ίχνη σιωπής
στο κορμί της ενοχής
αφήνω ξανά για να με βρεις

Σταμάτησε κάποια στιγμή η βροχή και σ' είδαν να υποστέλλεις σημαίες στις Νέες Χώρες. Ξανάπιασε πάλι βροχή, παραπατούσες, λένε, σέρνοντας εμβλήματα πολέμων και παντού υγρασία για να τα κάψεις. Σπασμένοι ωκεανοί και χάθηκαν οι βυζαντινοί στην πορφύρα για να μας δείξουν πώς να τους κάνουμε υγρό πυρ. Υγρό πυρ να στεγνώσει να φωτίσει τα σκοτάδια μας. Αλλά οι άγγελοι έχουν χρόνια να κλάψουν εδώ για να το κλέψουμε απ' τα μάτια τους.

ίχνη αγάπης
στην ψυχή της απάτης
θα σβήνω ψυχρά για να χαθείς

Απέλυσα τους ιχνηλάτες μου. Τώρα θέλω να χαθώ εγώ και ίσως με βρω σε τόπους, που δεν έχω σεργιανίσει. Σπάστε τις πυξίδες. Κρύψτε τ' αστέρια, πάρτε το πιστοποιητικό γεννήσεως. Κρύψε με γύμνια μου σαν 'ρθουν να με ζητήσουν. Μου δώσαν 40 φεγγάρια να γεμίσω την άβυσσο. 40 φεγγάρια ν' αλλάξω παράδεισο. Ποτέ δεν ήταν αρκετά. Ποτέ. Και ο χρόνος κυλά απειλητικά.

Έξω βρέχει
και ο νους μου τρέχει
σε μέρη μακρινά


ΠΕΡΑΣΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ

Δεν ορίζω πια τις λέξεις μου. Και κείνες... Σκύλες! Δεν πεινάνε, δε διψάνε για μένα πια, να μετρηθούμε σε μαρμαρένια αλώνια. Νίκησαν, τα σύνορα καταπατούνται. Πώς μοιράζεται ένα κορμί στις αυτοκρατορίες της Ιστορίας με το δικό μου όνομα; Πώς κατακερματίζεται ένας άνθρωπος που δεν έγινε Θεός ;

Κάνει κρύο
δεν είπες αντίο
Μα έφυγες ξαφνικά


ΚΑΙ ΕΙΔΑ ΣΚΟΤΑΔΙ ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΕΝΟ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ

Σώπασαν οι ερωτήσεις, λιποτάκτησαν όπως όλα. Περιμένω τη βροχή και το χρόνο να ξεθωριάσουν το χάρτη, τον άνεμο να εξαφανίσει τα σημάδια μου. Πάντα θα νυχτώνει έξω από μια πόρτα παραδείσου. Αργήσαμε πάλι. Πεζοπόροι σε δρόμους ανύπαρκτους. Χαμένοι σε ψευδαισθήσεις. Άργησα. Τα κορμιά που πατάω να προχωρήσω δεν τα ορίζω για δικά μου.

Ένα ψέμα
βουτηγμένο στο αίμα
και η αλήθεια μισή


ΕΙΔΑ ΕΣΕΝΑ ΠΟΥ ΔΗΛΩΝΕΣ ΘΕΟΣ

Έστησα σταυρούς σήμερα, να κάνω θεούς ανθρώπους με το ζόρι. Πώς κατάντησα έτσι; Κάποτε έκανα ανθρώπους τους Θεούς. Ποιος άνθρωπος μ' έμαθε ότι ο τέλειος Γολγοθάς είναι καλύτερος από έναν Όλυμπο γεμάτο ανθρώπινες αδυναμίες και πάθη; Βάζω σημεία στους δρόμους, βωμούς στον άγνωστο άνθρωπο. Με κούρασαν οι θεοί δεν βρήκα τον άνθρωπο. Ακόμα και ο Διογένης θαρρώ κουράστηκε να ψάχνει. Αν σε φωνάξω Διογένη θα γυρίσεις;

Βουβό κλάμα
της ψυχής σου το θάμα
και η αγάπη νεκρή


ΠΕΡΑΣΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ

Πέρασαν οι μυροφόρες. Πέρασαν και οι τυμβωρύχοι. Μονάχα εγώ δεν πέρασα. Μονάχα εγώ. Σαν αρρώστια που δεν βρήκε ακόμα γιατρικό. Και ο χρόνος περνά. Τέλειωσε όλη η άμμος της γης. Κουράστηκε να πέφτει στις κλεψύδρες των τρελών.

ξημερώνει
τίποτα δε σε λυτρώνει
το δάκρυ λειψό

ΚΑΙ ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΕΡΩΤΑ ΝΑ ΚΕΙΤΕΤΑΙ ΝΕΚΡΟΣ

Μ' αρέσει η σιωπή και ας μη με δέχτηκε ποτέ σαν κομμάτι της. Πάλι μ' εξοστρακίζει. Πες μου που είναι οι λέξεις μου να πάρω πίσω την φωνή μου πριν ξεμάθω να είμαι βάρβαρη. βαρ βαρ βαρ. Λες να είναι η σιωπή η τελειοποίηση της έκφρασης; Τηλεπαθητικοί σε έναν κόσμο που δεν θέλω να προλάβω να ζήσω. Μ' αρέσει η ατέλειά του. Χιλιάδες ατέλειες αδέσποτες να στοιχειώνουν τις νύχτες.

Τόσοι πόνοι
ό,τι ακόμα σε πληγώνει
γάργαρο νερό

ΕΙΔΑ ΕΜΕΝΑ ΝΑ ΛΕΩ ΑΛΗΘΩΣ

Λέξεις δανεικές. Λέξεις ξένες. Ξέμαθε ο μαρκαδόρος μου και δε με γνωρίζει πια. Κόλλες λευκές. Τα βλέπουν για άσπρες σημαίες και κραυγάζουν «παράδοση». Έρχεται η νύχτα και δεν μου 'δειξες την πόλη.

Ένα άδειο χαρτί έμεινε μόνο. Ένα λευκό εισιτήριο αχτύπητο ακόμα.

καληνύχτα
στης αγάπης τα δίχτυα
απόψε θα σε βρω


παραλήπτης άγνωστος. στοιχεία ελλιπή.


please try again. the system failed


Υ.Γ. Αν σε φωνάζω,  θα μου αποκρίνεσαι;