Η ελπίδα και η φαντασία είναι δύο τέρατα που μας τρέφουν

Ελπίζεις πως μια μέρα κάτι θα έρθει...

Φαντάζεσαι χίλιους δυο τρόπους με τους οποίους αυτό, θα παρουσιαστεί μπροστά σου... 

Φαντάζεσαι πως θα είναι, τί θα είναι, πως θα μοιάζει...

Η Φαντασία οργιάζει και

Σου δίνει ακόμη περισσότερες ελπίδες

Η μια τρέφει την άλλη...

Δε γνωρίζεις όμως αν αυτό το κάτι θα έρθει ποτέ...

αν θα το δεις ποτέ...

αν θα νιώσεις το ίδιο συναίσθημα με αυτό που νιώθεις όταν το φαντάζεσαι...

Και εδώ έρχεται η λογική για να σου πει... 

Φρούδες ελπίδες...

Άτιμη φαντασία...

Και σε βάζει σε σκέψεις...

Αξίζει άραγε να το περνάς όλο αυτό παρά να ζεις μια απλή δίχως τη φαντασία και την ελπίδα ζωή;

Και της απαντώ εγώ...

Αξίζει! Ξέρεις γιατί;

Γιατί... μπορεί να μην έρθει ποτέ αυτή η στιγμή μα μόνο που υπάρχει στη φαντασία μου είναι σαν να την έχω ζήσει, και το συναίσθημα που αφήνει μπορεί να μην είναι ικανό να συγκριθεί με κάποιου γεγονότος πραγματικού.... μα είναι εξίσου δυνατό!