Βίβιανς POV

Κάτι που με φοβίζει στη  ζωή μου είναι το σκοτάδι...
Φωνάζω αλλά κανείς δεν με ακούει..
Όλα γύρω μου σε μια νεκρική σιγή..
Δεν με τρομάζει που είμαι μέσα σε αυτό ,αλλά το ότι είμαι ολομόναχη...χωρίς εκείνους που αγαπάω...χωρίς ..τον Αλέξανδρο ,τον πατέρα μου ..την Κατερίνα..μου λείπουν ...
Που είστε ; φωνάζω δυνατά  ,οι πνεύμονες μου καίνε από τον φόβο που νιώθω...
Βλέπω μορφές αλλά χάνονται στην άβυσσο
..ακούω κάποιες φωνές ..αλλά δεν τος αναγνωριζω..πλησιάζω..αρχίζωκαι ακούω την φωνή της Κατερίνας ..αλλσ δεν την βλέπω πουθενά
.
Κοριτσάκι μου ;σε παρακαλώ ξύπνα...ξύπνα διαβολάκι μου..να με.πειραζεις όπως κάνεις πάντα..
Μην μας εγκαταλέιπεις...

Την ακούω αλλά που είναι ;
Τι έχω πάθει ..;γιατί δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου ;

Φοβάμαι πολύ..
Δεν ξέρω πόσος χρόνος ,λεπτά ή δευτερόλεπτα έχουν περάσει...
Μια φωνή ....που μου έχει λέιψει...
Έχω να την ακούσω τόσα χρονια ..

Γυρίζω και αντικρύζω την μανούλα μου...
Με κοιτάζει με τα πανέμορφα και μεγάλα καταγάλα μάτια της με τόση τρυφερότητα ..τα δάκρυα μου   δεν μπορούμ να συγκράτηθουν ...
Μου έχει λέιψει τόσο πολύ...

-Μανούλα μου ;
-Κοριτσάκι μου πανέμορφο..αγγελούδι μου..πόσο μου έχεις λείψει δεν φαντάζεσαι.άκουσε με ..γύρνα πίσω..σε χρειάζονται ..ο μπαμπας  σου ..θα καταρεύσει.
Η Κατερίνα και βέβαια ο Αλέξανδρος σε χρειάζεται ..βλέπω...και ξέρω πόσο σε αγαπάει..γύρνα καρδούλα μου..

-Μαζί σου ..νιώθω ασφαλείς..δυνατή..
-Μωρό μου..θα σε βοηθήσει..μαζί του θα τα ξεπεράσετεόλα ..βοήθησε τον να σε καταλάβει ..μόνο αυτό θέλει..Σε αγαπάω μικρούλη μου..να προσέχεις...

Καταρρέω..ενώ βλέπω η μορφή της να χάνεται...πρέπει ..να παλέψω..
Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να γυρίσω κοντά τους...

Ανοίγω τα μάτια μου με δυσκολία..και ευτυχώς δεν έχει πολύ φως...
Μέχρι να αντιλοιφθώ τι γίνεται ..βλέπω στα αριστερά μου να κοιμάται ο Αλέξανδρος ..τόσο ήρεμος..Αχ καρδία μου ..γιατί μου αξίζει ένας τέτοιος άνθρωπος...ένας άντρας που με αγαπάει; δεν ξέρω αλλά τον αγαπάω και δεν θέλω να τον χασω..
Θα κάνω τα πάντα για να προστατέψω αυτούς που αγαπάω.. δεν θα αφήσω κανέναν να μας καταστρέψει ότι όμορφο έχουμε αυτή τη στιγμή..
Προσπαθώ  να σηκώσω το χέρι μου λίγο δύσκολο με όλα αυτά τα καλώδια και τους ορούς..
Χαιδεύω ευλαβηκά το κεφάλι του και χωρίς να το θέλω τον τρομάζω ..
Εκείνος ξαφνιάζεται και προσπαθεί να συνηδειτοποιήση που βρίσκεται..
Τον βλέπω και μαγκώνεται η καρδία μου ..τα μάτια του κατακόκκινα και με τεράστιους κύκλους λες και έχει να κοιμηθεί πολύ καιρό ..
-Βίβιαν ;μωρό μου ; επιτέλους...
Νιώθω  τα χέρια του να αγγαλιάζουν τα μάγουλα μου ...τα χειλη του..πόσο μου έλειψαν ..και σαν μαγνητές ..ενώνονται...
Τα δάκρυα του μουσκεύουν το πρόσωπο μου..και τον κοιτάζω έκπληκτη ...
-Γιατί κλαίς αγάπη μου ;Καταρχάς τι έγινε ;πως βρέθηκα εδώ.:;
-Δεν..δεν θυμάσαι ψυχή μου ;
Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου...γιατί δεν θυμάμαι...το μόνο που θυμάμαι είναι τον περίμενα να συναντηθούμε.

-Το μόνο που θυμάμαι έιναι ότι σε περίμενα να βγούμε..αυτό
.και μετά ξύπνησα εδώ...γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ;αχχχχχ πονάει το κεφάλι μου..το κρατάω ..αισθάνομαι ότι μου το χτυπάνε ξανά και ξανά...τον αγκαλιάζω ...και κλαίω πάνω του
-Σσσ αγάπη  μου..εγώ είμαι εδώ ..πάω να φωνάξω τον γιατρό που είναι υπεύθυνος να σε εξετάσει..και χτένιζεί  με τα δάχτυλα του τα μαλλιά μου..με ηρεμεί τόσο αυτή η κίνηση..
Συμφωνώ και βγαίνει από το δωμάτιο να παέι να φωνάξει τον γιατρό..
Πρέπει να θυμηθώ..αγγίζω το κεφάλι  μου και αισθανομαι  κάτι γάζες ..
Πονάει πολύ όταν το κουνάω...
Μετά από λίγα λεπτά  μπαίνουυν στο δωμάτιο ο Αλέξανδρος με έναν κύριο λιγο μεγαλύτερο

..-Καλημέρα..πως άισθάνεσαι.;
-Ακόμα καλά..αλλά δεν θυμάμαι πως βρέθηκα εδώ...ή τι έγινε ...
-Θα στα πουν όλα οι συγγενείς σου και ο σύντροφος σου..κοιταζόμαστε και αμέσως μια σπίθα που δεν σταματάει να μεγαλώνει..να με κάνει να τρέμω ...να μου δίνει οξυγόνο...
-Σας αφήνω  μόνους να τα πείτε θα περάσω αργότερα...Αλέξανδρε θέλω να σου πω κάτι..βλέπω να απομακρίνονται και του λέει κάτι αλλά δεν ακούω τίποτα..το μόνο που βλέπω είναι να συμφωνεί και ο Αλέξανδρος μαζί του..
Φεύγει ο γιατρός ....με πλησίαζει και κάθεται δίπλα μου..
-Πόσο μου έλειψες καρδούλα μου...φοβήθηκα πολύ..όταν σε αντίκρυσα έτσι...κλείνει τα μάτια του..και οταν τα ανοίγει βλέπω μέσα τους όλο τον πόνο που έχει..
-Αλέξανδρε..δεν θύμαμαι τι έγινε ...το μόνο είναι ότι σε περίμενα και μέτα τίποτα...προσπαθώ αλλά κενό...
-Δεν πειράζει ...όποτε ...θυμηθείς..αρκεί που σε έχω εδώ δίπλα μου...και είσαι καλά...
Βίβιαν ξέρω δεν είναι ούτε ο τόπος ούτε ο χρόνος ..αλλα Σε Αγαπάω...από την πρώτη στιγμή που αντίκρυσα τα μάτια σου...ξαναζωντανεψε η καρδία μου..δεν μπορώ να διανοηθώ την ζωή μου πλέον χωρις εσένα..
Δεν ξέρω τι μας επηφιλάσει το μέλλον μας αλλά το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω να είμαστε μαζί..
Δεν μπορώ να το πιστέψω τον φιλάω απαλά στα χείλη ..

-Και εγώ σε αγαπάω Αλέξανδρε ..αλλά φοβόμουν να στο πώ..νόμιζα ότι έίναι πολύ νωρίς και αν στο έλεγα θα σε έχανα..σε αγαπάω τόσο πολύ..
Μετά από  λίγο ακούμε την πόρτα και με εξετάζει ο γιατρός..μου ανέφερε τα τραύματα μου..είπε οτι θα με μετέφεραν σε ένα κανονικό δωμάτιο και αύριο θα μπορούσα να πάρω εξητήριο..
Αφού τακτοποιούμε στο δωμάτιο και με βοηθάει ο Αλέξανδρος  ..η πόρτα ανόιγει και μπαίνει μέσα ο μπαμπάς μου με βουρκωμένα  μάτια .
Μάλλον τον ειδοποίησε ο Αλέξανδρος..
Αγκαλιάζομαστε σφιχτά και μιλάμε...
Κάποια στιγμή ο Αλέξανδρος μας είπεότι τον χρειάζονται λίγο και θα επιστρέψει..με φίλησε στο κούτελο και βγήκε..
Κόρη μου άκουσε με προσεχτικά λουλούδι μου...θέλω να σου πω κάποια πράγματα ..δεν ήθελα να τα πω μπροστα στον Αλέξανδρο..
-τι συμβαίνει μπαμπά ;
-Ψάξαμε..και ήδη η αστυνομία  τον κηνυγάει..τον βλέπω ότι κομπιάζει..

-Ο Γιώργος αγάπη μου ευθύνεται εκείνος σου το έκανε...θα τον βρω  μην φοβάσαι ..όμως πρέπει να του μιλήσείς..μην τον κρατάς στο σκοτάδι..βλέπω στα μάτια του κόρη μου πόσο σε αγαπάει..και δεν φαντάζεσαι ποσο χαρούμενο με κάνετε..
Με αγκαλίαζει και κλαίω σαν μικρό παιδί..Γιατί ;γιατί με βασανίζει ακομα.. τι του  έχω κάνει..;
Με καληνυχτιζει και θα έρθει αύριο μου είπε...
Και είμαι μόνη μου  στο δωμάτιο με τις σκέψεις μου..είμαι έτοιμη..θα του το πω..ξέρω μπορεί να με μισήσει δεν ξερω..
Χτυπάει η πόρτα και μπαίνει ο Αλέξανδρος με μια μεγάλη σοκολάτα και ένα τεράστιο χαμόγελο..του χαμογελάω αχνα και καταλαβαίνει αμέσως ότι κάτι έχω...
Τι έχεις μωρό μου ;

-Αγάπη μου ..πρέπει να σου πω κάτι..δυσκολεύομαι ακόμα ...με τρώει μέχρι σήμερα..δεν αντέχω ..μπορεί να θυμώσεις..μπορεί να πληγωθείς..μπορεί και τίποτα..
Σε αγαπάω αυτό θέλω να θυμάσαι..σε ήθελα απο την πρώτη μέρα..μαζί σου μπορώ να αντέξω τα παντά..αλλά δεν θέλω να νιώσω όικτο μόνο αυτό...
Με κοιτάζει με κομμενη ανασα...παίρνω στις παλάμες μου τα χέρια του..
Λοιπόν όλα ξεκίνησαν περίπου 2 χρόνια πριν ..όταν γνώρισα τον Γίωργο..τον άντρα που με κατέστρεψε ..και μου στέρησε το δικαίωμα..να γίνω μητέρα..αστραπιαια με κοιτάζει και με καθηλώνουν τα θλιμμένα μάτια του....

😨😨το επομενο απο την μερια του αλεξανδρου μας ...σας λατρευω για την υποστηριξη σας δεν το περιμενα ..πραγματικα  και παλι ευχαριστω ..και επειδη γραφω απο ταμπλετ και δεν μου βγαζει αφιερωση...αφιερωμενο στην αγαπημενη BlackRose518 ..