Πήγαμε στην Βασίλισσα που μας περίμενε σε ένα δωμάτιο με μεγάλες βιβλιοθήκες, που περνούν πολλά μέτρα και γύρω από αυτές είχε γιρλαντες από κισσούς με πανέμορφα λουλούδια και με πολύχρωμα βιβλία.

-Βασίλισσα μου, σας στους  έφερα.

-Μεγαλιωτάτη!

   Είπαμε και καναμε και οι τρεις ταυτοχρονα μία υπόκλιση.

-Πες μου το όνομα σου νεαρέ μου.

-Πέτρος του Λεάνδρου και της Άνθεμις μεγαλιωτάτη.

-Ωραία Πέτρο θέλω να μου πει τι γνωρίζει για τον Venari mediocris.

-Οσο έβαλα δικούς μου να τον παρακολουθούν ποτέ του δεν έχει μία στάσιμη έδρα, μετακινουνταν αυτός και ο στρατός του γύρω από το δικό μου βασίλειο και δεν πλησιάζει σε κάποια μέτρα έξω από το βασίλειο……για μισό…..

-Τι έπαθες Πέτρο?

   Με ρώτησε η Αντελίνα με όλο απορία.

-....Τα μέτρα αυτά είναι γύρω από εσάς ο χάρτης μου το βγάζει ως δάσος και τίποτα παραπάνω για αυτό δεν έβγαζε νόημα, αφού χτύπησε το δικό μου βασίλειο τώρα ψάχνει  εσας.

-Μητέρα.

-Μην φοβάστε.

-Μεγαλιωτάτη?

-Ναι

-Θέλω να δω αν έμεινε τίποτα από το βασίλειο μου, δεν μπορώ να τους αφήσω έτσι.

-Δεν μπορείς να πας είναι πολύ επικίνδυνα.

-Σας παρακαλώ αν και ένας είναι ζωντανός δεν μπορώ να το αφήσω έτσι, πιστεύω πως με καταλαβαίνετε και έσεις ένα βασίλειο έχετε.

-Καλά αλλά θα έρθουν και δύο δική μου φρουροί να σε προστατεύουν, αν βρεις κάποιον μπορείς να τους φέρετε εδώ, στρατηγέ!

-Ναι μεγαλιωτάτη?

-Μεταμφιεστείτε σε ανθρώπους εσυ και ένας ακόμα και πηγαινετε μαζί του.

-Μάλιστα!

-Σας ευχαριστώ ότι έχετε κάνει.

-Θα πάω κι εγω μητέρα.

-Δεν μπορείς Αντελίνα.

-Πρέπει να τον βοηθήσω, σε παρακαλώ δώσε μου πίσω τις δυνάμεις μου, πρέπει να πάω.

-Οχι.

-Μητέρα πρέπει, έχω μία υποχρέωση…

-Καλα, αλλά θέλω να προσέχεις.

-μητέρα θα πάω κι εγώ να την προσέχω.

-Καλος, θέλω να με υποσχεθειτε και οι δύο ότι θα προσέχετε.

-Εντάξει μητέρα. 

   Η βασίλισσα τους άκουσε, και κουνώντας τα χέρια της άρχισε να βγαίνει μία φωτεινή λάμψη και να πλησιάζει γύρω από την Αντελίνα και τον Alver όσο γυρνουσε γύρω τους  γινόταν και πιο φωτεινή και τους σήκωσε στον αέρα, έγινε τόσο δυνατή αυτή η λάμψη που δεν μπορούσα να δω από εκεί και πέρα τι γίνονταν.
Σταμάτησε και μπορεσα να δω επιτέλους και οι δύο είχαν πίσω τις δυνάμεις τους και μπορούσαν να πετάξουν πάλι.
   Η Αντελίνα άρχισε να κατεβαίνει μπροστά σε έμενα με ένα χαμόγελο μέχρι και στα αυτιά.

-Θα τα καταφέρουμε.

  Μου ψιθύρισε ένω είχε φτάσει στο ύψος του αυτιού μου.

-Παιδιά θα χρειαστείτε κάποια πράγματα που θα πάρετε κοντά.

Μας έδειξε με το χέρι της σε ένα τραπέζι που υπήρχαν κάποιες τσάντες με πράγματα μέσα.

-Μέσα έχει κάποια πράγματα για τους τραυματισμένους και ένα μπουκαλάκι αν βρεθείτε σε κινδυνο απλά θα το ανοίξετε και θα το πετάξετε μπροστά στο εχθρό δεν θα τον κάνει κάτι απλά θα τον καθυστερήσει για να φύγετε, μόνο αν βρεθείτε σε κινδυνο.

-Εντάξη μητέρα.

-Ευχαριστούμε μεγαλιωτάτη.

   Και έτσι ξεκινήσαμε για το σπίτι μου, ο φόβος εκεινη την ώρα χτύπησε  πάνω από κάθε άλλο συναίσθημα, στην σκέψει πως θα βρω τα λείψανα ενός ατόμου  σε αυτό το βασίλειο νιώθω πως χάνω κάτι από την ζωή μου.

                                 ……

   Αφού βαδίσαμε με αργό και σταθερό ρυθμό με την καρδιά μας στην ψυχή φτάσαμε μετά από κάποιες ώρες και αντικρίσαμε το απόλυτο χάος, πολλούς νεκρούς στο έδαφος και όσοι ξέφυγαν γύρισαν πίσω για να βοηθήσουν, με πόνεσε η καρδιά μου στο θέαμα που αντίκρισαν, το βασίλειο ήταν σαν οικογένεια μου σε καμία περιπτώσεις δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι. Ξαφνικά βλέπω έναν στρατηγό δικό μου που προσπαθούσε να βοηθήσει ένα παιδί που ήταν στό έδαφος χωρίς τις αισθήσεις του. Παρατήρησα ότι ήταν αρχηγός λοχίας  Αίοντας.

-Αίοντα!

  Φώναξα και ετρεξα προς το μέρος του, δεν είπε τίποτα και απλά συκώθηκε και με αγκάλιασε έπειτα  απλά τον άφησα για λιγα λεπτά χωρίς να πω τίποτα, αλλα μετά τον ρώτησα.

-Αίοντα? τι έγινε?

-Το παιδί μου, ο ανιψιός μου……..πάει χάθηκε δεν …….δεν πρόλαβε να κρυφτεί.

  Και ξέσπασε με λυγμούς στον ώμο μου, κοίταξα κάτω το παιδί και όντως ήταν ο ανιψιός του τραυματισμένος στο στήθος από την μεριά της καρδιάς με ένα βέλος, ο γιος του όμως πουθενά.
  Γονάτισα από πάνω του και του έκλεισα τα μάτια, τα μάτια που έχουν καταγράψει τον πόνο και τον φόβο του παιδιού, κρατήσαμε ενός λεπτού σιγή για το αγόρι αυτό και μετά σηκωθήκαμε είδη ταλεπωριμενοι ενω δεν κάναμε και κάτι και εκεί είναι που συνειδητοποίησα ότι έχουμε έναν μακρύ δρόμο ακόμα, το ίδιο θέαμα και το ίδιο πόνο είχα ζήσει και τότε.

-Κύριε μου αυτή….. αυτή η γυναίκα…. δεν είναι…..

-Ναι Αίοντα μου αυτή είναι που είδες στο σπιτάκι έξω στο δάσος, χάρης αυτή και τον αδερφό της, δεν θα ήμουν εδώ και δεν θα μιλούσαμε.

Την κοίταξε καλά από πάνω μέχρι κάτω σαν να κοιτάει μία θεα.

-Κυρία μου, κύριε μου συγχωρεστε μου που δεν συστήθηκα είμαι ο Αρχηγός του στρατευματος Αίοντας.

  Η Αντελίνα το κοίταξε και του έδωσε ένα χαμόγελο αισιοδοξία και ελπίδα για το μέλλον.

-Αίοντα, έχει μείνει τίποτα από τους ανθρώπους του βασιλείου?

  Τον ρώτησα χωρίς να τον κοιτάω και απλά το μάτια μου περιεργάζονταν το μέρος.

-Όχι πολύ.

-Τότε που είναι οι υπόλοιποι ?

-Τους μαζέψαμε πέρα στο σπιτάκι, εκεί δεν πλησιάζουν.

-θας τους πάρουμε και θα πάμε σε ποιο ασφαλή μέρος που ξέρουμε.

-Μάλιστα κύριε μου……αλλά…. να σας ρωτήσω?

-Ναι

-Γιατί όμως δεν πλησιάζουν σε εκείνο το μέρος?

-Επειδη είναι δικό μας το μέρος αυτό, εδώ και πολλούς αιώνες, δεν μας πλησιάζουν.

Πριν καλά καλά το σκεφτώ απάντησε η Αντελίνα  και με κοιτούσε σαν  να θέλει να μου πει πως είναι ασφαλής εκεί.

Μαζέψαμε όσους ανθρώπους ήταν ζωντανοί και βαριά  τραυματισμένοι και τους συγκεντρώσαμε στο σπιτάκι όσο ψάχναμε βρίσκαμε και περισσότερους που μου έδιναν την ελπίδα πως δεν σκοτώθηκαν όλοι.

-Άλλος ένας εδώ!
φώναξε ο Αίοντας που προσπαθούσε να τον βγάλει κάτω από ένα κούτσουρο τραυματισμένος .

-Περιμένετε!

Φώναξε ο Alvar και το σήκωσα όσο μπορούσε  με τις δυναμεις του, έτσι μπορέσαμε και τον τραβήξαμε μακριά από εκεί.

-Πέτρο έχει ένα βέλος δίπλα στην καρδιά, δεν νομίζω να τα καταφέρει.

   Μου είπε ο Αιόντας στεναχωρημενος .

-Αφήστε το σε εμένα.

   Μέχρι στιγμής όσοι ήταν στο όριο να πεθάνουν τους βοηθουσε να κρατηθούν στην ζωή, η Αντελίνα με τις δυναμεις της και έτσι άρχισε να ψέλνει και να μουρμουράει τα λόγια. Ξαφνικά την είδαμε  να πέφτει ελαφρώς προς τα πίσω και πετάγομαι και την πιάνω πριν πεσει στο έδαφος.

-Αντελίνα!

  Φωναξα για λίγα δευτερόλεπτα δεν είχε καθόλου τι αισθήσεις της.

-αδερφούλα ξύπνα.

Σιγά σιγά άρχισε να ανοίγει τα μάτια της.

-Π..Πέτρο?

-Εδώ είμαι.

Σηκώθηκε  σιγά σιγά ακουμπώντας σε εμένα πιάνοντας το κεφάλι της.

-Κάλα είμαι, ο ανθρωπος πως είναι?

-καλά είναι, έχουν ελαφρύνει αρκετά τα τραυματα του.

  Απάντησε ο Αίοντας κοιτώντας τον άνθρωπο που ήταν ξαπλωμένος στο έδαφος.

-Σίγουρα είσαι καλά ?

-Ναι μην ανησυχεις, απλά ζόρισα τον εαυτό μου λίγο παραπάνω.

  Την σηκωσα σιγά σιγά για να σταθεί όρθια κρατωντας την για να μην χάσει την ισορροπία της.

-Εμεινε κανείς αλλος που χρειάζεται βοήθεια?

-Όχι ήταν ο τελευταίος.

το της πόλεως ‘όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν
   Ισοκράτης 436-338π.Χ