Το Πάσχα στη γενική του, υποτίθεται πως πρέπει να βιώνεται με θλίψη για το θείο δράμα,χαρμολύπη γιατί ο Χριστός θυσιάζεται για να σωθούμε εμείς, χαρά και κατάνυξη ψυχής στο τέλος καθότι σωθήκαμε . Όμως όλα αυτά τα συναισθήματα σε αρκετές περιπτώσεις είτε υπονομεύονται,είτε καταπατούνται,είτε πολύ απλά δεν υπήρχαν ποτέ γιατί το Πάσχα είναι μια από τις εορτές του χρόνου και ο,τι γίνεται, γίνεται γιατί "πρέπει".

Με αφορμή την άνωθεν εισαγωγή, παραθέτω την κάτωθεν ιστορία,που μου συνέβη την Μεγάλη Παρασκευή αυτού του σωτήριου έτους.

Ο παπάς μας ενημέρωσε το απόγευμα της Μεγάλης Πέμπτης ότι θα πρέπει εμείς οι εκκλησιαζόμενοι να γράψουμε τα ονόματα των κεκοιμημένων μας ώστε τη Μεγάλη Παρασκευή, μετά την λειτουργία, να τα πάρει από το παγκάρι που θα τα έχουμε αφήσει εμείς ,να τα διαβάσει στο κοιμητήριο -φυσικά όλοι είχαμε το δικαίωμα να πάμε εκεί.

Παρότι οι λειτουργίες της Μεγάλης Πέμπτης και της Μεγάλης Παρασκευής είχαν απόσταση μόνο μερικών ωρών,όταν επισκέφθηκα τον ναό το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής,ο επίτροπος δεν θυμόταν τίποτα από όσα είχε πει ο παπάς,δε η εθελόντρια εκκλησαρισσα άρχισε να μου λέει νερόβραστες ασυναρτησίες καθότι έχασα πριν ένα χρόνο τον πατέρα μου, αποφεύγοντας να μου δώσει μια σαφή εξήγηση στο ερώτημα του ποτέ ο παπάς θα πάρει τα ονόματα.

Με τα πολλά,θύμωσα και "πάτησα πόδι". Πήρα τα χαρτάκια με τα ονόματα και είπα ότι θα τα έδινα εγώ του παπά. Ρώτησα την εκκλησαρισσα αν ο πάτερ ήταν εντός του ναού και εκείνη μου αποκρίθηκε πως όχι,πράγμα το οποίο απεδείχθη μέγα ψέμα καθότι ενώ περίμενα έξω,χτύπησαν κάποια στιγμή οι καμπάνες και ο παπάς άρχισε να ψέλνει! Ήταν ήδη μέσα στο ιερό και τόσην ώρα ετοιμαζόταν.

Μπήκα μέσα έξαλλη και επειδή δεν ήθελε κανένας έντονη ομιλία στο ναό,βγήκαμε έξω με την εκκλησαρισσα,η οποία για τα "χωρατέψει" και λίγο την κατάσταση εξτόμισε την ατάκα:"Εμ, τί να κάνουμε; Είμαστε αγράμματοι."

"Το βλέπω!" της αποκρίθηκα μην μπορώντας άλλο να ανεχτώ αυτή τη δικαιολογία  που χρησιμοποιεί η εν λόγω γυναίκα κατά κόρων για να ξεφύγει από γνώμες που δεν την συμφέρουν και από άβολες καταστάσεις (που συχνά - πυκνά την οδηγούν τα λόγια και οι πράξεις της.)

Κανένας εκ των ιθύνοντων δεν ενδιαφέρθηκε να συμβάλει στην αντιμετώπιση του "κραδασμού" εκείνου. Προσπάθησαν όλοι να με "φιμώσουν" συρίζοντας για να επιβάλουν την τάξη (που οι ίδιοι χαλάνε με την πρώτη ευκαιρία, όταν θέλουν να μουρμουρίσουν,να κουτσομπολέψουν και να μπουν στο ναό εν ώρα λειτουργίας.Αν όμως εσύ συρίξεις να τους σωπάσεις,σε αγριοκοιτανε.). Ο δε επίτροπος βγήκε από το ναό και με επίπληξε λέγοντας μου :
"Μη φωνάζετε μέσα στο ναό!"

"Καμία συνεννόηση σε αυτό το βρωμοχώρι!" του ανταπάντησα .

Τολμώ να πω ότι το χάρηκα αυτό που του είπα, καθότι ήθελα να την εξτομίσω αυτή την ατάκα δεκατρία χρόνια τώρα...

Τη λειτουργία την παρακολούθησα εκτός του ναού, καθότι μαθεύτηκε ότι ήμουν αδιάθετη και -όπως προσταζει,λένε ,η Εκκλησία - είναι αμαρτία να προσκυνήσω ,να περάσω μπροστά από εικόνα,να καθήσω εντός του ναού και γενικά να είμαι ενεργή στη λειτουργία.Μου επιτρεπόταν μόνο να ανάψω ένα κερί και να σταθώ στην πόρτα. Από το να παραγκωνιστώ λοιπόν εντός του ναού, προτίμησα να σταθω έξω μιας που είχα και την επιλογή να περπατήσω και λίγο αν βαρεθώ, κάτι το οποίο δεν έκανα στην τελική.

Το μεγαλύτερο ευτράπελο όμως, έγινε στο τέλος της λειτουργίας.Ο παπάς πήρε τα χαρτάκια από εμένα και σάστισε όταν είδε μόνο δύο μικρά κομμάτια χαρτιών με μόνο εφτά ονόματα εγγεγραμμένα στο σύνολο.

Γυρίζει στο ποίμνιό του και ρωτάει:
"Πού είναι τα υπόλοιπα ονόματα;"

Ο κόσμος τον κοίταζε σαν χάνος .

"Δεν έχετε συγκατοίκους, συγγενείς που αποδήμησαν;"  συνέχισε να ρωτά ο πάτερ.

"Αυτοί είναι για "το μάρμαρο" ."  του αποκρίθηκε η εκκλησάρισσα.

"Ποιό "μάρμαρο" ;" την κοιτούσε σαστισμένος ο παπάς.

"Για το στάρι." του αποκρίθηκε αμήχανα εκείνη τότε.

(Για να εξηγήσω,οι εναπομείναντες, υπερήλικες κάτοικοι του οικισμού αποδέχονται μόνο τα Ψυχοσάββατα όπως και τα μνημόσυνα περί διαβάσματος νεκρών(μάρμαρα ),καθότι  τότε είτε φτιάχνουν,είτε πληρώνουν τα κόλλυβα .)

Τότε ο παπάς, τους έκανε ένα ωραιότατο, διαφωτιστικότατο κήρυγμα περί της μνημόνευσης των ψυχών ,καθότι υπάρχουν άνθρωποι που αποδήμησαν είτε από αρρώστια,είτε από ατύχημα και κυρίως ήταν μόνοι στον κόσμο αυτό,μην έχοντας κάποιον εδώ ,στη γη,να τους μνημονεύει υπέρ αναπαύσεως και συγχώρεσης . Τους παρακίνησε όλους - έστω και εκείνη τη στιγμή - να πάρουν χαρτί και μολύβι να γράψουν τα ονόματα ό,ποιων εκλιπόντων ήξεραν.

"Α,παππούλη..." Του είπε ένας κακότροπος στο χαρακτήρα γεράκος
"...δεν είναι όλοι μάρμαρο;"

"Όχι τέκνο μου.Ειναι ψυχές που πρέπει να τις μνημονεύσουμε και να τις μνημονεύουμε."

"Να μας τα λες παππούλη αυτά , γιατί είμαστε αγράμματοι."

"Δεν έχει να κάνει με την αγραμματοσύνη." του ανταπάντησε ήρεμα ο παπάς, δίνοντας του την ωραιότερη τάπα που άκουσα ποτέ.

Εμένα προσωπικά με συγκίνησε, γιατί  χάρηκε πολύ που με είδε να εκκλησιάζομαι και με παρακίνησε να έρχομαι στο ναό πιο συχνά (κάτι που ο πρώτος παπάς του χωριού δεν μου το είπε ποτέ ,αντιθέτως,με εκτόπισε με συκοφαντίες εμένα και την οικογένειά μου από το εκκλησίασμα).

Αυτός ο παπάς,για τα απομεινάρια αυτού του τόπου, είναι ένας υπέροχος άνθρωπος,μια εξαίρετη φυσιογνωμία που τον χρειαζόμαστε, άσχετα αν δεν μας αξίζει.

   Τώρα στο θέμα για το πώς θα σχεδίαζα εγώ το Πάσχα. Κατ'αρχάς ,θα εστίαζα στο πνευματικό, επιμορφωτικό μέρος του σταδίου αυτού. Αν είναι να νηστέψει κάνεις,ας νηστέψει από την μνησικακία,την απάθεια,την εγωπάθεια και ό,τι άλλο κακό μολύνει το πνεύμα.
Το σώμα,σε κάποιες περιπτώσεις,δεν μπορεί να νηστέψει από το κρέας ή τα γαλακτοκομικά γιατί αποδυναμώνεται. Το πνεύμα όμως, μπορεί να νηστέψει από τα ρηχά,κακά ανθρώπινα του κόσμου γιατί έτσι ενδυναμώνεται. Να θυμόμαστε όλοι, ότι το Πάσχα δεν είναι απλά μια περίοδος νηστείας, εμφάνισης στην εκκλησία και βρώσης αμνού σουβλιστού την Ανάσταση.
Το Πάσχα είναι το στάδιο νηστείας (σωματικής ώστε να μην αναζητήσει πειρασμούς και ηδονές η ψυχή) , περισυλλογής, προσευχής , συμμετοχής στο θείο δράμα με θλίψη και χαρμολύπη και μνημόνευσης των κεκοιμημένων μας, συγγενών και μη. Γιατί εκείνη την περίοδο οι νεκροί παίρνουν χάρη και έρχονται στη γη. Δεν τους βλέπουμε,δεν τους νιώθουμε,αλλά είναι γύρω μας και δίπλα μας. Άνθρωποι που είτε πέρασαν και "έφυγαν" είτε που άφησαν το στίγμα τους γύρω μας ,μα και μέσα μας. Έχουμε την υποχρέωση να τους μνημονεύουμε ,να τελούμε τρισάγιο στη μνήμη τους ,και στους λοιπούς συνανθρώπους μας να διαβάζουμε ευχές περί υγείας (κάτι το οποίο εδώ και πολλά χρόνια έλειψε μέχρι που εξαφανίστηκε από τα θρησκευτικά του οικισμού.).