Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει μέχρι σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του συγγραφέα κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανομή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, παρουσίαση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

Τα ακόλουθα αποτελούν μη πνευματική ιδιοκτησία μου και ανήκουν καθαρά στους δημιουργούς τους :
Α) Εικόνες
Β) τραγούδια +μουσική +στιχοι
Γ) Φωτογραφίες

Το παρόν έργο που είναι γραμμένο από εμένα , αποτελεί καθαρά δική μου πνευματική ιδιοκτησία. Εχει καταχωρηθεί και κατοχυρωθεί νομικά.Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αντιγραφή και κάθε είδους υποκλοπη του κειμένου χωρίς την δική μου γραπτή άδεια

🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜

(Δεν θα βάλω καστ εδώ... Είναι όλοι δικοί σας...)

Μυτιλήνη, έτος 1995

Άνοιξε την αυλοπορτα και έτρεξε χαρούμενη προς τη κοντινη παιδική χαρά. Ήταν η μόνη στη γύρω περιοχή. Αν και δεν απείχαν πολύ από το κέντρο της Μυτιλήνης, το χωριό τους ήταν από εκείνα τα μικρά ήσυχα μέρη, χωρίς πολύ τουρισμό αλλά γεμάτο με θησαυρούς της φύσης. Θάλασσα, σπηλιές, βουνο, χωράφια. Είχε όλα όσα ήθελαν και σχεδόν όλοι ήξεραν τους πάντες.

Δυσανασχετησε μόλις έφτασε. Έπιασε νευρικά τη λευκή δαντέλα του φορέματος της και κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά άρχισε να τη στρίβει πέρα δώθε αμήχανα. Ήταν μικρή ακόμα για να φοράει ρολόι αλλά και πάλι, δεν ήταν από τα αγαπημένα της αξεσουάρ.
Βλέποντας πως δεν είχαν έρθει ακόμα, άνοιξε τη σιδερένια πορτούλα και κάθισε στις κούνιες. Σκέφτηκε πως ίσως έφαγε το φαγητό πιο γρήγορα .
Αυτή ήταν άλλωστε η διαδικασία για να μπορέσει να βγει. Έπρεπε να φάει το μεσημέρι και αν ο ήλιος δεν ήταν τόσο ψηλά, η μητέρα της, της έδινε το ελεύθερο να βγει και να παίξει για να μπορέσει και ο πατέρας της να κοιμηθεί.

"Εύα!" Στο άκουσμα του ονόματος της, γύρισε τόσο απότομα που δεν πρόσεξε και έπεσε από τη κούνια. Το αγοράκι έβαλε τα γέλια μα εκείνη είχε ήδη βουρκωσει

"Η μαμά λέει πως όταν κάποιος χτυπάει δε γελάμε!" τον μάλωσε λυπημένη καθαρίζοντας το φόρεμα της.

"Πάλι αυτές τις αηδιες φοράς; Γιατί δε ντύνεσαι σαν εμένα και τον Ορέστη; Μπορούμε να σκαρφαλώσουμε τόσο ψηλά παντού και δεν φαίνεται και το βρακί μας! Η μαμά μου λέει πως δε πρέπει στα κοριτσάκια να φαίνεται το βρακί τους!"

"Εγώ χτύπησα και εσύ λες βλακείες...Κι αν θες να ξέρεις, δεν επιλέγω εγώ τα ρούχα μου Άρη ! Η μαμά το κάνει!"

Το αγοράκι τη πλησίασε και τη βοήθησε να σηκωθεί.

"Τέλος πάντων. Δεν έγινε δα και τόση μεγάλη ζημιά. Για να δω το πόδι σου..."
τη βοήθησε να καθίσει στο παγκάκι και σκύβοντας στα γόνατα έμεινε σκεπτικός μα κοιτάζει τη πληγή.
"Νομίζω πως με λίγο νερό θα είσαι εντάξει.."

"Άρη θα τσούξει! Δε θέλω!" Παραπονέθηκε μα εκείνος ήδη πήγε στη βρύση. Γέμισε τις χούφτες του με νερό και άρχισε να τρέχει προς το μέρος της σαν παλαβός. Μόλις έφτασε και με όσο νερό έμεινε μέσα , ξέπλυνε το γόνατο της και κάθισε κοντά της.

"Είδες που δεν ήταν κάτι σοβαρό;"
Ο Άρης της χαμογέλασε και εκείνη ανταπέδωσε χαρούμενη.

"Α! Κοίτα! Έρχεται και ο Ορέστης!"
Ένα αγοράκι ελαφρώς πιο μελαχροινό από τον Άρη πλησίαζε. Είχε τα χέρια στις τσέπες του τζιν και το κεφάλι κατεβασμένο. "Πάλι ξύλο θα έφαγε..." σκέφτηκε δυνατά η Εύα χάνοντας το χαμόγελο της.

"Μια μέρα, θα πάω στο πατέρα του και τον δειρω εγώ!" της είπε ο Άρης θυμωμένος και κατεβαίνοντας έτρεξε προς το φιλο του.

Δεν είχαν μεγάλη διαφορά ηλικιακά.
Ο Άρης ήταν 10 ο Ορέστης στα 11 και η Εύα 7. Το χωριό δεν είχε και λιγα παιδιά αλλά οι τρεις τους έδεσαν πολύ καλά και είχαν μετατρέψει το παιχνίδι τους σε μια καθημερινή ιεροτελεστία. Σαν μια αγαπημένη ρουτίνα που δεν βαριοντουσαν ποτέ.
Αν και ο πατέρας της Εύας δεν ήθελε η κόρη του να κάνει παρέα μαζί τους καθώς τους θεωρούσε παιδιά κατώτερης τάξης απο τη δική τους, η μικρή ήταν πεισματάρα.
Στα δικά της μάτια, τα αγόρια δεν ήταν εκείνοι οι "κλέφτες" του ψιλικατζιδικου ούτε οι φασαριοζοι του χωριού. Ήταν οι ιππότες της. Τα δύο παιδια που την έσωσαν ένα χρόνο πριν όταν έπαιζε μόνη της και έπεσε καταλάθος στο ρέμα.
Η Εύα τότε γνώρισε τη φιλια. Εκτός από τα παιδια της οικογένειας με τα οποία της επιτρεπόταν να παίζει δεν είχε σχέση με άλλα. Όλα τη θεωρούσαν ένα κακομαθημένο κοριτσάκι με λεφτά. Ή τουλάχιστον αυτή την εικόνα έβγαζαν οι γονείς της προς τα έξω.
Τα ρούχα της, η συμπεριφορά που ήθελαν να έχει αλλά και η δική τους απέναντι στους άλλους , έφτιαξαν τη φήμη πως εκείνη η οικογένεια ζούσε στο δικό της θόλο. Έναν πολυτελή για την ακρίβεια θόλο ...

Εκείνη όμως αν και εφτά, πάτησε πόδι. Έκλαιγε όλη μέρα όταν της απαγόρευσαν να έχει παρτίδες με τα δύο αυτά αγόρια. Μα όπως ήταν φυσικό , δεν τους άκουγε.

Ο Ορέστης χτύπησε τη γροθιά του με του Άρη και έπειτα έκαναν ένα είδος χαιρετισμού που η Εύα πάντοτε έβρισκε αστείο. Τους είχε ζητήσει άπειρες φορές να της μάθουν αλλά της έλεγαν συνέχεια πως ήταν μόνο για "άντρες"

"Έτοιμη να πάμε στις σπηλιές; Σήμερα έχουμε εξερ... Χτύπησες;" Ο Ορέστης μόλις πήγε αρκετά κοντά , κοίταξε το γόνατο της και έπειτα γέλασε. "Είσαι εντελώς απρόσεκτη τελικά! Όλο πέφτεις! " τη κοροϊδεψε κι εκείνη έβαλε τα χέρια στο στήθος και τον κοίταξε θυμωμένη.

"Εγώ σε κοροϊδεύω όταν έρχεσαι με κόκκινα μάγουλα και μελανιές ;;!" είπε μα αμεσως μετάνιωσε.

"Εγώ είμαι άντρας! Καμιά φορά επιβάλεται να τρώω ξύλο. Και τώρα θα έρθεις η θα κάτσεις να μας περιμένεις εδώ;"

"Εγώ λέω να την αφήσουμε σήμερα!" πετάχτηκε ο Άρης "Το μόνο που μας λείπει είναι να πρέπει να τη προσέχουμε κι όλας!"

Η Εύα κατέβηκε από το παγκάκι και τους αγριοκοιταξε

"Μου το υποσχεθηκατε!!! Αν δε με πάρετε μαζί θα τα πω όλα στη μαμά μου!!!" γκρινιαξε χτυπώντας δυνατά τα πόδια της στην άμμο.

"Ωωω καλά! Μη σκουζεις σαν τις κατσίκες του μπαμπά μου !" είπε ο Άρης και ο Ορέστης γέλασε δυνατά.

Θυμός, τσακωμοί, γέλια, κοροϊδία, παιχνίδια. Αυτή ήταν η καθημερινότητά τους και δεν έπλητταν ποτέ ...
Μα τι ήταν; Ήταν μόνο τρία μικρά παιδιά..

"Ορέστη; Ο Άρης με κορόιδευε ότι φαίνεται το βρακί μου!" παραπονέθηκε σαν άρχισαν να περπατούν...

"Καλά σου έκανε! Μάθε να φοράς παντελόνια τώρα που είσαι μία από εμάς Εύα!"

Ο Άρης γέλασε κοροϊδεύοντας τη ξανά κι εκείνη σαν αμαθο μικρό παιδί, τους ακολούθησε μουτρωμένη..

Τίποτα όμως δεν κρατούσε ανάμεσα τους για πολύ... Ούτε ο θυμός, ούτε η γκρίνια ούτε και οι καυγάδες...

Σε λιγότερο από πέντε λεπτά, την είχαν πιάσει και οι δύο από το χέρι, κρατώντας τη σφιχτά για να μη πέσει και χτυπήσει....

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
Έρχεται μετά τον άσσο 😘