Ο κρύος αέρας φτάνει με φόρα στο πρόσωπο μου, τα μαλλιά μου ανακατεύονται, το σώμα μου στυλώνει στο έδαφος σαν πέτρα και το μικροσκοπικό τσαντάκι μου πέφτει στα πόδια μου αδειάζοντας όλο το περιεχόμενο του.

《Ήθελα να σε δω.. βασικά..》Στέκεται όρθιος μπροστά μου φορώντας ενα μαύρο δερμάτινο τζάκετ και έχει τα χέρια του μέσα στις τσέπες του.
《Να δεις εμένα; Πες μου ότι μου κάνεις πλάκα.. τι σε έχει πιάσει;》Τοποθετώ βιαστικά το κλειδί στην πόρτα και σκύβω για να μαζέψω όλα μου τα υπάρχοντα στην τσάντα μου.

《Απλά.. μην αφήνουμε το παρελθόν να μας επηρεάζει άλλο..》Ξεροβήχει και περνάει τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του. Είναι φανερό πως έχει μετανιώσει αλλά παράλληλα ο εσωτερικός εγωισμός του δεν του επιτρέπει να κάνει καμία άλλη κίνηση. Όσο και αν προσπαθεί να έρθει κοντά μου νιώθει τον τοίχο που έχω εγώ επιλέξει να χτίσω ανάμεσα μας.
《Λυπάμαι αλλά το παρελθόν για μένα είναι παρόν.. ακόμη.. Σωτήρη σε ικετεύω καλύτερα να φύγεις..》Κλείνω με γρήγορες κινήσεις την τσάντα μου και πλησιάζω αργά προς το μέρος του.

《Νομίζεις πως κατάφερα να ξεπεράσω όσα μου έκανες; Αλήθεια θεωρείς ότι έχεις αλλάξει τόσο πολύ; Λυπάμαι αλλά δεν έχεις αλλάξει. Καθόλου Σωτήρη. Βλέπω την κακία στα μάτια σου..》Χωρίς να το σκεφτεί και έχοντας γίνει έξαλλος από τα λόγια μου, ο Σωτήρης τυλίγει τα χέρια του γύρω από τον λαιμό μου. Με φόρα με κολλάει στον τσιμεντένιο τοίχο και κολλάει το σώμα του στο δικό μου. Το βλέμμα του φαίνεται σκοτεινό και ψυχρό, καμία σχέση με το προηγούμενο που απέπνεε ζεστασιά και συμπόνια.

Προσπαθώ να μην τρομοκρατηθώ, οι αναπνοές μου είναι γρήγορες και ακανόνιστες, τα μάτια μου γυαλίζουν από τα δάκρυα. Οι σκοτεινές αναμνήσεις του παρελθόντος ξυπνούν και εγώ πασχίζω να μην με καταβάλλει ο πανικός. Μόλις συνειδητοποιεί ότι με έχει τρομάξει και πανικοβάλλει, απομακρύνεται βιαστικά και ξεφυσάει νευριασμένος με τον εαυτό του.
《Δεν ήθελα να το κάνω αυτό, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος! Έχω αλλάξει!》Δικαιολογεί στα αλήθεια αυτήν την πράξη βίας με μια φθηνή και διόλου αληθινή εξήγηση;

Στέκομαι σαν άγαλμα να τον κοιτάζω με μάτια κενά και σκληρή έκφραση. Κάτι θέλω να πω, κάτι χάνεται στην ροή του αέρα, κάτι ταξιδεύει υποσυνείδητα. Και εκεί που ο Σωτήρης πιστεύει ότι είναι μάταιο να περιμένει την παραμικρή αντίδραση, γιατί τρελάθηκα, ένα αποτρόπαιο και απόκοσμο γέλιο πόνου βγαίνει από τα χλωμά χείλη μου. Ένα γέλιο δυστυχίας και σπαραγμού. Γιατί ποιος μπορεί να παριστάνει τον ευτυχισμένο, όταν το μόνο που νιώθει είναι μια εσωτερική μούχλα που εξαπλώνεται σε όλο του το κορμί και σαπίζει δευτερόλεπτο με δευτερόλεπτο κάθε ίνα του;

《Αν εσύ έχεις αλλάξει και όλα γύρω σου παραμένουν ίδια, τότε έχεις άδικο. Μα δεν σε νοιάζει Σωτήρη γιατί όποιο λάθος και αν κάνεις, αν διαπράξεις οτιδήποτε εγκληματικό θα τρέξεις πίσω στον πατέρα σου και θα σε σώσει. Όπως τότε έτσι και τώρα θα κρυφτείς πίσω από την δύναμη και τα πλούτη γιατί εσύ είσαι φτωχός στο μυαλό και αδύναμος στην ψυχή!》Αν τα λόγια μου ήταν λεπίδες λείες και κοφτερές θα τον πονούσαν πολύ λιγότερο.

Σηκώνει το χέρι του στον αέρα με σκοπό να με κάνει να σωπάσω αλλά ούτως ή άλλως δεν είχα πρόθεση να συνεχίσω αυτό το θέατρο του παρολόγου. Ξεφυσάω και του ρίχνω μια λυπηρή ματιά.
《Ήμουν αδύναμος επειδή έτσι με έκαναν οι περιστάσεις! Αν ήθελα να κρυφτώ πίσω από τον πατέρα μου στα είκοσι μου τότε τι γυρεύω σε μια ξένη πόλη, να παρακαλάω μια τρελή σαν εσένα να με συγχωρήσει για το παρελθόν; Δεν με νοιάζουν τα χρήματα. Με νοιάζει να αρχίσω να κοιμάμαι με καθαρή συνείδηση, απαλλαγμένη... από.. όσα έκανα.》Ο Σωτήρης με πλησιάζει απολογητικά, αλλά κολλάω το σώμα μου πάνω στην πόρτα για να κρατήσω απόσταση. Δεν μπορώ να πιστέψω σε αυτήν την ξαφνική αλλαγή.

《Εσύ με μισούσες! Εσύ.. ήθελες και τα έκανες Σωτήρη, χρόνια ολόκληρα ήμουν για σένα το παιχνιδάκι σου και τώρα θες να σε συγχωρήσω εξαιτίας μιας παραδοχής σου; Έχεις πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου. Και σε παρακαλώ.. ήδη η μέρα μου ήταν δύσκολη. Θέλω να ξεκουραστώ.》Η αδυναμία που νιώθω δεν εξηγείται. Σαν κάποιος να μου ρούφηξε την παραμικρή στάλα ενέργειας που είχα μέσα μου. Ξαφνικά το σκηνικό με τον Σταύρο, η διπολική συμπεριφορά του Σωτήρη μου φαίνονται εξουθενωτικά και το μόνο που θέλω είναι να κουλουριαστώ στο κρεβάτι μου.

《Ποιος είναι ο τύπος που μπήκες στο αμάξι του; Τον ξέρεις; Δεν φαίνεται καλός. Θα σε χρησιμοποιήσει..》Τα λόγια του βγαίνουν ψιθυριστά από τα τρεμάμενα χείλη του και τα παγωμένα χέρια του χαϊδεύουν τις φύτρες των μαλλιών μου.
《Δεν τον ξέρεις. Θες απλά την δυστυχία μου. Μαζί του είμαι χαρούμενη..》Ήλπιζα πως αυτή η πρόταση δεν θα ακουγόταν τόσο αβέβαιη, τόσο αδύναμη και γεμάτη αμφιβολία αλλά δεν μπορώ να ελέγξω το ηχόχρωμα της φωνής μου όταν  με αγγίζει αυτός.
《Δεν είσαι..》Ψιθυρίζει και σφίγγει το σαγόνι του κάνοντας τις γωνίες του προσώπου του έντονες και διακριτές.

《Λυδία τι δουλειά έχεις με αυτόν τον άνθρωπο; Ακόμη δεν έφυγες από το σπίτι μου, βρέθηκες με άλλον άντρα;》Η γεμάτη θυμό και οργή φωνή του Σταύρου με ξυπνά από τον λήθαργο που είχα πέσει και το κεφάλι μου γυρίζει προς την πλευρά του γοητευτικού και οξύθυμου άντρα που κρατάει στο χερι του την τσάντα της σχολής μου.

Ω σκατά! Το τελευταίο που χρειαζόταν τώρα ήταν μια συνάντηση των δυο τους κάτω από αυτές τις περιστάσεις.
《Ο Σωτήρης..》
《Την προειδοποιούσε να μείνει μακριά σου! Χαλάρωσε φίλε ακόμη δεν τα έχετε καν, δεν είναι δική σου.. και απλώς μιλούσαμε για το.. παρελθόν.》Ο Σωτήρης με αφήνει πίσω του και πλησιάζει τον Σταύρο με ένα ειρωνικό χαμόγελο να στολίζει τα χείλη του. 《μπορείς να δώσεις σε εμένα την τσάντα πάντως..》Προσθέτει και με αυτήν την φράση του, το πρόσωπο του Σταύρου κοκκινίζει περισσότερο από θυμό.

《Φυσικά και έχουμε σχέση από την στιγμή που φιληθήκαμε.. δεν περιμένω από ανώριμα αγοράκια σαν εσένα να καταλαβαίνουν από αγνά και δυνατά συναισθήματα, σαν αυτά που τρέφω για την Λυδία. Έτσι δεν είναι μικρή μου;》Ο Σταύρος με κοιτάζει με ένα αγνό βλέμμα αγάπης και κρύος ιδρώτας λούζει το κορμί μου.

Θεωρητικά ναι από την στιγμή που φιλάς κάποιον έχεις πρόθεση να κάνεις σχέση μαζί του, αλλά μετά από όσα έχουν γίνει στο σπίτι του Σταύρου έχουν κλονιστεί όλες οι σκέψεις που έχω κάνει.
《Δ-Δεν ξέρω ακόμη.. αλλά για να το λες..》
《Ξέρεις ότι αυτή η απάντηση σε αδειάζει φιλαράκο που μας το παίζεις γνώστης των σχέσεων και του έρωτα;》 Ο Σωτήρης γεμάτος ειρωνεία αρπάζει την τσάντα μου από τα χέρια του Σταύρου και πριν με πλησιάσει επιστρέφει προς εκείνον. 《Α και εγώ έχω φιλήσει άπειρες κοπέλες αλλά σχέση σοβαρή δεν έχω κάνει. Σε περίπτωση που το έχεις ξεχάσει η σχέση ειναι περισσότερα από ενα φιλί..》

《ΑΡΚΕΤΑ》 Μια έκρηξη έντασης βγαίνει από το στόμα μου. Κοιτάζω και τους δύο με νεύρο και ξεφυσάω έντονα. 《Εγώ αποφασίζω με ποιον θέλω να είμαι, τι σχέση έχω με τον καθένα σας και αυτήν την στιγμή θέλω να εξαφανιστείτε και οι δύο από την ζωή μου! ΤΏΡΑ!》Απλώνω το χέρι μου προς τον Σωτήρη και αφού μου παραδίδει την τσάντα της σχολής, εισέρχομαι στην πολυκατοικία τρέχοντας.