Μέχρι τα τέλη του 20αιώνα, η ιατρική κοινότητα «σήκωνε τα χέρια ψηλά» όταν γεννιόταν ένα πρόωρο μωρό και οι γιατροί το άφηναν στη μοίρα του.

Οι θερμοκοιτίδες αποτέλεσαν καθοριστικό παράγοντα στη βιωσιμότητα των πρόωρων μωρών και σήμερα πλέον θεωρούνται αναπόσπαστο μέρος του τμήματος προώρων και στην εντατική μονάδα παρακολούθησης νεογέννητων, αλλά ακόμη και στην αίθουσα τοκετών.

Η ύπαρξη θερμοκοιτίδων έχει καταγραφεί για πρώτη φορά στην αρχαία Αλεξάνδρεια, όπου χρησιμοποιούντο για την επώαση αυγών, αλλά για πολλούς αιώνες κανείς δεν είχε σκεφτεί ότι θα μπορούσε ένα αντίστοιχο μηχάνημα να χρησιμοποιηθεί για να σώζονται τα πρόωρα μωρά.

Πρωτοπόρος στη δημιουργία της πρώτης θερμοκοιτίδας κλειστού τύπου ήταν ο Γάλλος ο καθηγητής Μαιευτικής Etienne Stephane Tarnier και η ομάδα αξιόλογων μαιευτήρων που επέλεξε ως συνεργάτες στο Παρίσι.

Ο Tarnier, είχε δει τι εκκολαπτικές μηχανές που χρησιμοποιούσαν οι κτηνοτρόφοι για τα κοτοπουλάκια. Πίστεψε ότι κάτι αντίστοιχο θα είχε θαυματουργά αποτελέσματα και για τα μωρά που γεννιούνται πρόωρα και αποφάσισε να δημιουργήσει ένα αντίστοιχο μηχάνημα για τα ευάλωτα μωρά.

Υπό την καθοδήγησή του, το 1880, η Odile Martin, διευθύντρια στο ζωολογικό κήπο του Παρισιού, έχοντας ως υπόδειγμα έναν επωαστήρα για εξωτικά πουλιά, κατασκεύασε μια παρόμοια συσκευή κατάλληλη να χωράει περισσότερα από ένα νεογέννητα.

Αυτή η θερμοκοιτίδα αυτή, βασίστηκε στη χρήση θερμαινόμενου αέρα και αποτέλεσε ουσιαστικά τον πρόγονο όλων των πιο συγχρόνων μηχανημάτων θερμαντικής υποστήριξης των πρόωρων νεογέννητων. Στην κλινική του Tarnier άρχισε για πρώτη φορά και η χορήγηση του οξυγόνου στα πρόωρα μωρά το 1889.

Η καταπληκτική ιδέα του Tarnier για τη χρήση θερμοκοιτίδων στα μαιευτήρια είχε απορριφθεί αρχικά από ιατρική κοινότητα. Θεώρησαν ότι η χρήση θερμοκοιτίδων δεν είναι «επιστημονική λύση», ότι είναι ακριβή και εντελώς άσκοπη.

O μαιευτήρας Pierre Budin, μαθητής και διάδοχος του Tarnier, που θεωρείται σήμερα ένας από τους πατέρες της Νεογνολογίας, πίστεψε με πάθος στη χρήση των θερμοκοιτίδων, έκανε έρευνα, συγκέντρωσε στοιχεία και βρήκε υποστήριξη για την πρωτοποριακή ιδέα της χρήσης θερμοκοιτίδων προκειμένου να σωθούν τα πρόωρα μωρά.

Ένας Αμερικανός γιατρός, ο Martin Arthur Couney, που υπήρξε αμφιλεγόμενη προσωπικότητα ήταν αυτός που κατάφερε να βάλει τελικά τις θερμοκοιτίδες σε μαιευτήρια αρκετών χωρών. Είχε εκπαιδευθεί από τον Budin στο Παρίσι και ακολούθησε έναν «περίεργο» δρόμο προς την επιτυχία, ξεκινώντας από την παρουσίαση των θερμοκοιτίδων μαζί με τον Budin το 1896, στην Παγκόσμια Έκθεση του Βερολίνου.

Ο Couney, μετέτρεψε τις θερμοκοιτίδες και τα πρόωρα νεογέννητα που τις είχαν ανάγκη σε «εκθέματα». Έκανε διαφημιστικές εκστρατείες και είναι ο άνθρωπος που οδήγησε στην εμπορευματοποίηση των θερμοκοιτίδων.

O Couney σκέφτηκε να δημιουργήσει μία ιδιότυπη έκθεση στην οποία απελπισμένοι γονείς μπορούσαν να βάλουν τα πρόωρα μωρά τους μέσα στο νέο μηχάνημα που θα τους έσωζε τη ζωή. Και ενώ οι γονείς των μωρών δεν πλήρωναν τίποτα, όποιος επισκεπτόταν τον χώρο για να δει τα μωρά πλήρωνε 25 σεντς. Το ενδιαφέρον ήταν τεράστιο και πολλοί επέστρεφαν πολλές φορές για να δουν την εξέλιξη των μικρών μαχητών. Έτσι καλύφθηκε σχεδόν εξ'ολοκλήρου το κόστος των πανάκριβων θερμοκοιτίδων.

Στην είσοδο της έκθεσης είχε μία ταμπέλα που έγραφε «Όλος ο κόσμος αγαπάει ένα μωρό». Οι εγκατάσταση στο Coney Island της Νέας Υόρκης ήταν αποστειρωμένη, υπήρχαν εκπαιδευμένες νοσοκόμες, αλλά και τροφοί για να παρέχουν μητρικό γάλα στα πρόωρα μωρά.

Οι θερμοκοιτίδες στην έκθεση ήταν φτιαγμένες από ατσάλι και γυαλί, είχαν έναν λέβητα νερού εξωτερικά, που παρείχε ζεστό νερό σε έναν σωλήνα ο οποίος περνούσε κάτω από ένα κρεβατάκι με λεπτό πλέγμα στο οποίο κοιμόταν το μωρό, ενώ ένας θερμοστάτης ρύθμιζε τη θερμοκρασία.

Ένας άλλος σωλήνας μετέφερε καθαρό αέρα από το εξωτερικό του κτιρίου στη θερμοκοιτίδα, αφού περνούσε μέσα από απορροφητικό μαλλί που βρισκόταν μέσα σε νερό με αντισηπτικό Στην κορυφή, μια συσκευή που θύμιζε καμινάδα με περιστρεφόμενο ανεμιστήρα ωθούσε τον αέρα προς τα πάνω, έξω από τις θερμοκοιτίδες.

Ο Couney, είπε τότε ότι είχαν 85% επιτυχία και ότι από τα 6.500 μωρά που πέρασαν από την ιδιότυπη αυτή «έκθεση», όσα ήταν ζωντανά την έβδομη ημέρα μετά τον τοκετό, κατάφερναν να πάνε με τους γονείς τους στο σπίτι τους.

Όταν η ιατρική κοινότητα έμαθε για τα αποτελέσματα, άρχισαν να καλούν τον Couney για να παρουσιάσει τις θερμοκοιτίδες. Τελικά το 1943 το νοσοκομείο Cornell στη Νέα Υόρκη άνοιξε τμήμα θερμοκοιτίδων για τα πρόωρα μωρά και σιγά σιγά πολλά αμερικανικά νοσοκομεία ακολούθησαν.

Οφείλουμε να θυμόμαστε και να τιμούμε τους συναδέλφους μας που άνοιξαν το δρόμο με την πρωτοποριακή τους σκέψη και τελικά έσωσαν εκατομμύρια μωρά.

Αφορμή για το θέμα : "Το μωρό λείπει από την κούνια" ήταν το παραπάνω άρθρο.

πηγή : https://www.linkedin.com