Κοίταξε την φωτογραφία μπροστά της. Από τα δάκρυα είχε θολώσει η ορασή της,μόνο έλεγε "ΓΙΑΤΙ?"Γιατί τώρα? Πως της το έκανε αυτό έτσι?Δεν την σκέφτηκε καθόλου ούτε την νοιάστηκε. Γιατί? Δεν το περίμενε. Όλα της τα όνειρα τα είχε κάνει μαζί του,είχε μάθει να ζει μαζί του,κάθε ώρα,κάθε λεπτό,κάθε στιγμή ήταν ένα τα σώματα τους,οι ψυχές τους...... Γιατί? Δεν μπορούσε να το πιστέψει,νόμιζε ότι το μυαλό της έπαιζε άσχημο παιχνίδι,κάποιος της έκανε πλάκα αποκλείεται,ήταν έλεγε το άλλο του μισό και πως το έδειξε έτσι? Αυτός επέμενε,ήταν έλεγε χαρούμενος και έτσι ήθελε να γίνουν όλα κι όμως κοιτα πως το έδειξε? Εγώ εδώ μόνη μου για το τίποτα να τα έχω δώσει όλα και σώμα και ψυχή σε αυτόν.......

ΠΡΙΝ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΜΗΝΕΣ:

Πάλι άργησα να πάω στην δουλειά μου,οχι ρε γαμώτο. Όπως έτρεχε στον δρόμο να προλάβω,ξαφνικά έπεσε πάνω σε κάποιον.¨Συγνώμη,συγνώμη δεν σας είδα¨ Σήκωσε το κεφάλι της και χάθηκε στο πράσσινο αβυσσο των ματιών του.... ¨Κοπέλα μου σου μιλάω είσαι καλά?Χτύπησες πουθενά?¨ ¨Καλά είμαι. Συγνώμη αφαιρέθηκα.¨ Έσκασε ένα χαμόγελο στα χείλη του,λες και ήξερε ότι για αυτόν αφαιρέθηκε. Ντράπηκε και έφυγε τρέχοντας.

Έφτασε αργοπορημένη,όπως συνήθως,στην εταιρία. ¨Μίνα μου σε ζητάει το καινούργιο αφεντικό μέσα.¨ ¨Καινούργιο?¨ ρώτησε με απορία. ¨Ναι. Από σήμερα θα αναλάβει την διοίκηση ο γιος του κ.Τόμας.¨ Προχώρησε προς την πόρτα του διευθυντή ,χτύπησε και μπήκε. Προχώρησε προς το γραφείο,είχε γυρισμένη την πλάτη του και κοίταγε την θέα έξω από το παράθυρο. ¨Με ζητήσατε κ. Τόμας?¨ ¨Ναι σε ζήτησα.¨ είπε και γύρισε. Όχι πόσο χειρότερα θα πήγαινε η μέρα μου? σκέφτηκα. Μπροστά της βρισκότανε ο άντρας από πριν που έπεσε επάνω του.Αυτό το πρασινο των ματιών του ηταν το πιο ομορφο που είχε δει. " Εσύ?" την ρώτησε? "Εγω κ. Τομας."απάντησε αμήχανα. " Μάλιστα. Ήθελα να σου πω οτι απο εδώ και πέρα που αναλαμβανω εγώ την διοίκηση θα εισαι η προσωπική μου γραμματέας." Την κοιταγε στα ματια και ένοιωθε να χανει τους χτύπους της καρδιας της. " Μάλιστα κ. Τομας..." του ειπε " Με χρειαζεστε τίποτα άλλο?" " όχι μπορείς να πηγαίνεις!"

Απο εκείνη την ημερα και μετα ηταν τόσο κοντά της και δεν μπορούσε να τον αγγίζει εννοιωθε τον ερωτα της να μεγαλώνει όλο και πιο πολυ. Στην αρχή ηταν πολύ τυπικος,μονο τα απαραίτητα της έλεγε αλλά μετα σιγά σιγα,όλο και περισσότερα της ζηταγε,μέχρι που ενα βράδυ είχαν μείνει ως αργά στην εταιρία και ηταν έτοιμη να φύγει τον ρώτησε αν την χρειαζεται τίποτα άλλο και εκείνος της είπε όχι γύρισε αν φύγει και την έπιασε απο το χερι απότομα και την γύρισε προς το μέρος του, αυτη έχασε λίγο την ισορροπία της κα έπεσε πανω στο στέρνο του και της είπε με βραχνή φωνη ". Στο διάολο ποια η καταπίεση δεν αντεχω άλλο. Ναι θέλω εσένα." Και ένωσε τα χείλη τους. Ενα φιλί που τα είχε όλα ερωτα,πάθος,ολοκλήρωση.

Απο εκείνη την ημερα ηταν μαζί. Πέρασε ο καιρός τόσο γρήγορα χωρίς να καταλαβουν το πως. Εξι μηνες πέρασαν. Είχαν αρχίσει και μένανε και μαζί,στην δουλεια ηταν πολύ προσεκτικοί δεν ήθελαν να δωσουν αφορμές για σχολια. Ενα πρωι δεν αισθανόταν καλά η Μινα και πήγε στον γιατρο,της ανακοίνωσε οτι ηταν έγκυος. Φοβήθηκε. Τι θα έκανε? Πως θα του το έλεγε? Και αν δεν το ηθελε? Όλα αυτά σκεφτοτανε και μόλις είχε φτασει στην εταιρία πήγε στο γραφείο του,και του το είπε. Στην αρχή κοκκαλωσε αλλά όταν κατάλαβε τι του είπε χάρηκε, την τράβηξε στην αγκαλιά του και την φιλαγε. Και απο εκείνη την στιγμη μένανε μαζί. Είχαν περάσει οι μηνες ηταν ποια εφτά μηνών. Είχε παει μια βόλτα,και γυρνοντας στο σπίτι τους βρήκε ενα χαρτί πανω στο τραπέζι το πήρε στα χέρια της,το άνοιξε και αυτό που διάβασε δεν το περιμενε...
" Φεύγω. Δεν μπορούμε να είμαστε άλλο μαζί. Νόμιζα οτι σ αγαπούσα,οτι θα τα καταφερναμε αλλά δεν μπόρεσα. Νοιωθω να πνιγομαι μαζι σου,εκανα λάθος. Δεν θέλω να έχω καμια σχέση μαζί σου ουτε και με το παιδι. Μην με ψαξεις."
Της έφυγε απο τα χέρια το χαρτί και έπεσε κάτω και έκλαιγε....

Δυο μηνες είχαν περάσει απο τοτε όλο έκλαιγε και δεν είχε βγει καθόλου απο το σπίτι. Ξύπνησε ενα πρωι και είπε οτι πρεπει να βγει εξω απο το σπίτι της. Πλησίαζε και η ωρα της γέννας της,περπάταγε στο παρκο και εκαυσ και παρατηρούσε τους γύρο της. Δεν είχε ζωή ποια αισθανότανε χαλιά,δεν άντεχε ουτε το παιδι της δεν την γέμιζε ένοιωθε κομμάτια όλα μέσα της είχαν σπάσει. Σηκώθηκε να παει προς το σπιτι της. Σταμάτησε τστο περίπτερο να πάρει μια πορτοκαλαδα κι είδε ενα περιοδικο. Το πήρε στα χέρια της,και με χέρια που έτρεμαν το άνοιξε. Ηταν αυτός,το περιοδικο είχε τον τιτλο 'Ο γάμος της χρονιας' και δίπλα μου μια κοπελα έγκυος που έλαμπε.. Κοίταξε την φωτογραφία και έλεγε γιατί? Στα ματια της έτρεχαν δάκρυα ειχαν θολωσει. Γιατί ελεγες οτι με αγαπάς τόσοι αγάπη μου είχες? Γιατί?? Έφυγε τρέχοντας πήγε να περάσει απεναντι τον δρόμο,δεν είδε το αυτοκίνητο...την χτύπησε... Ακόμα και εκεί έλεγε Γιατί??

Πήγε στο νοσοκομειο και γεννησε ενα πανέμορφο αγοράκι. Ευτυχώς απο το ατύχημα δεν είχε πάθει τίποτα σοβαρό. Μόλι τον είδε και τον πήρε αγκαλιά ενοιωσ στην καρδιά της κι τα κομάτια της ψυχής της α ενωνονται. Τον κοιτάξε και χαμογέλασε. Μαζί αγαπη μου μαζί θα είμαστε γι παντα.