Βίβιαν pov

Έχει περάσει μια βδομάδα από την κηδεία του Κώστα ..
Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω ..
Νιώθω πως θα εμφανιστεί μπροστά μας και όλο αυτό ήταν μία κακόγουστη πλάκα ..
Από την μία στιγμή στην άλλη αλλάζουν όλα..
Εκεί που υπάρχει η ευτυχία και η χαρά έρχεται η δυστυχία και ο πόνος..
Αυτό που έκανε για μένα και το παιδί μας ...θεέ μου δεν ξέρω καν τι να πω ή να σκεφτώ...
Βέβαια και η Μαρία δεν βρίσκεται και σε καλύτερη μοίρα ..
Χτες μάθαμε πως αυτοκτονησε μέσα στο κελί της ...μας είπαν πως έίχε σταματήσει την φαρμακευτική αγωγήσ που έπαιρνε για τον νευρικό κλονισμό που έίχε ...
Στεναχωριέμαι μόνο για το μωράκι της που θα μεγαλώσει χωρις μητέρα.
Τουλάχιστον θα έχει τον πατέρα του κοντά ...
Κάθομαι έξω στην βεράντα και σκέφτομαι πως έχει αλλάξει η ζωή μου τους τελευταίους μήνες ...
Χαιδεύω την μεγάλη πλέον κοιλιά μου και συνηδειτοποιώ πως ο μικρούλης μου είναι έτοιμος να μας αντικρύσει..
Ο μικρός μας πρίγκιπας ..
Σε 2 μέρες έχουμε κλείσει προγραμματισμενη γέννα ..
Το τηλέφωνο μου χτυπάει και το χαμόγελο μου μεγαλώνει διάπλατα ..
-Έλα αγάπη μου ...

-Πως είσαι μικρή μου ;

-Βρε Αλέξανδρε ακόμα μικρή με λες ;σε δύο μέρες θα γίνουμε γονείς και εσύ ακόμα μικρή με λες..του λέω με παράπονο αλλά καταλαβαίνει ότι ετοιμάζομαι να γελάσω..

-Για μένα πάντα θα είσαι η μικρή μου...και έτσι απλά η καρδιά μου ζεσταίνεται με τόση αγάπη για τον Αλέξανδρο ,τον πατέρα του παιδιού μας..
-Αχ θεέ μου δεν φαντάζεσαι πόσο σε αγαπάω ...και δεν ξέρω αν σταματάει...

-Τι να σταματάει μωρό μου ;

-Να σε αγαπάω μέρα με την μέρα αν είναι δυνατόν ακόμα πιο πολύ...

-Για ένα πράγμα ευχαριστώ το θεό ..
Που με λυπήθηκε και μου έδωσε τον άγγελο μου...Σε αγαπάω Βίβιαν..δεν ξέρω αν φταίνε οι ορμόνες αλλά κλαίω έχωντας πλαντάξει στο κλάμα..

-Έλα μωρό μου μην μου κλαίς..και εγώ όταν έρθω θα σου φέρω από τον φούρνο κρουασάν που σου αρέσουν ε μικρή μου ; ρουφάω την μύτη μου για να μπορέσω να του απαντήσω..

-Ναι ...με σοκολάτα μέσα να είναι..γελάει και το κλείνει γιατί έχει μπεί ασθενής μέσα ..

Σκέφτομαι σήμερα να πάω να δω την Δήμητρα με τον μικρό ..μου έχουν λείψει και θα κάνει καλό και στην Κατερίνα να έρθει ...μένει μαζί μας για λίγο καιρό μέχρι να νιώσει καλύτερα ..δεν είναι λίγο να χάνεις τον άνθρωπο που αγάπησες ..τον άντρα της ζωής σου..το άλλο σου μισό..
Φωνάζω την Κατερίνα δυνατά και εκείνη τρέχει της σκάλες πιστεύωντας ότι έχω πάθει κάτι
Είσαι καλά ;τι έπαθες ; μήπως γεννάς ; γελάω γιατί κάθε φορά έτσι κάνει ..
-Οχι τρελή μου φίλη δεν γεννάω ακόμα το βαφτηστήρι σου...μην φοβάσαι..ήθελα να σου πω ετοιμασου πάμε στη Δήμητρα ..χαμογελάει και τρέχει πάνω να ετοιμαστεί ..

Προσπαθεί πραγματικά ..πονάει ακόμα ..και βέβαια εκεί θα μείνει ο πόνος αλλά θα μάθει να ζει με αυτόν...

Αφού έχουμε ετοιμαστέί μπαίνουμε στο αμάξι και εγώ στέλνω ένα μήνυμα στον Αλεξανδρο ότι πηγαίνουμε στα παιδιά ..
Φτάνουμε και ο Πάυλος έρχεται να με βοηθήσει γιατί με την κοιλιά αυτή δύσκολα κινούμε ...

-Πως γίνεται να μην έχεις πάρει κιλά αλλά η κοιλιά σου να είναι σαν μπαλόνι ; τον αγριοκοιτάζω και του κόβεται το γέλιο απότομα ..αλλά με πιάνει εμένα και δεν μπορώ να σταματήσω ...

-Αχ θεέ μου η φάτσα σου είναι όλα τα λεφτά ..πλάκα σου κάνω Πάυλο άντε προχώρα ..

Προχωράμε μέσα και βλέπουμε την Κατερίνα αγκαλιά με τον μικρό και να παίζουν ...
Τόσα όνειρα ...έσβησαν ..
Την βλέπω και ξέρω πως μέσα της νιώθει κενή..και εγώ έτσι θα ήμουν ...

Πάω προς το μέρος τους αλλά νιώθω έναν πόνο δυνατό ..
Ξαφνικά νιώθω υγρά να τρέχουν και έρχεται ενας τόσος δυνατός πόνος που με.κάνει να βγάλω ένα ουρλιαχτό...

-Βίβιαν τι έπαθες κορίτσι μου ;
-Παύλο πάρε τον Αλέξανδρο να πάει κατευεθείαν στο μαιευτήριο ,πιστεύω πως γεννάω..
Γουρλώνει τα μάτια του και τρέχει προς το δωμάτιο να πάρει τον Αλεξανδρο..
-Βαθιές ανάσες ομορφιά μου..ήρθε η ώρα να κρατήσεις το μωράκι σας αγκαλίτσα ..

-Να την πάμε στο αμάξι ..

Με μεταφέρουν προσεχτικά..και θεέ μου..ο πόνος αυτός είναι τόσο δυνατός νιώθω να παραλύει όλο μου το σώμα ..

Μόλις φτάνουμε βλέπω τον Αλέξανδρο απ έξω και τρέχει παίρνωντας με στην αγκαλιά του ..

-Πονάω Αλεξάνδρε ..

-Υπομονή μωρό μου..λίγο ακόμα έμεινε..με σφίγγει πάνω του και με πηγαίνει μέσα ...
Έρχεται η μαιετήρας και ζητάει να με μεταφέρουν στο χειρουργίο κατευθείαν ...

-Βίβιαν μου κάθε πότε έχεις τους πόνους ;

-Κάθ..κάθε 3 λεπτά περίπου...

-Για να δούμε ..ναι είσαι σε πλήρη διαστολή ..ετοιμάστε την για την επισκληρίδιο ...

Μου έκαναν την ένεση στην Σπονδυλική στήλη και αμέσως δεν ένιωθα τίποτα από την μέση και κάτω ...

Τότε βλέπω και τον Αλέξανδρο με την μπλέ στολή να έρχεται δίπλα μου ..

-Τώρα όλα καλά θα πάνε μωρό μου..
Είσαι τόσο δυνατή ..σε αγαπάω τόσο πολύ..

-Τώρα σπρώξε Βίβιαν όσο μπορέίς ..με όλη σου τη δύναμη ..

Σπρώχνω και μπορέι να μην πονάώ αλλά αισθάνομαι μια τρομερή πίεση ..

-Κοντέυεις αγάπη μου ..έλα ..μία τελευταία ..

Προσπαθώ ακόμα περισσότερο και εξαντλούμαι ..
Κοιτάζω τον Αλέξανδρο και κοιτάζει τον γιο μας συγκινημένος ..
Σκύβει και με φιλάει με το πιο γλυκό και τρυφερό φιλί..
-Σε ευχαριστώ άγγελε μου..μόνο εσύ..

-Να σας γνωρίσω τον γίο σας ..
Μου τον φέρνουν στην αγκαλιά μου και αυτό το μικρό πλασματάκι γίνεται όλος μου ο κόσμος..
Ανοίγει λίγο τα ματάκια του και βυθίζομαι στην γαλάζια θάλασσα του ..
Όλος μου ο κόσμος..του δίνω ένα φιλάκι στο κεφάλι του και εκείνο γατζώνεται πάνω μου ακόμα πιο πολυ και ας μην καταλαβαίνει τίποτα ακόμα..
Κοιτάζω τον Αλέξανδρο και του τον δίνω προσεχτικά ..
Πατέρας και γιος..ένα τόσο όμορφο θέαμα ,δάκρυα χαράς και στγκίνησης με καταβάλουν ..τους χαζεύω για λίγο και δεν καταλαβαίνω πως με.παίρνει ο ύπνος...

Δεν ξέρω πόση ώρα έχει περάσει άλλά ανοίγω τα μάτια μου σιγά σιγά
Και βλέπω δίπλα μου στο καναπέ τον Αλεξανδρο έχωντας στην αγκαλιά του τον μικρούλη μας ..μόλις με καταλαβάίνει με.κοιτάζει και φωτίζεται όλο του το πρόσωπο αφήνει τον μικρούλι στο κρεβατάκι του και έρχεται δίπλα μου ..

-Ξύπνησες μωρό μου ; πως αισθάνεσαι ;

-Ευτυχισμένη , πετάω ... είναι πανέμορφος σου μοιάζει..

-Εμμ τέτοια ομορφιά να πάει χαμένη ; γελάμε αλλά ξαφνικά μελαγχολεί ..και ξέρω το λόγο..

-Μακάρι να ήταν εδώ μαζί μας..μου λείπει πολυ..

Ακουμπάω το χέρι μου πάνω στην καρδιά του και ξέρω πως πονάει..

-Εδώ έίναι αγάπη μου ..αλλά και εκεί ..δείχνωντας τον μικρό και τότε καταλαβαίνει ..

-Είσαι σίγουρη μωρό μου ;

-Ξέρω πως ο Κώστας μας επέστρεψε μέσω του μικρού..βλέπω τα μάτια του βουρκωμένα και ξέρω πως νιώθει το ίδιο ..

-Σε αγαπάω τόσο πολύ ..τρυφερά με κρατάει από το πρόσωπο και έτσι απλά τα χείλη μας ενώνονται σε ένα φιλί που δηλώνει αγάπη ...όμως όταν ενώνονται η γλώσσες μας απλά ταξιδεύουμαι σε έναν κόσμο δικό μας ..

-Έλεος ρε ...ακόμα δεν γέννησαι η γυνάίκα σου και εσύ σκέφτεσαι το Φικι -φίκι ;λέει ο Πάύλος και τότε καταλαβαίνουμε πως δεν ακόυσαμε όυτε την πόρτα να ανοίγει..

-Ότι θέλω θα κάνω ρε ,λογαριασμό θα σου δωσω ; όπως πάντα ο Αλεξανδρος ετοιμόλογος,αλλά όταν μας πλησιάζουν του κάνει μια αντρική αγκαλιά και του λέει κάτι που μόνο οι δύο τους ξέρουν ..

-Να σας ζήσει αγάπες μου ..λέει η Δήμητρα και με αγκαλιάζει ..

-Να πάρω το βαφτηστήρι μου αγκαλιά ;της γνέφω και πηγαίνει κοντά για να τν πάρει..

-Και πως θα τον ονομάσετε τον γίγαντα ;

-Κώστα ...η Κατερίνα με κοιτάζει και την βλέπω να δακρύζει..Σε ευχαριστώ μου ψιθυρίζει και του δίνει ένα φιλί στο κεφαλάκι του..
Εκείνο προς έκπληξη όλων ανοίγει σιγά σιγά τα ματάκια του και χαμογελάει ..και όλοι ξέρουμε πως έχουμε ξανά κοντά μας τον Κώστα ..
Ανοίγει η πόρτα και μπάίνει μέσα ο πατέρας μου ..

-Μπαμπά μου..

-Επίτελους έγινα παππούς .. γέλια και χαρες γεμίζουν το δωμάτιο και έτσι όλοι είμαστε πάλι μαζί ενωμένοι και μονόδρομος μας η ευτυχία...

Επιτελους έβαλαααα...γεννησε το κοριτσι μας παντως δεν εμειναν πολλα κεφαλλαια πιστευω . ..σας λατρευωω ..