Πηρα μια βαθειά ανάσα και βούτηξα.

Βυθίζομουν για πολύ ωρα, και ενιωθα λες και ημουν εκεί για χρονια, περιμένοντας.

Αρχισα να παλεύω, αλλα ευκολα τα παράτησα. Δεν μπορουσα να ξεφύγω, και αρχισα να εχω δισταγμούς, μεχρι που αρχισα να θυμαμαι.

Ημουν, οπως το περιμενα, σταθερή. Δεν αλλαζει ο άνθρωπος, και αυτο το ηξερα καλα.

Βαθιά μεσα του, παντα θα ειναι ενα βίαιο ζωο. Χωρις συναισθήματα, χωρις πονο, χωρις φοβο να επιτεθεί και να καταστρέψει τα παντα λίγο, λιγο, λίγο, μεχρι να μην υπάρχει τιποτα πισω τους. Μετα, συνεχίζει στην επομενη ψυχη που θα καταστρέψει, προσπαθώντας να βρει νοημα στην ζωη του. Τόσος χρονος, τόσος καιρός και ο άνθρωπος συνεχίζει να εχει ως πρότυπο την καταστροφη, τον δόλο, την μοχθηροτητα.

Σταμάτησα να παλεύω, λοιπον, εναντια στο νερο. Το δέχτηκα να μπει μεσα μου, να με καταλάβει ολοκληρη και να με καταστρέψει.

Δεν χρειαζόμουν τιποτε αλλο πια, ετσι και αλλιως. Η ζωη μου ηταν μια τεραστια πληγή που δεν μπορουσε να επουλωθεί.

Και δέχτηκα την μοιρα που επιτελους εφτιαξα για τον εαυτο μου.