Το όνειρο είναι το ενυδρείο της νύχτας.

Βίκτωρ Ουγκό

"Πόσο γαμάτο θα ήταν να βλέπεις τα όνειρα του άλλου" άκουσα τον Γιώργο, ενα συμφοιτητή μου, να λέει αυθόρμητα.

"Εννοείς σαν να βλέπεις μια ταινία στην τηλεόραση να βλέπεις έτσι και τα όνειρα των άλλων;"είπε ο κολλητός του ,ο Ιάσονας.

"Ναι, να βλέπεις τι κρύβει,τι αναρωτιέται, που ταξιδέυει το μυαλό του όταν κοιμάται το σώμα του, αμα έχει κάποιος αυτή την ικανότητα θα είναι τόσο κούλ..Όλοι λένε ο,τι θέλουν να είναι ο Superman, Spiderman,Thor,Hulk και Batman...Εγω θέλω αυτή την ικανότητα..

Ενα πικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου. Ήθελα να του πω κάτι αλλά είμαι σίγουρος οτι ο κλειστός εγκεφαλός του δεν θα με πίστευε..

Θα του λεγα οτι έχω αυτή την ικανότητα...

Και οτι δεν είναι τόσο υπέροχο οσο το φαντάζεται..

Δεν θυμάμαι πόσο καιρό έχω αυτή την ικανότητα..μπορεί να είναι και απο τότε που γεννήθηκα. Οι γονείς μου με εγκατέλειψαν σε ενά ορφανοτροφείο και χαθήκαν απο προσώπου γής. Δεν άφησαν καμιά φωτογραφία ή που μένουν.

Η κυρία Τερψιθέα με βρήκε, η διευθύντρια του ορφανοτροφείου.

Είχε δει ενα όνειρο εκείνη την βραδιά, μου είπε μια απο τις πολλές φορές που μου έχει αφηγηθεί αυτή την ιστορία.

Ξύπνησε με τον ήχο μιας κουκουβάγιας να σκούζει στο όνειρό της .Ενα παιδάκι μπήκε στο δωμάτιο της και την παρακάλεσε να πάει να κλείσει το παντζούρι στην αποθηκούλα γιατί απο τον δυνατό αερά τα φύλλα του πατζουριού χτυπούσαν στον τοίχο με δύναμη. Η αποθηκούλα ήταν εγκατεστήμμενη δίπλα στο μεγάλο κτίριο του ορφανοτρόφειου και το παιδάκι φοβόταν πολύ να πάει να το κλείσει μόνο του γιατί ήταν πολύ σκοτεινά.Το δωμάτιο που κοιμόνταν το παιδάκι ήταν πολύ κοντά στην αποθηκούλα και μπορούσε να ακούσει καθαρά απο το κλείστο παράθυρο του δωματίου του ,τον θόρυβο.Της τόνιζε επίσης οτι άκουγε και ουρλιαχτά απο μέσα.

Η κυρία Τερψιθέα ,με την μεγάλη της καρδιά,προσπάθησε να καθησυχάσει το παιδάκι που είχε χλωμιάσει απο το φόβο του και να το οδήγησε στο δωματιό του. Πήρε ενα φακό απο το κομόδινο δίπλα της και μια καραμπίνα απο την ντουλάπα της.

Πίστευε οτι τα παιδιά μπορεί να ονειρεύονται συνέχεια και να υπερβάλουν μερικές φορές αλλά μερικές φορές είναι πιο αξιοπίστα και ειλικρινή σε σχέση με εναν ενήλικα. Είχαν βρεί και πολλά ξένα πράγματα σε αυτή την αποθηκούλα απο ναρκωτικά μέχρι και έναν μεγάλο λύκο.Η αποθηκούλα και το ορφανοτροφείο ήταν πολύ κοντά στους πρόποδες του βουνού,κανείς δεν ήξερα πόσα πράγματα κρυβόνταν εκεί ανάμεσα στα δέντρα.Με μεγάλη τόλμη και την καρδιά της να βροντροχτυπά ξεκλείδωσε την πόρτα της αποθηκούλας όσο πιο αθόρυβα μπορούσε για να αιφνιδιάσει οτι βρίσκονταν μέσα.Αφου έβαλε στο κλειδί στη τσέπης της ρόμπας ,της άνοιξε με το πόδι της δυνατά την πόρτα με την καραμπίνα σταθερά στα χέρια της σε στάση επίθεσης.Κατάλαβε οτι ο ήχος δεν ήταν τελικά ουρλιαχτά αλλά κλάματα. Βρήκε ενα μωρό μέσα στην αποθήκη ,στριμωγμένο ανάμεσα σε σφουγγαρίστρες και κουβάδες, με κατακόκκινα δακρυσμένα μάγουλα, κουκουλωμένο με μια μπλέ κουβερτούλα με κίτρινα αστέρια και ενα χαρτάκι να γράφει το όνομα μου.

Ορφέας Αστερίου.

Eκείνη την στιγμή το κορμί της τινάχτηκε και ξύπνησε με μια κουκουβάγια να σκούζει και το ίδιο παιδάκι να μπαίνει στο δωμάτιο της κατάχλωμο.Να της λεει για το πατζούρι και αυτή να βρίσκει ενα μωρό στην αποθήκη.Κάθε κομμάτι του ονείρου της είχε βγεί αληθινό. Κάθε λεπτομέρια. Αυτό το μωράκι ήμουν εγώ.

Μου είπε οτι ήταν μια τρομερή σύμπτωση αλλά με αυτά που συνέβησαν μετέπειτα στην ζωή μου οτι μπορώ να πω με σιγουριά τώρα οτι δεν ήταν σύμπτωση.

Στην αρχή ήμουν πολύ μικρός για να καταλάβω οτι ήμουν ξεχωριστός απο όλα τα παιδιά, οτι είχα μια ικανότητα.Οι κυρίες του ορφανοτροφείου μου είπαν οτι είναι φυσιολογικό να βλέπω όνειρα,τα παιδάκια πάντα ονειροπολούν.Μετά απο κάποιο καιρό τα όνειρα μου ήταν πολύ σκοτεινά,ήταν εφιάλτες και η παιδική μου καρδιά άρχιζε να φοβάται.'Ανθρωποι να κραυγάζουν,ζωά να σκοτώνονται με ο,τι όπλο μπορείς να φανταστείς,τα όργανα και τα κεφάλια τους να πετάγονται απο όλες τις κατευθύνσεις.

Στα δεκατρία μου ήρθε στο ορφανοντροφείο ενας καινούργιος παιδοψυχολόγος,ο κύριος Διαμαντής Βασιλείου.Η προηγούμενη παιδοψυχολόγος μας, η κυρία Σμαράγδα,είχε πάρει άδεια γιατί ήταν έγκυος.'Ηταν μια πολύ γλυκιά ξανθιά γυναίκα ,γεματούλα, με ενα υπέροχο χαμόγελο.'Ολοι μας την λατρεύαμε, παιδιά με ψυχολογικές παθήσεις πηγαίναν τακτικά στις συναντήσεις,άφοβα και δεν υπήρχαν επεισόδια με αυτά τα παιδάκια στο ορφανοτροφείο.

Όταν ήρθε ο κύριος Βασιλείου ,στην αρχή ολα τα πράγματα ήταν πολύ καλά.Ήταν ενα ψηλός άντρας,αδύνατος με έντονο βλέμμα με πολύ χιούμορ.Στην περίοδο του μεσημεριάνου καθόταν μαζί με το υπόλοιπο προσωπικό του ορφανοτροφείου και τους έλεγε αστείες ιστορίες.Σε όλο το εστιατόριο ακουγόταν το τσιριχτό γέλιο της κυρίας Τερψιθέας κάθε μεσημέρι.Τα πήγαινε πολύ καλά με τα παιδάκια, μετά απο κάθε συνάντηση τους έδινε ενα γλειφιτζούρι και έβαζε επιπλέον συναντήσεις σε παιδάκια που ήθελαν παραπάνω βοήθεια.

Ανάμεσα σε αυτά τα παιδάκια ήταν και ο Ευτύχης, που το ονομά του δεν υποδείκνυε τον χαρακτήρα του.Επάσχε απο μια βαριά μορφή κατάθλιψης.Ο μπαμπάς του ήταν εργασιομανής και η μάνα του αλκοολική και δεν τον ήθελαν.Τον θεωρούσαν ενα λάθος,ενα τίποτα.Τον παράτησαν σε ενα δρομάκι σκοτεινό πίσω απο ενα supermarket αναμέσα στους κάδους, όταν ήταν δυο χρονών μια μέρα πριν τα Χριστούγεννα.Του είχαν πει οτι θα έπαιζαν κρυφτό.Αυτός θα κρυβόταν και αυτοί θα τον έψαχναν. Ο Εύτυχης επειδή του άρεσε το κρυφτό δέχτηκε ενθούσιασμένος. Τελικά δεν τον έψαξαν ποτέ..Τον βρήκε μετά απο δυο μέρες ενας υπάλληλος του σούπερ μάρκετ, νηστικό με υποθερμία και τον πήγε στο νοσοκομείο. Η αστυνομία προσπάθησε να τους αναζητήσει αλλά τα ονοματά τους δεν υπήρχαν πουθενά.Υπέθεσαν οτι έβαλαν τα πολλά εκατομμύρια τους σε χρήση αλλάζοντας ονόματα και ήπειρο. Έτσι ο Ευτύχης ήρθε στο ορφανοτροφείο μας.Δεν χαμογέλασε ποτέ ξανά και μίσησε το κρυφτό.

Μετά απο πολλές συναντήσεις με την κυρία Σμαράγδα ,ο Ευτύχης είχε αρχίζει και καλυτέρευε. Χαμογελούσε ,αν και σπάνια, και είχε ενα φως στα μάτια του.Με τον αποχωρισμός της κυριάς Σμαράγδας ο Ευτύχης στεναχωρήθηκε λίγο αλλά είχε υποσχεθεί στην ξανθιά παιδοψυχολόγο οτι δεν θα το έβαζε κάτω.

Με τον κύριο Διαμαντή, ο Ευτύχης φαινόταν να τα πηγαίνει πολύ καλά και να είναι δεμένοι μεταξύ τους. Η κυρία Τερψιθέα πάντα σχολίαζε στις κυρίες του εστιατορίου την σχέση αυτών των δυο με ενα χαμόγελο στα χείλη, λέγονταν πόσο ευτυχισμένη είναι που ο Ευτύχης βρήκε κάποιον μεγαλύτερο άνθρωπο και αποφάσισε να βασιστεί σε αυτόν.

'Υστερα απο πέντε μήνες κάποια επεισόδια άρχισαν να συμβαίνουν στο ορφανοτροφείο.Μια δεκαοχτάχρονη κοπέλα,η Ανθή άρχιζε να φέρεται περίεργα για το χαρακτήρα της.Συνήθως ήταν μια ευχάριστη,ήσυχη κοπέλα που προστάτευε όλους τους μικρότερους, είχε το ρόλο της μεγάλης αδερφής και την συμπαθούσα πάρα πολύ.Μου διάβαζε πολλά βιβλία και ήταν η μόνη που άκουγε τα όνειρα μου και προσπαθούσε να με βοηθήσει.Κάποια βράδια ξύπναγα απο τους εφιάλτες και πήγαινα στο δωμάτιο της. Και αυτή πάντα άκουγε προσεχτικά ο,τι έιχα να πω και με άφηνε να κοιμηθώ στο κρεβάτι μαζί της.Το όνειρο της ήταν η παιδοψυχολογία, έχοντας την κυρία Σμαράγδα για πρότυπό της.

Μια νύχτα με αυγουστιάτικη πανσέληνο είδα ενα πολύ περίεργο όνειρο. Είδα την Ανθή να είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, να διαβάζει για χιλιοστή φορά το αγαπημένο της βιβλίο. Κάποια στιγμή, κάποιος χτύπησε την πόρτα του δωματίου της και αυτή πήγε να την ανοίξει. την στιγμή που άνοιξε την πόρτα ενα άντρας είσεβαλλε στο δωμάτιο της, αρπάζοντας την.Η Ανθή άνοιξε το στόμα της να μιλήσει αλλά ο άντρας την σώπασε με την παλάμη του σπρώχνοντας την στο κρεβάτι. Δεν μπορούσα να διακρίνω ποιός ήταν ο άντρας..και γιατί όταν έφυγε η Ανθή άρχιζε να κλαίει κρατώντας την κοιλία της.Την επόμενη μέρα συνάντησα την Ανθή και φαινόταν μια χαρά, μου χαμογέλασε όταν την είδα.

Είναι καλά ,σκέφτηκα

Αυτό το όνειρο συνεχιζόνταν για τις επόμενες βδομάδες ,κάθε φορά διαδραματίζονταν σε διαφορετική τοποθεσία' στο μπάνιο της Ανθής, στον κήπο,στην αποθηκούλα..Δεν είχα παει να της πω αυτό το όνειρο, φοβόμουν μήπως με έβρισκε τρελό,δεν με πίστευε. Κάποια βραδιά δεν άντεξα και αποφάσισα να πάω στο δωμάτιο της να την βρώ.'Ημουν έτοιμος να γυρίσω εκείνη την στιγμή να ανοίξω το πόμολο αλλά η πόρτα άνοιξε και βγήκε εξω ο κύριος Διαμαντής.

"Τι κάνεις τέτοια ώρα;Δεν πρέπει να περιτριγυρίζεις στους διαδρόμους, πρέπει να κοιμάσαι." με ρώτησε με ενα χαμόγελο.

"'Ηρθα να δω την Ανθή ,θέλω να της πω κάτι επειγόντως" του είπα.

"Είμαι σίγουρος οτι μπορεί να περιμένει μέχρι αύριο,εξάλλου τώρα κοιμάται.Θέλεις να την ξυπνήσεις;"είπε βάζοντας το χέρι του στον ώμο μου.

"Τότε αφού κοιμάται γιατί είστε στο δωμάτιό της;"ανταποκρίθηκα εγω.

Τα φρύδια του κύριου Διαμαντή ζάρωσαν.

"Τέλος οι ερωτήσεις,νομίζω οτι πρέπει να πας για ύπνο,είναι πολύ αργά.Θα σε συνοδέψω μέχρι το δωμάτιο σου."απάντησε γρήγορα ,τραβώντας με στο δωμάτιο μου.

Το επόμενη πρωί βρήκαν την Ανθή πεθαμένη. Στα μικρά είπαν τότε οτι ήθελε να πάει να χαιρετήσε τους αγγέλους.

Αργότερα έμαθα απο τις ίδιες κύριες (δουλέυαν στο εστιατόριο και όλοι ξέραν πόσο κουτσομπόλες είναι) οτι είχε κόψει τους καρπούς της και την βρήκαν στην γεμάτη με κατακόκκινο νερό μπανιέρα της. Είχε αυτοκτονήσει .Τέτοιο σκηνικό δεν μου φάνηκε τόσο περίεργο για μένα, έβλεπα πάντα τέτοια όνειρα με ανθρώπους να βάζουν τέλος στη ζωή τους. Αλλά δεν μπορούσε να καταλάβω γιατί το έκανε αυτό, ήταν πολύ ευτυχισμένη και υγιής κοπέλα.

Δυο βδομάδες μετά απο την αυτοκτονία της Ανθής,μια κοπελίτσα έτρεχε στους διαδρόμους κλαίγοντας με σκισμένα ρούχα λέγοντας οτι κάποιος άντρας της επιτέθηκε.Την μεταφέραν σε ψυχολογική κλινική.Ενα αγόρι έμεινε μουγκό.Ο κύριος Διαμαντής έιπε οτι υπέστει ενα σοβαρό σοκ και δεν θα ξαναμιλήσει ποτέ.

Περνούσαν οι μέρες και όλο και πιο πολύ υποψιαζόμουν τον κύριο Διαμαντή.Οι κυρίες του ορφανοτροφείο μας είχαν τονίσει, όταν ήμουν μικρός,οτι μερικοί άνθρωποι είναι κακοί ακόμα και αν δεν φαίνονται.Δεν είναι όλοι σαν τους κακούς που βλέπουμε στα κινούμενα σχέδια κάθε πρωί.

--------------------------------------------------///////////////----------------------------------------------------------

Κάθε εξάμηνο αλλάζαμε δωμάτια και συγκατοίκους.Είχε έρθει άνοιξη όποτε ήταν καιρός να αλλάξουμε. Τα περισσότερα παιδιά δεν ήθελαν να έχουν συγκάτοικο τον Ευτύχη γιατί ήταν πολύ τρομαχτικός και έκανε θόρυβο τα βράδια. Είχε το μειονέκτημα να βλέπει πολλούς εφιάλτες τα βράδια απο την κατάθλιψη.Μπορεί να μην είμασταν φίλοι τότε αλλά μιλάγαμε συχνά την ωρα του μεσημεριανού για σούπερ ήρωες και μου είχε αναφέρει πριν απο τέσσερις μήνες οτι δεν έβλεπε τόσους πολλούς εφιάλτες.

Κατέληξα να είμαι εγω συγκάτοικος του Ευτύχη, φαινόταν πολύ ενδιαφέρον παιδί για μένα και ήθελα να ανοιχτεί πιο πολύ σε μένα και να γίνουμε φίλοι. Έβλεπα στα μάτια του οτι με εμπιστευόταν περισσότερο απο ολα τα παιδιά αλλά φοβόταν να μου μιλήσει.

Ενα βράδυ ξύπνησα απο ουρλιαχτά.Σηκώθηκα κατευθείαν απο το κρεβάτι μου και πήγα στον Ευτύχη που φαινόταν να έχει ενα τρομερό εφιάλτη. Τα φρύδια του είχαν ζαρώσει και περιστρεφόταν το κρεβάτι του.

"ΜΗΝ ΜΕ ΑΓΓΙΖΕΙΣ,ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΑΓΓΙΖΕΙΣ,ΑΣΕ ΜΕ",ήταν κάποια απο αυτά που έλεγε.

Έβαλα το χέρι μου στον ώμο του και άρχισαν να τον ταρακουνώ για να ξυπνήσει.

"ΕΥΤΥΧΗ ΞΥΠΝΑ,ΔΕΝ ΣΕ ΑΓΓΙΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ,ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ",του φώναζα.

Τα βλέφαρα του Ευτύχη άνοιξαν διάπλατα,ιδρώτας έσταζε απο το μέτωπό του.Κοιτάζε το περιβάλλον γύρω του να δει που βρίσκεται και μετά συνειδητοποιήσε οτι κάποιος τον άγγιζε.Μια κραυγή βγήκε απο το στόμα του, αλλά τον καθησύχασα, μιλώντας του σιγανά.

-Εεε φιλαράκο,εγω είμαι ο Ορφέας.Είσαι καλά;

Τα πράσινα μάτια του Ευτύχη με κοίταξαν και όταν συνειδητοποιήσαν οτι είμαι εγω, άρχιζαν να βουρκώνουν.Οι ώμοι του κατέβηκαν απο ανακούφιση,μάλλον πίστευε οτι το όνειρο του βγήκε αληθινό.

Πήγαν στο κομοδίνο που ήταν ανάμεσα μας και γέμισα με μια κρυστάλλινη κανάτα ,ενα ποτήρι νερό. Ο Ευτύχης πήρε το νερό με τρεμαμένα χέρια και ήπιε. Πήρε μια βαριά ανάσα και άρχισε να κλαίει πάλι με λυγμούς.Αφήσε το ποτήρι στο κόμοδινο έφερε τα γόνατα στο στήθος του και αγκάλιασε τα πόδια του κάνοντας το εαυτό του μια μπάλα.

Κάθισα στο κρεβάτι του και του έδωσα μια αγκαλιά χωρίς να πω τίποτα. Λίγα λεπτά μετά σταμάτησε να κλαίει οπότε απομακρύνθηκα λίγο για το κοιτάξω στα μάτια.

-Τι έγινε;Ποτέ δεν σε έχω ακούσει να ουρλιάζεις έτσι.Είδες εναν εφιάλτη;

Ο Ευτύχης κούνησε το κεφάλι του καταφατικά αλλά δεν μίλησε.

-Ευτύχη πρέπει να μου μιλήσεις,θυμάσαι τι είπε η κυρία Σμαράγδα; "Λέγε οτι σε απασχολεί, μην αφήνεις να τρώει την καρδιά σου."

Σαν άκουσε το όνομα της αγαπημένης του κυρίας,ο Ευτύχης αποφάσισε να μιλήσει.

-Είδα ενα εφιάλτη και νόμιζα οτι είχε βγεί πραγματικότητα ,μην ανησυχείς, ψιθύρισε.

-Τι είδους εφιάλτη είδες;

Ο Ευτύχης κατσούφιασε.

-Δεν θέλω να μιλήσω για τον εφιάλτη,προτιμώ να τον ξεχάσω, είπε με σφιγμένα χείλη.

-Αμα δεν το βγάλεις απο μέσα σου, δεν πρόκειται να το ξεχάσεις ποτέ, ανταποκρίθηκα εγω. Εκείνη την στιγμή πέρασε μια ιδέα απο το μυαλό μου.

-Κάποιος σε άγγιξε εκεί που δεν το ήθελες και στην πραγματικότητα;

Ο Ευτύχης πάγωσε για λίγο, αλλά κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.

-Ξέρεις οτι αυτό δεν είναι σωστό έτσι;Πρέπει να το αναφέρεις στη κυρία Τερψιθέα..

-Δεν θέλω να της το πω..

-Το κάνει συνέχεια αυτό το άτομο;

Αφού δεν ήθελε να μιλήσει με κανένα αποφάσισα να πάρω όσες πληροφορίες γίνεται εξαλλού εμένα με εμπιστεύεται.

Άρχιζε να παίζει με τα μανίκια του και έκανε λες και δεν άκουσε την απάντηση.Τότε αποφάσισα να τον ρωτήσω κάτι τέλευταιο.

-Γιατί δεν αναφέρεις το ονειρό σου στην επόμενη συνάντηση με τον κύριο Διαμαντή;Είμαι σίγουρος οτι θα βοηθήσει.

Με το άκουσμα του ονόματος του παιδοψυχολόγου μας ,πανικός εμφανίστηκε στα μάτια του συγκατοίκου μου.Έσφιξε τα γονατά του και άρχιζε να λικνίζεται ελαφρά.

-Οχι δεν θέλω να του το πω, είπε με τρεμαμένη φωνή.

Εκείνη τη στιγμή ολες οι διασκορπισμένες σκέψεις που είχα στο μυαλό μου άρχισαν να μαζεύονται, να ενώνονται δημιουργώντας την απάντηση σε ολα τα ερωτήματα που είχα. Αποφάσισα να παω την συζήτηση ενα βήμα πιο πέρα να τον τσιγκλίσω πιο πολύ, δεν με έχει διώξει ακόμα, ούτε έχει σταματήσει να μου μιλάει οπότε μπορώ να επιβεβαιώσω τις υποθέσεις μου.

-Θα σε βοηθήσει Ευτύχη, είναι εδω για να μας βοηθάει.

-Δεν θα με βοηθήσει!Θα με χειροτερέψει!Αλλά δεν μπορώ να το πω σε κάποιον άλλον,γιατί θα με πουν απλά προβληματικό και ονειροπόλο και δεν θα με πιστέψουν,πάντα έτσι γίνεται, τσίριξε ο Ευτύχης.Τώρα σε παράκαλω,άσε με ήσυχο, νυστάζω και θέλω να κοιμηθώ,και με αυτή την τελευταία πρόταση ξάπλωσε στο κρεβάτι, κουκουλώθηκε με το σεντόνι του και γύρισε τη πλάτη του σε μένα, σηματοδοτώντας οτι η σηζήτηση έκλεισε.

-Πάντως αμα έχεις κάποιο πρόβλημα πες μου εμένα, είμαι εδω για σένα.Καληνύχτα, του είπα γιατί ήξερα οτι ακόμα ήταν ξύπνιος και μπορούσε να με ακούσει.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και άρχισα να διοργανώνω την αποστολή μου, είχα πολλά πράγματα να κάνω αύριο. Είχα να ξεσκεπάσω τον κύριο Διαμαντή.

----------------------------------------------------------////////////---------------------------------------------------------

Την επόμενη μέρα ,πήγα στο παιδάκι που δεν μπορούσε να μιλήσει.Υπήρχαν πολλά παιδάκια τα οποία δεν μιλούσαν απο εκ γενετής και μας είχανε μάθει νοηματική γλώσσα για να μπορούμε να μιλάμε και με αυτά οπότε μπορούσα με ευχέρεια να συννενοήθω μαζί του.

Τον βρήκα να παίζει μόνο του στην άμμο που είχαμε στην τεράστια αυλή μας. Πιο παλιά ήταν πολύ κοινωνικό αλλά απο τότε που έχασε την μιλιά του σταμάτησε να κάνει παρεά με τα υπόλοιπα παιδιά.Μαζί με την μιλιά του είχε χαθεί και η εμπιστοσύνη του.

Με πολύ σιωπηλά βήματα μπήκα στην άμμο και κάθισα δίπλα του.Το παιδάκι με κοίταξε με περιέργια.

"Σε πειράζει να κάτσω εδω;"τον ρώτησα.

"Οχι" έγνεψε και άρχισε να τσουλαέι πάλι το φορτηγάκι του στην άμμο.

Ήμουν απο τα παιδιά που έχουν καθίσει για πολύ καιρό στο ορφανοτροφείο και όλα τα παιδάκια με σέβονταν και με συμπαθούσαν.Αυτό το παιδάκι με συμπαθούσε πάρα πολύ και πάντα ζήταγε την βοηθειά μου.Αλλά δεν έτυχε ποτέ να μάθω το όνομά του.

Το παιδί σταμάτησε να παίζει με το φορτηγάκι του και γύρισε να με κοιτάξει.

"Θέλεις κάτι απο μένα;"μου έγνεψε.

Δεν ήθελα να με ακούσε κανένας για να μην αναμειχθεί,οπότε αποφάσισα να του μιλήσω με νοήματα.

"Θέλω μια συμβουλή,ήσουν φίλος με το Ευτύχη πιο παλιά οπότε θα ξέρεις πως να τον αντιμετωπίσεις."

Ανησυχία άρχισε να εμφανίζεται στα μάτια του παιδιού και έγνεψε δίνοντας μου το εντάξει να συνεχίσω.

"Χτες το βράδυ είδε εναν πολύ άσχημο εφιάλτη, ούρλιαζε στον ύπνο του και όταν το ρώτησα για το όνειρο δεν μου απάντησε.."

Το παιδί κούνησε το κεφάλι του απογοητευμένος.

"Πάντα αυτό κάνει, αμα σε ξέρει πολύ καλά τότε θα σου μιλήσει κάποια στιγμή"μου έγνεψε,χαμογελώντας μου ευγενικά.

"Ναι αλλά αμα είναι πολύ αργά;Δεν ήθελε να παει ούτε στο κύριο Διαμαντή για να του πει για το όνειρο"

Με το νόημα του ονόματος του παιδοψυχολόγου μας, το παιδί πάγωσε.Τα μάτια του ανοίξαν διάπλατα και τα χείλη του άρχισαν να τρέμουν.Σήκωσε τα χέρια του για να γνέψει και πέσαν πάλι στην αγκαλιά του παραδωμένα απο τις εντολές του μυαλού του. Το βλέμμα του ήταν απλάνες λες και ταξίδευε..

Άγγιξα το χέρι του απαλά και τον κοίταξα στα μάτια.

-Είσαι καλά; του μίλησα. Το παιδί συνέχισε να ονειροπολεί.

Εκείνη τη στιγμή μου συνέβη κάτι που δεν μπορούσε να περιγράψει κανείς, δεν ήταν φυσιολογικό.Δεν έβλεπα πια το παιδάκι, έβλεπα κάτι άλλο, μια ταινία ξετυλιγόταν στο μυαλό μου. Ήμουν στην άμμο και τσουλούσα ενα φορτηγάκι. Ο ήλιος έδυε, ήταν απόγευμα. Σε μια στιγμή μια σκιά εμφανίστηκε πάνω μου.Σήκωσα τα μάτια μου και είδα τον κύριο Διαμαντή να μου χαμογελάει αλλά εγω να εχω παγώσει απο τον τρόμο μου.

Γιατί τέτοιος τρόμος;Δεν έχω μιλήσει ποτέ στον κύριο Διαμαντή, η πρώτη φορά που μιλήσαμε ήταν όταν πήγα να δω την Ανθή. Δεν τον γνωρίζω αρκετά ούτε μου έχει κάνει κάτι για να τον φοβάμαι, σκέφτηκα απορημένος.

Κοίταξα τα πόδια μου και παρατήρησα οτι ήταν πολύ μικρά. Δεν ήταν ο κύριος Διαμαντής, όταν ήμουν εγω μικρός.

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιήσα οτι δεν είμαι εγω, δεν βλέπω ενα δικό μου όνειρο ή μια ανάμνηση αλλά του παιδιού. Είναι η ονειροπόληση του.

"Είναι η ώρα για την συνάντηση μας μικρέ, μην φοβάσαι δεν θα πονέσεις καθόλου στο υπόσχομαι. Είναι για το καλό σου,μην με κάνεις να θυμώσω, πρόσθεσε και άπλωσε το χέρι του. Εγω, δηλαδή το παιδάκι, το πήρε χωρίς να πει τίποτα σηκώθηκε και το ακουλούθησε χωρίς καμία αντίσταση.

Στη συνέχεια όλα μαύρισα και ένιωσα μόνο κάποια χέρια να με αγγίζουν και δάκρυα να κυλάνε στα μάτια μου. Έκλαιγα. Οχι, το παιδάκι έκλαιγε.

Μετά απο αυτό άνοιξα τα μάτια μου,δεν είχα συνειδητοποιήσει οτι έκλεισαν, και κοίταξα το παιδάκι που παρέμενε παγωμένο στη θέση του. Το κούνησα πιο δυνατά ,φωνάζοντας του να ξυπνήσει. Το παιδάκι εστιάσε το βλέμμα του πάλι στο δικό μου.Με τρεμαμένα χέρια μου έγνεψε οτι πρέπει να φύγει, άρπαξε το φορτηγάκι του και έφυγε τρέχοντας κατευθυνόμενος στο κεντρικό κτίριο.

Μπορεί να μην κατάφερα να μάθω πολλά πράγματα αλλά κατάλαβα ποιος είναι ο κρίκος που συνδέει το παιδάκι, τον Ευτύχη, την Ανθή και ήμουν σίγουρος το κοριτσάκι που πήγε στην κλινική. Αυτός ο κρίκος ήταν ο κύριος Διαμαντής.

-------------------------------------------------------------///////----------------------------------------------------------

Τρείς μέρες αργότερα ήταν τα γενέθλια μου, οι γονείς μου είχαν αφήσει ενα χαρτί με κάποιες πληροφορίες για μένα και μια απο αυτές ήταν η μέρα των γενεθλίων μου. Αυτό εξέπληξε την κυρία Τερψιθέα. Μου είπε τελικά οτι μπορεί να με εγκατέλειψαν γιατί ήθελαν να εχω μια καλύτερη ζωή ,να με προστατέψουν απο κάτι. Αλλιώς δεν θα εξηγείται το γεγονός ότι αφήσαν τόσες πολλές πληροφορίες για μένα.

Στο εστιατόριο διοργανώθηκε ενα μικρό πάρτυ για μένα. Παιδάκια είχαν φτιάξει κάρτες για μένα και διάφορες χειροτεχνίες ως δώρα. Πιο μεγάλα παιδιά απο μένα που θα έφευγαν του χρόνου για να σπουδάσουν και να ζήσουν την δική τους ζωή ως αυτόνομα μέλη της κοινωνίας με αγκάλιασαν σφιχτά δίνοντας μου ευχές και δώρα. Σκέφτηκα θλίβερα οτι σε αυτά τα παιδιά θα ήταν και η Ανθή, όμως η μοίρα δεν της επέτρεψε να πετάξει το καπέλο της αποφοίτησης της ως παιδοψυχολόγος.

Την στιγμή που ανακοινώθηκε ο,τι ο μπουφές ήταν έτοιμος, τα μεγαλύτερα παιδιά πήγαν να σερβιριστούν εκτός απο μια κοπέλα. Ήταν η κολλήτη της Ανθής, η Σταυρούλα, είχαν μεγαλώσει μαζί . Είχε επηρεαστεί περισσότερο απ'όλους για τον ξαφνικό θάνατο της Ανθής που άλλαξε τελείως τα πλάνα της και την συμπεριφορά της για το μέλλον. 'Εγινε πιο σοβαρή και συνεσταλμένη, σε σχέση με τον ξέφρενο και τρελό χαρακτήρα της. Το χρώμα των μαλλίων της ήταν σκούρο καστανό, τα φλογερά κόκκινα μαλλιά της δεν υπήρχαν πια. Αποφάσισε να σπουδάσει αυτή παιδοψυχολόγος για χάρη της Ανθής αντί να γίνει τραγουδίστρια και να ζήσει την νυχτερινή ζωή.

Η Σταυρούλα με αγκάλιασε σφιχτά και μου έτριψε απαλά την πλάτη. Αυτή και η Ανθή μου είχαν τρομερή αδυναμία, ουσιαστικά αυτές με μεγάλωσαν΄με πρόσεχαν όταν ήμουν μωρό και με προστάτευαν όταν ήμουν παιδάκι. Τις θεωρούσα τις μεγάλες μου αδερφές και τις λάτρευα.

-Χρόνια πολλά μπαγασάκο, να σε χαιρόμαστε.Πρόσεχε με τα κορίτσια, μεγάλε μου καρδιοκατακτητή και να παίρνεις πάντα προφυλάξεις.

Τα μάγουλά μου κοκκίνησαν απο ντροπή και αποκρύνθηκα απο την αγκαλιά της. Μπορεί να άλλαξαν πολλα πράγματα αλλά δεν άλλαξε ο αυθορμητισμός της και να με ρεζιλέυει μπροστά σε όλους. Η Σταυρούλα γέλασε και μου έδωσε ενα χαστουκάκι στο πρόσωπο.

-Εχω κάθε δικαίωμα να στο πω, έγινες δεκαέξι.'Οσον αφορά το καρδιοκατακτητής, ξέρουμε και οι δύο οτι τα γκριζογάλανα μάτια σου ,έχουν κλέψει πολλές κοριτσίστικες καρδιές. Ας μην μιλήσω για τον αριθμό των καρτών και γλυκών που βρήκες πάνω στο θρανίο σου στο σχολείο, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, είπε κοιτώντας με με νόημα.

Αναστέναξα και της έδωσα ενα χαμόγελο.

-Δεν θα σταματήσεις ποτέ να με ρεζιλέυεις έτσι;

-Οχι, απάντησε τονίζοντας λίγο παραπάνω το ι.

Μου έδωσε ενα δώρο περιτυλιγμένο με ενα χρυσό χαρτί.

-Εγω και η Ανθή το διαλέξαμε πριν απο πολύ καιρό, θέλαμε να είναι το πιο τέλειο δώρο που πήρες μιας και θα φεύγαμε και θα σε αφήναμε μόνο σου, είπε με ενα πικρό χαμόγελο. Εγω φταίω που σου δίνω το δώρο μόνο εγω, δάκρυα άρχιζαν να αναβλύζουν απο τα μάτια της.

-Δεν φταίς εσυ Σταυρούλα, της είπε πιάνοντας το χέρι της. Την έσπρωξα απαλά και την έβαλα να καθίσει μαζί μου στο καναπέ.

-Φταίω γιατί νόμιζα οτι έβλεπα και άκουγα παραισθήσεις, που δεν είπα τίποτα.

Συνειδητοποίησα οτι υπήρχε ενα στοιχείο στα λόγια της, μπορεί να με βοηθήσε να λύσω την υπόθεση.

-Γιατί το λες αυτό;

Η Σταυρούλα πήρε μια βαθιά ανάσα.

-Θυμάσαι που αποφασίσαμε να μένουμε σε διαφορετικά δωμάτια για να συνηθίσουμε την απόσταση έτσι; Έγνεψα καταφατικά ως απάντηση. Λόγω των επιλόγων που κάνανε, τα κορίτσια θα έμενα χωριστά αλλά θα έμεναν σε επαφή.

-Κάποιους μήνες πριν πεθάνει άκουγα κάθε βράδυ κάποιον να μπαίνει στο δωμάτιο της και μετά μουγκριτά. Κατά το ξημέρωμα τα μουγκριτά σώπαιναν. Μια βραδιά έβαλα το αυτί μου στο τοίχο και επακριβώθηκαν οι υποψίες μου. Σταμάτησε για λίγο για να σκουπίσει τα δάκρυα της.

-Στην αρχή νόμιζα οτι ήταν ο Σώτηρης. Όπως θυμάσαι η Ανθή και αυτός αγαπιόντουσαν αλλά ήταν πολύ ντροπαλοί για να κάνουν την πρώτη κίνηση και νόμισα οτι την κάνανε και προχώρησαν και στο επόμενο επίπεδο. Μια νύχτα αποφάσισα να μείνω ξύπνια και να δω αν είναι όντως ο Σωτήρης. Ήξερα οτι έφευγε στις 4 περίπου όποτε περίμενα στις τρισήμισι πίσω απο την πόρτα μου. Όταν άκουσα την πόρτα να κλείνει, άνοιξα την πόρτα μου σιγανά και έβγαλα λίγο το κεφάλι μου να δω ποιός έκλεψε την καρδιά της κολλητής μου.

Πιο πολλά δάκρυα άρχισαν να κυλούν απο τα μάτια της και άρχισε να κλαίει πια με λυγμούς.

-Ποιός ήταν Σταυρούλα; την ρώτησα

-Αυτός που έκλεισε την πόρτα δεν ήταν ο Σωτήρης, είπε με τρεμαμένη φωνή, αλλά ο παιδοψυχολόγος.Έβαλα το χέρι μου να κρύψω το απο έκπληξη ουρλιαχτό μου και έκλεισα την πόρτα μου αθόρυβα.Στην αρχή νόμιζα οτι ήταν σύμπτωση έτσι έκανα το ίδιο για τρείς βαρδιές. Και τις τρείς βραδίες έβγαινε αυτό το γουρούνι. Στην αρχή νόμιζα οτι ήταν απαγορευμένη αγάπη σαν αυτά τα Αρλεκιν που διάβαζα, αλλά άκουγα όταν έκλεινε την πόρτα την Ανθή να κλαίει όποτε συνειδητοποιήσα οτι αυτό το καθίκι την εκμεταλλέυεται.

Σάστισα σε μια στιγμή, δεν μπορούσα να μιλήσω.

-Πήγα και το ανέφερα στην κυρία Τερψιθέα.Αυτή πήγε στο παιδοψυχολόγο και της είπε οτι υπνοβατώ στον ύπνο και βλέπω πράγματα που δεν συμβαίνουν. Της είπε ψέματα, αυτό το ξεπέρασα με την κυρία Σμαράγδα και δεν πρόκειται να επιστρέψει ξανά μου πε και η διευθύντρια τον πίστεψε επειδή τάχα είναι ο ειδικός. Ήθελα να δράσω μόνη μου αλλά η Ανθή δεν ήταν πότε εκεί που την έβρισκα. Μετά απο δυο μέρες την βρήκα στη μπανιέρα και τότε κατάλαβα οτι ήταν πολύ αργά.

Εκείνη την στιγμή έβαλε τα χέρια της στο πρόσωπο της και έκλαψε πιο δυνατά. Της έδωσα μια αγκαλιά για παρηγοριά.

-Δεν φταίς εσυ Σταυρούλα, ο παιδοψυχολόγος ήταν αυτός που σε εμπόδισε. Εξάλλου ξέρεις οτι οι κυρίες του ορφανοτροφείου έχουν υπνωτιστεί απο τον κύριο Διαμαντή, έχουν γίνει τα σκυλάκια του.

Η Σταυρούλα σκούπισε τα δάκρυα της με την παλάμη της..

-Ελπίζω να μπορέσει κάποιος να αποκαλύψει αυτό το κάθαρμα,δεν μπορεί να περιπλανιέται έτσι ανέμελος.

Μην αγχώνεσαι Σταυρούλα εχω αναλάβει ο ίδιος αυτή τη δουλειά, ήθελα να της πω.

---------------------------------------------------////////////------------------------------------------------------

To βραδυ εκείνης της ήμερα αποφάσισα να ανοίξω ολα τα δώρα που μου δώσανε. Ανάμεσα σε αυτά τα δώρα ήταν και το δώρο της κυρίας Τερψιθέας. Άνοιξα το κουτί και βρήκα την κουβέρτα με τα αστεράκια που είχα ως μωρό ενα γράμμα και ενα βιβλίο. Αποφάσισα να διαβάσω το γράμμα πρώτα.

Ορφέα

Αν είναι στα χέρια σου αυτό το γράμμα σημαίνει οτι μεγάλωσες πια και πρέπει να μάθεις την αλήθεια. Θα παρατήρησες κάτι περίεργο να σου συμβαίνει,να βλέπεις όνειρα που δεν έχεις ιδέα,να βλέπεις τι κάποιος ονειροπολεί.Αυτό παιδί μου, είναι απόλυτα φυσιολογικό στην οικογενειά μας.Μπορούμε να βλέπουμε όνειρα,να μπαίνουμε σε αυτά και να τα αλλάζουμε.Είμαστε οι προστάτες των ονείρων, ονομαζόμαστε Ονειροπερπατητές.Αλλά ο κόσμος άλλαξε και πολλοί απο μας είμαστε σε κίνδυνο.Γι'αυτό εγω και η μαμά σου αποφασίσαμε να σε εγκαταλείψουμε για να ζήσεις φυσιολογικά οσο είσαι μικρός.Θα δίναμε τα πάντα για να μην κάναμε αυτή την κίνηση, αλλά είναι πολύ αργά.

Αυτό το βιβλίο που έχεις στα χέρια σου είναι ένας οδηγός για να μάθεις να ελέγχεις την δύναμη σου.Μέσα στο βιβλίο έχει και ενα κολιέ με μια ονειροπάγιδα για να σε προστατεύει.

Να πρόσεχεις, κάποια στιγμή μπορεί να ξαναβρεθούμε.

Σε αγαπάμε πολύ,

Μπαμπάς και Μαμά.

Έβαλα το κολιέ μου με δάκρυα στα μάτια.Πάντα νόμιζα οτι δεν με αγαπούσαν, αλλά έκανα λάθος. Άνοιξα τον οδηγό και άρχισα να διαβάζω τα διάφορα ξόρκια . Δεν ξέρω πόση ώρα ασχολήθηκα με τον οδηγό αλλά σε μια στιγμή άκουσα βογγητά δίπλα μου και κατάλαβα οτι ο Ευτύχης έβλεπε πάλι όνειρα. Αποφάσισα να κάνω ενα ξόρκι για να μπω στο όνειρο του Ευτύχη και να τον βοηθήσω.

Πήγα στον καθρέπτη που ήταν στο δωμάτιο μας και έβαλα την παλάμη μου στην επιφάνεια του. Έψαλλα ενα ξόρκι και γύρισα τη παλάμη μου 180 μοίρες. Ο καθρέπτης έλαμψε και μεταφέρθηκα εκεί που ήθελα. Στο όνειρο του Ευτύχη.

Το όνειρο έπαιρνε μέρος στο γραφείο του κύριο Διαμαντή με το Ευτύχη να κάθεται τρέμοντας σε μια καρέκλα και τον κύριο Διαμαντή να κάθεται στο γραφείο του. Δεν μπορούσε να με δει κανένας απο τους δυο, μόνο αν εγω επιθυμώ. Πήγα δίπλα στο κύριο Διαμαντή και άρχισα να κοιτάω το γραφείο του για στοιχεία. Εκείνη την στιγμή ο κύριος Διαμαντής άνοιξε το συρτάρι του για να πάρει ενα στυλό είδα ενα βιολετί τετράδιο που το ήξερα καλά. Ήταν το ημερολόγιο της Ανθής και ήμουν σίγουρος οτι θα έχει κάποια σημαντικά πράγματα μέσα για να το έχει στη κατοχή του ο παιδοψυχολόγος. Την στιγμή εκείνη σηκώθηκε ο κύριος Διαμαντής και άρχιζε να πλησιάζει οπότε αποφάσισα να μεταφερθώ πίσω στο δωμάτιο και να ξυπνήσω τον Ευτύχη. Μετά απο λίγα σκουντήματα ο Ευτύχης ξύπνησε και άφου είδε οτι ήμουν εγω αυτός που τον ξύπνησα, με αγκάλιασε κλαίγοντας. Του χάιδεψα τα μαλλιά και τον κράτησα μέχρι να ηρεμήσει.

Την επόμενη μέρα ήταν η σειρά του κύριου Διαμαντή να επιβλέπει τα παιδάκια στην αυλή οπότε κατάφερα να εισβάλλω στο γραφείο του και να πάρω το ημερολόγιο της Ανθής. Προσπάθησα να διαβάσω τι έγραψε τις τελευταίες μέρες της αλλά δεν άντεξα. Το έδωσα κατευθείαν στην κυρία Τερψιθέα που ήταν στο γραφείο της, ανοιγμένο στο σημείο που γράφει για τον κύριο Διαμαντή και για τα πράγματα που έκανε σε αυτήν. Τα μάτια της διευθύντριας γούρλωσαν και τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν.

-Που το βρήκες αυτό το ημερολόγιο Ορφέα; είπε με τρεμαμένη φωνή.

-Στο γραφείο του, ανταποκρίθηκα. Πίστευω οτι είναι η αιτία που ο Ευτύχης βλέπει τόσους εφιάλτες τώρα τελευταία.

Η κυρία Τερψιθέα σηκώθηκε γρήγορα απο την θέση της και μαζί μου βγήκε στην αυλή. Βρήκε μια κυρία του ορφανοτροφείου και απαίτησε να μάθει που είναι ο κύριος Διαμαντής. Η κυρία απάντησε οτι δεν ξέρει που είναι αλλά θυμόταν οτι είχε πάρει και τον Ευτύχη μαζί του, Το πρόσωπο της κυρίας Τερψιθέας άρχιζε να χλωμιάζει.

-Πρέπει να τον βρούμε απευθείας! αναφώνιζε τρέμοντας. Αυτός είναι η αιτία που αυτοκτόνησε η Ανθούλα μας, συνέχισε δίνοντας το ανοιγμένο ημερολόγιο στην κυρία. Η κυρία αναφώνισε απο έκπληξη καθώς το διάβασε.

-Μπορεί να κάνει κάτι στον Ευτύχη αυτή την στιγμή που μιλάμε, συνέχισε η κυρία Τερψιθέα, δεν έχουμε χρόνο.

Η κυρία έβγαλε τον ασυρματό της και ενημέρωσε με λίγα λόγια όλες τις κυρίες του ορφανοτροφείο για αυτή την κατάσταση και όλες άρχισαν να ψάχνουν όλο το συγκρότημα για να τον βρουν. Μετά πέντε λεπτά αναζήτησης ενημερωθήκαμε οτι ο κύριος Διαμαντής δεν είναι στα κτίρια και η διευθύντρια άρχισε να πανικοβάλλεται πιο πολύ.

-Μήπως είναι στην αποθηκούλα; Είναι ο πιο κοντινός κλειστός χώρος στην αυλή, μίλησα για πρώτη φορά. Ενα απο τα όνειρα της Ανθής έπαιρνε μέρος στην αποθηκούλα.

Η κυρία και η διευθύντρια γούρλωσαν τα μάτια τους και άρχισαμε να τρέχουμε προς την αποθηκούλα. Όταν φτάσαμε εκεί , βρήκαμε την πόρτα κλειδωμένη και ακούσαμε κλάματα απο μέσα.Χωρίς δισταγμό η κυρία Τερψιθέα πήρε το φτύαρι που στεκόταν μπροστά απο την αποθήκη και με δύναμη χτύπησε το πόμολο της πόρτας με αποτέλεσμα να χαλάσει ο μηχανισμός και να ανοίξει. Βρήκαμε μέσα τον κύριο Διαμαντή που μας κοίταζε έντρομος, κρατώντας τον Ευτύχη ακίνητο στο πάτωμα και τον Ευτύχη να κλαίει. Ευτύχως δεν ήταν πολύ αργά.

Ο κύριος Διαμαντής κρίθηκε ένοχος για παιδική κακοποίηση και βιασμό ενηλίκου και πήγε φυλακή. Αποκαλήφθηκε οτι ήταν υπαίτιος για το παιδάκι που έμεινε μουγκό και για το κοριτσάκι που ήταν κλεισμένο στην κλινική, ουσιαστικά το κοριτσάκι θα μαρτυρούσε τις προθέσεις του γιαυτό και είπε ψέματα οτι το κοριτσάκι ήταν τρελό. Με αυτή την κίνηση έχασε την δουλειά του και κλείστηκε ισόβια στην φυλακή.

Η διευθύντρια ζήτησε συγγνώμη απο τη Σταυρούλα που δεν την πίστεψε. Η Σταυρούλα με ευχαρίστησε με δάκρυα στα μάτια. Η κυρία Σμαράγδα αφού έμαθε τα γεγονότα πρότεινε την αδερφή της για να πάρει τη θέση της προσωρινά ως παιδοψυχολόγος και μας υποσχέθηκε οτι θα επιστέψει.Ήθελε να έχουμε κάποιον που να εμπιστεύεται. Επίσης αποφάσισε να υιοθετήσει τον Ευτύχη και να τον μεγαλώσει μαζί με το μωρό της.

Μετά απο αυτό το περιστατικό, πολλά άλλα άρχιζαν να εμφανίζονται μπροστά μου, ακόμα πιο πολύπλοκα. Η ζωή μου έγινε μια περιπέτεια.

Και δεν το μετανιώνω με τίποτα.

ΤΕΛΟΣ