Ενοχές
Συχνά μας δημιουργούν οι άλλοι συχνά δημιουργούμε εμείς στους άλλους αλλά το χειρότερο ξέρετε τι είναι να δημιουργούμε εμείς στον ίδιο μας τον εαυτό

Ποιος να το πίστευε ότι η κοκαλιάρα Μάιρα θα πήγαινε σε πάρτι. Όλα τα συναισθήματα ήτανε μπερδεμένα. Η χαρά έκλεγε, η ενοχή ήτανε εγωίστρια, η θλίψη και ο πόνος χορεύανε και τραγουδούσανε.
Η μόνη βέβαια που δεν άλλαξε ήτανε η ανορεξία που της υπενθύμιζε συνέχεια να μην πιει αλκοόλ γιατί μετά θα πεινάει να μην καπνίσει χόρτο γιατί θα έχει όρεξη για γλυκό άρα θερμίδες και τέλος να μην βάλει κάτι στενό γιατί δεν έχει χάσει ακόμα αυτό το 1 καταραμένο κιλό που της υπενθύμιζε συνέχεια ποσό ανίκανη είναι. Κατά βάθος χαιρότανε που κάποιος της έβαζε πρέπει και όχι ακόμα και εάν αυτός ο κάποιος ήτανε η αρρώστια της.

Ημέρα Παρακευή

«Να βρεθούμε το Σάββατο σχετικά απόγευμα γιατί έχουμε πολλά να κάνουμε» λέει καθώς ζωγραφίζεται ένα εύθυμο παιδικό χαμόγελο στο πρόσωπο της. Η ίδια δεν είχε την ευκαιρία να τα ζήσει , ετοιμασίες μαζί με φιλες μπιτζαμα πάρτι ποτέ δεν τα έζησε . Στο τέλος όλοι την είχαν προδώσει όλοι εκτός από τον Δημήτρη. «Έλα θα έχει πλάκα» λέει σχεδόν παρακαλώντας την ανορεξικια. Η Μαιρα είχε την ευκαιρία και τα έζησε στο πλάι της Άννας αλλά για λίγο γιατί την πήρε ο Θάνατος και την έκανε μούσα του. «Καλαα» δέχεται στο τέλος. Είσαι αχάριστη είχες την Άννα τώρα γιατί να πας με αυτήν κανονικά θα έπρεπε να πας στα κοιμητήρια και όχι να διασκεδάζεις.
«Τι σκέφτεσαι;» η φωνή της Νίκης την βγάζει αμεσως από τον πικρό αλλά ειλικρινή λήθαργο. «τίποτα μην δίνεις σημασία» προσπαθεί να την πείσει. Αυτές τις δυο μέρες είχανε καστει μαζί σε κάποια διαλύματα όχι σε όλα αλλά επιλεκτικά σε κάποια.  Ήτανε τόσο χαρούμενη  είχε πει και στον Δημήτρη άλλωστε ότι είχε βρει μια γνωστή ίσως φίλη ναι ίσως θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει και έτσι. Ο 23 χρόνος κυριολεκτικά αυτοκτόνησε από την περιεγια να δει εάν είναι εντάξει άτομο την νοιαζόταν παρά πολύ και δεν ήθελε να την ξανά δει πληγωμένη για κάποιον που δεν αξίζει. Όταν την ρώτησε πως είναι εκείνη απάντησε «είναι διαφορετική είναι πως να το πω σαν και εμένα απλά με αλλά προβλήματα» και τότε κατάλαβε ίσως να το βρήκε λάθος που έκανε την ανορεξικια φίλη της αλλά δεν της είπε κάτι ήθελε να την αφήσει να χαρεί σαν παιδί δεν ήθελε να  της κλέψει αυτά τα λεπτά παιδικότητας από το πρόσωπο της.
«Νίκη;» ρωτάει δειλά και σιγανά χωρίς να την κοιτάξει «ναι» τώρα πως της το λες να ξέρεις θα ήθελε να μου πάρεις κάτι για να αποβάλω το φαγητό γιατί πλέον ούτε το στομάχι μου αντέχει την τροφή  σίγουρα δεν ακούγεται καλό.
Ξεφυσάει προσπαθώντας να βρει τις κατάλληλες λέξεις μα δεν υπάρχουν οποτε απλά ανοίγει το στόμα της και μιλάει αυθόρμητα «να ξες θα μπορούσες μήπως εάν θες φυσικά» Σκατά γιατί είναι τόσο δύσκολο. «στο θέμα» λέει "σοβαρά" προσπαθώντας να μην γελάσει με την ντροπαλότητα της κοκαλιάρας Μάιρας «καλαα να μου πάρεις ένα καθαρτικό » δεν απαντά το σκέφτεται μα γιατί να το
για τον ίδιο λόγο που ήθελε και τα χάπια ξυπνά ηλίθια. Όμως τι να κάνω τώρα θέλω να πω εάν γίνει κάτι θα αισθάνομαι υπεύθυνει εάν πάλι δεν της το πάρω ίσως να μην θέλει να μιλάμε σκατα είμαι χωρισμένη στην μέση της γέφυρας και πρέπει να αποφασίσω. «ναι απλά πες μου ποιο θες» χαμογελάει ασυναίσθητα δεν το πιστεύω ότι δεκτικέ τελικά νομίζω μπορώ να κάνω παραπάνω παρέα μαζί της και εκτός σχολείου αλλά η Άννα;
«Θα πάω τώρα να πάρω και μια σύριγγα για τον Δημήτρη κρατά τσίλιες» λέει με μιας και σκαρφαλώνει με ευκολία τα μπλε σκουριασμένα κάγκελα του σχολείου και ξαφνικά βρίσκεται από την έξω πλευρά. Την κοιτάει με ερωτηματικά ποιος είναι ο Δημήτρης;
το κατάλαβε αμέσως «μεγάλη ιστορία θα στην πω αύριο» λέει και εξαφανίζεται αμεσως η μορφή της.

Το βράδυ

«Ετοιμαστείτε αύριο να γίνουμε λιώμα» λέει φωνάζοντας εύθυμα ο Νίκος στους φίλους του κρατώντας ένα ανοιγμένο κουτάκι Μπύρας άλφα. «Στην υγεία μας τα καλύτερα έρχονται αύριο» κάνει με την σειρά του μια πρόποση ο Ηρακλής.
Κώστας: «Ετοιμαστείτε να γίνουμε μπουρδελο αύριο αυτό σας λέω μόνο». Σίγουρα χαίρεται αλλά το μυαλό του ταξιδεύει πάλι στον Αχιλλέα αξίζει να τον ακούσει μάλλον όχι αλλά από την άλλη παλιά ήθελε μια εξήγηση μια απάντηση ποια ΟΧΙ μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα που λέμε αλλά τι γίνεται όταν είσαι στην μέση; Έτσι και ο Αλεξ δεν ήξερε τι να επιλέξει , τον γκρεμό να διαλύσει για πάντα την σχέση τους ή το ρέμα να τον ακούσει άξιζε; ίσως αλλά μπορεί να ήταν αργά

«ήπιες;» ο τόνος της φωνής του σκληρός αλλά από κάτω κρύβει  μια δόση στοργής και ανησυχίας . «Δεν είναι κάτι ασυνήθιστο» λέει κοφτά και κατευθύνετε προς το δωμάτιο του. «Δεν γίνεται να συνεχίσεις έτσι». Τότε θόλωσε το μυαλό του «Τι σε νοιάζει εσένα όπως σου ειπε και χτες ο άνθρωπος που ονομάζετε πατέρας» πέρνει μια ανάσα για κουράγιο και συνεχίζει «εσυ  δεν είσαι σαν και εμάς είσαι άνθρωπος καλής πάστας» λέει φτύνοντας θολά της λέξεις. Μα καλά πως άκουσε «ΦΥΓΕ» λέει ουρλιάζοντας με θολωμένο μυαλό. «φύγε τι δεν καταλαβαίνεις φύγε όπως τότε» ανεβάζει τον τόνο της φωνής μα τις τελευταίες δυο λέξεις τις λέει ψιθυριστά. Να τις ακούσει μόνο ο εαυτός του και να ξυπνήσει να μην θέλει την επανένωση. Τον άγριοκοιταζει κάθεται κάτω στο πατομα ώστε να είναι στο ίδιο ύψος. « ξανά πηγές από τότε» προφέρει απαλά
τα μάτια του γυαλίσαν «ναι μια φορά ...
το μετάνιωσα» Απαντά ρεαλιστικά κανείς θα μπορούσε να πει και κυνικά. Αχιλλέας :«σου λείπει καθόλου ;»
«Λογικά στον παράδεισο θα περνά καλύτερα οπότε»
Πέρνει μια βαφιά πονεμένη ανάσα «όχι» και
σηκώνεται με άτσαλα βήματα  όρθιος κατευθύνεται προς την πόρτα και την ανοίγει «και τώρα φύγε» λέει με ένα ειρωνικό χαμόγελο.
Έμεινε ξανά μόνος
«Εσυ δεν είσαι σαν εμανα και τον μικρό είσαι άνθρωπος καλής πάστας» «ΕΙΣΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΟΥ» «εσύ φταις που έφυγε εσυ χάλασες την οικογενικα μας». Φωνές παντού οι φωνές της ψυχής του βγαίνουν και περνούν μορφή. Συχνά εμφανίζονται και τον στοιχείοναι το χειρότερο ξέρετε όμως ποιο είναι ότι τον στοιχειώνουνε στον ξύπνιο τους και όχι στον ύπνο του. Πίνει λίγο νερό να συνέλθει αλλά μάταια. Που είναι η κόκα όταν την χρειάζεσαι βασικά που είναι η Νίκη όταν πρέπει να σου πουλήσει και σε δεύτερα πετάει το γυάλινο ποτήρι με το νερό με αποτέλεσμα να συγκρουστεί με ξύλινο πάτωμα. Σπάει σε μικρά κομματάκια γυαλιού με αποτέλεσμα να έχουν περικυκλώσει τον ίδιο σε έναν κύκλο . «ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΑΜΑΤΑ» φωνάζει έξαλλος προσπαθώντας  να επιβληθεί σε ποιες στις φωνές
μα όλα αυτά  είναι μέσα στο μυαλό του άρα πρέπει να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό
δύσκολο για κάποιον που προσπαθούσε να αγνοήσει τα πάντα που δεν τα αντιμετώπισε ποτέ. Να μια διαφορά ανάμεσα τους η Μαιρα αντιμετωπίζει τα πάντα με αυτοκαταστροφή και πόνο ενώ ο Άλεξ προσπαθεί να ξεφύγει από αυτά και στο τέλος πάντα καταλήγει να κρατά την καταστροφή στα χέρια  του.

Κοιμητήρια

«θυμάσαι τότε που μου είχες πει είσαι το μόνο άτομο που έχω αλλά και χρειάζομαι. Τότε που στα μεθύσια σου κρατούσα τα μαλλιά για να ξεράσεις». Τρελή παρανοϊκή όχι απλά μιλάει σε έναν τάφο που δεν θα της απάντηση ποτέ και όμως για την Μάιρα δεν έφυγε ποτέ η Άννα μπορούσε να κάτσει στο νεκροταφείο για ώρες και να της μιλάει για τα προβλήματα της , για αμπελοφιλοσοφίες για την τέχνη για όλα.
«και θυμάμαι τότε που γράψαμε πάνω στα σώματα μας» «εντάξει το ξέρω πως τα θεωρείς τατουάζ ίσως και να είναι» γελάει και τοποθετεί πάνω στα ροζ χείλι της το λεπτό στικ σλιμακι. Η φωτιά φλερτάρει επιθετικά το τσιγάρο μέχρι που το αγγίζει και ανάβει. Εκείνη τα θεωρούσε τατουάζ και η κοκαλιάρα γράμματα ποιήματα κείμενα ολόκληρα. Είχανε πάντα αυτήν την διαφωνία για το εάν είναι αιματοβαμμένα τατουάζ ή γράμματα βαμμένα με αίμα. Μακάρι να διαφωνούσαν και σήμερα για αυτά να τσακονοτουσαν για το εάν θα πάρουν βότκα η κρασί για να μεθύσουν. «Μακάρι να ήμουν στην θέση σου άξιζες ζωή γαμωτο άξιζες μια φωτεινή ζωή όχι αυτήν που σου έδωσαν όχι την οικογένεια τίποτα από όλα αυτά ούτε εμένα» οι ανάσες της πλέον τρέχουν σαν να προσπαθούν να ξεφύγουν από τα δάκρυα αλλά μάταια. Τα μάτια της γυαλίζουν τα πρώτα δάκρυα που της χάρισαν οι νύμφες του νερού είναι έτοιμα να αγγίξουν να κάνουν έρωτα με τα μάγουλα της. Ο Ποσειδώνας  έχει ακόμα πολλά δάκρυα να τις χαρίσει αυτό ήταν το μόνο σίγουρο

~~~