Είχα την τιμή να μου την προτείνει η psychoPAD99

Στο πρώτο επίσημο διήγημα θα μιλήσουμε για την τελευταία πριγκίπισσα της Ρωσίας, την Αναστασία Νικολάιεβνα Ρομανόφ.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Αναστασία Νικολάγιεβνα, ελπίζω πραγματικά να συντάξεις μια καλή απολογία αυτή τη φορά!" Αντήχησαν οι φωνές της Σοφίας Ιβάνοβνα Τιούτσεβνα, μιας από τις βασιλικές κουβερνάντες.

Άλλη μια φορά από τις μυριάδες που η μικρότερη Μεγάλη Δούκισσα της Ρωσίας είχε προκαλέσει αναστάτωση στα αυτοκρατορικά ανάκτορα. Φοβούμενη φυσικά την αντίδραση του Τσάρου Νικολάου, η Σοφία προσπαθούσε να σκαρφιστεί μια δικαιολογία για να γλιτώσει αν όχι όλη την επίπληξη τουλάχιστον ένα μέρος της η μικρή Αναστασία.

"Ήθελα να ήξερα τι σκεφτόσουν," μονολογούσε η νεαρή κουβερνάντα καθώς περπατούσε νευρικά το δωμάτιο της μικρής Δούκισσας. "Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι ο πατέρας σου και ακόμα περισσότερο η Μεγαλειότητά της δεν πρόκειται να σε συγχωρήσουν; Θα τιμωρηθείς μικρή μου και ειλικρινά δεν ξέρω πόσο σκληρά."

"Σοφία, θαρρώ είσαι υπερβολική", κατέφθασε ο αντίλογος της Αναστασίας. "Δεν πιστεύω ότι ο βασιλιάς πατέρας μου δύναται να μου επιβάλλει οποιουδήποτε είδους τιμωρία. Η ευαισθησία του δεν θα του το επέτρεπε. Το πολύ πολύ να με επιπλήττει για όσο του επιτρέψουν οι σύμβουλοι του και δεν τον διακόψουν βιαστικά, κρατώντας άλλη μια συνθήκη στα χέρια τους. "

"Αυτό που με τρομάζει περισσότερο σε εσένα, μικρή μου, είναι το πείσμα και η σιγουριά σου", ήταν η σιγανή απάντηση της Σοφίας. "Είθε ο χαρακτήρας σου αυτός να μη σπιλωθεί ποτέ."

Στο τέλος την αγκάλιασε στοργικά κι όταν απομακρύνθηκε είδε τα μικρά της καταπράσινα ματάκια να λάμπουν με μια αλλόκοτη σπιρτάδα και για πρώτη φορά ένιωσε το βασιλικό εκτόπισμα της μικρής Μεγάλης Δούκισσας. Μετά βίας συγκράτησε τα δάκρυα περηφάνιας της τα οποία όμως στέρεψαν αμέσως στη θύμιση των πρωινών κατορθωμάτων της νεαρής.

"Για πες μου τώρα, μικρό διαβολάκι, πώς κατάφερες και ξεγέλασες και τους πενήντα δύο βασιλικούς μάγειρες και έβαλαν στο πρωινό σας πετρέλαιο αντί για σιρόπι καραμέλας που επιθυμούν τα αδέρφια σου;"

------------------------------

Εκείνο το βράδυ οι καμπάνες ήχησαν έντεκα μετά μεσημβρίας και αργότερα μεσάνυχτα. Η Αναστασία δεν είχε ύπνο. Από το πρωί, τη βασάνιζε ένα παράξενο προαίσθημα. Μέχρι και η Άννα -η καινούρια τους κουβερνάντα, τη Σοφία την έδιωξε η μητέρα- το είχε αντιληφθεί και την είχε ρωτήσει· και η Άννα ποτέ δεν αντιλαμβανόταν τίποτα. Η Αναστασία της απάντησε με όση περισσότερη αυθάδεια μπορούσε ότι ιδέα της ήταν. Δεκαεπτά χρόνων πλέον, γνώριζε ακριβώς πώς να χειρίζεται τους ανθρώπους προς όφελός της. Η Άννα ήταν το καλυτερο πειραματόζωο.

Εκείνη η μέρα ήταν η μοναδική που δεν  προσπάθησε να αναστατώσει το παλάτι για πολλοστή φορά. Δεν σκάρωσε φάρσες στα αδέρφια της, δεν παγίδευσε τους μάγειρες, δεν έκρυψε τα μελάνια των γραμματέων, δεν βασάνισε τους φροντιστές των αλόγων στους βασιλικούς στάβλους. Απλά τριγύριζε στους διαδρόμους του παλατιού με το βαρύ της προαίσθημα να της πέφτει στους ώμους σαν ένα βουνό της Σιβηρίας. Η Αγία Πετρούπολη εκείνη την ημέρα φάνταζε λιγότερο σκοτεινή. Δεν της φάνηκε κακό αυτό, τουλάχιστον δεν έβλεπε κακό πουθενά.
Το προαίσθημα όμως υπήρχε και την πλάκωνε.

Γύρισε πλευρό στο σκληρό της κρεβάτι και παρατήρησε για λίγο τον αδερφό της, τον Αλεξέι, τον Τσάροβιτς, τον διάδοχο του ρωσικού θρόνου. Άθελά της χαμογέλασε. Σκεφτόταν πόσο αστείος θα έδειχνε στην λευκή μπέρτα του πατέρα της και με τη βαριά, πανάκριβη κορώνα να στολίζει τα κοκκινωπά μαλλιά του.

Γύρισε ξανά πλευρό και αντίκρισε την κοιμισμένη μορφή της μεγάλης της αδερφής, της Μεγάλης Δούκισσας Όλγας. Σύντομα θα την αρραβώνιαζαν με έναν Δούκα -δεν είχε συγκρατήσει το όνομά του- και θα έφευγε από το παλάτι. Δεν ήξερε πώς να νιώσει για αυτό. Σίγουρα θα της έλειπε.
Και κάπως έτσι τα βλέφαρά της έκλεισαν ανεπαίσθητα μόνο και μόνο για να ξανανοίξουν μετά από δέκα λεπτά στο άκουσμα ενός εκκωφαντικού κρότου που συνοδεύτηκε από ρυθμικές κλαγγές όπλων.

Η Αναστασία πετάχτηκε από το κρεβάτι της και φόρεσε γρήγορα τη λευκή της ρόμπα. Ξύπνησε με τρεμάμενα χέρια την Όλγα και μαζί ξύπνησαν τον Αλεξέι.

"Πρέπει να βρούμε τα αδέρφια μας," πρότεινε όσο πιο σιγανά μπορούσε η Όλγα.

"Όχι, πρέπει να μείνουμε εδώ. Μόνο ο Θεός ξέρει τι συμβαίνει στα κατώτερα πατώματα του παλατιού", αντιστάθηκε ο Αλεξέι.

Και τότε η πόρτα άνοιξε. Ήταν η Άννα.

"Παιδιά, ακολουθήστε με," τους διέταξε και εκείνα την ακολούθησαν χωρίς κουβέντα.

Τα οδήγησε στο δωμάτιο που κοιμούνταν η Μαρία και η Τατιάνα, οι υπόλοιπες αδερφές τους, και μαζί όλοι κουλουριάστηκαν κάτω από τα γραφεία των κοριτσιών, ενώ ο Αλεξέι χώθηκε κάτω από το κρεβάτι της Τατιάνας και η Αναστασία κάτω από το κρεβάτι της Μαρίας. Παρά τα δεκαεφτά της χρόνια, η Μεγάλη Δούκισσα είχε καταφέρει να διατηρήσει την ευελιξία της αναλλοίωτη από τα έξι της.

Οι ήχοι όλο και δυνάμωναν και κάποια στιγμή ακούστηκε ένας βροντερός κρότος πτώσης και έπειτα χιλιάδες βήματα να τρέχουν όλα προς μια κατεύθυνση.

Η Άννα μιλούσε γαλλικά, τη μητρική της γλώσσα, που κανένα από τα παιδιά δεν καταλάβαινε.

Και μόνο τότε η Αναστασία θύμωσε με τον ευατό της που δεν μελετούσε όταν της δίδασκαν γλώσσες και γλώσσες... Τώρα θα ήξερε τι έλεγε η Άννα.

Κι όμως δεν περίμενε και πολύ ακόμα. Άκουσαν την πόρτα να σπάει και να σωριάζεται στο έδαφος. Πέντε άντρες μπήκαν στο δωμάτιο κι άρχισαν να ψάχνουν. Βρήκαν πρώτη την Άννα. Μια ματιά αρκούσε για να καταλάβουν ότι δεν ήταν γαλαζοαίματη. Την πυροβόλησαν δύο φορές στο κεφάλι. Σωριάστηκε στο πάτωμα και το έβαψε κόκκινο. Η Αναστασία μετά βίας συγκρατούσε το ουρλιαχτό της. Αν έκαναν κάτι τέτοιο στην δύσμοιρη Άννα ένας Θεός ξέρει τι θα έκαναν σε εκείνη και στα αδέρφια της.

Αμέσως μετά βρήκαν τον Αλεξέι. Τον έδεσαν με ένα θεόχοντρο σκοινί από τρίχα αλόγου και τον έδωσαν σε έναν άντρα, τον νεότερο να τον κρατά. Ύστερα βρήκαν τις αδερφές της. Με χίλιες δυο κατάρες τους υποδέχθηκαν οι νεαρές πριγκίπισσες. Το μόνο που έλαβαν ήταν και βουλωμένα στόματα μαζί με τα δεμένα τους χέρια πίσω από την πλάτη.

Την Αναστασία την βρήκαν τελευταία. Νόμιζαν ότι δεν υπήρχαν άλλες πριγκίπισσες μέχρι που τις μέτρησαν και ανακάλυψαν πως έλειπε μία.

Με συνοπτικές διαδικασίες τα οδήγησαν όλα μαζί στο Αικατερίνμπουργκ. Εκεί ήταν και οι γονείς τους. Δόθηκε τότε η διαταγή να εκτελεστούν. Και τους έστησαν όλους μαζί σε μια γραμμή, ντυμένους με τα βαριά και ζεστά τους ρούχα. Και ο Αλεξέι έκλαιγε. Και η Όλγα δίπλα του του έσφιγγε συνεχώς το χέρι. Και δόθηκε το σήμα να τους χτυπήσουν. Και οχτώ σκανδάλες τραβήχτηκαν. Και άλλες τόσες σφαίρες ήχησαν.

Κι εκείνο το βράδυ, στο τρένο προς το Παρίσι, ξύπνησε -ή μάλλον πετάχτηκε- στον ύπνο της.
Τα μαλλιά της κολλούσαν από τον ιδρώτα και η αναπνοή της πηγαινοερχόταν ανεξέλεγκτη. Τόσο άσχημο όνειρο δεν είχε ξαναδεί η Άνυα ποτέ στη ζωή της. Ή μήπως δεν ήταν όνειρο; Μήπως ήταν αυτή η μικρή που χάθηκε εκείνη τη νύχτα στο Αικατερίνμπουργκ; Μήπως αυτή η γυναίκα που θα ξεγελούσαν λέγοντας πως εκείνη ήταν η χαμένη της εγγονή ήταν πραγματικά η γιαγιά της;
Μήπως ήταν εκείνη η πραγματική πριγκίπισσα Αναστασία;

Μα τότε γιατί δεν θυμόταν;

Κι όμως, από τα δεκαοχτώ χρόνια της ζωής της θυμόταν μόνο τον τελευταίο. Της είχαν πει ότι έπεσε όταν έκανε ιππασία και χτύπησε στο κεφάλι. Ίσως. Ίσως πάλι να μην έγινε έτσι. Ποιος όμως θα της έλεγε την αλήθεια;

Για αυτό πήγαινε όμως στο Παρίσι... Για να μάθει. Κι αν μάθαινε τότε τι; Θα έπαιρνε πίσω τον θρόνο της; Θα ζούσε τη ζωή των γονιών της; Θα τη σκότωναν οι επαναστάτες Μπολσεβίκοι;

Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Η Αναστασία Ρομανόφ γεννήθηκε στο Πέτερχοφ της Ρωσίας στις 18 Ιουνίου του 1901. Γονείς της ήταν ο Τσάρος Νικόλαος Β' της Ρωσίας και μητέρα της η Αλεξάνδρα Φιόντοροβνα της Έσσης. Ήταν η μικρότερη κόρη της οικογένειας των Ρομανώφ και Μεγάλη Δούκισσα.
Η οικογένειά της αιχμαλωτίστηκε το καλοκαίρι του 1918 από τους Μπολσεβίκους, ενώ έναν χρόνο πριν ο πατέρας της αναγκάστηκε να παραιτηθεί του θρόνου λόγω της ιστορικής Οκτωβριανής Επανάστασης. Στις 17 Ιουλίου του 1918 δόθηκε η διαταγή να εκτελεστούν όλοι. Η Αναστασία τότε ήταν δεκαεφτά χρόνων. Θανατώθηκαν στο Αικατερίνμπουργκ και τάφηκαν στον Καθεδρικό Ναό των Αγίων Πέτρου και Παύλου. Ωστόσο, ακούγεται ότι η Αναστασία επέζησε. Βέβαια κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος...

Χάλια ε;

Τι να πω...

Παρακαλώ πολύ σχολιάστε!!!

Στο επόμενο διήγημα θα δούμε την εξής γυναίκα:

Αρχόντισσα γυναικών που αρνήθηκε τους άντρες κι όμως κάηκε από έναν. Στον άθλο του την πούλησαν οι συγγενείς της όλοι...

Ποιά να είναι;