Μια ατελείωτη μέρα στο γραφείο η σημερινή. Εχω στείλει αμετρητες απαντήσεις στις χιλιάδες ερωτήσεις των αναγνωστών του περιοδικού που εργάζομαι. Η αρθρογραφία ηταν ανέκαθεν κάτι που αγαπω,αλλά την περίοδο των Χριστουγέννων υποφέρω απο κατάθλιψη και αδυνατώ να διαχειριστώ τον πονο μου οταν θύμησες κατακλύζουν το μυαλό μου.

Θυμάμαι τις αγκαλιές, τα φιλιά, να γελάμε περπατώντας ξένοιαστοι πάνω στο χιόνι. Οταν προσπαθούσε να με μάθει σκι και έπεφτα συνέχεια,με εκείνον να πέφτει κάτω συγχρόνως από τα γέλια.
《Είναι μάταιο!》φώναζα
《 Δεν θα τα καταφέρω》

Με κοιταζε αυστηρα και επεμενε
《 Τα πάντα μπορείς να καταφέρεις μάτια μου,αρκεί να το θες 》

Είναι πολύ οδυνηρό να τα ξαναζώ, γιατί οσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, οσο και αν έχω προχωρήσει στη ζωή μου, ήταν ο άντρας που αγάπησα με όλη την καρδιά μου.

Είναι άδικο για τον Νίκο, γιατί πάντα ήταν δίπλα μου να με στηρίζει και να μου δείχνει πόσο με αγαπάει,ξέροντας ότι πάντα έρχεται δεύτερος στην καρδιά μου.
Ήταν για εκεινον πολύ μεγάλο πλήγμα ο χαμός του Ορέστη.
Λενε οτι τα διδυμα αδερφια εχουν ενα ιδιαίτερο δεσιμο. Οπως λενε επίσης, οτι οταν βρισκεις το αλλο σου μισο σε εναν ανθρωπο,τοτε ολοκληρωνεσαι.

Η απωλεια αυτη ισως μας εφερε πολυ πιο κοντά. Εγω εψαχνα τον Ορεστη στον Νίκο και εκεινος τον μισο Ορεστη σε εμενα.

Κάθε χρονο,ενα μηνα πριν τα Χριστούγεννα,ξυπνάω απο εφιαλτες εντονους με την μερα του ατυχηματος.
Σήμερα 25 μέρες πριν τις γιορτες και ειμαι σχεδον σε κωματωδη κατάσταση. Δεν πήγα στην δουλειά και δυστυχώς δεν ενημέρωσα.
Η κατάθλιψη των Χριστουγέννων, μου χτυπούσε πάλι την πόρτα μαζι με το κουδούνι,που ακουγόταν εδώ και πεντε λεπτα. Ημουν ακίνητη στην γωνία του καναπε ατελείωτες ώρες και ηθελα χρόνο να ξεμουδιασω. Ανοιξα την πορτα μολις τα κατάφερα. Ενα δέμα ηταν στο πατάκι της εξώπορτας.
Το πήρα στα χέρια μου και φοβισμένη πως ειχα μεινει άνεργη ,το ανοιξα. Ημουν σιγουρη οτι θα δω τα πράγματα που διακοσμουσαν το γραφείο μου,αλλα βρηκα ενα κουτι ημερολογιο Χριστουγεννων. Δακρυα ετρεχαν ασταματητα απο τα ματια μου, μολις παρατητησα το σχήμα του. Εμοιαζε πολυ με χιονοδρομικο κέντρο. Οποιος και να το έστειλε μάλλον ήθελε να με βασανίσει,αφού και οι πέτρες ξέρανε για το ατύχημα.

Ένα σημείωμα το συνόδευε και άρχισα γρήγορα να το διαβαζω.
《Τηρησε την σειρά των ημερών. Μην κλέβεις. Μην πεις στο Νίκο για το κουτι αυτο,γιατι σίγουρα θα εχεις πρόβλημα . Θα καταλάβεις γιατί ματια μου. Για παντα δικός σου.》

Κοιτάζω τα στοιχεία αποστολεα και βλέπω οτι είναι άγνωστα. Σίγουρα είναι ψεύτικα. Το άγχος μου φέρνει εντονο βηχα και πινω ένα ποτήρι νερο μήπως συνελθω. Αποφασίζω να ανοίξω το πρώτο κουτάκι αφου σήμερα είναι η πρώτη μέρα.
Ένας σελιδοδεικτης με μια πασχαλιτσα ήταν μέσα. Ενιωσα σοκαρισμενη και προσπάθησα να με πεισω πως ηταν τυχαιο.
Πάσχα γνώρισα τον Ορέστη,σε μια καφετέρια. Καθόμασταν σε διπλανα τραπέζια και οι ματιες μας κλείδωσαν. Μια πασχαλιτσα περπατουσε στο χερι μου και εκεινος βρηκε ευκαιρία να με πλησιάσει. Την έδιωξε,τον ρώτησα γιατι το εκανε και μου είπε οτι είναι δηλητηριωδες ζωυφιο και δεν πρεπει να το πιανω.

Μέρα 22η. Κάθε μερα οταν ο Νικος λείπει στη δουλειά, βγάζω το κουτί και ανοιγω το σωστό τετραγωνάκι.
Εχω εκπλαγεί με το πόσα πολλά ξέρει για εμένα και τον Ορέστη αυτός που το έστειλε. Μάλλον ο Νίκος το έχει φτιάξει ,σε μια προσπάθεια να μου διώξει την κατάθλιψη,με ενα είδος ομοιοπαθητικης.

Ανοιγω το σημερινό κουτάκι και αντικρυζω ενα μπρελοκ με εκείνη την φωτογραφία μας, μπροστά στο τζάκι που βγάλαμε με τον Ορέστη την νύχτα πριν το άτυχημα. Τρεμω! Ξαφνικά ολα αλλάζουν γυρω μου,το έδαφος κινείται κατω απο τα πόδια μου και εγω σωριαζομαι στο κρύο πάτωμα.
Είναι εκεινος!Ειμαι σιγουρη! Συνερχομαι λίγο αργότερα και πιανω την φωτογραφία . Δεν πρόλαβε να μου την στείλει τοτε,αρα κανενας αλλος δεν την είχε,αφου το κινητό του χάθηκε μαζί με τον ιδιο το πρωι εκεινο, στην χιονισμενη πλαγια που έπεσε.

Μερα 23η. Ανοιγω το κουτι αφου πηρα πολλές ανασες. Ενα μπρελόκ ακομη υπήρχε. Στη μια μερια με κεφαλαία γράμματα εγραφε:ΜΕ ΠΡΟΔΩΣΕ και στην άλλη πλευρα ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ! Δεν ήξερα πως να αντιδρασω. Τι να πιστέψω; Εχω τρομάξει πολύ και παιρνω τηλέφωνο την κολλητη μου να της πω να έρθει στο σπίτι μου να την φιλοξενήσω τις γιορτες ,για να μην μενω μονη με τον Νικο.

Μερα 24η. Μαζι με την Ειρηνη ανοιγουμε το κουτακι. Μου κραταει το χερι λεγοντας μου να παραμεινω ψυχραιμη. Ενα φλασακι είναι εκει. Το παιρνω και τρέχουμε στον υπολογιστή. Βλέπω καρε καρε ενα βιντεο με τα δυο αδέρφια να μαλώνουν για εμενα. Ο Νίκος ελεγε πως αυτος με ειδε πρωτος στην καφετέρια και οτι κανονικα αυτος έπρεπε να κανει κινηση. Ο Ορέστης δεν εκανε πίσω. Τωρα ολα ξεκαθαριζουν στο μυαλο μου απότομα. Ο Νίκος με ηθελε απ την αρχή τοσο πολύ ,που δεν διστασε να σκοτωσει τον αδερφό του. Το φλασακι ειχε οσα στοιχεία υποδεικνύουν την ενοχή του Νίκου καθως και διάφορα βίντεο απο την ζωή του Ορέστη μετα το ατύχημα,που τον εδειχναν σε κέντρο αποκαταστασης. Αρχικά ηταν συνδεδεμενος σε μηχανηματα και μετεπειτα σε καροτσακι αναπηρικο. Στο τελος ηταν ορθιος με τους γιατρους γυρω του να τον συγχαιρουν που επιτελους καταφερε να περπατήσει ξανά. Εβλεπα το τι πέρασε και ενιωθα περηφανη για την δύναμη της ψυχής του ανθρώπου μου.

Ημερα 25η. Ανοιγω το κουτάκι με την Ειρήνη να με κρατά αγκαλιά προστατευτικά,δινοντας μου δυναμη.Ενα σημείωμα περιειχε το τελευταίο κουτί. Το ξεδιπλωσα και αρχισα να το διαβάζω γρήγορα.
Μια διεύθυνση ξενοδοχείου και ενα τηλεφωνο υπηρχαν και μια ερώτηση που μου ζεστανε την καρδιά. Θα με παντρευτεις; Δεν πηρα απάντηση και την θελω απο κοντά! Σε περιμένω. Σαγαπω.

Πηρα το παλτο μου και την τσαντα μου φεύγοντας σαν την τρελή,με την Ειρήνη να με ακολουθεί τρέχοντας. Μπηκαμε στο ταξι που ευτυχώς βρηκαμε αμέσως και του εδωσα την διεύθυνση. Μιση ωρα αργότερα ημασταν εξω απ το δωμάτιο του. Χτυπησαμε την πόρτα και άνοιξε αμέσως. Τοτε τον ειδα. Δυο χρονια μετα απο το ατύχημα. Επεσα κλαίγοντας στην αγκαλιά του και φιλιομασταν ασταμάτητα,μεχρι που εκανα μια μικρή παύση, ισα για να του δωσω την απάντηση που περίμενε τοσα χρόνια. ΝΑΙ!