Ο κόσμος δεν θέλει να ακούει τις αλήθειες, 

θέλει όμορφα ψέματα ή τραγικά ψέματα και την απαραίτητη πλύση εγκεφάλου, 

ο κόσμος έχει πάψει να σκέφτεται, 

απλά περνάει τη ζωή του από μέρα σε μέρα,

χωρίς αύριο αλλά και χωρίς σήμερα. 

Ίσως να σκέφτονται περισσότερο τα γηρατειά από οτιδήποτε άλλο, 

Όταν βγω στη σύνταξη, θα...

Για τα γηρατειά μου...

Που ξέρεις, 

πως είσαι σίγουρος;

Κάποιοι δεν προλαβαίνουν να γεράσουν ποτέ,

κάποιοι πεθαίνουν νέοι...

κάποιοι όμως απλά δεν ζουν,

περιμένουν να πεθάνουν.  

Ξαπλωμένος σε ένα φέρετρο από νοβοπάν, 

ένα λευκό φτηνιάρικο ύφασμα κρέμεται από τις άκρες του,

με τα ερμητικά κλειστά μάτια σου και κολλημένα μεταξύ τους χείλη, 

στολισμένος με λευκά λουλούδια. 

Ακούς τον παπά να ψάλλει το τελευταίο αποχαιρετιστήριο τραγούδι σου,

το μοιρολόι των συγγενών σου,

τις σκέψεις τους,

τα γέλια τους, που ακολουθούν μετά. 

Ξαπλωμένος στο τελευταίο σου κρεβάτι, 

τόσο άβολο και ψυχρό.

Και η ζωή σου όλη περνάει από τα μάτια σου μπροστά σε αναπαράσταση μιας ταινίας. 

Σε παραχώνουν σε εκείνη τη στενή, κλειστοφοβική λακκούβα και τέλος. 

Αυτή ήταν η ζωή που έζησες στη Γη. 

Καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής σου ακούς:

είσαι καλός θα πας στον παράδεισο, 

είσαι κακός θα πας στην κόλαση.

Μα όταν πεθαίνεις δια μαγείας όλες οι αμαρτίες σου συγχωρούνται, 

ησυχάζεις, 

πηγαίνεις σε ένα καλύτερο μέρος... πάντα.

Τι ειρωνεία, 

όλοι εκεί πηγαίνουμε, 

σε ένα καλύτερο μέρος...

Το θέμα είναι τότε...

Τι κάνουμε εδώ...

Θα σου πω...

Περιμένουμε να πεθάνουμε,

για να πάμε στο καλύτερο μέρος. 

Συγνώμη αλλά αυτή είναι η δική μου αλήθεια!