«ΒΛΆΚΑ! ΗΛΊΘΙΕ!»εξοργισμένη. Μια λέξη που αυτή την στιγμή μπορεί να περιγράψει ακριβώς τα συναισθήματα της Crystal. Μια μάγισσα ερωτευμένη με έναν χρονοταξιδιώτη που έκανε ένα τρομερό λάθος.

«Crystal σε παρακαλώ.» προσπαθεί να την καθησυχάσει ο Kyle.

«Όχι!Δεν πρόκειται να ακούσω καμία από τις σαχλές δικαιολογίες σου! Τι πάει λάθος με εσένα!; Ποιο ακριβώς το πρόβλημα σου;»συνεχίζει να φωνάζει εξαγριωμένη.

«Ήξερες τι πρόκειται να συμβεί, γιατί; Γιατί το έκανες;»

«Βλέπεις που βρισκόμαστε; Βλέπεις πόσο έχει προχωρήσει η τεχνολογία; Όλες οι θεωρίες βγήκαν αληθινές. Δες πως ζούμε! Δεν υπάρχει πείνα, δεν πεθαίνουν άνθρωποι από καρκίνο, δεν υπάρχει καρκίνος! Οι γονείς μου ζουν το ίδιο και ο κολλητός σου» λέει ενθουσιασμένος. Είναι σαν να μην καταλαβαίνει την σοβαρότητα της κατάστασης όπως την αντιλαμβάνεται εκείνη.

Αν το συσχετίσουμε με βαθμίδες εγκλημάτων της δικαιοσύνης, αυτό που έκανε ο Kyle ισούται με κακούργημα.Στον δικό τους κόσμο και στην δική τους δικαιοσύνη τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Η φύση τους έχει κανονίσει να τους τιμωρήσει με τον χειρότερο τρόπο.

Ο Kyle είναι χρονοταξιδιώτης. Αυτό σημαίνει να ταξιδεύει στον χρόνο και να αλλάζει καταστάσεις. Το πρόβλημα είναι πως εάν κάνουν μια μεγάλη αλλαγή διαταράσσουν το χωροχρονικό συνεχές δημιουργώντας μια τρύπα ανάμεσα στα παράλληλα σύμπαντα, με αποτέλεσμα άνθρωποι και πλάσματα να συναντούν τους παράλληλους εαυτούς δημιουργώντας σύγχυση σε όλα τα σύμπαντα. Ο μόνος τρόπος να εξαφανιστεί αυτό το χάσμα που δημιουργήθηκε είναι να τερματιστεί η ζωή του χρονοταξιδιώτη που την δημιούργησε.

Και τώρα ο Kyle έχει να διαλέξει. Ανάμεσα στην ζωή του και στο καλό του κόσμου. Για εκείνον φυσικά δεν είναι δίλημμα. Θα έδινε την ζωή του απλόχερα για να διορθώσει το τεράστιο λάθος που έκανε. Αυτός είναι ο Kyle,αυτό που τον κρατάει όμως είναι η Crystal. Δεν πίστευε πως θα δημιουργούσε το χάσμα πριν πάρει την απόφαση να κάνει κάτι το τόσο δραστικό.

Flashback

«Kyle, γύρισα.» φωνάζει η Crystal μόλις μπαίνει στο σπίτι της, αλλά δεν παίρνει απάντηση. «Kyle;» φωνάζει μια ακόμη φορά το αγόρι της,αλλά ξανά το ίδιο. Αποφασίζει να πάει στο δωμάτιο τους στο βάθος του σπιτιού τους να δει μήπως είναι εκεί. Και είχε δίκιο. Τον βρήκε περιτριγυρισμένο από βιβλία και χαρτιά στο πάτωμα. Τα μαλλιά του ήταν ανακατωμένα και βρισκόταν ακόμη στις πυτζάμες του. Πράγμα που πρόδιδε πως ήταν στο πάτωμα του δωματίου του όλη μέρα. «Μην μου πεις πως είσαι εκεί όλη μέρα.»

«Δεν θα το πω, γιατί είσαι πολύ έξυπνη που το κατάλαβες μόνη σου.»

«Έφαγες τουλάχιστον;»

«Δεν είχα χρόνο.» της απαντάει και τοποθετεί τον φορητό υπολογιστή του στα πόδια του. Απορροφημένους πληκτρολογεί και με μεγάλη ταχύτητα και πάθος. Σαν τρελός.Σαν να φοβάται πως ότι και αν έχει στο μυαλό του θα φύγει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπου.

«Τι κάνεις;» ρωτάει πια ανήσυχη και κάνει πέρα κάποια βιβλία για να κάτσει δίπλα του.

«Σκοπεύω να πάω πίσω στο χρόνο.»

«Ναι,δεν είναι η πρώτη φορά. Πηγαίνεις πίσω,κάθε φορά που θες να δεις ξανά την ταινία στο σινεμά χωρίς να πληρώσεις δεύτερο εισιτήριο ή όταν σου βάζω τις φωνές που δεν πήρες γάλα.»

«Όχι έτσι. Αυτή την φορά θέλω να πάω πολύ πίσω. Λίγο πριν βυθιστεί η Ατλαντίδα.»

«Γιατί;»

«Θέλω να αποτρέψω την βύθιση της. Κοίτα. Αν όλες αυτές οι θεωρίες ισχύουν, αν όλη αυτή η τεχνολογία αναπτυσσόταν χιλιάδες χρόνια πριν την δική μας, έχεις ιδέα πόσο θα βοηθήσει αυτό την ανθρωπότητα;»

«Έχεις ιδέα πόσο θα βοηθήσει αυτό εσένα; Kyle,αυτή η αλλαγή είναι, είναι τεράστια.Δεν υπάρχει περίπτωση να μην δημιουργήσει-»

«Κενό στο χωροχρονικό συνεχές. Ναι το ξέρω,αλλά σκέψου! Φαντάσου το! Η τεχνολογία θα είναι αιώνες πιο μπροστά από ότι είναι τώρα. Μπορεί, μπορεί να μην χρειάζεται πλέον να ψάχνουμε πληροφορίες σε όλα αυτά τα βιβλία. Μπορεί να μειώσουμε την περιβαλλοντική μόλυνση με νέες τεχνολογικές καινοτομίες.»

«Και πάλι, όλα αυτά είναι απλές θεωρίες. Το ξέρω πως η δουλειά σου είναι η τρέλα σου, αλλά αυτό που θες να κάνεις είναι πολύ ριψοκίνδυνο. Μπορεί να πεθάνεις,Kyle. Και εγώ δεν έχω καμία διάθεση να μείνω μόνη μου.»

«Ναι,αλλά θα αξίζει αν κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο.»

«Ψυχή μου, τον κόσμο μας τον καταστρέψανε οι ίδιοι οι άνθρωποι. Την υγεία τους την κατέστρεψαν οι ίδιοι, την ειρήνη την κατέστρεψαν οι ίδιοι και ο εγωισμός τους. Δεν είναι στο χέρι μας να τον φτιάξουμε. Και αν είναι δεν αξίζει να χάσεις την ζωή σου γι'αυτό.»

«Θυμάσαι πόσο είχαμε μαλώσει για αυτή την ηλιθιότητα που σκεφτόσουν να κάνεις;Θυμάσαι τι είπα λίγες ώρες πριν κάνεις την μαλακία;» συνεχίζει η Crystal νευριασμένη.

«Ναι.» ψελλίζει εκείνος και ξεροκαταπίνει στην ανάμνηση.

«Kyle,όχι! Για πολλοστή φορά δεν πρόκειται να κάνεις την καθυστερημένη ιδέα που σου έχει κολλήσει.»

«Μπορείς να καταλάβεις πως για αυτό ζω εγώ; Ότι αυτό με ευχαριστεί;»

«Αν τοκάνεις, θα πεθάνεις και αν πεθάνεις δεναφήνεις μόνο εμένα μόνη μου.»

«Ώχου,Crystal σταμάτα το αυτό. Δεν θα μείνεις μόνη σου. Έχεις φίλους, έχεις τους γονείς σου.»

«Δενθα έχω όμως εσένα!»

«Γαμώτο σου ρε, Crystal. Τι έχεις πάθει; Δεν ήσουν έτσι εσύ. Όταν πήγαμε να βοηθήσουμε στο Edmond δεν σε ενδιέφερε αυτό. Ήθελες να βοηθήσουμε να μην καταστραφεί ο κόσμος. Τι έπαθες τώρα;»

«ΕΊΜΑΙ ΈΓΚΥΟΣ ΠΑΛΙΟΕΓΩΙΣΤΉ!» του ουρλιάζει πλέον εξοργισμένη.

«Και παρόλα αυτά. Εσύ τι έκανες;» η φωνή της πλέον έχει ηρεμήσει. Τον πολεμάει με χαμηλούς τόνους προκαλώντας του τύψεις και το καταφέρνει με μεγάλη ευκολία.

«Πήγα πίσω στον χρόνο.»

Από τη στιγμή που έφτασε ο Kyle στην Ατλαντίδα μαγεύτηκε. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως γίνεται αυτός ο λαός να είχε βυθιστεί κάτω από τον ωκεανό. Είχαν χτίσει τόσα πολλά και εντυπωσιακά μνημεία χιλιάδες χρόνια πριν καν δημιουργηθούν σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Και η φιλοξενία τους ήταν τόσο ζεστή.

Βγήκε μια βόλτα στην αγορά και ενθουσιάστηκε ακόμα παραπάνω. Οι πωλητές είχαν στήσει τους πάγκους τους όλα τα προϊόντα που πουλούσαν. Παιχνίδια,υφάσματα, αρώματα, τρόφιμα, λαχανικά, μπαχαρικά,διάφορα διακοσμητικά σπιτιού και μικροπράγματα.

Ακόμη και το κλίμα της ήταν τέλειο. Οι θάλασσες της είχαν ένα αξιοζήλευτο γαλάζιο με κάτασπρη μαλακή αμμουδιά και οι κοιλάδες ένα μοναδικό πράσινο που πουθενά αλλού δεν θα το έβρισκες.Όσο για τον ορυκτό πλούτο, φυσικά και δεν θα έλειπαν τα ορυχεία διαμαντιών που ακόμη δεν είχαν ανακαλύψει τρόπο να έχουν πρόσβαση σε αυτά.

Αυτός ο τόπος άδικα χάθηκε. Θα είχε βοηθήσει την ανάπτυξη ολόκληρου του κόσμου. Έτσι αποφάσισε να μάθει τι ακριβώς της συνέβη, για να το αποτρέψει.

«Ελπίζω τώρα να είσαι ευτυχισμένος που εκπλήρωσες τον εγωιστικό σκοπό σου.»του λέει σκληρά με δάκρυα έτοιμα να τρέξουν κατά μήκος του προσώπου της.

«Είμαι. Γιατί τώρα θα ξέρω τουλάχιστον πως το παιδί μου και εσύ θα ζείτε σε έναν καλύτερο κόσμο. Σε έναν κόσμο που δεν θα φοβάται κανένα ανήλικο να πηγαίνει σχολείο επειδή όλοι οι ψυχάκιδες μπορούν να έχουν στην κατοχή τους ένα όπλο και να σκοτώσουν όποιον θέλουν. Σε έναν κόσμο που η κύρια αιτία θανάτου είναι τα καρδιακά νοσήματα στους υπερήλικες και όχι ο καρκίνος σε οποιαδήποτε ηλικιακή ομάδα. Σε έναν κόσμο που το κλίμα του δεν έχει αλιωθεί και δεν χρειάζεται να ανησυχείτε για την έλλειψη πόρων, αφού αυτοί είναι συνεχώς ανανεώσιμοι.» προσπαθεί να την πείσει πως δεν ήταν και τόσο εγωιστικό αυτό που έκανε, μα η Crystal είναι αμετάπειστη.

«Σε έναν κόσμο χωρίς εσένα.» του αντιλέγει και η ανάσα της γίνεται πιο κοφτή λίγο πριν λυγίσει και ξεσπάσει σε κλάματα.«Τι να κάνω εγώ όλες αυτές τις μαλακίες αν είναι να σε χάσω;»

Όπως το είχε υποψιαστεί. Η Ατλαντίδα όντως βυθίστηκε, απλά κανείς ποτέ δεν μπορούσε να βρει μια λογική εξήγηση,καθώς δεν μπορούσαν να βρουν λογική σε αυτή την θεωρία. Πως γίνεται ολόκληρος ο τόπος να βρέθηκε από την μία στιγμή στην άλλη; Και όμως. Τα ορυχεία διαμαντιών ήταν υπαίτια για την καταστροφή αυτού του πολιτισμού.Όταν χρόνια αργότερα προσπάθησαν να εξορύξουν τον πλούτο αυτόν μια λάθος κίνηση των εργατών στοίχισε την ζωή των πάντων.

Ο μόνος τρόπος να αποτρέψει την καταστροφή ήταν ο ίδιος ο Kyleνα μιλήσει στον αυτοκράτορα της Ατλαντίδας, ώστε να καθυστερήσει την εξόρυξη για όταν η τεχνολογία και τα σχέδια της έχουν εξελιχθεί ακόμη περισσότερο, ώστε να μην υπάρχει ο κίνδυνος βύθισης και ο μόνος τρόπος να τον πιστέψει ήταν να κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Και αυτό το είχε ήδη καταφέρει. Ο Kyle ήταν εκείνος που τους δίδαξε τον σχεδιασμό της εστίας στην κουζίνα των σπιτιών ώστε οι νοικοκυρές να μαγειρεύουν παραπάνω από ένα φαγητά ταυτόχρονα. Βέβαια αυτά δεν ήταν τίποτα μπροστά στις συνταγές που τους έμαθε που έκαναν τον αυτοκράτορα να ξετρελαθεί από την γεύση τους.

Έτσι και έγινε. Η εξόρυξη δεν συνέβη μέχρι αιώνες μετά που ήταν πλέον απόλυτα ασφαλές να γίνει χωρίς να τεθούν σε κίνδυνο τόσες ζωές και ένας ολόκληρος πολιτισμός. Ευτυχισμένος πλέον με την επίτευξη του αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην χρονολογία του. Πίσω όπου ανήκει.Με έναν χαμόγελο πάνω στον ψηλότερο λόφο και με ένα τίναγμα των χεριών του πηγαίνει πίσω σπίτι του. Πίσω στηνCrystal.

«Ό,τι έγινε, έγινε τώρα Crystal.Όσο και να με μαλώσεις, όσο και να μου φωνάξεις δεν αλλάζει κάτι. Έτσι και αλλιώς σε λίγη ώρα θα πρέπει να-»

«Μην το πεις.» τον σταματάει. Δεν αντέχει να το ακούσει ξανά. Ο Kyle το καταλαβαίνει και δεν μπορεί πλέον να μην την πλησιάσει κρατώντας την σφικτά στην αγκαλιά του. «Με αγαπάς;»

«Σε αγαπάω.» της απαντάει χαϊδεύοντας τα μαλλιά της. «Σε αγαπάω όσο τίποτα στον κόσμο. Σε αγαπάω πιο πολύ από εμένα.»της λέει και την φιλάει στο μέτωπο. «Εσύ με αγαπάς;» την ρωτάει βγάζοντας από την τσέπη του το ρολόι που μπορεί να τερματίσει την ζωή του.

«Πώς μπορείς να αμφιβάλλει για κάτι τέτοιο;»

«Δεν αμφιβάλλω. Θέλω να το ακούσω.»

«Σε αγαπάω, βλάκα.» του απαντάει με δάκρυα στα μάτια.

«Πρώτα θέλω να χαλαρώσεις. Δεν θέλω να πάθει τίποτα το παιδί. Και μετά, θέλω να το σπάσεις.» της λέει δίνοντας της το ρολόι. «Αν με αγαπάς, κάν'το. Είναι ο μόνος τρόπος να φύγω χωρίς να υποφέρω,απλά καν'το.» της λέει και πλέον ούτε εκείνος μπορεί να κρατήσει τα δάκρυα του.

Η Crystal σηκώνεται από την αγκαλιά του και προχωράει αργά στην πίσω αυλή για να πάρει το σφυρί από τα εργαλεία του Kyle. Αποφασίζει να το σπάσει έξω. Δεν μπορεί να αντέξει να τον βλέπει να πεθαίνει. Όσο εγωιστικό και αν είναι, από εδώ και πέρα πρέπει να σκέφτεται την ίδια και το παιδί της. Ο Kyle είχε ήδη πάρει την απόφαση του και δεν υπήρχε γυρισμός.Και μόλις το σφυρί προσγειώθηκε με δύναμη πάνω στο ρολόι σπάζοντας το, ο Kyle έπεσε νεκρός στο πάτωμα. Η τρύπα έκλεισε και οι άνθρωποι ξέχασαν πως ποτέ υπήρξε αυτή η ταραχή. Η Crystal όμως ποτέ δεν θα ξεχάσει τι έκανε ο Kyle για εκείνη, το παιδί και τον κόσμο ολόκληρο. Δεν θα ξεχάσει ποτέ την αυτοκτονία του χρονοταξιδιώτη που αγάπησε. Και το «ποτέ» στην αιωνιότητα είναι μεγάλη λέξη.

Δεκαοκτώ χρόνια. Δεκαοκτώ χρόνια έχουν περάσει και η Crystal έχει αφοσιωθεί αποκλειστικά στο παιδί της. Ο Edgar, ο γιος της, κλείνει τα δεκαοχτώ. Ενηλικιώνεται και ξέρει πολύ καλά η Crystal, πως θα τον χάσει από δίπλα της. Γίνεται δεκαοχτώ και είχε αποφασίσει να γίνει προστάτης. Είχε πάρει το γονίδιο του μπαμπά του. Ήθελε να προστατεύει τον κόσμο. Ήρθε σε επαφή με μία από τις δυνατότερες δαίμονες που υπήρξαν και τον ενθάρρυνε ακόμα περισσότερο. Οι ομάδες των προστατών περνούσαν μια κρίση. Όλο κι πιο άπειροι γινόντουσαν προστάτες και σκοτωνόντουσαν στην πρώτη τους αποστολή. Τα πλάσματα πλέον δεν εκπαιδευόντουσαν. Έτσι μια ομάδα προστατών αποσύρθηκε και αποφάσισε να εκπαιδεύει τους νεοσύλλεκτους. Δέκα χρόνια εκπαιδευόταν ο Edgar και ήταν έτοιμος να αναλάβει το καθήκον του.

Η Crystal δεν ήθελε να το πιστέψει. Θα έφευγε το παιδί της και θα έμενε μόνη της για ακόμη μία φορά. Μετά τον θάνατο του Kyle, δεν ερωτεύτηκε ξανά. Δεν επέτρεψε στον εαυτό της να ερωτευτεί ούτε να αγαπήσει. Ό,τι αποθέματα αγάπης είχε τα έδωσε όλα στον γιο της. Να μεγαλώσει και να γίνει ένας δυνατός μάγος. Ό,τι και να γίνει να ξέρει πως έχει κάποιον που τον αγαπάει. Να το νιώθει αυτό. Να ξέρει να προστατεύει τον εαυτό του. Ήταν ο μοναδικός άνδρας στην ζωή της, πλέον. Εκείνος και ο κολλητός της.

Ο Roy, ο παιδικός της φίλος, προσπαθούσε να την συνεφέρει. Δεν μπορούσε να την βλέπει να μαραζώνει μέρα με την μέρα μετά τον Kyle, αλλά η νεαρή μάγισσα δεν μεταπειθόταν. Του το είχε ξεκαθαρίσει, εκείνος και το παιδί. Μόνο αυτοί στην ζωή της. Κανένας άλλος. Κανένας δεν θα μπορέσει να μπει στην ζωή της και κανένας δεν θα μπορέσει να πάρει την θέση του. Κανένας.

«Κούκλος είσαι.» λέει η Crystal στον γιο της καθώς του διορθώνει λίγο τα μαλλιά του. «Όσο μεγαλώνεις τόσο του μοιάζεις.»

«Έλα ρε μάνα.» γκρινιάζει και διορθώνει όπως εκείνος θέλει τα μαλλιά του. «Τα έχουμε πει. Σε εσένα μοιάζω.» της λέει και χαμογελάνε.

«Καλά, καλά. Άντε πήγαινε τώρα. Μην χάσεις την μεγάλη συνάντηση που θα σε κάνει υπερήρωα.» του λέει ειρωνικά και του δίνει το μπουφάν του.

«Μαμά, τα είπαμε. Δική μου η ζωή, δική μου η απόφαση. Ό,τι και να μου πεις δεν μου αλλάζεις την απόφαση.»

«Αν πεθάνεις, θα σε σκοτώσω.» τον απειλεί και γελάνε και οι δυο τους.

«Σύμφωνοι.» της λέει καθώς φεύγει από το σπίτι. Αφήνει έναν μεγάλο αναστεναγμό και κάθεται στον καναπέ.

«Βγες!» φωνάζει και ο Kyle βγαίνει από την κουζίνα κατευθυνόμενος προς εκείνη. Την πλησιάζει και ανεβαίνει πάνω της. «Αυτό πρέπει να σταματήσει.» του υπενθυμίζει καθώς της αφήνει μικρά φιλιά στο στόμα.

«Τελευταία φορά. Σου το υπόσχομαι.» της λέει και κάνει να της βγάλει την μπλούζα, αλλά τον σταματάει.

«Μιλάω σοβαρά. Δεν γίνεται να συνεχιστεί, Kyle. Εσύ έχεις πεθάνει, το έρχεσαι μπροστά στο μέλλον απλά επειδή δεν μπορείς να με φαντάζεσαι δυστυχισμένη δεν είναι καλό για εμένα. Με κουράζει συναισθηματικά. Είσαι εδώ και δεν είσαι. Πώς ακριβώς πιστεύεις ότι αυτό με βοηθάει;»

«Έχεις αλλάξει τόσο πολύ.» ψελλίζει και χαϊδεύει τρυφερά το μάγουλο της. «Δεν μπορώ να σκέφτομαι πως θα είσαι με κάποιον άλλον. Δεν μπορώ να σκέφτομαι πως μπορείς να αγαπήσεις κάποιον άλλον εκτός από εμένα.» εκνευρισμένη εκείνη πλέον σηκώνεται και του πετάει με υπερφυσική δύναμη ένα μαξιλάρι στην κοιλιά κάνοντας τον να υποφέρει από τον πόνο.

«Αυτό να το σκεφτόσουν πριν αποφασίσει να αυτοκτονήσεις.»

«Το έκανα για εσάς.»

«Κόψε αυτήν την καραμέλα! Είμαστε και εγώ και ο Edgar μάγοι. Δεν πεθαίνουμε τόσο εύκολα!»

«Εντάξει, εντάξει. Είχα ενθουσιαστεί με το πόσο διαφορετικά θα μπορούσε να είναι ο κόσμος μόνο αν δεν εξαφανιζόταν ένα μικρό νησάκι.»

«Και αποφάσισες να θυσιάσεις την ζωή σου και την ευτυχία μου για να εκπληρώσεις μια απορία σου.»

«Σε παρακαλώ, Crystal. Μην μου το κάνεις αυτό.»

«Θα το κάνω μόνο αν εξαφανιστείς από την ζωή μου. Αποδέξου πως είσαι νεκρός για το αποδεχθώ και εγώ.»

«Αν αυτό θα σε κάνει ευτυχισμένη. Θα προσπαθήσω.» τον πλησιάζει και χώνεται στην αγκαλιά του.

«Ξέρεις πως δεν θα μπορέσω ποτέ να αγαπήσω κανέναν άλλον όσο αγάπησα εσένα.» τον διαβεβαιώνει και ενώνουν τα μέτωπα τους. Μένουν για λίγο εκεί. Σιωπηλοί, απολαμβάνοντας την ησυχία μέχρι που ο ήχος της πόρτας του διέκοψε. Ο Edgar μόλις είχε έρθει σπίτι.

«Αγόρι μου.» σηκώνεται η Crystal και τον πλησιάζει. «Γιατί τόσο νωρίς;»

«Ξέχασα το φυλαχτό του εκπαιδευόμενου προστάτη στα μέσα της διαδρομής και γύρισα να τα πάρω.» της απαντάει κοιτάζοντας σκληρά τον πατέρα του. «Ο Kyle;» ρωτάει δείχνοντας τον με τα κλειδιά του.

«Ο μπαμπάς σου.» τον διορθώνει εκείνος και ο Edgar χαμογελάει ειρωνικά.

«Ο δωρητής σπέρματος θες να πεις.»

«Edgar!» τον μαλώνει η μαμά του σκουντώντας τον στον ώμο.

«Άσε με ρε μαμά.» εκνευρίζεται και πλησιάζει επικίνδυνα τον μπαμπά του.

«Πώς μιλάς έτσι για κάποιον που δεν ξέρεις;» τον ρωτάει ο Kyle.

«Ξέρω αρκετά για να μπορώ να σχηματίσω μια άποψη για εσένα.» του λέει και τον πιάνει από τον γιακά.

«EDGAR JOSEPH MOSS!» κάνει να τον πλησιάσει, αλλά ο Edgar πλέον είχε γίνει τόσο δυνατός με την εκπαίδευση της προστάτιδας που τον ανέλαβε, σε επίπεδο που μπορεί με τον μυαλό του να κρατήσει ακίνητη την μητέρα του στον τοίχο.

«Είσαι ένας χρονοταξιδιώτης τόσο εγωιστής που αποφάσισε να θυσιάσει την γυναίκα και το παιδί του για να γίνει γνωστό το όνομα του στην ιστορία.»

«Δεν ξέρεις τον λόγο που το έκανα.»

«Δεν με νοιάζει πλέον. Μεγάλωσα χωρίς εσένα. Δεν είσαι τίποτα για εμένα.»

«Edgar, δείξε μου λίγο σεβασμό! Αν δεν ήμουν εγώ δεν θα υπήρχες!» νιώθοντας την οργή του να φτάνει στα άκρα και μην θέλοντας να κάνει κακό στον Kyle. Όσο μίσος και να ένιωθε δεν ήθελε να του κάνει κακό.

«Ξέρεις τι; Το πέτυχες αυτό που ήθελες. Έγινες διάσημος. Όλοι πλέον γνωρίζουν το όνομα σου.» ένα χαμόγελο περιφάνιας σχηματίζεται στα χείλη του Kyle πράγμα που δεν πέρασε απαρατήρητο από την Crystal έμεινε να τον κοιτάει σαστισμένη. Ώστε αυτό ήθελε; Γι'αυτό πέθανε; Και οι αγάπες που της πούλαγε; Ήταν όλα ψέμματα; «Άφησε μου όμως να σε γειώσω. Έχεις ακουστά την Alex Ried; Ξέρεις την πιο δυνατή και διάσημη δαίμονα που υπήρξε; Εκείνη που έχασε τα πάντα σε εκείνον τον άθλιο πόλεμο; Την γνωστή και ως "Κόρη του Διαβόλου"; Όλοι την ξέρουν. Είμαι προστατευόμενος της. Με ανέλαβε για να πάρω την αρχηγεία στην ομάδα προστατών που θα ενταχθώ σε δύο μέρες. Ξέρεις πως χαρακτηρίζει την πράξη σου; Γελοία. Αλαζονική. Ηλιθιότητα. Η άχρηστη αυτοκτονία του Χρόνου. Ποταπή. Χαζή. Μπορεί τώρα άλλοι κατώτεροι της να πιστεύουν πως ήταν ηρωικό. Ποιο όμως το όφελος να έχεις κάνει όνομα σε μηδαμινά πλάσματα ενώ οι καλύτεροι των καλυτέρων σε θεωρούν ηλίθιο και ψώνιο; Ο κόσμος μας δεν κέρδισε τίποτα από την μαλακία σου. Οι άνθρωποι μπορεί, εμείς όμως όχι. Παραλίγο να εκτεθούμε κιόλας, αφού ο εγκέφαλος των ανθρώπων έχει αναπτυχθεί και άλλο. Ευτυχώς όμως υπήρξαν πλάσματα που φρόντισαν να διορθώσουν το λάθος σου.»

«Ό,τι και να έχω κάνει δεν παύω να είμαι ο μπαμπάς σου. Δεν παύω να αγαπάω την μαμά σου. Δεν παύω να είμαι ο λόγος που υπάρχεις.»

«Ξέρεις τι ζόρια πέρασε η μαμά για να με μεγαλώσει μόνη της; Πόσο πονούσε; Δεκαοχτώ χρόνια τώρα είναι ολομόναχη και επειδή εσύ ερχόσουν που που και την πηδούσες δεν πάει να πει πως δεν ένιωθε μόνη της κάθε λεπτό που περνούσε.»

«EDGAR ΕΊΠΑ ΦΤΆΝΕΙ!» ουρλιάζει η Crystal ανήμπορη να κάνει κάτι άλλο.

«Μην ανησυχείς μαμά. Ό,τι είχα να πω στον Kyle το είπα.» της απαντάει κοιτώντας ακόμα εχθρικά τον πατέρα του. «Φύγε. Και μην γυρίσεις ξανά πίσω στον χρόνο. Γιατί θα το μάθω και όταν το μάθω, θα φροντίσω να κλείσουν την ψυχή σου στο πιο σκοτεινό μπουντρούμι της κολάσεως με καμία πιθανότητα να μπορέσεις να ταξιδέψεις στον χρόνο ξανά.» αυτό ήταν. Μπορεί η Crystal να είχε ωριμάσει και να είχε γίνει γονιός, αλλά ο Kyle δεν είχε. Δεν έζησε ως πατέρας δεν ξέρει τι πάει να πει να έχεις παιδί. Δεν μπορούσε να τον αντιμετωπίσει. Αποφάσισε πως ο μικρός είχε δίκιο. Του την είχε πει ένα δεκαοχτάχρονο. Τι άλλο να έκανε; Έφυγε. Δημιούργησε την τελευταία του πύλη και έφυγε για πάντα.

«Edgar.» ψιθυρίζει η Crystal.

«Ξέρω. Έπρεπε να δείξω σεβασμό. Ό,τι και να έχει κάνει είναι ο πατέρας μου και τα λοιπά, και τα λοιπά. Ξέρω πολύ καλά τι θα πεις, αλλά δεν το μετανιώνω. Αν μιλώντας του έτσι και συμπεριφερώντας του έτσι σε άφηνε ήσυχη δέχομαι να μου κρεμάσετε ότι ταμπέλα θέλετε. Ξέρω πολύ καλά τι έκανα. Θέλω όταν φύγω να ξέρω πως δεν θα κάνεις πισωγυρίσματα και πως δεν θα σε ενοχλήσει. Μπορεί να με προστάτευες τόσο καιρό εσύ, αλλά τώρα ήρθε η σειρά μου. Πλέον είμαι προστάτης και θα προστατεύω οποιοδήποτε πλάσμα κινδυνεύει.»

Η Crystal τον κοιτούσε συγκινημένη. Είχε ένα πολύ καλό παιδί. Τον είχε μεγαλώσει σωστά. Να μάχεται για αυτό που αγαπάει και να προστατεύει αυτούς που έχουν ανάγκη. Να μην το κάνει για την φήμη και την δόξα, αλλά και να τα απολαμβάνει αυτά τα δύο.

Τον πλησίασε αργά και του έδωσε μια μεγάλη αγκαλιά ψιθυρίζοντας του στο αυτί «Είμαι τόσο περίφανη για εσένα.»