Φόρεσε ένα από τα εκείνα τα δεκάδες άχρωμα ταγιέρ που στόλιζαν τη ντουλάπα της, έπιασε ένα μαλλιά της σε μια ταπεινή χαμηλή κοτσίδα και κάθισε στο κρεβάτι.
Σε ένα κρεβάτι ενός απρόσωπου ξενοδοχείου...
Δεν άντεξε να επιστρέψει σπίτι.
Τηλεφώνησε στους γονείς της πως έφτασε στο νησί , φρόντισε πριν βραδιάσει να κλείσει δωμάτιο σε μια μικρή τοπική πανσιόν και έκτοτε δεν μίλησε με κανένα.

"Να θυμάσαι Εύα... Ένας δυνατός άνθρωπος δεν μετριέται με τις γροθιές του... Μετριέται με το χαρακτήρα του ..."

"Για αυτό και δεν πας κοντά στο πατέρα σου και σε δέρνει ακόμα; Φτάνει πια Ορέστη... Δεν αντέχω να σε βλέπω έτσι. Έφτασες δεκαεπτά..."

"Μη σε νοιάζει για μένα... Αντέχω..."

Ένα δάκρυ κύλησε μέσα από τα μάτια της και κατέληξε στα ενωμένα της χέρια. Αντέχει... Έτσι της είχε πει. Πόσο όμως άντεξε μέσα σε εκείνη τη φυλακή μόνο ο ίδιος και η ψυχούλα του το ήξερε. Ίσως αυτή ήταν η μοίρα του τελικά... Μια φυλακή. Μόνο που σε ετούτη, δεν πήγε μόνος ...

"Κάποτε λέγαμε πως είμαστε ενωμένοι σαν μια γροθιά... Κι εσύ μας πούλησες"

"Πάψε Άρη! Δε ξέρεις τι λες!"

"Να πάψω; Ούτε να σε βλέπω δε θέλω στα μάτια μου! Φύγε και μην ξαναπατήσεις το πόδι σου εδώ γιατί στο ορκίζομαι θα σε θάψω!"

Δάκρυα έπεφταν και επεφταν ασταμάτητα...
Ένα κοριτσάκι που ξεκίνησε με τόσα όνειρα και κατέληξε σε μια σκιά.
Τη σκιά μιας γυναίκας σπασμένης. Κατεστραμμένης ψυχολογικά αλλά και σωματικά..

Κάποτε μάθαινε να ρισκάρει μαζί τους, να περπατάει πάνω σε βράχια και γκρεμούς. Ποτέ της δε φοβήθηκε. Μα να που έφτασε η στιγμή , να φοβηθεί...
Όχι τους γκρεμούς, μα ούτε και τα βράχια... Να φοβηθεί εκείνα τα χέρια που της ορκίστηκαν να τη προστατεύουν.
Μα ήταν ανήλικη...
Περίμενε στήριξη και εκείνοι την εμπασαν στο πρώτο αεροπλάνο και την έστειλαν στη θεία της που ζούσε στη Θεσσαλονίκη. Μέχρι χθες...
Δεκαπέντε χρόνια είχε να πατήσει το πόδι της στη Μυτιλήνη.

"Μου το ορκίζεσαι να μη φύγεις ποτέ από εδώ; Να μείνεις για πάντα μαζί μας... Στο ορκίζομαι Εύα... Ίσως είμαστε φίλοι αλλά ούτε τη γυναίκα μου θα αγαπήσω τόσο..."

"Ορέστη..."

"Έχει δίκιο Εύα.. άκουσε τον"

"Μιλάει το ποτό Άρη... Κάθε μέρα αγαπάει και άλλη κοπέλα. Κι εσύ το ίδιο. Θα μεγαλώσετε και θα δείτε πως όλα θα αλλάξουν. Θα φτιάξετε οικογένεια και εγώ θα είμαι όπως τώρα.. η κοπέλα που καμιά γκόμενα σας δεν εγκρίνει γιατί ζηλεύει... Ποτέ δε θα καταλάβω γιατί ζηλεύουν.. πως γίνεται να μη βλέπουν  πως είμαστε φίλοι;"

Ίσως δε το έβλεπαν γιατί δεν ήταν στη τελική... Σκέφτηκε σκουπίζοντας τα μάτια της. Τόσα πίκρα λόγια. Τόσο μίσος. Στα μετέπειτα χρόνια της ζωής της δεν είχε ξαναδεί ανθρώπους να μισούν τόσο βαθιά και έντονα.
Ίσως αυτό έχτισε και στη δική της ψυχή το μίσος. Προσπάθησε να κατανοήσει μα δε τα κατάφερε... προσπάθησε να δικαιολογήσει αλλά ακόμα κι αυτό έμοιαζε τερατώδες στα μάτια της πια.

"Κοίτα με γαμω το στανιό μου !"

"Ορέστη με πονάς!"

"Στα αρχιδια μου! Σου μιλάω και θα με κοιτάς! Σε ρώτησα κάτι και θέλω τώρα μια απάντηση πριν τα κάνω πουτανα όλα εδώ μέσα. Το κατάλαβες;"

"Με χτύπησε και προσπάθησε να.."

"Θα του γαμησω του πουστη!"

"Ορέστη περίμενε! Άρη που πας!!"

"Πάω εκεί που πρέπει να πάω! Πως μπόρεσες και δεν μας είπες τίποτα ανάθεμα σε!"

"Άρη..."

"Βούλωσε το και σταμάτα να κλαίς!"

Έκλεισε το χαρτοφύλακα της αφού πρώτα έλεγξε κάθε έγγραφο μέσα και κλείνοντας τα κουμπιά από το σακάκι της, στάθηκε μπροστά στο καθρέφτη.. Χιλιάδες θύμησες πετάχτηκαν σαν εστίασε στο είδωλο της.

"Είστε σίγουρη δεσποινίς Μακρή πως νιώθετε ασφαλής; Μπορώ πάντοτε να κανονίσω ένα προσωπικό φρουρό για εσάς"

"Νομίζω πως είμαι αρκετά ικανή για να προσέχω τον εαυτό μου επιθεωρητα. Εκτός αυτού δε καταλαβαίνω το πραγματικό λόγο που με καλέσατε. Η μετάθεση μου εκεί ήταν η μόνη κενή θέση, και από ότι έμαθα η δασκάλα πέθανε και δεν υπήρχε κάποια άλλη διαθέσιμη"

"Το γνωρίζω. Δημήτρη; Μπορείς να μας αφήσεις λιγάκι μόνους;"

"Αμέσως επιθεωρητα" 

"Ξέρω το ιστορικό σαν τη παλάμη μου..."

"Δεν υπάρχει τίποτα που να ξέρετε. Θα επιθυμούσα το θέμα να λήξει εδώ έτσι ώστε να πάω να μαζέψω τα πράγματα μου"

"Εύα..."

"Λέξη δε θέλω να ακούσω Κοσμά. Ότι και να πεις δε δίνω δεκάρα. Θα κάνω το καθήκον μου. Και τώρα κύριε Φράγκου, εμένα με συγχωρείτε.."

"Ρε Εύα κατάλαβε με... Όταν η θεία σου μου είπε ότι φεύγεις με μετάθεση εκεί, απλά φοβήθηκα. Στο κάτω κάτω τόσα χρόνια σαν ανιψιά μου σε έχω κι εγώ..."

"Και έπρεπε να με καλέσεις στο τμήμα και να αρχίσεις να μου πετάς όλες αυτές τις εξυπνάδες μπροστά στο ξένο άνθρωπο;"

"Δεν καταλαβαίνεις..."

"Μάλλον όχι. Θεωρώ πως μπορούσες να μου το πεις στο σπίτι"

"Έπρεπε να σε φέρω εδώ..."

"Σαν τι!"

"Απλά..."

"Νομίζω πως πλέον δεν έχω καμία σχέση με την υπόθεση. Μεγάλωσα. Τα χρόνια πέρασαν. Έγινα δασκάλα και έφτιαξα τη ζωή μου. Το να με φέρνεις στο τμήμα επειδη θα επιστρέψω εκεί, δεν βγάζει νόημα ! Δε το καταλαβαίνεις;"

"Περίμενε! Νομίζω πως αυτό θα σου φανεί χρήσιμο..."

Η Εύα πριν βγει από το δωμάτιο, κοίταξε στο τοίχο. Είχε καρφιτσωσει πάνω του ένα κομμάτι εφημερίδας.
Το λόγο που ορκίστηκε να μη ξαναπατήσει πόδι στο χωριό. Το λόγο που μίσησε κάθε ανθρώπινη σχέση...
Το λόγο που μετέτρεψε σε κατάρα κάθε συναισθήματα..

Αποφυλακίζονται με δέκα μέρες διαφορα ύστερα από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια κάθειρξης, οι  δολοφόνοι του Κώστα Λαέρτη , οι οποίοι να θυμίσουμε ήταν ύποπτοι και για τις δύο δολοφονίες τόσο του Σπύρου Γιατζη όσο και του Γιάννη Ζήση. Το δικαστήριο αποφάσισε πως έπειτα από καλή διαγωγή, την οποία οι ένορκοι όταν επανεξετάσαν την υπόθεση έθεσαν σε αμφιβολία, πως δε χρειάζεται να εκτίσουν ολόκληρη την ισόβια ποινή που τους αναλογίστηκε. Να υπενθυμίσουμε για το χρονικό, πως ο Ορέστης Λαέρτης στην ηλικία των δεκαεννέα τότε  και  ο Άρης Παπάς στα δεκαοχτώ, σκότωσαν τον πατέρα του πρώτου μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.
Το έγκλημα είχε συγκλονίσει τη τοπική κοινωνία της Μυτιλήνης αφού επρόκειτο για έναν άνθρωπο ενάρετο. Ήπιων τόνων αλλά και σωστό οικογενειάρχη. Μερικοί εικάζουν πως το κίνητρο ήταν κάποια κρυμμένα χρήματα που είχε. Πάνω σε ένα καυγά με το γιο του για να του τα δώσει , εκείνος αρνήθηκε και έχοντας για συνεργό το φίλο του, τον μαχαίρωσαν στο στήθος μα και τον ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου..
Να πούμε σε αυτό το σημείο πως τόσο κατά τη δική όσο και κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στις φυλακές, κανένας από τους δύο δεν είπε λέξη. Δεν δέχθηκαν επισκεπτήριο αλλά ούτε και τηλεφώνημα. Έκοψαν κάθε επαφή με τον έξω κόσμο.
Δεν παραδέχθηκαν το έγκλημα αλλά ούτε και το αρνήθηκαν.
Με βάση κάποια άλλα στοιχεία που βρέθηκαν αργότερα εικάζεται πως ήταν υπεύθυνοι και για τη δολοφονία των άλλων δύο νέων οι οποίοι είχαν βρεθεί πεταμένοι στο γκρεμό ένα ολόκληρο χρόνο πριν γίνει το φονικό στην οικεία Λαέρτη.
Σημαντικό στοιχείο στην διαλεύκανση της υπόθεσης ήταν ένα σημειωματάριο που στάλθηκε ανώνυμα στην αστυνομία η οποία με τη σειρά της το κράτησε κρυφό από το κοινο μέχρι και σήμερα και το χρησιμοποίησαν μόνο οι δικαστές αλλά και οι δικηγόροι των δύο αντρών.
Μέσα σε αυτό, υπήρχαν αρκετές αναφορές στους δύο άντρες μια εκ των οποίων ήταν και η κατηγορία για βιασμό. Μάλιστα αυτή ήταν και η τελευταία καταγεγραμμένη αναφορά.
Τα στοιχεία τα οποία κράτησαν κρυμμένα από το κοινό οι δικαστές όλα αυτά τα χρόνια για ευνόητους και μη λόγους, τα πρόσθεσαν στην ήδη υπάρχουσα ποινή.
Οι δύο άντρες αναμένεται να αφεθούν ελεύθεροι αλλά θα πρέπει να δίνουν το παρόν μια φορά το μήνα στο  αστυνομικό τμήμα για τουλάχιστον δέκα έτη ενώ απαγορεύεται η έξοδος τους από τη Μυτιλήνη. Ο αρχηγός του τμήματος διαβεβαίωσε τη κοινωνία πως δε θα υπάρξει κανένα πρόβλημα με την επανένταξη τους ενώ αρκετοί ήταν εκείνοι που αντέδρασαν άσχημα. Στο τοπικό τμήμα έχει ήδη κληθεί περισσότερη αστυνομική δύναμη. Το μόνο σίγουρο είναι , πως σε κανένα δολοφόνο δεν αξίζει να βρίσκεται έξω. Το δικαστήριο όμως κρίνει.

Η Εύα δάγκωσε τα χείλη της λυπημένη...
Πόσα λάθη είχαν γίνει ...
Ήξερε όμως καλά τη δουλειά της.
Είχε καταφέρει να χτίσει ένα σταθερό , ψυχρό χαρακτήρα.
Ίσως κάποιες φορές ένιωθε ότι την έπαιρνε από κάτω αλλά πάντοτε κατάφερνε να επιβιώσει όπως έκανε χρόνια τώρα.

Οι στιγμές πέρασαν και χάθηκαν...
Ο χρόνος δε γυριζε πίσω κι εκείνη το ήξερε αρκετά καλά.
Κάθε φορά όμως που έβλεπε όλα εκείνα τα γεμάτα ελπίδα και χαρά παιδικά προσωπάκια , ένιωθε ηρεμια. Ένιωθε πως ήταν υπεύθυνη για να τους μάθει το σωστό και το λάθος... Για αυτό και επέλεξε να γίνει δασκάλα.

"Όλα θα πάνε καλά...." ενθάρρυνε τον εαυτό της και παίρνοντας τα πράγματα της, κίνησε για να βρει το διευθυντή του σχολείου....

❤️❤️❤️❤️
Ξέρω ξέρω ... Έπρεπε να βάλω στον άσσο... αλλά είναι το τελευταίο εδώ μέχρι να τελειώσει. Το υπόσχομαι 😂