ήμουν ελεύθερη μα πλέον βρίσκω τον εαυτό μου φυλακισμένο στα δεσμά του. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να ξεφύγω μα ούτε ξέρω αν το θέλω κι όλας. Κάναμε λάθη, και μάλιστα πολλά μα ποιος δε κάνει; Ποιος είναι αναμάρτητος και ποιος σωστός; Η απάντηση είναι κανείς. Όσο θυμάμαι αυτά που έγιναν χθες άλλο τόσο πεταρίζει η καρδιά μου. Ο τρόπος που με άγγιζε, που με φιλούσε, θεούλη μου καλέ δεν έχω ξανανιώσει έτσι. Ξέρω πως ήταν δύσκολο για εκείνον, δεν είναι εύκολος άνθρωπος μα δε του ζήτησα πολλά. Κι εκείνος, μου τα έδωσε… Όλη τη νύχτα μου τα έδινε χωρίς σταματημό. Κάναμε έρωτα για όλες εκείνες τις φορές που χάσαμε στο μήνα που πέρασε. Ξανά και ξανά...Ξέρω πως όταν ξυπνήσει, κατά πάσα πιθανότητα θα επιστρέψει στον παλιό εαυτό του μα δε με πειράζει. Έστω και για μια νύχτα, ήταν δικός μου και αυτό αρκεί.
Σηκώνομαι σιγά σιγά για να μην τον ξυπνήσω, βάζω τη μπλούζα του , κλείνω τις κουρτίνες για να μη μπαίνει φως και βγαίνω έξω. Έχει άπλετη ησυχία στο σπίτι σημάδι πως ο Σαμ είναι ακόμα εκτός. Δεν ξέρω ακόμα πως θα εξελιχθεί η κατάσταση ούτε τη συμπεριφορά του απέναντι μου μόλις ξυπνήσει μα η νύχτα που πέρασε ήταν αρκετή για να γεμίσει τις μπαταρίες μου. Κατεβαίνοντας κάτω, ακούω ήχους από τη κουζίνα. Γαμώτο! Γυρίζω για να ανέβω πάνω και να ντυθώ μα δε προλαβαίνω.
«Σε άκουσα μικρή, έλα μέσα» τον ακούω και προχωρώ διστακτικά. Κάθεται στο τραπέζι έχοντας μπροστά του ένα ποτήρι ουίσκι και ένα μπουκαλάκι νερό. Με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω και κοκκινίζω.
«Δε σε χτύπησε από ότι βλέπω εκτός από το πρησμένο σου χείλος, και περπατάς...» παρατηρεί καθώς σηκώνεται και με πλησιάζει. Τώρα τι να του πω; Πως όχι μόνο δεν σκοτωθήκαμε μα διαλύσαμε τα πάντα στο δωμάτιο; Νιώθω τύψεις μα από την άλλη δεν υπάρχει λόγος. Με άφησε εν γνώση του με το Λόγκαν παίζοντας τη ζωή μου κορώνα γράμματα και έφυγε ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να αντισταθεί ή να με φυγαδεύσει. Δεν ξέρω αν τον φοβάται ή όχι μα εγώ σίγουρα θα έμενα και θα πάλευα για όσα θέλω αν ήμουν στη θέση του.
«Μια χαρά είμαι Σαμ...» ψελλίζω προσπαθώντας να αποφύγω τη πολύ κοντινή επαφή.
«Πήγα στο γραφείο και έλειπε χθες. Τέλειωσα τις δουλειές μου μα δεν είχα όρεξη για καμία γκόμενα και επέστρεψα σπίτι. Είμαι ώρες εδώ...» λέει χαμηλά «Φοβήθηκα μήπως σου κάνει κακό μα..»
«Αν φοβόσουν, δε θα έφευγες ποτέ» τον διακόπτω και εκνευρίζεται. Ξέρω πως μου φέρθηκε άψογα το τελευταίο διάστημα μα κακά τα ψέματα αν πέθαινα χθες βράδυ; Που θα ήταν; Πουθενά… Δε τους χρωστάω ούτε είμαι σε θέση να απολογηθώ για μια κατάσταση που οι ίδιοι επέλεξαν πάρα την κατάληξη της. Δεν μου δόθηκε κάποιο τελεσίγραφο για να επιλέξω ανάμεσα τους ούτε μου επιβλήθηκε. Η ριμάδα η καρδιά επέλεξε μονάχη της. Όχι πως ήταν στα αρχικά μου σχέδια μα εν τέλει, ποιος ορίζει την αγάπη;
«Φταίω και από πάνω; Ήρθα Ανελίζ! Ανησύχησα για σένα. Κι εσύ; Εσύ από ότι βλέπω το γλέντησες και μαζί του το βράδυ!»
«Γι’ αυτό δεν με φέρατε εδώ; Ποιο είναι το πρόβλημα σου; Δε μπορώ να βρίσκομαι μέσα στο μυαλό του καθένα Σαμ. Έφυγες. Με άφησες! Ήξερες πως ήταν ικανός ακόμα και να με σκοτώσει αν το ήθελε και τώρα σε πειράζει που είμαι καλά;»
«Φυσικά και δε με πειράζει...» λέει ηττημένος αυτή τη φορά και κάνει ένα βήμα πιο κοντά μου. «Έλα, πάμε επάνω και όλα θα φτιάξουν, θέλω να μπω μέσα σου...»
«Όχι τώρα σε παρακαλώ...» λέω σιγανά. Ξέρω πως συνήθως αυτό γινόταν τόσο καιρό μα κάτι μέσα μου δε θέλει. Θέλω να κρατήσω τη γεύση του Λόγκαν για όσο περισσότερο μπορώ πριν γυρίσουμε στη πραγματικότητα. Είναι αδέρφια , ξέρω καλά πως τα παραμύθια δεν υπάρχουν και σύντομα θα επιστρέψουμε στους παλιούς ρυθμούς. Έχω την ανάγκη όμως να το κρατήσω λίγο ακόμα. Μια στιγμούλα μόνο για να χαρώ…
«Τώρα το θέλω Ανελίζ. Έλειπα όλη τη νύχτα και δεν πήδηξα κι όλας...» έρχεται και με πιάνει από τη μέση . Με γυρίζει προς το πάγκο και τραβιέμαι. «Τόσο πολύ σε πήδηξε που δεν έχεις όρεξη;» μου ψιθυρίζει βάζοντας το χέρι του μέσα από τη μπλούζα μου.
«Απλά δε θέλω. Σε παρακαλώ...» του απαντώ
«Μου έλειψες από χθες...Δε μπορώ να περιμένω. Έχω ανάγκες ρε μωρο και εσύ γι’ αυτό είσαι εδώ. Συγγνώμη για χθες αλλά μη μου κάνεις μούτρα. Έλα….» αποστροφή. Αυτό νιώθω και δε μπορώ να το εξηγήσω. Με πιέζει στο πάγκο και  χώνει τα χέρια του μέσα από τη μπλούζα ψάχνοντας τα στήθη μου
«Σάμιουελ δε θέλω!» του ξαναλέω και ξεφυσάει
«Με το Λόγκαν που σε πηδούσε όποτε γούσταρε σε όλο το σπίτι δεν είχες θέμα!»
«Τι σε έπιασε μου λες;» λέω και γυρίζω προς το μέρος του
«Θέλω να πηδήξω! Αυτό με έπιασε και μου το αρνείσαι»
«Αφού ξέρεις καλά πως κάθε φορά που βρίσκομαι με κάποιον από σας μου δίνετε λίγο χρόνο μετέπειτα!»
«Ναι μα ίσως αλλάξει κι αυτό. Αν ο Λόγκαν αποφάσισε να σε πηδήξει, μπράβο του μα δε θέλω να ξεκινήσει πάλι αυτή η διαδικασία. Το σκέφτηκα καλά και σε θέλω αποκλειστική. Για να μη σε σκότωσε χθες...»
«Αυτό περίμενες δηλαδή; Να με βρεις νεκρή και έπειτα να πράξεις αναλόγως;» λέω θυμωμένη και αναστενάζει
«Όχι ρε μωρο, μην αρπάζεσαι» η έκφραση του μαλακώνει και έρχεται ξανά κοντά μου. Χαϊδεύει το χέρι μου και σκύβει στο λαιμό μου «Απλώς μου άρεσε που σε είχα για πάρτη μου χθες. Εσένα όχι; Γιατί οι αναστεναγμοί σου άλλα έλεγαν...» λέει πονηρά και νιώθω το χέρι του να κατρακυλάει στη περιοχή μου. Με το δάχτυλο του προσπαθεί να αγγίξει τα χείλη του αιδοίου μου μα σφίγγω τα μπούτια δυνατά. «Τώρα γιατί θες να με εκνευρίσεις;» αποκρίνεται θυμωμένος
«Γιατί δε θέλω να κάνουμε σεξ αυτή τη στιγμή!»
«Μα πάντα όταν το θέλω το παίρνω! Δε με απασχολεί που σε πήδηξε Ανελίζ, θέλω να σε πηδήξω και αυτό ακριβώς σκοπεύω να κάνω»
«Γιατί μιλάς έτσι;» ρωτάω λυπημένη
«Γιατί βαρέθηκα να πηγαίνω με τα νερά του αδερφού μου γι’ αυτό! Λυπάμαι αν βρίσκεσαι στη μέση μα δε μπορώ να κάνω κάτι. Σε γουστάρω και δε θέλω να σε πηδάει!» πετάει τη βόμβα και γουρλώνω τα μάτια «Εκτός αυτού, από τη στιγμή που ζεις εδώ μέσα σε έχω συνηθίσει, όπως έχω συνηθίσει και το γεγονός να έχω πάντα τα ποδαράκια σου ανοιχτά για μένα. Τόση ώρα θα σε είχα πηδήξει και θα τελειώναμε και όλα ωραία και καλά! Σου είπα και χθες πως σκεφτόμουν να του μιλήσω. Δεν θέλω σχέσεις και μαλακίες , μα θέλω να σε έχω για μένα! Δε μπορώ να ψάχνω από δω και από εκεί κάτι που εσύ μου δίνεις απλόχερα Ανελίζ!» μένω στήλη άλατος. Δεν ξέρω τι ακριβώς να απαντήσω σε αυτό. Βρίσκει την αδυναμία μου ευκαιρία, και ξεκουμπώνει το παντελόνι. «Ένα μήνα είχε να σε πηδήξει και σου πήρε την ενέργεια;»
«Ξέρω καλά τη θέση μου εδώ μέσα» βρίσκω το θάρρος και απαντώ «Αυτό δεν αναιρεί όμως το γεγονός..»
«Αφού τη ξέρεις τότε μη λες πολλά» με κόβει και μειώνει εντελώς την απόσταση μεταξύ μας. Με ωθεί προς το τοίχο και μόλις κολλάω πάνω του σκύβει στο λαιμό και με φιλάει. «Σε έχει γεμίσει σημάδια...» μουρμουρίζει . Βάζω τα χέρια μου στο στήθος του για να τον απωθήσω μα συνεχίζει «Δε με πειράζει που σε πήδηξε, με πειράζει όμως που το απόλαυσες» συμπέραινε μόνος και χώνει δυνατά το χέρι του ανάμεσα από τα πόδια μου. «Συνήθως έκλαιγες μετά σε μια γωνιά από τη βιαιότητα του η κλεινόσουν στο μπάνιο με τις ώρες. Τι άλλαξε χθες βράδυ Ανελίζ;» θέλω να μιλήσω και να του εξηγήσω πως έκλαιγα γιατί με πονούσε πιο πολύ ψυχικά πάρα σωματικά μα δε προλαβαίνω. Αισθάνομαι ένα απότομο τράβηγμα στα αριστερά και σε δευτερόλεπτα, βλέπω τις μεγάλες του πλάτες μπροστά μου. Θεούλη μου...Αυτό δεν είναι καλό. Καθόλου καλό…
«Τι νομίζεις ότι κάνεις μικρέ;» η σοβαρή του φωνή με κάνει και τρέμω. Για μια στιγμή ένιωσα πως μαζί με το Λόγκαν που ξύπνησε, ξύπνησε και ο παλιός εαυτός του.
«Καλημέρα λέει ο κόσμος» ειρωνεύεται ο Σαμ κουμπώνοντας το παντελόνι του «Και κάνω αυτό ακριβώς που βλέπεις. Θέλω να πηδήξω μα μου κάνει τη δύσκολη. Την ξεθέωσες χθες...» η χυδαιότητα με την οποία μιλούσε πάντα μπροστά του, επιστρέφει. Για ακόμα μια φορά ο Σαμ φοράει εκείνη τη μάσκα και θλίβομαι γι’ αυτό. Πως γίνεται να μην έχει το θάρρος της γνώμης του και να μην είναι ειλικρινής; «Ήμουν σίγουρος πως θα επέστρεφα και θα την έβρισκα...»
«Χτυπημένη; Νεκρή;» αποκρίνεται ο Λόγκαν
«Ναι για να πω την αλήθεια. Όπως και να έχει αυτή τη στιγμή θέλω να..» ο Σάμιουελ απλώνει το χέρι και με αρπάζει από το μπράτσο
«ΠΑΡΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΤΗΣ!» η βροντερή φωνή του Λόγκαν παραλύει τα πόδια μου. Πρώτη φορά τον βλέπω να σφίγγει τις γροθιές του και να τρέμει ολόκληρος.
«Τι λες ρε!» επιτίθεται ο Σαμ «Έχασα το χθεσινό ραντεβού και αν θυμάμαι καλά την έχουμε εδώ και τη πηδάμε!»
«Την είχαμε. Οι οροί αλλάζουν!» του απαντά σταθερά και δε πιστεύω στα αυτιά μου. Τι είπε; Πόσο πολύ μπορεί να τον άλλαξε το χθες; Κι αν δεν τον άλλαξε τι έπαθε; Η φωνή του στάζει νεύρο και κτητικότητα και το βλέμμα του είναι στραμμένο στο Σαμ.
«Δεν υπάρχει περίπτωση Λόγκαν. Τόσο καιρό το κάνουμε ποιο είναι το γαμημένο πρόβλημα σου;» η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι και ο Λόγκαν δε δείχνει να κάνει πίσω σε σχέση με τον Σαμ που πάντοτε οπισθοχωρεί.
«Εγώ την έφερα εδώ, εγώ αλλάζω και τους κανόνες» του δηλώνει χωρίς φόβο.
«Τσιμπήθηκες με μια πουτάνα ρε;» ο Λόγκαν προς έκπληξη μου παραμένει ήρεμος
«Δε μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι Σάμιουελ. Αποφάσισα κάτι και τέλειωσε!»
«Πολύ καλά λοιπόν, όλη δική σου!» απαντάει θυμωμένος και δίνοντας μια κλωτσιά τη καρέκλα, φεύγει εκνευρισμένος από τη κουζίνα.

Σας φιλώ...