POVMairas:

Κάθομαι σε ένα παγκάκι του αποκρουστικού
καινούργιο σχολείου. Βγάζω από την τσέπη του φούτερ μου το  πακέτο με τσιγάρα. Βγαζω ένα και το τοποθετο στα ξερά χείλια μου. Το ανάβω και η νικοτίνη εισχωρεί κατευθείαν μέσα μου. Ένα αίσθημα ανακούφισης εμφανίζετε δεν ξέρω το τσιγάρο έχει αυτήν την μαγική ικανότητα να με γαληνεύει.
Χτυπάει το κουδούνι για διάλυμα
λύκειοπαιδα ξεχύνονται στην κενή πριν από λίγο αυλή.

Εγώ από την άλλη κάθομαι σε ένα απομονωμένο παγκάκι καπνίζοντας και ακούγοντας μουσική. Χτυπάει το κουδούνι για μέσα
σηκώνομαι από το παγκάκι και περπατώ για να μπω μέσα. Αισθάνομαι βλέμματα πάνω μου να με καίνε
γυρνάω και βλέπω μια παρέα αγοριών να με κοιτάει. Τους κοιτάζω και εγώ για λίγα δεύτερα. Εστιάζω αμέσως όμως την προσοχή μου στο αγόρι με τα μαύρα μαλλιά και τα καστανομπλε μάτια. Με κοιτάζει και αυτός με ένα ανέκφραστο βλέμμα γυρνάω ξανά και κατευθύνομαι στην τάξη μου.
Μπαίνω μέσα και κάθομαι μόνη μου στο τελευταίο θρανίο της μεσαίας πτέρυγας. Ανοίγω το κινητό μου συνδέω τα ακουστικά και ακούω μουσική μέχρι να μπει ο καθηγητής. Μετά από λίγα λεπτά έρχεται βγάζω αμέσως τα ακουστικά και περιμένω να πάρει απουσίες. Μαρία Καλέργη τον ακούω να λέει με βαριά φωνή. Σηκώνω δειλά το χέρι μου για να δείξω την παρουσία μου. « Καινούργια είσαι» με ρωτάει του δείχνω ενα θετικό βλέμμα ως ναι. Αμέσως ακούω σχολιασμού από τα παιδιά της τάξης ξεφυσάω αδύναμα αγνοώντας τα. Η υπόλοιποι διάρκεια του μαθήματος ήτανε οι σκέψεις μου.
Βγαζω από την τσέπη του τζιν μου το τσαλακωμένο άσπρο γράμμα. Δεν έχω τα κότσια να το ανοίξω ξανά να το διαβάσω τρέμω μόνο και στην ιδέα. Εγώ φταίω για όλα εγώ έπρεπε να κάνω κάτι να καταλάβαινα τι θα .... ούτε να το πω δεν μπορώ. Γυρνάω και κοιτάω τον πίνακα γραμμένη η φράση «ΑΣ ΧΑΘΟΥΜΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΤΟ ΦΩΣ». ( είναι τίτλος βιβλίου)
Όταν όμως δεν έχεις ξανά δει ποτέ το φως τι κανείς επιλέγεις να χαθείς με κάποιον μαζί στο σκοτάδι και εάν ναι τι γίνεται όταν αυτός αποφασίζει να χαθεί μόνος του τότε εσύ τι κανείς ;

Flashback
Άντε ρε Άννα θα αργήσουμε στο σχολείο και ξες δεν μας πέρνει για άλλες απουσίες. Μου δίνει ένα ψεύτικο χαμόγελο και ξεκινάμε να περπατάμε. Την κοιτάω ξανά « Άννα τι έχεις» «Τιποτα καλά είμαι μην ανησυχείς» προσπαθεί να με καθησυχάσει όπως πάντα με ένα ψεύτικο χαμόγελο γυρνάω και την παρατηρώ « Άννα τι λες είσαι το μόνο άτομο που αξίζει να ανησυχώ οπότε πες μου τι έγινε» μου μιλάει με τα μάτια το βλέπω προσπαθεί να μην βάλει τα κλάματα την περνώ γρήγορα μια αγκαλιά και την αφήνω να ξεσπάσει. « Να ξες κάποια μέρα θα φύγουμε από αυτήν την κόλαση θα πάμε κάπου άλλου και θα χαθούμε» «και υποσχέσου μου ότι δεν θα κανείς κάτι» μου χαμογελάει και λέει «μπορεί να ήμαστε και οι δυο χαμένες στο μαύρο σκοτάδι  αλλά δεν θα χαθώ χωρίς εσένα χωρίς την αδελφή ψυχή μου» της χαμογελάω και την περνώ από το χέρι για να συνεχίσουμε την διαδρομή μέσα στην απόλυτη σιωπή τον σκέψεων μας
Τέλος Flashback

Μπορεί τότε να ήμασταν χαμένες και οι δυο
στα σκατα αλλά τουλάχιστον είχαμε η μια την άλλη τώρα πλέον δεν έχω τιποτα να με κρατάει στην ζωή. Ακόμα κρατάω το γράμμα ξανά ζωντανεύοντας στο μυαλό μου πεθαμένες αναμνήσεις. Ξαφνικά χτυπάει το κουδούνι δεν κατάλαβα πως πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα.
Βγαίνω έξω, κάθομαι στο ίδιο απομονωμένο ξύλινο παγκάκι που ήμουνα και πριν βάζω τα ακουστικά και ανάβω ένα τσιγάρο. Το γλυκό δηλητήριο με αναζωογονεί ξανά.

(Παρέα Αλεξ είναι ο Νίκος, Ηρακλής, Κώστας)

POVAlex:

Καθόμαστε ξανά στο ίδιο παγκάκι με τους
άλλους ξαφνικά βλέπω την Νίκη σε ένα παγκάκι. Σκουντάω τον Ηρακλή « να εκεί είναι πάνε» γνέφει και σηκώνεται « να πάρεις καλό χόρτο αυτήν την φορά» του λέω ψιθυριστά  και φεύγει.

Επιτέλους τελείωσε. Βγαίνω έξω από το σχολείο. Κατευθύνομε στον κεντρικό δρόμο για το σπίτι. Ώσπου βλέπω μια κοπέλα να περνάει τον δρόμο εντελώς απρόσεχτα μα καλά να αυτοκτονήσει θέλει;

Τρέχω προς το μέρος της, την τραβάω από το χέρι. «Πας καλά θες να αυτοκτονήσεις  πρόσεχε πως περνάς τον δρόμο»

Ακόμα το χέρι μου είναι στο λεπτό μπράτσο της το βλέπει και απομακρύνετε κατευθείαν σπάζοντας την σωματική επαφή αλλά όχι την οπτική. Με κοιτάει μέσα τα μπλε μάτια της για λίγα δεύτερα,
την βλέπω να ψάχνει κάτι κατευθείαν κοιτάει την άσφαλτο είναι ένα παλιό φθαρμένο γράμμα εκεί. Σκύβει για να πάρει το γράμμα αλλά μένει εκεί λες και δεν έχει άλλες αντοχές για αυτόν τον κόσμο
Την κοιτάω και της προσφέρω το χέρι μου για να σηκωθεί.
«Ευχαριστώ» μου λέει σχεδόν ψιθυριστά της χαμογελώ και φεύγω.

Το βράδυ
Είμαστε στην πλατεία στο γνωστό πάρκο με τα παιδιά.
Κώστας: πήρες το χόρτο από την Νίκη ;
Ηρακλής: ναι μου το έδωσε μάλιστα μισή τιμή μάλλον θα ήτανε πάλι φτιαγμένη
«Ηρακλή η Νίκη είναι πάντα φτιαγμένη ούτε μια μέρα δεν είναι νηφάλια» του λέω

Σπάει την σιωπή μετά από αυτήν την σύντομη κουβέντα για την Νίκη
ο Κώστας « εντάξει φτάνει τώρα να μιλάμε για το βαποράκι του σχολείου» μας λέει με νεύρα
Νίκος: Καλά ηρέμησε ούτε γκόμενα σου να ήτανε
Γελάω στο άκουσμα αυτής της φράσης όλοι γνωρίζουμε από την παρέα ότι του αρέσει η νίκη

Ο μόνος που δεν το αποδέχεται είναι ο ίδιος.
Κώστας:« Δεν θα έκανα ποτέ κάτι με ένα πρεζακι»
«βασικά ίσως και να έκανα για δωρεάν ναρκωτικά»

Ανοίγω το δεύτερο κουτάκι μπίρας για απόψε και πίνω κατευθείαν μια μεγάλη γουλιά.
Καθόμαστε ακόμα στο ερημικό πάρκο καπνίζοντας χόρτο και λέγοντας μαλακίες. Ώσπου μου έρχεται μια ανάμνηση στο μυαλό από την προηγούμενη εβδομάδα.

Θυμάμαι όταν είχα πάει στα νεκροταφεία είχα δει μια κοπέλα την είχα βοηθήσει να σηκωθεί. Δεν θυμάμαι πολύ καλά την μορφή της το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι όχι δεν μπορεί
Να έχει την ίδια φωνή με την καινούργια που πήγε να πατήσει το αμάξι σήμερα.
Σίγουρα δεν μπορεί άλλωστε ήμουνα τόσο μαστουρωμενος εκείνη την μέρα αλλά η φωνή της μοιάζει αρκετά.
Νίκος : «Που χάζεψες πάλι ρε Άλεξ»
«Νομίζω ξέρω την καινούργια» λέω
«Από που» ρωτάνε όλοι ταυτόχρονα
Δεν μπορώ να τους πω που την είδα κανείς δεν ξέρει γι'αυτό κανείς δεν ξέρει για το παρελθόν και ούτε θα μάθει ποτέ
Με την ερώτηση τους σκοτεινιάζει κατακόρυφα η διάθεση μου , ούτε καν το αλκοόλ δεν με βοηθάει να μείνω χαρούμενος
Αποφασίζω να μην τους πω την πραγματική αλήθεια αλλά να πλάσω μια άλλη
«Την είδα σε ένα πάρκο αυτό» λέω αδιάφορα

~~~~