"Και αν δεν φοβήθηκες την οργή...
Έφτασε η ώρα να φοβηθείς την αγάπη..."

****

Δίνω μια κλωτσιά το πτώμα του Σαμ και τρέχω κοντά της. Το κορμάκι της είναι κοκαλιασμενο και μελανιασμενο. Κατακόκκινο από τα αίματα. Υπάρχει Θεός; Που διάολο είσαι!!! ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ ΓΑΜΩ! Πως επιτρέπεις τέτοια κτηνωδία;; Τι αμαρτίες έκανε για να πληρώσει τέτοιο βαρύ τίμημα; Τα μάτια θολώνουν από τα δάκρυα και γονατιζω. Κάνω να τη γυρίσω και βάζοντας το δάχτυλο στο λαιμό πιάνω σφυγμό.
«Κάνε κουράγιο μωρό μου… Σε ικετεύω» μόλις τη σηκώνω αγκαλιά, τα δύο φεγγάρια της ανοίγουν και βάζω τα κλάματα. Πόσο μου έχουν λείψει αυτά τα μάτια…
«Θα μας βγάλω από δω μέσα  θα τα καταφέρουμε. Κάνε κουράγιο. Για μένα… Για μας…» της λέω και ένα αμυδρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη της. Προσπαθεί να τα ανοίξει για να μιλήσει μα δυσκολεύεται. Τα δάκρυα που κυλάνε από τα μάτια της καίνε τα χέρια μου και πλέον ξέρω… Είναι αργά… Αφήσαμε τις αμαρτίες να βάλουν φωτιά στην αγνότητα της ψυχής και βυθίστηκαμε στο βούρκο. Σιχαματα! Οι άνθρωποι είμαστε η χειρότερη κατάρα αυτού του γαμημενου κόσμου!! Βγαίνω προς τα έξω πατώντας πάνω στα πτώματα και οι άντρες μου ανοίγουν χώρο στο διάβα μου. Έχει αρχίσει να βρέχει και ξέρω πως δεν έχει νόημα να τρέξω. Το κοριτσάκι μου αργοπεθαίνει.. Είναι δεν είναι 35 κιλά… Τα ματάκια της είναι πρησμένα μα τα ανοίγει ξανά.
«Ανελίζ… Σ’αγαπάω Ανελίζ…» ψιθυρίζω και πέφτω στα γόνατα.  Η βροχή ξεπλένει το αίμα από το προσωπάκι της και νιώθω πως θέλει να σηκώσει το χέρι της. Τρέμει… το μωρό μου αρχίζει και τρέμει. Στηρίζω το κορμί της στο στήθος μου και τη σφίγγω.
«Πονάω…» της λέω και εκείνη καταφέρνει και με αγγίζει στο μάγουλο.
«Σου μοιάζει Λόγκαν…» λέει με δυσκολία  και το βλέμμα της κοιτάζει το κενό. Βήχει δυνατά και το χέρι της πέφτει σαν πέτρα προς τα κάτω.
«Σσς… Μη μιλάς. Μείνε μαζί μου»
«Σ’αγαπάω…» λέει και σπάω… κλείνει τα μάτια της απαλά και μένω να τη κοιτάζω…
«ΟΧΙ !!!! ΟΧΙ ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ ΟΧΙ !!! ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ! ΜΗ ΜΟΥ ΦΕΎΓΕΙΣ!!» 

Ο Λόγκαν ξέσπασε ηττημένος… Είχε χάσει και πλέον ήταν γεγονός.  Κράτησε το λεπτό της χεράκι και το εναποθεσε στο μάγουλο του θέλοντας να νιώσει για λίγο ακόμα τη παρουσία της. Ήταν όμως μάταιο… Η Ανελίζ άφησε την τελευταία της πνοή στα χέρια του ενώ τα μάτια της ήταν κολλημένα ψηλά στον ουρανό. Στα χείλη της υπήρχε ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο γαλήνης… Ο Λόγκαν έσκυψε και τα φίλησε…
«Καλο ταξίδι μωρό μου… Περίμενε με..» ψέλλισε και ξέσπασε σε λυγμούς… Δεν υπήρχαν λόγια για να περιγράψουν το πόνο του. Οι άντρες απομακρύνθηκαν από το σημείο και επέλεξαν να τον αφήσουν μόνο… Ο Λόγκαν  άφησε  το άψυχο κορμί της στο βρεγμένο χώμα και ξάπλωσε δίπλα της. Ανασηκωσε το χέρι της για να τον αγκαλιάζει και εναποθεσε το κεφάλι του στο στήθος της
Έφερε στο νου του τις ελάχιστες στιγμές που τους χάρισε η σύντομη ζωή που είχαν μαζί και έκλαψε σιωπηλά. Θυμήθηκε εκείνη τη πρώτη μέρα που την είδε. Ποτέ του δε φαντάστηκε τη κατάληξη. Ποτέ δεν φαντάστηκε πως εκείνο το κορίτσι θα γινόταν πληγή στα στήθη του. Πώς θα μεγάλωνε ένα μωρό μέσα της, το δικό του μωρό...Ένα μωρό που έσβησε και χάθηκε. Που πνίγηκε από τα λάθη των άλλων χωρίς να φταίει σε τίποτα. Πόσο άδικα της είχε φερθεί η ζωή. Ίσως όμως αυτή να ήταν η μοίρα της. Ίσως ότι κι αν έκανε εκείνος, όσο κι αν προσπαθούσε, να μην ήταν ικανός να της δώσει την υπέρτατη γαλήνη της ψυχής.
«Από τη πρώτη στιγμή που σε είδα η καρδιά μου ήξερε…Ήξερε και το μυαλό της πήγαινε κόντρα...Να προσέχετε εκεί ψηλά μέχρι να έρθω…» της είπε και σφίγγοντας την , έμεινε εκεί… Μόνος με το άψυχο κορμί της στις λάσπες. Μόνος με χιλιάδες τύψεις… Μόνος να παλεύει με τις αμαρτίες του…

➿➿➿➿➿➿➿➿➿

"Με πονάς!"
"Δε με νοιάζει! Μια πόρνη είσαι!"
"ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΕΊΜΑΙ!"

➿➿➿➿➿➿➿➿➿

"Όχι απόψε..."
"Δεν έχεις δικαίωμα επιλογής Ανελίζ. Το θέλω και το θέλω απόψε"
"Λόγκαν σε παρακαλω... Πονάω"
"Δε μπορεί να με αγγίξει το κλάμα σου...Γδυσου"

➿➿➿➿➿➿➿➿➿

"Δε σε άκουσα να τη πηδάς χθες"
"Τη πήδηξα Λόγκαν. Απλώς έχω αλλάξει τρόπο πλέον"
"Τρόπο;"
"Αυτή η γυναίκα νομίζω πως είναι διαφορετική από τις άλλες"
"Μη λες μαλακιες Σαμ. Ίδια είναι ...."
"Πώς είσαι τόσο σίγουρος; Όπως και να έχει δε σου λέω ότι τσιμπηθηκα. Πόρνη είναι. Απλώς δε γουστάρω και τόσο τις αγριαδες"

➿➿➿➿➿➿➿➿➿

"Γιατί σταμάτησες; Μη με χτυπήσεις σε παρακαλω"
"Δε θα σε χτυπήσω. Ντύσου"
"Είσαι σίγουρος;"
"ΕΙΠΑ ΝΤΥΣΟΥ ΑΝΕΛΙΖ! ΜΟΥ ΕΦΥΓΕ Η ΟΡΕΞΗ!"

➿➿➿➿➿➿➿➿➿

"Σταμάτα πια να με πονάς διάολε!!!".....

Η τελευταία του θύμηση του προκάλεσε τρέμουλο. Έφερε την εικόνα της,  κουλουριασμενη στο κρεβάτι να του ζητάει να σταματήσει. Να ζητάει να μην είναι βίαιος στο κρεβάτι... μα εκείνος ήταν... ήταν γιατί φοβόταν...
Του ήταν τόσο δύσκολο να νιώθει μα πιο δύσκολο να βρει το σθένος να το παραδεχτεί... Έτσι, κατέληγε να την πονάει...

➿➿➿➿➿➿➿➿➿

"Πιστεύεις πως θα πάμε στο παράδεισο;" τον είχε ρωτήσει μια από εκείνες τις τελευταίες  νύχτες που ήταν μαζί

"Όχι. Δεν υπάρχει παράδεισος Ανελίζ"

"Υπάρχει Λόγκαν. Επειδή αποφασίσαμε να ζήσουμε στο σκοτάδι δε σημαίνει πως δεν υπάρχει... Ίσως...Ίσως απλά κάναμε τις λάθος επιλογές..."

"Ίσως..."

"Λόγκαν;"

"Τι είναι πάλι;"

"Φαντάζεσαι να είχαμε διαφορετική ζωή;"

"Τι εννοείς;"

"Τίποτα..."

"Πώς τίποτα; Λέγε Ανελίζ..."

"Απλώς... Καμία φορά νομίζω πως η εξέλιξη ανάμεσα μας είναι όνειρο. Πώς θα ξυπνήσω και πάλι θα με χτυπήσεις... πάλι θα με μείωσ..."

"Σσς...Ποτέ ξανά. Ίσως αυτό είναι τόσο μόνο που μπορώ να υποσχεθώ..."

"Λόγκαν;"

"Ανελίζ θα κοιμηθούμε επιτέλους;"

"Κάτι τελευταίο..."

"Ώραια πες μου..."

"Ποτέ δεν είναι αργά..."

"Για πιο πράγμα;"

"Για τα θαύματα...."

Οι πνιχτες κραυγές του Λόγκαν κατέληγαν πάνω στο στήθος της. Η βροχή μαστιγωνε το κορμί του μα εκείνος το μόνο που έκανε ήταν να κλαίει... Να τη ζητάει... Τόσο εκείνη, όσο και συγχώρεση από ένα Θεό που ποτέ του δε πίστεψε...

Σας φιλώ....