Καταστροφή μοναχικά ή με παρέα;

Είχαν και οι δυο προβλήματα πόνο,ενοχές,θλίψη αλλά κυρίως είχαν το συναίσθημα της καταστροφής της δικής  τους καταστροφής.
Αυτό τις έφερε κοντά ταίριαξαν αμέσως. Όταν τα πράγματα ητανε ποιο άθλια απο το συνηθισμένο βγαίνανε έξω και τα πεινάνε. Περνάνε το 21 μέχρι το τέρμα. Κατεβαίναν στην αερογέφυρα του Εύοσμου,
πηγαίνανε πάντα στο ίδιο σούπερ μάρκετ. Αγοράζανε κατι άθλια φτηνά κρασιά, όταν δεν είχανε πολλά χρήματα βάζανε μέσα και στάχτη. Μεθούσανε συχνά κάθε Σάββατο συγκεκριμένα. Λέγανε ότι έχουν μια μέρα χαράς ενώ οι υπόλοιπες ήτανε μέρες θλίψης. Μοιράζονταν τα πάντα τις ποιο σκοτεινές σκέψεις τους τα μοιραζόντουσαν όλα. Η καταστροφή που είχαν και οι δυο τις έφερε κοντά ήτανε αδελφές ψυχές. Αλλά δυστυχώς αυτό κράτησε μερικά χρόνια η Άννα δεν άντεξε άλλο δεν μπορούσε άλλο
δεν ήθελε να παρασύρει και την Maira στον θάνατο εάν και ήξερε ότι μετά από αυτό που θα έκανε θα ήτανε πλέον ζωντανή νεκρή.
Το γράμμα ήτανε το τελευταίο πράγμα που είχε από την Άννα. Στην αρχή το διάβαζε συνέχεια για να αυτομαστιγώνεται μετά από καιρό έπαψε να το κάνει θυμόταν τα λόγια απέξω όμως.
Πολλοί την κατηγόρησαν για τον θάνατο της.
Χάνεται στις ενοχικές σκέψεις της ώσπου ακούει να την φωνάζει η πραγματικότητα και επανέρχεται.
Είναι στο κελί της η ώρα έχει πάει 4 το πρωί ακόμα να εμφανιστεί ο πατέρας της
γνώριζε που είναι το ίδιο και η μητέρα της.

Θυμάται ακόμα το έντονο σκηνικό ήτανε 15 ειχε πάει στο δωμάτιο της και ξέρασε με ευκολία χωρίς δάχτυλο το άθλιο κρασί με την στάχτη και ότι άλλο υγρό είχε μέσα στα σώθηκα της. Ήτανε ένα από τα καλά μεθύσια της με την Άννα
Όμως η τροπή των πραγμάτων άλλαξε γρήγορα ξέρασε αίμα τρομοκρατημένη πήγε με άτσαλα βήματα στην καμάρι μητέρα της για βοήθεια. Το μόνο που της είπε ήτανε «εσύ ήπιες οπότε βρες εσύ την λύση» με ψυχρή φωνή και ξανά κοίταξε αδιάφορα την οθόνη του κινητού της. Μετά από αυτό δεν ξανά ζήτησε ποτέ την βοήθεια της.

Την βλέπει να κοιμάται με ανοικτό το φως όπως είναι τα μικρά παιδιά που περιμένουν τους γονείς τους για να τους διαβάσουν το αγαπημένο τους παραμύθι μόνο που η μαμά της περίμενε τον άντρα της όχι ότι τον ποθούσε μόνο τα λεφτά του ήθελε και εκείνος μια δούλα να του πλένει τα ρούχα και να έχει έτοιμο φαγητό όταν γυρνάει κουρασμένος από την δουλειά.
Έτσι ήτανε
εκείνη ήθελα τα λεφτά και εκείνος ένα σπίτι να ξεκουράζεται μετά την ερωμένη του. Την σκέπασε γλυκά και έκλεισε το ζεστό φως του κομοδίνου. Αισθάνθηκε ξανά ότι ήτανε γονιός δεν της άρεσε αυτή η αίσθηση την μισούσε. Την αισθανότανε συχνά στο κελί

Τρελαμένος από το στερητικό σύνδρομο πήγε στην κοκκινομάλλα Νίκη το γνωστό βαποράκι του σχολείου. Της έδωσε τα τσαλακωμένα χρήματα και εκείνη του έδωσε το διάφανες σακουλάκι με την άσπρη σκόνη.
Σνιφαρε τρεις γραμμές και αμέσως ένιωσε ένα αίσθημα ευφορίας και δύναμης να τον κατακλύζει ολοκληρωτικά.
Του άρεσε αυτό εδώ και 2 χρόνια κάνει κόκα. Το ύπουλο ναρκωτικό τον έκανε να πιστεύει ότι είναι ποιο δυνατός έτσι πίστευε
σιγά σιγά όμως του έπαιρνε την ζωή από μέσα του
είχε συχνά ταχυκαρδίες και αιμορραγίες .

Κοιτάει το ρολόι του άσπρου τοίχου παρακαλώντας από μέσα της να τελιωνει αυτό το μαρτύριο. Η ψυχολόγος του σχολείου της μιλάει και εκείνη την αγνοεί σχεδόν επιδεικτικά. Ακόμα 10 λεπτά και θα έφευγε. Όλοι οι μαθητές ήτανε υποχρεωμένοι να πάνε στην ψυχολόγο. Μια ερώτηση τραβάει την προσοχή της από το άσπρο παλιό ρολόι που είναι κρεμασμένο στον μπεζ τοίχο απέναντι της.
«γιατί το κανείς αυτό στον εαυτό σου» γυρνάει και βλέπει την πενηντάχρονη γυναίκα με τα σκούρα σγουρά μαλλιά και τα κόκκινα γυαλιά μυωπίας να την ρωτά ευθέως.
«Δεν κάνω τίποτα λιγότερο από αυτό που πρέπει» της λέει κοφτά και ειλικρινά χωρίς να την κοιτάξει. Αμέσως σημειώνει κάτι στο ντοσιέ με επένδυση από μαύρο δέρμα.
«Απλά κάποια άνθρωποι δεν δημιουργήθηκαν
για να βρουν την ευτυχία» ξεφυσάει
«άλλα μονάχα την καταστροφή» η μεσήλικη γυναίκα σημειώνει ξανά με το μαύρο στύλο της στο ντοσιέ. (Ψυχικά προβληματική) γράφει

Επιτέλους πέρασαν αυτά τα 10 βασανίστηκα λεπτά. Βγαίνει έξω φουριόζα  και βλέπει την Ευα την συμμαθήτρια της να περιμένει υπομονετικά. Την κοιτάει και βλέπει να ανοίγει την σιδερένια πόρτα και να μπαίνει μέσα στο μπεζ δωμάτιο που ήτανε αυτή πριν λίγα δευτέρα. Της φάνηκε περίεργο η Έυα είναι μια όμορφη μαυρομάλλα ωραίο σώμα κοινωνική ζωή φαινότανε ευτυχισμένη αλλά δεν ήτανε.
Η ώρα της κοινωνιολογίας πέρασε μονότονα ώσπου η καθηγήτρια τους ενημέρωσε ότι πρέπει να κάνουν μια ομαδική εργασία. Οι περισσότεροι μαθητές
δυσανασχέτησαν στο άκουσμα της εργασίας ενώ την Maira την κατέκτησε το άγχος.
δεν είχε θέμα να κάνει την εργασία είχε θέμα να την κάνει με κάποιον άλλον. Ήτανε μοναχική μέχρι που βρήκε την αδελφή ψυχή της αλλά την έχασε γρήγορα και έμεινε ξανά μόνη της. Ακούει το όνομα της και προσεύχεται από μέσα της
στο κάρμα να είναι με κάποιον που να μην θέλει να κάνει την εργασία ώστε να την κάνει ολομόναχη
« με την Εύα Κεχαγιά θα είσαι» βλέπει την δεξιά πτέρυγα στο τρίτο θρανίο και εντοπίζει αμέσως την μαυρομάλλα να της χαμόγελα. Σε αντίθεση με την διπλανή της και το πίσω θρανίο που γελούσαν σχεδόν επιδεικτικά μαζί της.

Επιτέλους πέρασαν αυτές οι βασανίστηκες ώρες βγαίνει έξω από το σχολείο βάζει τα άσπρα ακουστικά και πάει να πατήσει το play για να ακούσει lana.
Όμως δεν προλαβαίνει γιατί ακούει μια γυναικεία φωνή. «Μαρία περίμενε» γυρνάει και βλέπει την όμορφη μαυρομαλα να την πλησιάζει. Βγάζει τα λευκά ακουστικά από τα αυτιά της και περιμένει. «Σχετικά με την εργασία που θέλεις να βρεθούμε πρέπει την επόμενη εβδομάδα να την παραδώσουμε». Καταπίνει άβολα δεν ξερει τι να της πει σπίτι της αποκλείεται δεν θέλει αλλά εκτός αυτού αισθάνεται σαν να προδίδει την Άννα
βασικά την προδίδει. Δεν απαντάει απλά την κοιτάει στα καφέ μάτια της ώσπου σπάει την σιωπή η Εύα. «Θες σπίτι μου την Παρασκευή δεν θα είναι κάποιος» της δίνει ένα θετικό βλέμμα και φεύγει αφού πρώτα έχουν ανταλλάξει τηλέφωνα για την ώρα.

Ημέρα Παρασκευή. Κοιτάει τον εαυτό της στην αντανάκλαση μιας πολυκατοικίας για να σιγουρευτεί ότι μοιάζει με άνθρωπος και όχι με φάντασμα. Το φαρδύ μπλε τζιν κρύβει καλά τα αδύνατα πόδια της το ίδιο και το μαύρο φούτερ με κουκούλα που έχει στάμπα τον πίνακα «η κραυγή» σε ασπρόμαυρο σχέδιο. Όλο αυτό το ντύσιμο σε συνδυασμό με τα μαύρα κλασσικά vans της. Μπορεί τα ρούχα να καμουφλάριζαν λίγο το σώμα της ωστόσο το λευκό και κομμένο της πρόσωπο παρέμεινε άθλιο.
Το άγχος της τρυπάει το άδειο στομάχι είχε καιρό να συναναστροφή με κάποια κοπέλα και αυτό της έφερνε αφόρητο πανικό και ενοχές.

Περίμενε υπομονετικά την Maira σπίτι της.
Ανοίγει το κινητό της και πηγαίνει στο Instagram αμεσως ξεχύνεται ένας κόσμος γεμάτος χαρα αλλά αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος η άλλη είναι μαύρη, σκοτεινή, ψεύτικη γεμάτη με μια μι ρεαλιστική τελειότητα. Χιλιάδες μηνύματα
βομβαρδίζουν το τέλειο προφίλ της στο insta. Η ίδια έχει βαρεθεί αυτήν την άθλια ρουτίνα. Πρέπει όμως να είναι τέλεια. Να έχει τέλεια μαλλιά τέλειο σώμα τέλειο δέρμα τέλειους φίλους όλα τέλεια εκτός από την οικογένεια. Αυτό ήταν η ανοικτή πληγή της δεν το είχε μοιραστεί και με κανέναν εκτός από τον αναπτήρα που έκαιγε το δέρμα της κάθε βράδυ
που άκουγε τις φωνές τους στο σαλόνι.

POVEuas:
Χάθηκα στις σκέψεις μου ώσπου με ξυπνάει ο ήχος  κλήσης του τηλεφώνου.Στρέφω το βλέμμα μου και βλέπω το όνομα της διπλανής μου φίλης. Ξεφυσάω βαριεστημένα πατάω το πράσινο κουμπί και φέρνω το κινητό στο αυτή μου. «Γεια σου Εύα» την ακούω να λέει εύθυμά. «Γεια σου Ιωάννα θες κάτι επειδή έχω την ομαδική εργασία σε λίγο εάν μπορείς λίγο γρήγορα» της λέω ευγενικά
Ιωάννα: «με την ανορεξικια σε έβαλε η Παπαδόπουλου καλή υπομονή» μου λέει ειρωνικά και την ακούω να γελάει μέσα από το ηχείο του κινητού μου. «ναι ήθελες κάτι;» περιμένω
να μου πει.
Ξεφυσάει «Ναι ήθελα να σου πω άμα είναι να πάμε το βράδυ στην πλατεία θα είναι και τα αγόρια» μου λέει και χαχανιζει. «Μήπως εννοείς τον Αλεξ συγκεκριμένα;» την ρωτάω με νόημα εάν και ξέρω είδη την απάντηση. Εδώ και 5 μήνες θέλει να ξανά κάνει κάτι μαζί του.
Τον Αλεξ τον ξέρω από το γυμνάσιο πλέον είμαστε κάτι σαν φίλοι αλλά χωρίς να μιλάμε για ποιο προσωπικά πράγματα.
«Μμμ ίσως καλά ποιον κοροϊδεύω ναι»
του είχα μιλήσει για την Ιωάννα αλλά δεν ήθελε μου είχε πει κοφτά ένα ήμουνα μαστουρωμένος στην πλατεία τότε

~~~~