Ο μικρός είναι τρομερά γλυκατζής σε σημείο που έχουμε αναγκαστεί να βγαίνουν τα γλυκά με το δελτίο και σε συσκευασία δείγματος π.χ. σοκοφρετίνια, σοκολατάκια κ.τ.λ. γιατί πηγαίνει και κλαίγεται στον καθένα ξεχωριστά με υπομονή και επιμονή μέχρι να του δώσει γλυκό ή "κάτι τις" όπως το ζητά. Το αποτέλεσμα είναι ο μικρός να τσακίζει τουλάχιστον 2 σοκολάτες χώρια τις καραμέλες κ.τ.λ.
Τα Χριστούγεννα λοιπόν όταν πήγαινε 5 η ώρα το απόγευμα, αφού είχε ξυπνήσει, είχε ζωγραφίσει κόλλες, τοίχους, μούτρα κ.τ.λ. περιμέναμε να αρχίσει ο πανικός.

- ΚΑΤΙ ΤΙΣ! ΚΑΤΙ ΤΙΣ! ΚΑΤΙ ΤΙΣ!

Ο μικρός σιωπή. Λέγαμε θα του έδωσε κάποιος άλλος γλυκό και θα μπούκωσε και ησυχάσαμε. Ένα απόγευμα έτυχε και ήμασταν όλοι μαζί και πάλι ο μικρός δεν ζήτησε τίποτα. Το θέμα γινόταν όλο και πιο ύποπτο, οπότε ξεκινήσαμε την παρακολούθηση.
Εκεί που ο μικρός σουρεαλιστής ζωγράφιζε, σταματά και κάνει μεταβολή για την κουζίνα. Αθόρυβα πηγαίνω πίσω του και τον βλέπω να έχει ανοίξει το ντουλάπι της κουζίνας, να έχει χωθεί ο μισός μέσα, να βουτά 1 μελομακάρονο από την πιατέλα που ήταν πίσω-πισω, να το χώνει γρήγορα-γρήγορα στο στόμα και να επιστρέφει γρήγορα στη θέση του σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Περιττό να σας πω ότι βούταγε τουλάχιστον 3-4 μελομακάρονα ημερησίως με αυτόν τον τρόπο δίχως να τον έχει υποψιαστεί κανείς μέχρι εκείνη τη στιγμή που τον έκανα τσακωτό. Βλέπαμε τα μελομακάρονα που εξαφανίζονταν αλλά όλοι νόμιζαν ότι τα έτρωγα εγώ....