Έτσι όπως η λάμπα μου ανάβει,
έτσι και η αμυγδαλιά μου ανθίζει.
Έτσι όπως η λάμπα μου σβήνει,
έτσι και η αμυγδαλιά μου μαραίνεται.

Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί δεν νοιάζεται κανείς
να αλλάξει την λάμπα του μυαλού του
ή να πάρει το κλαδευτήρι του
μακριά από την φουντωτή αμυγδαλιά μου.
Μου αρέσει που λένε ότι ο κόσμος θέλει το ωραίο
ενώ για μένα, η αμυγδαλιά
είναι πιο ωραία από το πεύκο.

Όπως μου αρέσει που λένε
ότι θέλουν να κάνουν οικονομία
και να αφήνουν το φως ανοιχτό.
Λένε πως οι νέοι σήμερα είναι πιο κοινωνικοί,
ενώ στην πραγματικότητα τους βλέπεις
συνέχεια μπροστά σε μια οθόνη.

Έχω ανάμικτα συναισθήματα
και το ξέρω
μιας και τη μία
νιώθω έτοιμη να κατακτήσω τον κόσμο
και την άλλη να συρθώ
κάτω από μια πέτρα να κρυφτώ.

Το να είσαι διανοούμενος δεν είναι εύκολη υπόθεση
όπως και το να μένεις προσηλωμένος στους στόχους σου.
Εγώ πάντως νιώθω ασφαλής
στης κάμαράς μου τους τέσσερις τοίχους
μιας και μόνο εκεί μπορώ και παίζω
ότι παράσταση της ζωής μου θέλω...

___________________________________________
Ευχαριστήθηκα την κάθε στιγμή γράφοντάς το! Χαιρετούρες!