Ο καιρός περνάει και έρχεται ειρηνικά, αλλά το βασίλειο που μας είχε επιτεθεί τότε δεν έχει εμφανιστεί ξανά και πολύ φοβάμαι πως δεν θα το βρούμε εκείνον που σκότωσε τους γονείς μου. 

-Βασιλιά μου σας έχω μία επιστολή από τον πρίγκιπα της δύσης.

-Ευχαριστώ Αίαντα.

 Το πήρα στα χέρια μου και άρχισα να το διαβάζω με μεγάλη προσοχή.

-Με τίποτα!...

-Τι πάθατε?

 Δεν μπορούσα να το πιστέψω αυτό που διάβαζα.

-Δεν μπορεί….

-Τι έγινε?

-Είχα στείλει στον πρίγκιπα να με βοηθήσει να εντοπίσω αυτόν που σκότωσε τους γονείς μου και…..

-Και…

-....Τον εντόπισαν.

-Και που είναι?

-Τον βρήκαν να κατευθύνεται βορειοανατολικα και πηγαινοέρχεται στα μέρη τους πολύ συχνά ως σκλάβοι.

-Τι θα κάνετε τώρα?

 -Θα περιμένω λίγο μέχρι να κάνω το κατάλληλο σχέδιο για ενέδρα, μέχρι τότε θα του στείλω ευχαριστήριο και να του πω να τους παρακολουθούν και να μαθαίνω ακριβός που πάει.

-Θα στείλω δικό μας άξιο να το πάει.

-Ωραία.

Τον βρήκαν είχα ζητήσει βοήθεια από τον πρίγκιπα της δύσης, επειδή είχα μάθει πως τον είχε αντιμετωπίσει στο παρελθόν και παραλίγο να πεθάνει. Το πιο τρομακτικό ξέρετε ποιο είναι? Ότι ποτέ κανείς δεν έχει δει  το πρόσωπο του και ειναι μαυροφορεμένος με ένα μαύρο άλογο που τα μάτια του λάμπουν χρυσά το βράδυ πολύ τον λένε (Χάρο).

                       ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ

-Βασιλιά μου θέλετε να πάμε για κυνήγι?

-Αν και έχω να πάω από τότε που έχασα τους γονείς μου, ας πάμε να θυμηθώ τα παλιά.

-Πάω να ετοιμάσω τα άλογα και ξεκινάμε.

 Έχω να πάω από τότε και νοσταλγώ εκείνες τις μέρες.

 -Έτοιμος ο Άγριος.

-Ωραία.

Ξεκινήσαμε για έξω από τα τοίχοι.

Μετά από λίγες ώρες σταματήσαμε στο δάσος να ξεκουραστούν τα άλογα μας και μαζί με αυτά και εμείς.

-Να ξέρεις βασιλιά μου τώρα που καθόμαστε κάτω από αυτό το δέντρο και την ώρα που ήσασταν πάνω στο άλογο, έκτος που ειστε ίδιος ο πατέρας σας, σας θυμάμαι σαν σήμερα να πηγαίνουμε για κυνηγι και εσεις να τρέχετε   πάνω κάτω, θα ήταν πολύ περήφανος που φτάσαται εως εδώ μονος σας.

-Μακάρι να ήταν εδώ κοντά μου μαζί με την μητέρα μου. Μου λείπουν Αίοντα μου.

 Ξαφνικά το άλογο μου απομακρύνθηκε απότομα προς την αντίθετη μεριά, πήγαμε μαζί με τον Αίαντα προς το μέρος του, για να τα σταματήσουμε.

-Καλό αγόρι, τι έπαθες Άγριε μου?

 Χλιμιντρίζει  σαν να με κάνει παράπονο σε έμας.

-Για κάτσε….

είδα πιο πέρα κάτι που δεν περίμενα να δω.

-Τι έγινε?

-Αυτό το μέρος, κάτι μου θυμίζει….

-.......

-Είμαστε  αρκετά έξω από το βασίλειο και…..

   Κοίταξα να δω γύρω μου και κατάλαβα που είμασταν.

-Ξέρω πολύ καλά που είμαστε Αίαντα.

Απάντησα και με γρήγορα βήματα περπάτησα γρήγορα πιο μέσα σε ένα μικρό ξέφωτο με δέντρα θεόρατα γύρω γύρω , και σιγουρεψα τις υποψίες μου.

-Αυτό το σπιτάκι το ξέρω.

-Τι?

   Ήταν το σπιτάκι που βρέθηκε πριν τέσσερα χρόνια.

-Είναι κάποιος μέσα τρέξε.

   Τρέξαμε προς το σπιτάκι και ανοίξαμε απότομα την πόρτα και μειναμε αφωνοι. Ήταν μία πανέμορφη νεαρή γυναίκα που ξαφνιάστηκε.

-Ποιοί είστε?

 Μας ρώτησε με τρόμο στα μάτια της που για κάποιο λόγο ήταν σαν να έλαμπαν, το χρώμα τους ήταν καστανά με καστανά μακριά μαλλιά που χρυσαφιζουν στον ήλιο και ένα γαλάζιο φόρεμα που ταιριάζει στο λευκό δέρμα της.

-Συγγνώμη, για την αγένεια μου με λένε Πέτρο.

-Μα κυρ…

 Διέκοψα τον Αίοντα πριν με αποκαλέσει κύριο.

-Πρέπει να φήγω…

Με είπε απότομα και ακόμα λίγο τρομαγμένη.

-Που πας μόνη στο δάσος, δεσποινίς μου? είναι επικίνδυνο.

 Την έπιασα από το μπράτσο απαλα και την ρώτησα, ανήσυχος.

-Συγγνώμη αλλά  πρέπει να φύγω αν το μάθει η αφεντρα μου θα με σκοτώσει.

 Έφυγε τόσο γρήγορα και μετά εξαφανίστηκε μέσα στο δάσος, πριν εξαφανιστεί όσο έτρεχε ανέμιζε το φόρεμα της και τα καστανά μαλλιά της γινόταν χρυσά στον ήλιο, τόσο όμορφη.

 -Καταρχάς  άρχοντα μου που το ξέρετε αυτό το μέρος.

-Τότε που γύρισα πίσω μετά από την καταστροφή της πόλης που με βρήκες τραυματισμένο, ερχομουν από αυτό σπίτι, κάποιος ή κάτι με βοήθησε και με περιποιήθηκε την πληγή.

-Δεν είδατε ποιος?

-Όχι και μάλιστα πρέπει να ήταν δυνατό, επειδή εκείνη την ώρα με είχαν περικυκλώσει άλογα του εχθρού.

-Δεν σας φαίνεται περίεργο?

-Τι να μου φαίνεται περίεργο?

-Ότι σας έσωσε και σας άφησε στο σπιτάκι.

-Είναι, αλλά όποιος και να ήταν ότι και να ήταν του χρωστάω την ζωή μου, χάρις αυτό  μπορεί να μην ζούσα.

-Και κάτι ακόμα…

-Πες μου.

-Γιατί δεν είπατε ποιος είστε?

-Ήταν φοβισμενη δεν ήθελα να την φοβισω περισσότερο, αν της έλεγα ότι είμαι βασιλιά μπορεί να την να την φόβηζα περισσότερο.

   Αφού φτάσαμε πίσω στα πράγματα μας, τα μαζέψαμε και γυρίσαμε πίσω στο παλάτι και έκανα ένα μπάνιο να χαλαρώσω, αλλά δεν μπορούσα την σκεφτόμουνα συνεχώς αυτή την νεαρή γυναίκα στο δάσος και σκεφτόμουν από ποιο βασίλειο να ‘ταν. ‘πρέπει να φύγω, θα με σκοτώσει η αρχόντισσα μου’ μου έρχονται τα λόγια της στο μυαλό μου συνεχώς, δεν με άφηναν να κοιμηθώ.

Η γαρ άγον ελευθερία εοικεν ούκ εις άλλο τι ή εις άγον δουλείον μεταβάλλειν καί ηιδιώτη αί πόλει.

                                   Πλάτων 427-347π.Χ

Καλημέρα παιδιά μου
Χρόνια πολλά με υγεία και ευτυχία να σας φωτίσουν στην ζωή σας❤❤❤
Καλά Χριστούγεννα ❤
Έξτρα κεφάλαιο για τις γιορτές (θα βγεί καινούριο πρόγραμμα μετά τις γιορτές)

Η ζωή είναι μικρή.
Μπορεί ο/η ένας/μια τυχαία που θα γνωρίσετε να είναι για πάντα δίπλα σας, ενώ άτομα που τα ξέρατε περισσότερα χρόνια να αρχίσουν να απομακρύνονται, η  χρόνια να είναι σας αδέρφια σας και να σας υποστηρίζουν σαν οικογένεια.
Μην ξεχνάτε ότι δεν είστε πότε μόνοι είτε είναι γνωστοί, είτε άγνωστοι κάποια άτομα εκεί έξω θα σας προστατεύουν

Αν σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο αφήστε ένα σχόλιο τι πιστεύετε για τον πρίγκιπα Πέτρο και ένα αστεράκι για την αγάπη σας απέναντι σε αυτό το βιβλίο❤❤❤❤