Θέλω μέσα στη σκοτεινή γωνιά μου να κρυφτώ, μέσα στο σκότος το δικό μου να χαθώ...

Χαίρεσαι μία, λυπάσαι δύο...

Γιατί;

Γιατί να μην υπάρχει μόνο ευτυχία;

Γιατί τα μάτια μου είναι υγρά ξανά;

Γιατί αυτές οι μισητες σταγόνες γλιστρούν πάνω στα μάγουλα μου αβίαστα και βασανιστικά;

Φωνάζω την αλήθεια...

Κάνεις δεν την ακούει...

Βολεύονται πίσω από το δικό τους ψέμα...

Μα η αλήθεια η δικά μου, είναι ψέμα στα αυτιά των άλλων...

Κάνεις δεν ακούει...

Κάνεις δε με ακούει...

Κάνεις δε σε ακούει...

Είμαστε όλοι κωφοί!

Γι' αυτό και κλαίω...

Διότι σήμερα για άλλη μια φορά έθαψα την δική μου ελπίδα.

Στο σκοτεινό της φέρετρο της κρατάω συντροφιά...

Μέχρις ότου αναστηθεί ξανά...

Η νεκρή μου σήμερα... Ελπίδα.