ΡΑΦΑΕΛΑ

Πήρα το ύφος οικοδεσπότη τηλεπαιχνιδιού και χαμογέλασα πλατιά. Δεν ήταν ψεύτικο όμως το χαμόγελό μου. Ήταν αληθινή ευτυχία που τις έβλεπα.

-Καλωσορίσατε! Περάστε, περάστε! λέω και το χαμόγελό μου και το ανάστημά μου μεγαλώνει από την περηφάνεια.

Αυτές μπαίνουν αμήχανα. Και η γιαγιά προσπαθεί να πιάσει κουβέντα με την Ρίτσα. Η Μυρσίνη φοράει ένα απλό μαύρο μπλουζάκι με ιδιαίτερο ζιβάγκο μαζί με ένα στενό ριγέ παντελόνι και μαύρα απλά μπαλαρινάκια. Εγώ κυριολεκτικά μέσα στο στενό φόρεμά μου και τα ψηλοτάκουνα παπούτσια μου αισθάνομαι θεά απέναντί της. Το χαμόγελό μου έχει την ίδια χαρά όπως τότε που πρωτοέμαθα να φτιάχνω μόνη μου σούσι.

Είναι όμορφη. Και είναι όπως την θυμάμαι και παλιότερα. Μπορώ να πω ότι και τώρα, είναι ομορφότερη. Αλλά σαν να με εκνευρίζει λίγο γιατί δεν πολυμιλάει...

-Γιατί δεν μιλάς αγάπη; Έχω να σε δω τόσα χρόνια!

-Χρόνια πολλά Ραφαέλα. λέει επιτέλους με μια σιγανή απαλή φωνή που ίσα την ακούς.

-Χρόνια πολλά Ραφαέλα. επαναλαμβάνει και η μαμά της, η Ρίτσα σαν αυτόματο μηχάνημα.

-Περάστε μέσα καλέ! Μη ντρέπεστε! Δεν δαγκώνουμε! λέω χαμογελώντας μέχρι τα αυτιά. Προσπάθησα να την κάνω να νιώσει όσο πιο άνετα γίνεται.

Περνούν μέσα στο σπίτι περπατώντας πολύ αργά και σιγά λες και φοβούνται μη καταστρέψουν το πάτωμα. Πιάνω το μπολ με τα σοκολατένια φυλλαράκια και τους προσφέρω με χαρά.

-Πάρτε! Για το καλωσόρισμα! Εγώ τα έφτιαξα!

-Α αγάπη μου! Ευχαριστώ... λέει η Ρίτσα χαμογελώντας ντροπαλά. Και παίρνει δύο σοκολατένια φυλλαράκια, ένα λευκό και ένα καφέ και τα βάζει και τα δύο στο στόμα της μαζί. Η Μυρσίνη προσπαθεί να το αποφύγει, αλλά τη κοιτάζω με ένα αγνό παιδικό βλέμμα. Παίρνει λοιπόν κι αυτή άλλα δύο φυλλαράκια. Τρώει το ένα φυλλαράκι με το ζόρι κόβωντάς το στη μέση. Δυο στιγμές αργότερα, βάζει και το υπόλοιπο γλυκό στο στόμα της αλλά με διακριτικότητα όπως η μητέρα της. Μου φάνηκε όμως τόσο... στημένο. Τόσο υποκριτικό. Αλλά δεν με νοιάζει. Είμαι συνηθισμένη σε αυτές τις εικόνες. Και τι μιζέρια και αυτή με το φαγητό πια! Εντάξει και εγώ προσέχω τον εαυτό μου, τη σιλουέτα μου, την εικόνα μου και τη διατροφή μου, αλλά δεν κάνω και έτσι!

-Καθίστε! Από εδώ ο Ηρακλής και ο Ιάσονας! Οι δύο κολλητοί μου!

-Χάρηκα Μυρσίνη! λέει ο Ηρακλής.

-Γεια σου Μυρσίνη! λέει ο Ιάσονας χαμογελώντας ειλικρινά με ζεστασιά που θα ζήλευε το κάθε αρσενικό. Και το κάθε θηλυκό βέβαια. Ρε, λες να τη καψουρεύτηκε; Μακάρι γιατί είναι όντως πολύ όμορφη.

-Γειά σου Ιάσονα. Χαίρομαι κι εγώ πολύ... λέει η Μυρσίνη χαμογελώντας αμήχανα.

-Λοιπόν! Επιτέλους ήρθαμε όλοι! Θα σας αφήσω λίγο μόνους σας να γνωριστείτε! λέω εγώ και κάνω στην άκρη.

Αφήνω τα παιδιά και τον Πολύβιο μόνα τους για να γνωριστούν και επιτέλους λέω στη γιαγιά να συναντηθούμε στη τουαλέτα για να μιλήσουμε μόνες μας.

-Ήρθε επιτέλους! Σου είμαι ευγνώμων!

-Παρακαλώ αγάπη μου... Ξέρεις ότι τις υποσχέσεις μου τις κρατάω. Αλλά κι εσύ φρόντισε να της φερθείς καλά!

-Της φέρομαι ρε γιαγιά! Όπως πρέπει να υποδεχτώ κάποιον σε ένα πάρτι!

-Ναι αγάπη μου, αλλά... Θα μπορούσες να μην είσαι τόσο επιδειξίας; Έχεις τόσο ωραίο χαρακτήρα! Γιατί να τον κρύβεις πίσω από αυτά;

-Ξέρεις ότι μου αρέσει να δείχνω τις ιδέες και τις σκέψεις μου!

-Ναι, αλλά δεν σκέφτεσαι πως μπορεί να κομπλάρεις τους άλλους με τις πράξεις σου; Δεν μπορούν να κάνουν τα πάντα όπως εσύ!

-Ναι, αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν μπορεί επίσης να το σκεφτείς αυτό;

-Ναι αγάπη μου, αλλά, δεν μπορείς να το περιορίσεις λίγο; Η Μυρσίνη δεν μεγάλωσε με τις ίδιες ανέσεις με εσένα!

-Ναι, αλλά από την άλλη, μου λες ότι πρέπει να είμαι ο εαυτός μου! Αυτή είμαι πάντα! Έτσι είμαι πάντα!

-Καλά αγάπη μου... Ξέρω πόσο αγαπάς τη Μυρσίνη... Αλλά σκέψου και εμένα. Δεν καταλαβαίνεις ότι με φέρνεις σε δύσκολη θέση;

-Κι εσύ είδες πως μπορώ να κάνω πράγματα περίεργα μεν αλλά για καλό σκοπό. Δεν θυμάσαι τι καλό έχω καταφέρει;

-Ναι αγάπη μου... Αλλά...

-Αλλά τι; Εγώ που βρέθηκα πιο τυχερή δεν μετράνε;

-Όχι αγάπη μου. Απλά...

-Να σου πω, θα μου πεις ό,τι θέλεις αργότερα. Πρέπει να διασκεδάσουμε τώρα. Το έργο σου για την ώρα τελείωσε. Μπορείς να ηρεμήσεις τώρα... Αρκεί μόνο να με βοηθάς όπου χρειάζεται για την σχέση μου με τη Μυρσίνη! Θα έχεις την απόλυτη χαλάρωση και την απόλυτη ελευθερία. Μη μου αγχώνεσαι καθόλου.

Η γιαγιά προσπάθησε να ηρεμήσει και πήγαμε στο σαλόνι. Αποφάσισα έτσι απλά, να αρχίσω να μιλάω στον Πολύβιο, τον Ιάσονα και τον Ηρακλή. Ο Ιάσονας παράλληλα τον έβλεπα να κοιτάζει τη Μυρσίνη με γλυκά ματάκια.

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να ξεναγήσω και λίγο τη Μυρσίνη και τη Ρίτσα στο σπίτι. Μιας και δεν είχαν έρθει ποτέ. Φάνηκε να τους άρεσαν το σαλόνι και η κουζίνα. Αλλά όχι και τόσο το δωμάτιό μου. Φάνηκε όμως να τους αρέσει επίσης το δωμάτιο του Πολύβιου.

Δεν μιλούσαν. Απλά χαμογελούσαν. Μετά συγκεντρωθήκαμε όλοι μαζί στο σαλόνι για να τους παίξω πιάνο. Κατάφερα να παίξω με άνεση παρά τα αμήχανα χαμόγελά τους τα τελευταία κομμάτια που είχα γράψει. Ύστερα, έπιασα την ηλεκτρική κιθάρα. Εκεί μάλιστα τραγούδησε για τη πλάκα του και ο Ηρακλής. Παρότι δεν είναι καλός στο τραγούδι. Αλλά μου αρέσει να κάνει τις χαζομάρες που κάνει.

Ύστερα, άρχισα και να τραγουδάω. Τραγούδησα πρώτα την Ενθουσιώδης Αυπνία. Και δεύτερο τραγούδησα το Γουστάρω. Αυτά τα δύο τραγούδια είναι δικά μου, γρήγορα και γεμάτα τσαχπινιά. Και κάθε φορά νιώθω ζωντανή όταν τα τραγουδάω. Τρίτο και τελευταίο τραγούδησα Τη στιγμή του ονείρου. Αυτό ήταν μεν μια γρήγορη μπαλάντα αλλά με περισσότερο συναίσθημα.

Στο τελευταίο τραγούδι η Μυρσίνη με κοιτούσε με πραγματική λαχτάρα. Δεν το εκδήλωνε φανερά, αλλά το έβλεπα στα μάτια της. Ο Πολύβιος μαζί με τον Ηρακλή χειροκρότησαν μιας και τους αρέσει πολύ να με ακούνε λάιβ. Ο Ιάσονας απλά έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Μιας και του είχα τάξει να του τραγουδήσω στα γενέθλιά μου αυτό το τραγούδι σαν έκπληξη.

Sending out the signal
Do you receive it
You can't ignore it
It's so confusing you know*

Ένιωθα την αγάπη για αυτό που κάνω με όλη μου τη ψυχή. Ήθελα από πάντα να γίνω τραγουδίστρια για να κατακτώ τα πλήθη. Με τη φωνή μου αλλά και την ίδια μου τη παρουσία. Είχα πάντα μέσα μου τον αέρα της ντίβας, της καλής φωνής, της καλής ακουστικής, του ρυθμού και της αυτοπεποιθησάτης γυναίκας μέσα μου. Και σιγά σιγά το εκδήλωσα μέσα από τη καριέρα μου στη μουσική. Όσοι με ξέρουν καλά, θα γνωρίζουν ότι το πρώτο τραγούδι που είχα τραγουδήσει ποτέ στη ζωή μου ήταν το Everything της Άννας Βίσση όταν ήμουν δώδεκα χρονών. Όταν είχε πρωτοβγεί δηλαδή και είχε πάει και στη γιουροβίζιον. Δεν με ένοιαζε βέβαια που δεν είχε κερδίσει, αλλά πραγματικά ήταν τραγουδάρα. Αισθανόμουν λες και γέμιζα όλο το σπίτι από τη φωνή μου και τη παρουσία μου αλλά και τη δύναμή μου. Ειδικά και με τη κορόνα στο τέλος.

Κατά βάθος σκέφτηκα το πόσο ωραίο θα ήταν να είχα κάνει κανονική συναυλία συνδυαστικά για τα γενέθλιά μου στο Posidonio Music Hall... Είναι ένα νέο κλαμπ στο Ελληνικό για χορό και τραγούδι. Αλλά και εδώ στο σπίτι μου δεν το λες και άσχημα.

Τέλος πάντων. Μετά τα τραγούδια, ξεκίνησαν οι συζητήσεις. Για διάφορα θέματα. Για τη καριέρα μου, για τον καιρό... Για ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Στη κυριολεξία. Μπορώ να συζητάω με τους πάντες για ώρες ατελείωτες. Πάντα μου άρεσε να παρουσιάζομαι, να παρουσιάζω και να μιλάω στους άλλους. Αισθανόμουν από μικρή μεγάλη και ισχυρή αυτοπεποίθηση αλλά και πρόθεση για χαρά και διασκέδαση. Δεν ήμουν άνθρωπος του καθήκοντος και του πρέπει. Ήμουν η Ραφαέλα. Ένα κορίτσι που σκεφτόταν τη χαζομάρα πρώτα και από τις υποχρεώσεις. Και λέω, θα κάνω τη χαζομάρα μου τρόπο ζωής!

Και έτσι έγινα τραγουδίστρια. Το καλύτερο επάγγελμα της Γης. Η καλύτερη δουλειά του κόσμου. Κάθε φορά που λέω μια νότα, έναν στίχο, ένα τραγούδι, νιώθω λες και ζω τη κάθε μου στιγμή σαν να είναι η τελευταία. Μακάρι ο χρόνος να σταματούσε εκεί για πάντα!

Αυτή τη στιγμή καθόμασταν στο σαλόνι στη γωνιά με τα μουσικά όργανα. Τα παιδιά εκτός από ότι ήθελα να τους παίξω, ήθελαν και αυτοί να μάθουν να παίζουν. Έβλεπαν τα άσπρα πλήκτρα στο ασπρόμαυρο κλαβιέ του πιάνου και τρελαινόντουσαν. Ήταν γοητεία. Και καταλαβαίνω το γιατί είναι γοητεία. Βέβαια δεν είναι πάντα όλοι τους διατεθιμένοι να καθίσουν πάνω από τέσσερις ώρες τη μέρα για να διαβάσουν όπως εγώ. Λίγοι αντέχουν μετά τους κάλους βέβαια όπως εγώ. Παρόλα αυτά, βλέπω ότι όλοι θα σε εκτιμήσουν για τη δουλειά που θα κάνεις πόσο μάλλον να παρουσιάσεις...

Όταν τελειώσαμε με τα μουσικά δρώμενα, διασκορπιστήκαμε για να ηρεμήσουμε λίγο. Η Μυρσίνη και η Ρίτσα, κάθισαν μόνες της στο μπαλκόνι του σαλονιού. Εγώ πήγα στη κουζίνα και βρήκα τον Ηρακλή.

-Που είσαι Ηρακλή;

-Γεια σου Ραφαέλα...

-Όλα καλά;

-Ναι, μια χαρά... Καταπληκτικά.

-Δεν σε βλέπω να χαίρεσαι τόσο πολύ βρε Ηρακλάκο... του λέω παιχνιδιάρικα. Το "Ηρακλάκος" βέβαια του το λέω μόνο για πλάκα επειδή είμαστε κολλητοί.

-Ε ρε συ πως γίνεται να είμαι χαρούμενος... Πρέπει σε ένα εξάμηνο να φύγω από την Αθήνα... Θα μου λείψεις ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ...

-Έλα Ηρακλή! Προχωράμε μπροστά! Μην αγχώνεσαι! του λέω χαρούμενη.

-Δύσκολα θα βρίσκω χρόνο για μένα. Θα πρέπει και να δουλεύω...

-Ηρακλή, ξέρεις τι δυσκολίες πέρασε αυτό το λαρύγγι που ακούς για να πετύχει; Πάρα πολλές. Και παράλληλα δούλευα σαν παρουσιάστρια... Έχω ζήσει και εποχές που το κανάλι μου είχε μείνει πολύ πίσω... Από 17 χρονών δουλεύω αγαπητέ μου...

-Εντάξει, πες αυτό, το ξεπερνάς. Αλλά...

-Τι; Τι έγινε; Πες μου...

-Ο παππούς μου... Αρρώστησε. Έχει τα πνευμόνια του.

-Ωχ! Είναι σοβαρό;

-Αρκετά. Τον βάλαμε στο νοσοκομείο. Με οξυγόνο...

-Σε οξυγόνο; Ποπό! Κρίμα ο άνθρωπος... Πας και τον βλέπεις;

-Ναι ευτυχώς. Και είναι καλά. Αλλά δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμη. Δυστυχώς. Αρχίζω να φοβάμαι για αυτόν. Ίσως τον χάσουμε...

-Ελα, μη σκέφτεσαι κάτι τέτοιο. Όλα καλά θα πάνε. λέω και τον αγκαλιάζω.

-Ραφαέλα; Μπορείς να μου κάνεις μια χάρη; με ρωτάει ο Ηρακλής.

-Τι είναι βρε χαζούλι;

-Μπορείς να τραγουδήσεις το 1992; Όταν θα ξανασυγκεντρωθούμε μέσα;

-Ναι βέβαια! Γιατί όχι; λέω.

Χωριζόμαστε. Ο Ηρακλής έμεινε στη κουζίνα για να πάρει λίγα σοκολατένια φυλλαράκια ακόμη για να συνέλθει από τη στεναχώρια και εγώ πήγα στο μπάνιο για να συνέλθει λίγο το λαρύγγι μου και για να κάνω την ανάγκη μου.

Μουρμούρισα λίγο ένα ρε και ένα λα για να κάνω ζέσταμα και για να χαλαρώσω τη φωνή μου. Αυτή η άσκηση μπορεί να γίνει ακόμη και σε δημόσιο χώρο χωρίς κινδύνους και νιώθω πολύ περήφανη για μένα που την έχω ανακαλύψει. Παρόλα αυτά δεν λες ότι είναι ό,τι καλύτερο που μπορεί να κάνει κανείς. Για κανονικό ζέσταμα θέλει να κάνεις πολλά περισσότερα πράγματα.

Παρόλα αυτά βγήκα από τη τουαλέτα και πήγα στο σαλόνι. Άκουσα τη Μυρσίνη και τη Ρίτσα να συζητάνε.

-Λοιπόν; Μικρό μου; Πως σου φάνηκε η Ραφαέλα;

-Ψώνιο. Και επιδειξίας. Δεν έχει κάτι το ξεχωριστό τόσο η φωνή της. Απορώ πως την κάνανε τόσο μεγάλη σταρ. Είναι υπερβολικοί όσοι τη θαυμάζουν ή μου φαίνεται;

-Εγώ βλέπω ότι έχει κάπως αλλάξει. Είναι πολύ καλύτερη σαν χαρακτήρας από ότι πιο μικρή δεν νομίζεις;

-Μπα... Δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο. Οκέι, έχεις δουλέψει σκληρά αλλά και άλλοι το έχουν κάνει. Δεν είναι η μόνη...

-Σκέψου όμως ότι μιλάει πέντε γλώσσες και παίζει και πέντε μουσικά όργανα... Αυτό δεν το λες και λίγο...

-Μαμά, να πάμε στο σπίτι; Δεν περνάω και πολύ καλά...

-Έλα βλακείες! Και τι να κάνουμε στο σπίτι; Εγώ πιστεύω ότι θα περάσεις μια χαρά. Μια χαρά τραγουδάει η Ραφαέλα. Μην είσαι ζηλιάρα. Αυτή τουλάχιστον πιάνει σωστά τις νότες. Οι άλλες στη θέση της τι είναι; Καλύτερες;

-Άσε που έχω και διάβασμα...

-Μυρσίνη, σε ξέρω σαν κάλπικη δεκάρα! Δεν έχεις διάβασμα. Έχεις τελειώσει τα πάντα. Σε είχα ρωτήσει άλλωστε εχθές αν έχεις τελειώσει τις υποχρεώσεις σου και μου είπες ναι μαμά, όλα καλά! Γι'αυτό σε ρώτησα...

-Όχου... Ψώνιο ήταν από μικρή, ψώνιο είναι και τώρα! Δεν τη γουστάρω. Όλοι οι διάσημοι κάνουν σαν τρελοί λες και λύνουν τον μεσανατολικό. Αυτή τι σοβαρό έχει κάνει; Εγώ θα πάρω ένα σοβαρό πτυχίο ψυχολογίας; Τι έχει κάνει η Ραφαέλα και είναι τόσο ξεχωριστή; Τσιλιμπουρδίζεται στα πρωινάδικα και στα σκυλάδικα και στις κάμερες στο γιουτιούμπ! Μα πως να πάρεις σοβαρά αυτή τη δουλειά;

-Αγαπητή μου, η Ραφαέλα όμως είχε μαθησιακές δυσκολίες. Κι όμως να που πήγε και αυτή στο πανεπιστήμιο ενώ παράλληλα δούλευε. Από 17 χρονών. Έβγαλε το τμήμα βιολογίας στο Καποδιαστριακό.

-Να και κάτι σωστό που έκανε. Αλλά αντί να ψάξει δουλειά εκεί που έπρεπε, έγινε μια ακόμη τραγουδίστρια του κώλου! Σκυλού! Τι βλαμμένη!

-Μυρσίνη! Τι πράγματα είναι αυτά! Αυτά σου έχω μάθει;

-Τι βρε μαμά; Εσύ δεν μου έλεγες να είμαι αξιοπρεπής, σεμνή, εργατική και σοβαρή; Και τώρα ανεβάζεις αυτήν... μη σου πω ποιά...

-Μια χαρά τραγουδάει η Ραφαέλα. Και χειρίζεται τη δημοσιότητα μια χαρά. Άλλες λιώνουν στα ναρκωτικά και σε ένα σωρό βλακείες! Δε λες πάλι καλά που προτιμάει να κάνει αυτό αντί για άλλα πράγματα που θα έκαναν παιδιά στην ηλικία σου;

-Κάτσε να τη δούμε σε κανένα σοβαρό μουσικό σύνολο της προκοπής ή σε κάποιο αξίωμα και μετά μιλάς...

-Πάω πάσο Μυρσίνη. Εγώ όμως δεν θέλω να φύγω. Θα κάτσω εδώ να την ακούσω. Την άκουσα να μιλάει με τον έναν φίλο της, τον Ηρακλή αν δεν κάνω λάθος. Θα μας ξανατραγουδήσει. Αν θέλεις να με βρεις, ξέρεις που θα είμαι. λέει η Ρίτσα και μπαίνει μέσα.

Η Ρίτσα με το που μπαίνει μέσα, τη πιάνει στήλη άλατος με το που με βλέπει. Εγώ όμως αντί να κάνω σκηνή, απλά χαμογέλασα και ανασήκωσα τους ώμους. Έτσι μου είσαι Μυρσινάκι; Τώρα θα δεις που τολμάς και με κρίνεις έτσι. Η Ρίτσα τουλάχιστον με υπερασπίστηκε αλλά δεν πρέπει να επαναπαύομαι. Ακόμη και να με πρόσβαλε η Αφ' Υψηλού Μυρσίνη, πρέπει να είμαι Κυρία. Πρέπει να τα πηγαίνω καλά μαζί της. Τόσα χρόνια την απέφευγα από κόμπλεξ για την πετυχημενιά της, και είναι η ώρα να την αντιμετωπίσω κατά πρόσωπο επιτέλους.

Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνό μου και πήγα να απαντήσω. Ήταν ο φίλος μου ο Γιάκομπ που ήθελε να μου ευχηθεί από τη Θεσσαλονίκη. Του απάντησα γεμάτη χαρά και όταν το έκλεισα, ήρθε η ώρα ξανά για τραγούδι...

Τι είναι αυτό μικρό μου που σε πιάνει
Το κρυφτό να παίζουμε δεν κάνει
Ξενυχτάς και έχεις αγωνίες
Και κοιτάς τις ημερομηνίες

Μα θα δεις κι αυτό το χρόνο σου το γράφω, ναι
Σου το γράφω στο δικό σου το μικρό καρνέ
Για τα χρόνια που περάσαν σε ευχαριστώ
Μη φοβάσαι, να θυμάσαι πως ζούμε το

1992
Μαζί κι αυτό το χρόνο
Μαζί εμείς οι δύο...**

Όντας ειδικά τώρα τελευταία φανατική θαυμάστρια των '90s χόρευα και τραγουδούσα παράλληλα με τον Σάκη Ρουβά λες και ζούσα μια άλλη εποχή. Θυμόμουν απέξω τη χορογραφία. Θυμάμαι τη δεκαετία του 1990 όσο ήμουν παιδί λες και δεν μπορούσα να ζήσω άλλη. Από τις μαθησιακές δυσκολίες μου, η μόνη ασχολία που μπορούσα να κάνω ήταν η τηλεόραση. Η θεία Θεοδώρα μάλιστα μου έγραφε σε κενές βιντεοταινίες παιδικά του Junior's tv και από το ΕΤ1 και το ΕΤ2. Και μου τα έστελνε στη Κρήτη και στη Τουρκία που έμενα τότε με τη μαμά και τον μπαμπά. Αυτά τα αρνητικά σχόλια της Μυρσίνης όμως που έδιναν μεγάλη ενέργεια για να συνεχίσω αυτό που κάνω και θα της αποδείκνυα για πάντα ότι μπορώ να είμαι κάτι περισσότερο από μια απλή τραγουδίστρια για αυτήν...

___________________________________________
Καλησπερούδια παιδιά! Ελπίζω να είστε όλοι καλά! Η Ραφαέλα μας μοιράστηκε για μια ακόμη φορά τα όνειρα και τις φιλοδοξίες της! Στο επόμενο κεφάλαιο, σε ένα δίωρο περίπου, τα αντίστοιχα συναισθήματα της Μυρσίνης! Τα λέμε!

*Αυτοί εδώ οι στίχοι είναι από το τραγούδι της Εσθονής ποπ τραγουδίστριας Γκέτερ Τζαάνι (Getter Jaani), Robot. Το λινκ για το βίντεό του είναι πάνω.

**Το 1992 είναι ένα τραγούδι του Σάκη Ρουβά που ήταν το τραγούδι σφραγίδα του. Το ίδιο το όνομα του τραγουδιού δηλώνει τη χρονιά που βγήκε φυσικά. Παμπάλαιο τραγούδι. Το λατρεύω φυσικά και το έχω λιώσει! Αλλά λατρεύω και τα '90s, ειδικά τα ελληνικά, όπως είδατε τελευταία, γι'αυτό και οι διάσπαρτες αναφορές τώρα τελευταία στα βιβλία μου. Το λινκ για το τραγούδι του, θα το έχω εδώ. Πείτε μου γνώμες! ;)