Εκείνο το ζηλεύω, αντήχησε σαν μελωδία στα αυτιά της. Δεν ήταν τόσο η λέξη που τη συγκλόνισε μα η αλήθεια που βρισκόταν πίσω αυτή. Με μια και μόνο λέξη , ο Λόγκαν έδωσε δεκάδες εξηγήσεις αυτόματα στο μυαλό της για τη συμπεριφορά του. Τα μάτια της άρχισαν να ακολουθούν τα δικά του και το χέρι της βρέθηκε στα χείλη του. Τα άγγιξε απαλά και με δάκρυα στα μάτια, ανασήκωσε ελαφρά το κεφάλι της και τον φίλησε πεταχτά χωρίς να την ενδιαφέρουν οι συνέπειες. «Κι εγώ ζηλεύω...» παραδέχθηκε «Μη με διώχνεις άλλο, μη με πονάς...» του ψιθύρισε. Ο Λόγκαν στην αίσθηση και μόνο των χειλιών της έσβησε. Του πήρε λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να ξεσπάσει και σαν αγρίμι, όρμησε πάνω τους διεκδικώντας τα με πάθος. Ήθελε να διαγράψει τις εικόνες που του έμειναν από το απόγευμα. Μόλις η Ανελίζ του έδωσε πρόσβαση, έμπλεξε τη γλώσσα του με τη δική της αναζητώντας παράλληλα τα χέρια της. Το φιλί του δεν είχε καμία σχέση με του Σάμιουελ. Γέμιζε κάθε της κενό και χόρταινε τη δίψα της για εκείνον ενώ για τον ίδιο ήταν κάτι εξωπραγματικά πρωτόγνωρο που του γεννούσε συναισθήματα που δεν ήξερε ότι υπήρχαν. Συναισθήματα που μπέρδεψαν το μυαλό του και χάθηκε μέσα σε αυτά.
«Συγγνώμη, να μου κοπούν τα γαμημένα αν τα απλώσω ξανά πάνω σου» είπε σταματώντας το φιλί και κάπου μέσα στη ταραχή της στιγμής, η Ανελίζ είδε τα μάτια του δακρυσμένα. Αναρωτήθηκε αν ένας άντρας της δικής του δυναμικής ήταν ικανός να κλάψει μα ο Λόγκαν, αποδείχθηκε πως δεν έμοιαζε με τους άλλους. «Τρελαίνομαι που σε ακουμπάει. Εξ αρχής προσπάθησα να το πνίξω μα απέτυχα..» Η ανάσα του έγινε πιο γρήγορη και σαν απρόβλεπτος άνθρωπος που ήταν , η Ανελίζ φοβήθηκε. Ναι μεν, της εξομολογήθηκε κάτι τρομερό για εκείνη μα δεν έπαυε  να είναι ο Λόγκαν. «Δεν είμαι από τους άντρες που μοιράζομαι μα το έκανα…» μια έκφραση λύπης απλώθηκε στο πρόσωπο του και εκείνη προσπάθησε να φτάσει ξανά στα χείλη του. «Όχι!» της φώναξε και πετάχτηκε από πάνω της. Για ακόμα μια φορά οι φόβοι της έγιναν πραγματικότητα. Ο Λόγκαν αγρίεψε και εκείνη μαζεύτηκε σε μια άκρη τρομαγμένη «Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να αγαπάμε που να πάρει! Ούτε είμαστε άξιοι για να έχουμε μια γυναίκα δίπλα μας!» φώναξε δίνοντας μια γροθιά στο πορτατίφ «Σε έχω χτυπήσει! Σου έδωσα πρέζα και εσύ; Πώς τολμάς και το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Στο έχω πει πως τα παραμύθια ανήκουν στη φαντασία! Δεν υπάρχουν πρίγκιπες Ανελίζ και σίγουρα εγώ, δεν τους φτάνω ούτε στο μικρό τους δαχτυλάκι! Ένα γαμημένο ρεμάλι είμαι!»
«ΔΕΝ ΨΑΧΝΩ ΤΟ ΠΡΊΓΚΙΠΑ ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ!» τόλμησε να πει και μόλις έβγαλε φωνή, έστρεψε το βλέμμα του πάνω της. Η Ανελίζ σύρθηκε ως την άκρη του κρεβατιού και σηκώθηκε. «Στο είπα και πριν Λόγκαν…Σαν ζητιάνα, ζητάω μόνο μια στάλα τρυφερότητας από σ’ένα. Κάτι για να κλείνει τα κενά και να συνεχίζω. Πίστεψε με , για μένα είναι αρκετό. Φτάνει μόνο να μη με πληγώνεις. Να με αγγίζεις και να..» πριν προλάβει να ολοκληρώσει, την άρπαξε από τα μπράτσα και τη τράβηξε κοντά του.
«Δεν μπορώ να σου δώσω αυτό που ζητάς! Δεν ξέρω καν τι είναι για να στο δώσω!!!» ούρλιαξε ταρακουνώντας την
«Αγάπη είναι...» ψέλλισε παραπονεμενη
«Δεν ξέρω να αγαπώ Ανελίζ» είπε απογοητευμένος και απομάκρυνε τα χέρια του πάνω της. «Φύγε. Άνοιξε τη γαμημένη πόρτα και εξαφανίσου! ΦΥΓΕ ΚΑΙ ΜΗΝ ΈΡΘΕΙΣ ΞΑΝΑ! ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ!» ο Λόγκαν έτρεξε και ανοίγοντας τη πόρτα την έπιασε από το μπράτσο και την τράβηξε μα εκείνη έβαλε κόντρα στα πόδια.
«ΔΕ ΘΕΛΩ!» ούρλιαξε πετώντας την ελευθερία που της χάρισε στα σκουπίδια και έβαλε τα κλάματα «Κάθε φορά που αργείς να γυρίσεις σπίτι δεν μπορώ να αναπνεύσω» είπε πιο ήρεμα σκουπίζοντας τα μάτια της «Ενώ κάθε φορά που επιστρέφεις και δεν είσαι μόνος, πονάνε τα σωθικά μου. Δε σου ζήτησα να με διώξεις. Πώς να στο πω για να καταλάβεις, πως εγώ…» κόμπιασε καθώς οι λυγμοί είχαν αυξηθεί κι εκείνος έπιασε το κεφάλι του τρελαμένος «Εγώ…Θέλω απλά να μου γελάς…» ο Λόγκαν δεν πίστευε στα αυτιά του. Τη κοίταζε να πλαντάζει στο κλάμα και ένιωθε ένα έρεβος να πλημμυρίζει τα μέσα του. Έκαψε νοερά τα “Όχι” που επέβαλε στον εαυτό του και σπάζοντας κάθε όριο που έθεσε εξ αρχής στον εαυτό του πήγε κοντά της και έκλεισε το πρόσωπο της στις χούφτες του
«Θα σε πληγώσω…» της είπε ήρεμα σκουπίζοντας παράλληλα με τα ακροδάχτυλα του τα δάκρυα της.
«Μου έλειψες...» αρκέστηκε εκείνη να απαντήσει και πατώντας στις μύτες των ποδιών της , έγειρε και τον φίλησε. Ο Λόγκαν  ανταποκρίθηκε στο φιλί της αυτή τη φορά πιο απαλά. Την ξάπλωσε στο κρεβάτι του και ξεκίνησε να βαθαίνει το φιλί μέχρι που έπαψε να κλαίει. Η κάψα και η ένταση ανάμεσα τους ήταν τεράστια και ο δρόμος,  ένας.  Λεπτά αργότερα, τα ρούχα τους ήταν πεταμένα στο πάτωμα. Ο Λόγκαν ήξερε καλά το τρόπο με τον οποίο της άξιζε να αγγιχθεί και φρόντισε έτσι ώστε να σβήσει από το κορμί της, κάθε άσχημη στιγμή τους. Όλα εκείνα τα βάναυσα χτυπήματα του προς εκείνη μόνο και μόνο επειδή ζήλευε και επειδή δεν ήθελε να πάει κόντρα στον αδερφό του. Φιλώντας την όμως, κατάλαβε πως ούτε η αδελφική αγάπη ήταν ικανή να τον σταματήσει από το να την κάνει δική του. Αυτός ήταν και ο λόγος που έκανε πίσω εξ αρχής και συμπεριφερόταν σαν μαλάκας. Ο Λόγκαν ήταν κτητικός άνθρωπος. Προσπάθησε πολύ μα ξεπεράσει τη κατάσταση που ο ίδιος δημιούργησε και έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα. Δεν ήταν μόνο η Ανελίζ που φοβόταν, αφού εκείνος φοβόταν περισσότερο. Όχι φυσικά τον εαυτό του, μα έτρεμε για όλους τους άλλους. Άπαξ και παραδόθηκε σε εκείνη , δεν υπήρχε γυρισμός. Μόνο θάνατος…
Λίγο πριν μπει μέσα της σταμάτησε και παρατήρησε το κορμί της. Είχε τόσα σημάδια από τα χέρια του που ντράπηκε για τον εαυτό του. Όπως ακριβώς του είπε, εκείνος τη πλήγωνε μα εκείνη έμενε…Έμεινε και ήξερε καλά πως θα μείνει.
«Ένα πράγμα να θυμάσαι...» της είπε σοβαρός και εκείνη αγκαλιάζοντας τον τρυφερά, γύρισε το κεφάλι της στο πλάι. Ο Λόγκαν χαμήλωσε, άφησε ένα φιλί στο αυτί και ψιθύρισε: «Δε θα έχουμε καλό τέλος μάτια μου...» της εκμυστηρεύτηκε το μεγαλύτερο του φόβο και βυθίστηκε μέσα της επισφραγίζοντας τη μοίρα που τους ήθελε ενωμένους. Πόσο πολύ του είχε λείψει, σκέφτηκε νιώθοντας τη ζεστασιά του κορμιού της να τον τυλίγει και ορκίστηκε στα βουβά , να μην αφήσει κανέναν να την ακουμπήσει ξανά. Ο όρκος του , καταπατούσε κάθε αμαρτία του και μέσω αυτού , ζήτησε εξιλέωση από το Θεό για τη ψυχή του. Πλέον για τον ίδιο ένα πράγμα μόνο ήταν ξεκάθαρο: η ζωή της για τη δική του…

Σας φιλώ...