Επιτέλους έρχεται η τρίτη πιο πολυζήτητη γυναίκα.

Καλή Ανάγνωση.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ήταν ένα λάθος. Όλη της τη ζωή η μόνη λέξη που χρησιμοποιούσαν όλοι για να την περιγράψουν ήταν λάθος. Η μητέρα της ήθελε αγόρι, ο πατέρας της αδιαφορούσε για το αν είχε παιδί ή όχι, ο άνδρας της τη θεωρούσε άσχημη κι αταίριαστη για εκείνον, η πατρίδα της την ξέρασε μακριά και την εγκατέστησε στην ξενιτιά. Ακόμα και το όνομα που της έδωσαν οι Καθολικοί γονείς της είχε αποποιηθεί. Γεννήθηκε ως Σοφία Φρειδερίκη Αυγούστα στην Στσετσίν της Πολωνίας και πέθανε ως Αυτοκράτειρα Αικατερίνη η Δεύτερη, η Μεγάλη της Ρωσίας.

Το 1762 ήταν η απόλυτη ευκαιρία για καταξίωση και επιτέλους δικαίωση. Στην αρχή του έτους, η Ελέω Θεού Αυτοκράτειρα Ελισαβετ της Ρωσίας, άφησε την τελευταία την πνοή και τον θρόνο στον Πέτρο, τον ανιψιό της κι άνδρα της Αικατερίνης, που πλέον ανελίχθηκε σε Πέτρος ο Τρίτος.

Τον Πέτρο η Αικατερίνη τον μισούσε. Είχε κάνει τα πάντα για να κερδίσει την εύνοιά του -όσο για την αγάπη είχε απελπιστεί από την πρώτη εβδομάδα του γάμου τους- μα εκείνος την έβλεπε σαν μια ξένη, που δεν είχε κανένα κοινό μαζί της. Αν και Γερμανίδα, η Αικατερίνη αγαπούσε τη Ρωσία, είχε ασπαστεί την Ορθοδοξία και το διατυμπάνιζε, όπως κι ο Πέτρος τον Προτεσταντισμό. Μόλις στέφθηκε Αυτοκρατορας, η Εκκλησία στράφηκε αμέσως εναντίον του, εξαιτίας της αποστροφής του και μυστικά τάχθηκε υπέρ της Αικατερίνης, που τη στήριζε, γνωρίζοντας πόση μεγάλη δύναμη κρατούσε.

Από την άλλη, στο εξωτερικό της αχανούς κι απέραντης χώρας τους μαίνονταν ο Επταετής Πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Πρωσίας, με την εμπλοκή φυσικά όλων των ευρωπαϊκών υπερδυνάμεων και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κατά τον οποίο η Ρωσία είχε επωφεληθεί με εδάφη. Ωστόσο, ο Πέτρος, μέγας θαυμαστής του Βασιλέως Φρειδερίκου του Δεύτερου της Πρωσίας, αποφάσισε να λήξει τον Πόλεμο κι υπέγραψε Συνθήκη στην Αγία Πετρούπολη τον Απρίλιο, τέσσερις περίπου μήνες μετά τη στέψη του, με απίστευτα ευνοϊκούς όρους για την Πρωσία, που πλέον θα θεωρούσε τη Ρωσία πιστό φίλο και σύμμαχο και θα έπαιρνε πίσω όλα τα χαμένα της εδάφη. Αυτή η απόφαση του νέου Τσάρου εξόργισε φυσικά την Αικατερίνη και μαζί όλους τους στρατιωτικούς, που βυθίστηκαν στην αδράνεια.

Αμέσως μετά την υπογραφή της Συνθήκης, η Αικατερίνη κάλεσε όλους τους απογοητευμένους στρατιωτικούς και τους θερμούς υποστηρικτές της και προέδρευσε του Συμβουλίου μαζί με τον εν καιρώ εραστή της, Γρηγόριο Ορλώφ.

"Κατανοώ την αγανάκτησή σας," ξεκίνησε τον λόγο της η σύζυγος του Τσάρου μόλις επεβλήθη η ησυχία. "Κι είναι τραγικό κι επονείδιστο σε μια αυτοκρατορία τόσο ισχυρή όπως η δική μας να δημιουργείται σχίσμα μεταξύ Τσάρου και Στρατού. Λυπάμαι βαθύτατα που δυσαρεστηθήκατε εξαιτίας της σχεδόν εχθρικής στάσης του συζύγου μου απέναντι στην ίδια του τη χώρα, που του κληροδοτήθηκε από τη μακαριστή Τσαρίνα Ελισάβετ." Σε εκείνο το σημείο έκανε τον σταυρό της ευλαβικά, εις μνήμη της νεκρής κι οι παρευρισκόμενοι τη μιμήθηκαν. "Ωστόσο, θα ήθελα να γνωρίζετε πως εγώ δεν είχα καμία ανάμειξη και κανέναν λόγο στην απόφαση αυτή του Τσάρου. Για τον Θεό, αν είχα λόγο θα τον απέτρεπα με κάθε τρόπο, μα όπως γνωρίζετε οι σχέσεις μου μαζί του έχουν ψυχρανθεί και τυποποιηθεί, σε σημείο που δε με συμβουλεύεται πια για τίποτα. Προτιμά, εμφανώς, την παρέα των Γερμανών φίλων του, που ούτε τη δοξασμένη γλώσσα μας μιλούν, ούτε λατρεύουν τον Κύριο όπως εμείς. Εγώ αυτή τη χώρα την πονώ και την αγαπώ και έχω κάθε διάθεση να την υπηρετήσω. Όμως, δεν αρκεί η διάθεση, χρειάζεται και η δύναμη. Αυτή τη δύναμη μπορείτε να μου προσφέρετε εσείς, αν με στηρίξετε. Αν ολοι οι αξιωματούχοι της Αγίας Πετρούπολης μου ορκιστούν πίστη και υποταγή, θα μπορέσουμε για πάντα να απαλλαγούμε από τον Τσάρο και την καταστροφική του επιρροή."

"Μα ποιός θα αναλάβει τον θρόνο;" Απόρησαν οι περισσότεροι. "Ο γιος σας, Υψηλότατη, είναι πολύ νέος."

"Εγώ θα τον αναλάβω," ήταν η αγέρωχη απάντηση της Αικατερίνης. "Αν καθήσω στον θρόνο της Ρωσίας, δε θα ξεχάσω ποτέ αυτούς που μου όρθωσαν τη σκάλα προς τα εκεί. Είστε πρόθυμοι να την ορθώσετε εσείς;"

Η μερίδα του λέοντος των παρόντων στρατιωτικών συμφώνησαν αμέσως να συμμετάσχουν στην επιχείρηση συνομωσίας της κι όσοι αρνήθηκαν, πείστηκαν αργότερα με την ανάλογη δωροδοκία. Η Αικατερίνη πίστευε ακράδαντα ότι όλα κι όλοι είχαν την τιμή τους κι αυτήν ακριβώς την πεποίθηση έβλεπε να επαληθεύεται συνεχώς.

Έφτασε ο Ιούνιος του 1762 κι όλοι στην Αγία Πετρούπολη τη λάτρευαν. Πρώτα, ο λαός, γιατί μιλούσε τη γλώσσα τους άπταιστα κι ασπάζονταν το Ορθόδοξο Δόγμα· δεύτεροι οι Άρχοντες, που είχαν πληρωθεί αδρά ή λάβει ανάλογες υποσχέσεις· τρίτοι οι Κληρικοί, που λαχταρούσαν έναν πραγματικά θρησκόληπτο μονάρχη ή είχαν πληρωθεί επίσης αδρά· τέταρτος φυσικά ο Στρατός, που είχε πιστέψει στην Αικατερίνη κι είχε βρει στο πρόσωπό της τον Μέγα Οραματιστή που θα τον οδηγούσε στην υπέρτατη δόξα.

Η ευκαιρία δόθηκε ανέλπιστα και καταλλήλως, μόλις ο Πέτρος αποφάσισε να πάρει τους κοντινούς τους Συμβούλους κι ευνοούμενους και να φύγει για την εξοχή, όπου θα έκανε διακοπές για όσο περισσότερο μπορούσε. Η Αικατερίνη έμεινε μόνη της στο Χειμερινό Παλάτι στην Αγία Πετρούπολη, περιστοιχιζόμενη από φίλους κι ελάχιστους εχθρούς, που σίγουρα δε θα την εμπόδιζαν.

"Δώσε το έναυσμα," διέταξε τον αγαπητό της Γρηγόριο Ορλώφ. "Αύριο το βράδυ, μόλις η νύχτα πέσει για τα καλά, θα ξεκινήσουμε την επιχείρησή μας δυνατότεροι από ποτέ. Είναι η ώρα να ανέλθουν οι πραγματικά άξιοι στον θρόνο."

Ήταν 27 Ιουνίου του 1762.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο Νικολάι Αρμάνωφ ήταν ένας φιλήσυχος, οικογενειάρχης, στρατιώτης στην υπηρεσία του Χειμερινού Παλατιού της Αγίας Πετρούπολης. Όμως, μετά από μια συζήτηση μεταξύ αξιωματικών του που καταλάθος είχε κρυφακούσει, έτρεμε το φυλλοκάρδι του και από το πρωί ως το βράδυ σκεφτόταν πώς θα σταματούσε την προδοσία. Ίσως η θέση του τελικά ήταν σημαντικότερη από όσο πίστευε.

Κατανίκησε όλους τους δισταγμούς του κι έτρεξε στον Νοματάρχη του, για να καταγγείλει το περιστατικό, με όλο το θάρρος και το θράσος που μπορούσε να συγκεντρώσει.

"Κύριε, ευπειθώς αναφέρω ότι θα ήθελα να σας κάνω μια ερώτηση."

"Προχώρα, νεαρέ."

"Είναι αλήθεια ότι αποκαλύφθηκε η συνομωσία της Μακαριότατης Τσαρίνας Αικατερίνης ενάντια στον Τσάρο;"

Αυτή η ερώτηση έκανε τον ανώτερό του να πεταχτεί σχεδόν σαν το φάντασμα από τη θέση του. Τα μάτια του γούρλωσαν κι άλλαξε εκατό χρώματα στιγμιαία, γεγονός που έπεισε τον Νικολάι ότι ήταν ένας από τους λίγους στρατιωτικούς που παρέμεναν ακόμα πιστοί στον Τσάρο Πέτρο. Αμέσως, κατάλαβε πόσο μεγάλο λάθος είχε κάνει.

Συνελήφθη αυτοστιγμεί, το ίδιο κι ένας Αξιωματικός που ήταν καίριος στην Επανάσταση -όπως άρεσε στην Αικατερίνη να την αποκαλεί.

Την επόμενη ημέρα, ξημέρωνε η 27η Ιουνίου. Τότε, έμαθε ο Ορλώφ το περιστατικό και το μετέφερε στη Βασίλισσά του. Για αυτό κι εκείνη έδωσε τη διαταγή η επιχείρηση να ξεκινήσει. Ήταν φανερό· ή τώρα ή ποτέ.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τα μεσάνυχτα, μαζεύτηκαν όλοι οι κυριότεροι και ισχυρότεροι υποστηρικτές της Αικατερίνης, για να ξεκινήσει επίσημα το με μια λέξη πραξικόπημα. Μίλησε πρώτος ένας άνδρας ονόματι Πάνιν.

"Μετά τη φυλάκιση των δυο φίλων μας, είναι μετρημένες οι ώρες της ελευθερίας μας. Με μια λέξη του Πέτρου θα κλειδωθούμε στα μπουντρούμια κι οι πιο τυχεροί από εμάς θα παραμείνουν εκεί επ'αόριστον. Πρέπει να δράσουμε αμέσως τώρα.»

Η Αικατερίνη έλειπε κι έτσι ο ίδιος ανέλαβε να μοιράσει διαταγές. Κοίταξε τον Αλεξέι Ορλώφ, τον μικρό αδελφό του εραστή της Γρηγορίου.

"Αλεξέι, θέλω να φύγεις αμέσως για το Πήτερχωφ, όπου μένει η Μεγαλειοτάτη."

Προτού προλάβει να τελειώσει τη φράση του, ο Αλεξέι είχε εξαφανιστεί από το δωμάτιο. Βγήκε από το Χειμερινό Παλάτι, πήρε την πρώτη άμαξα που βρήκε μπροστά του. Πλήρωσε χρυσό τον οδηγό, για να φτάσει το γρηγορότερο δυνατό στο Πήτερχωφ.

Εν τω μεταξύ, ο Τσάρος Πέτρος βρισκόταν στο Ορανιενμπάουμ, στην αγαπημένη εξοχική του κατοικία και κοιμόταν του καλού καιρού. Είχε πάει εκεί τάχα για να επιτηρήσει τους νεοσύλλεκτους στρατιώτες που θα έστελνε στη Δανία, παρά τις νουθεσίες των στρατιωτικών του.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο Αλεξέι έφτασε στο Πήτερχωφ στις πέντε τα ξημερώματα, την ώρα ακριβώς που η Αικατερίνη ξυπνούσε, και την προσκάλεσε αμέσως στην Αγία Πετρούπολη. Η τριαντατριάχρονη βασίλισσα σηκώθηκε αμέσως από το κρεβάτι, αγνόησε κάθε επισημότητα και πρωτοκολλική ανοησία που θα την καθυστερούσε και φορώντας έναν μαύρο μανδύα πάνω από το γαλάζιο της νυχτικό, ακολούθησε τον Αλεξέι στην άμαξα.

Τα άλογα ήταν εξουθενωμένα, βεβαίως, από την προηγούμενη νύχτα κι έτσι προχωρούσαν βραδύτατα προς την Αγία Πετρούπολη. Για πολύ καλή τους τύχη, όμως, βρέθηκε μπροστά στον δρόμο τους ένας αγρότης με ένα καρό που έσερναν δυο νεαρές και ταχείες φοράδες. Τον σταμάτησαν αμέσως. Πήγαινε στην αγορά. Η ίδια η Αικατερίνη τον πλήρωσε τα έσοδα ενός ολοκλήρου χρόνου, πήρε τις φοράδες του και του έδωσε τα κουρασμένα άλογα της άμαξας. Με τις φοράδες, το τετράτροχο έτρεχε σαν αστραπή στους χωματόδρομους.

Εν τω μεταξύ, στο Ορανιενμπάουμ, ο Πέτρος έβλεπε αμέριμνος μια παρέλαση των νεοσυλλέκτων στο μπαλκόνι του. Εκείνη την ώρα, ένας αγγελιοφόρος από το παλάτι του έφερε το νέο της σύλληψης των δυο στρατιωτών και της πιθανής συνομωσίας.

"Μη με ενοχλείς με ανοησίες," του είπε και τον έδιωξε με μια νωχελική κίνηση του χεριού του.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η ώρα έφτασε οχτώ το πρωί. Η Αικατερίνη έφτασε στα στρατόπεδα έξω από την Αγία Πετρούπολη και μιλούσε στους στρατιώτες.

"Αδέλφια μου, εγώ μπορεί να μη γεννήθηκα εδώ, όμως αισθάνομαι παιδί αυτής της γης εντονότερα από τον άνδρα μου! Και σας ζητώ να στηρίξετε το δικαίωμά μου στον θρόνο όχι επειδή είστε υπήκοοι, μα αδέλφια μου, αίμα του αίματος μου! Ο άνδρας μου τώρα βρίσκεται με Πρώσους φίλους του που έφερε στον στρατό μας, ίσα και όμοια δήθεν με τα αξία τέκνα της Ρωσίας, ενώ εγώ βρίσκομαι εδώ μαζί σας, διότι γνωρίζω ποιά είναι η θέση μου και πού την οφείλω!"

Ένας προς ένας, οι στρατιώτες όλων των βαθμίδων ορκίζονταν πίστη και υποταγή μέσα σε εορταστικό σάλο κι οχλαγωγία. Το ένιωθε βαθιά στην ψυχή της, αυτοί οι άνδρες θα πέθαιναν για εκείνη.

Εν τω μεταξύ, στο Ορανιενμπάουμ, ο Πέτρος έπαιζε ανέμελος βιολί. Ένας αγγελιοφόρος με νέα για τα δρώμενα στην Πετρούπολη τον διέκοψε. Ενοχλημένος, ο Τσάρος τον διέταξε να το βάλει στο τραπέζι παραπέρα.

"Θα το διαβάσω αργότερα," είπε, εννοώντας φυσικά ότι δε θα το διάβαζε ποτέ.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Δώδεκα το μεσημέρι, η ημέρα μέσιασε. Η Αικατερίνη, ντυμένη με στρατιωτικά ρούχα, μετά τον θρίαμβο από τους στρατώνες, πήρε μια φρουρά που την περιέβαλλε και βάδισε προς τον Καθεδρικό Ναό του Καζάν. Εκεί, σε κλίμα πανηγυρικό, ο Αρχιεπίσκοπος του Νόβγκοροντ την ανακήρυξε Αυτόνομη Μονάρχη και Αυτοκράτειρα της Ρωσίας.

"Πολλά τα έτη της Αικατερίνης! Ο Θεός σώζοι την Μακαριοτάτη μας Τσαρίνα!" Αντήχησαν οι ιαχές σε όλη την Πετρούπολη.

Εν τω μεταξύ, στο Ορανιενμπάουμ, ο Πέτρος διέταξε μερικές άμαξες να οδηγήσουν αυτόν και μια στενή του φίλη και καλεσμένη στο Πήτερχωφ, για να παραθέσει με μεγάλη δεξίωση. Μέσα στη βιασύνη και τη ζαλάδα που του προκαλούσαν τα ζαφειρένια μάτια  της φίλης του, ξέχασε να δώσει εντολή να τους συνοδεύσει η έφιππή του φρουρά.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Σήμανε τέσσερις το απόγευμα. Η Αικατερίνη, συνοδευόμενη από ένα ένθερμο πλήθος που συνεχώς μεγάλωνε, απαρτιζόμενο από στρατιώτες, κληρικούς και λαϊκούς, πορεύθηκε στο Χειμερινό Παλάτι. Εκεί, συναντήθηκε με τα υφιστάμενα μέλη της Γερουσίας και της Ιεράς Συνόδου, του μεγαλύτερου θρησκευτικού συμβουλίου της Ρωσίας.

"Κύριοι, ωθούμενη από αγάπη και ζήλο για τη Ρωσία και την Ορθόδοξη Πίστη, βρίσκομαι εδώ σήμερα μπροστά σας. Κατέλαβα τον θρόνο όχι από προσωπική φιλοδοξία, μα εισακούοντας τις σπαρακτικές παρακλήσεις των σεβαστών μου υπηκόων, των οποίων τη χώρα ο άνδρας μου διακινδυνεύει. Για όνομα του Θεού, όλοι σας θαρρώ γνωρίζετε ότι ασπάστηκε τον Λουθηρανισμό και μετά βίας μιλά σπαστά τη γλώσσα μας. Κάθησα, λοιπόν, στη θέση του συζύγου μου, ως πιστή υπηρέτης της πατρίδας μου, για να τη σώσω από τις ξένες δυνάμεις και θρησκείες που απειλούν να την καταβροχθίσουν, αφού καταβρόχθισαν τον Τσάρο της."

Η κίνησή της ήταν τουλάχιστον τολμηρή, διότι η ίδια ήταν ξένη κι είχε έρθει στη Ρωσία με ξένη θρησκεία, πράγμα για το οποίο οποιοσδήποτε μπορούσε να την κατηγορήσει. Όμως, εκείνη τη στιγμή, που έξω από το Παλάτι είχε συγκεντρωθεί ένα απέραντο πλήθος, που ζητωκραύγαζε και δόξαζε την Αικατερίνη, μαζί κι όλος ο στρατός της Πετρούπολης, θα ήταν τουλάχιστον άμυαλη η όποια επιμονή σε αυτή τη λεπτομέρεια.

Εν τω μεταξύ, ο Πέτρος κι η παρέα γλεντζέδων του, έφτασαν στο Πήτερχωφ, όπου υπέθετε να τον παρακολουθεί το παγερό πρόσωπο της Αικατερίνης. Ωστόσο, δεν βρήκαν κανέναν άλλον εκεί. Ο Τσάρος, εξοργισμένος με τη γυναίκα του, την έψαξε σε όλο το παλάτι, για να την επιπλήξει που του χάλασε τη διάθεση.

"Πόσο αδιανόητα αγενές μπορεί να είναι αυτό το καταραμένο γύναιο!" Ούρλιαζε φυσώντας και ξεφυσώντας σαν ταύρος σε έναν από τους συνοδούς του. "Δε σου έλεγα πάντοτε ότι είναι ικανή για τα πάντα;"

Ένας από τους γηραιότερους ακόλουθους του, προσφέρθηκε να πάει αυτοπροσώπως στην Αγία Πετρούπολη, για να τη βρει και να του τη φέρει. Αν και δεν το έλεγαν φωναχτά, οι γηραιοί είχαν υποψιαστεί ότι η Τσαρίνα τους θα είχε επιχειρήσει αυτό που ταίριαζε απόλυτα στη δυναμική, ανθεκτική κι αδίστακτη προσωπικότητά της.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το ρολόι χτύπησε οχτώ το βράδυ, όταν η πρεσβεία του Πέτρου έφτασε στην Αγία Πετρούπολη. Βρήκαν την Αικατερίνη στον αυτοκρατορικό θρόνο και δε χρειάστηκαν εξηγήσεις για να κατανοήσουν ότι μπροστά τους είχαν τη νέα τους Αυτοκράτειρα.

Αμέσως, έπεσαν γονατιστοί και την παρακαλούσαν να μην επιτεθεί ένοπλη στον σύζυγό της και να μη χυθεί αίμα αδίκως.

Τότε, η Αικατερίνη, πήρε τον Αρχηγό της πρεσβείας από τον αγκώνα και τον οδήγησε στο μπαλκόνι της. Εκεί, υπέδειξε το τεράστιο πλήθος που δε σταματούσε να ζητωκραυγάζει το όνομά της.

"Παρακαλώ, μεταφέρετε το μήνυμά σας σε εκείνους," τους προέτρεψε αγέρωχα.

Όλα τα μέλη της πρεσβείας αυτομάτως της ορκίστηκαν φερεγγυότητα, πίστη και υποταγή κι αμέσως ζήτησαν να αποσυρθούν.

Εν τω μεταξύ, ο Πέτρος έμαθε τα πρώτα νέα για τα τεκταινόμενα στην πρωτεύουσα από μερικούς υπαλλήλους που του έφεραν πυροτεχνήματα για τη δεξίωση. Όμως, οι πληροφορίες τους ήταν ασαφείς, αφού είχαν φύγει νωρίς το πρωί, λόγω της αποστολής των πυροτεχνημάτων. Ο Τσάρος, έσκασε από θυμό και διέταξε να σταλούν διαταγές στο Ορανιενμπάουμ, για να έλθουν οι νεοσύλλεκτοι στρατιώτες του να τον προστατεύσουν. Φώναζε επανειλλημένα ότι θα αμυνόταν μέχρι θανάτου, υπερασπιζόμενος το στέμμα του.

Οι στρατιώτες του έφτασαν ταχύτατα και τοποθετήθηκαν στον δρόμο προς την πρωτεύουσα, αλλά κάνεις δε σκέφτηκε να τους πει ότι ενδέχετο να υπάρξει συμπλοκή κι έτσι έφεραν μόνο τα ξύλινα τουφέκια που χρησιμοποιούσαν για τις παρελάσεις. Οι αυλικοί του κατόρθωσαν να του βρουν μια ρωσική στολή -διότι συνήθως ντυνόταν ως Γερμανός- κι αμέσως συγκαλέστηκε συμβούλιο. Επέμεναν να φορέσει τη στολή, να ιππεύσει αμέσως στην πρωτεύουσα και να υπενθυμίσει στον λαό ποιός ήταν ο πραγματικός εστεμμένος μονάρχης τους. Άλλοι πρότειναν να συναντήσει ένα μεγάλο τάγμα, μερικά χιλιόμετρα μακριά και να οδεύσουν μαζί στην Πετρούπολη. Άλλοι, πάλι, σύστηναν να διαφύγει στη Γερμανία. Εκείνος, δεν επέλεξε καμία από τις προτάσεις. Έστειλε μερικούς άνδρες να ετοιμάσουν ένα κοντινό φρούριο στο νησί της Κροστάνδης που του ήταν ακόμα πιστό.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ακούστηκε το ρολόι να χτυπά δέκα το βράδυ. Η Αικατερίνη είχε εξασφαλίσει την υποστήριξη της Ιεράς Συνόδου, του λαού, του στρατού και της Γερουσίας, χωρίς να χρειαστεί να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός. Το μοναδικό πράγμα που τη χώριζε από την επίσημη στέψη της ήταν το γεγονός ότι ο Πέτρος δεν είχε επισήμως παραιτηθεί των δικαιωμάτων του στον θρόνο.

Ως Αυτοκράτειρα, είχε χριστεί επικεφαλής του τάγματος των Πρεομπραζεύσκι, του ισχυρότερου κι επιφανέστερου τάγματος του Αυτοκρατορικού στρατού, κι έτσι δανείστηκε μια στολή που της ταίριαζε από εκείνους.

Βγήκε από το παλάτι έφιππη και ένστολη, φορώντας το στιλπνότατο πράσινο του τάγματος. Είχε αποφασίσει να ηγηθεί αυτοπροσώπως της τελευταίας επιδρομής, που θα αιχμαλώτιζε τον Πέτρο.

Μόλις ξεκίνησε η πορεία, η Αικατερίνη προχωρούσε μπροστά, αγέρωχη κι επιβλητική σαν αμαζόνα, μα άκουσε κάποιον να τη φωνάζει και σταμάτησε απότομα.

"Υψηλότατη! Υψηλότατη!"

Γύρισε κι αντίκρισε έναν νεαρό άνδρα με στολή απλού στρατιώτη να τρέχει προς το μέρος της.

"Τι επιθυμείς από εμένα, στρατιώτη;" Τον ρώτησε με αληθινή περιέργεια.

"Θέλω να σας δώσω τον θύσανό μου, Υψηλότατη, διότι είναι το μοναδικό κομμάτι που λείπει από την πανοπλία σας," απάντησε ο στρατιώτης και της έδεσε τον θύσανο περήφανα στο σπαθί.

Η Αικατερίνη συγκινήθηκε από την κίνησή του. Δεν ήθελε να ξεχάσει αυτόν τον άνθρωπο.

"Πώς σε λένε;"

"Γρηγόριο Ποτέμκιν, Μεγαλειοτάτη," αποκρίθηκε ταπεινά ο νέος.

"Μπορείς να επιστρέψεις στη θέση σου," του είπε άχρωμα, κρύβοντας το χαμόγελό πίσω από τις άγριες μπούκλες της. Αφού έφυγε ο νέος, έδωσε εντολή να συνεχίσει η πορεία.

Εν τω μεταξύ, ο Πέτρος ανέβηκε σε ένα καράβι κι αποσύρθηκε στο κάστρο της Κροστάνδης, που είχε εξασφαλίσει νωρίτερα. Όταν, όμως, πλησίαζε το νησί, το λιμάνι έκλεισε και δεν του επέτρεπε να αγκυροβολήσει.

Βγήκε ο ίδιος και φώναζε στους άνδρες του νησιού.

"Δε με γνωρίζετε, ανόητοι; Είμαι ο Τσάρος σας, ο Πέτρος ο Τρίτος!"

"Δεν έχουμε Τσάρο πια! Ήταν η απάντησή τους. "Ζητώ η Αυτοκράτειρα Αικατερίνη η Δεύτερη!"

Στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε που έστειλε τους άνδρες του στο κάστρο μέχρι να αποφασίσει να πάει εκεί, ο Αρχιναύαρχος είχε κλίνει τον γόνυ στη νέα Αυτοκράτειρα κι είχε ο ίδιος πλεύσει στο νησί, για να καταλάβει το κάστρο.

Ο Πέτρος οργισμένος κλειδώθηκε στην καμπίνα του και κρύφτηκε. Μόλις γύρισε στο Πήτερχωφ, αποδέσμευσε όλους τους συμβούλους και συνδαιτυμόνες, αμπαρώθηκε στην κάμαρά του κι αρνιούνταν να μιλήσει στον οποιονδήποτε.

Κάθησε κι έγραψε ο ίδιος ένα γράμμα στην Αικατερίνη, όπου απολογούταν για την κακή του συμπεριφορά απέναντι της τα δεκαοχτώ χρόνια που ήταν παντρεμένοι και της πρότεινε να μοιραστούν τον θρόνο μαζί.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το ξημέρωμα της επόμενης ημέρας, η Αικατερίνη έλαβε το γράμμα του Πέτρου και δεν της έκανε καμία εντύπωση. Λίγο αργότερα, έλαβε ένα άλλο γράμμα, όπου ο σύζυγος της δεσμεύονταν να παραιτηθεί, αν του επέτρεπε να επιστρέψει στο Χολστάιν, ένα δουκάτο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Τότε, η Αικατερίνη δέχτηκε.

Ο Πέτρος συνέταξε την απόλυτη παραίτησή του, αναλύοντας πόσο ανίκανος να κυβερνήσει ήταν.

Μερικές εβδομάδες αργότερα, βρέθηκε νεκρός μετά από έναν τσακωμό ενώ ήταν μεθυσμένος. Κι ο άνθρωπος που αγαπούσε περισσότερο και θαύμαζε, που θεωρούσε τον εαυτό του ισάξιο του, ο Φρειδερίκος ο Μέγας της Πρωσίας είπε απογοητευμένα·

"Επέτρεψε να εκθρονιστεί σαν παιδί που του λένε να πάει για ύπνο."

Η Αικατερίνη, που δεν έχει να κάνει με τον φόνο του συζύγου της, έδωσε άφεση στους δολοφόνους του, εφόσον ο θάνατος του την ανακούφισε από τον φόβο του ότι κάποιος θα προσπαθούσε να δημιουργήσει ένα πραξικόπημα υπέρ του.

Όλα ήταν φροντισμένα κι έτοιμα. Στις οχτώ Ιουλίου του 1762, η Αικατερίνη στέφθηκε Αυτοκράτειρα Αικατερίνη η Δεύτερη της Ρωσίας κι έτσι έμεινε ως τον θάνατο της το 1796. Ήταν η μακροβιότερη Αυτοκράτειρα της Ρωσίας κι η σπουδαιότερη.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Για όσους αναρωτιούνται: ο Γρηγόρης ο Ποτέμκιν (το παιδί με τον θύσανο) έγινε ο αγαπημένος εραστής κι ένας από τους καλύτερους αξιωματικούς της Αικατερίνης.

Η Αικατερίνη η Μεγάλη είναι κατά τη γνώμη μου μια από τις εμβληματικότερες προσωπικότητες στον κόσμο. Ξεκίνησε από το τίποτα κι υψώθηκε ψηλότερα από όλους. Έλαβε απίστευτο μίσος από τους γονείς και τον άνδρα της και το ξεπλήρωσε με την αιωνιότητα του ονόματος της και το τεράστιο έργο της.

Το σπουδαιότερο έργο της για εμάς είναι η Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, που επέτρεψε στα πλοία με Ρωσική σημαία να εμπορεύονται χωρίς δασμούς στα λιμάνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, γεγονός που έκανε τους Έλληνες εμπόρους πάμπλουτους και στάθηκε καταλύτης για την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Αυτά για την Αικατερίνη. Δε σας κρύβω ότι είμαι τόσο εντυπωσιασμένη από τη ζωή της που θέλω να της γράψω δικό της βιβλίο. Τι λέτε;;

Στο επόμενο διήγημα, θα δούμε μια προσωπικότητα της Παλαιάς Διαθήκης, υπόδειγμα γυναίκας και μεγαλείου ψυχής.

Ποιά να είναι;

Μέχρι τότε να είστε όλοι καλά και να προσέχετε τους εαυτούς σας!