Κοιτάζω αποσβλωμένη το κινητό μου ενώ η καρδιά μου χτυπάει έντονα στο στήθος μου και ένα ανεξήγητο συναίσθημα απλώνεται μέσα μου. Δεν μπορώ να διακρίνω αν είναι χαρά, αγανάκτηση, νεύρα ή απλώς μια μικρή γεύση νίκης.

Ορίστε; Πως τολμάει να μου στέλνει μήνυμα αυτός; Καταρχάς απορώ πως βρήκε τον αριθμό μου για να μου στείλει μήνυμα και πως τολμάει να αποκαλεί τον σιχαμερό εαυτό του κόπανο μου! Προφανώς και πρόκειται για το χειρότερο είδος κόπανου,  υπερήφανου και τραγικού ανθρώπου που έχω γνωρίσει ποτέ αλλά τουλάχιστον απολογήθηκε για την συμπεριφορά της εξίσου αγενέστατης κοπέλας του. Βέβαια ο όμοιος με τον όμοιο θα καταλήξει.

Ξεφυσάω και κλείνω την οθόνη του κινητού μου σε μια προσπάθεια να ξεχάσω αυτό που διάβασα μόλις. Με τα μάτια παρατηρώ τον Σταύρο να με πλησιάζει και η ανακούφιση διαδέχεται τον εκνευρισμό μου. Χαμογελάω απαλά και τον ακολουθώ πρόθυμα στο αυτοκίνητο του.

《Σου έστειλε κάποιος μήνυμα; Κοιτούσες το κινητό σου πριν..》Μου χαμογελάει απαλά καθώς οδηγάει προς το σπίτι του.
《Ναι.. ο πατέρας μου ήταν.》Αρχίζω να ανησυχώ με την ευκολία που ξεφεύγουν τα ψέματα από το στόμα μου. Είναι ένα κακό συνήθειο που έχω υιοθετήσει από τα σχολικά μου χρόνια. Ο,τι αφορά τον Σωτήρη δεν μπορώ να το εκμυστηρευτώ σε κανέναν άλλον περα από την κολλητή  μου.

《Είσαι πολύ όμορφη στις φωτογραφίες που έχεις ανεβάσει.. τις έχω κοιτάξει όλες..》Χαμογελάει απαλά και σταματάει στο κόκκινο φανάρι.
《Σε ευχαριστώ.. είναι από τις λίγες καλές που έχω..》Ψελλίζω μα δεν προλαβαίνω να ανταποδώσω το κοπλιμέντο.
《Έχεις πολλά λάικ, αρκετούς φίλους... απέχει από την πραγματικότητα. Ή ίσως μου κρατάς κάτι κρυφό..》Ανασηκώνει τους ώμους του και μου ρίχνει ένα απορημένο βλέμμα μαζί με.. μια άγρια κτητικότητα.

Ξεροκαταπίνω και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Ασυναίσθητα κοιτάζω την σβηστή οθόνη του κινητού μου αλλά δεν αντιλαμβάνομαι τον λόγο που πρέπει να απολογούμαι. Η ζωή στα σόσιαλ μίντια είναι διαφορετική από την πραγματική και αυτό ισχύει σχεδόν για όλους.
《Διάφοροι γνωστοί, κάποιοι φίλοι, ακόμη και άτομα που δεν έχω ανταλλάξει κουβέντα μπορούν να πατήσουν ένα απλό κουμπί μέσω μιας οθόνης.. θεωρώ πως σημασία έχει το τι κάνω στην ζωή μου. Βγαίνω μαζί σου, όχι με τόσους άγνωστους..》Υπερασπίζομαι τον εαυτό μου γιατί αυτό είναι το σωστό να γίνει. Ειλικρινά πιστεύει ότι όσοι αντιδρούν στα όσα ανεβάζω ήταν και υποψήφιοι εραστές μου; Αηδιάζω και μόνο στην σκέψη, το κορμί μου ανατριχιάζει.

《Το ξέρω απλά εφόσον είναι γνωστοί ή αδιάφοροι για σένα για ποιον λόγο να παρακολουθούν την ζωή σου; Δεν σε κόβω για κάποια που θα επιθυμούσε να είναι το επίκεντρο της προσοχής..》Συνεχίζει να οδηγάει και περνάμε από έναν έρημο δρόμο. Όσα λέει μου φαίνονται πολύ παράξενα, πέφτω από τα σύννεφα με όσα πιστεύει.
《Δεν παρακολουθούν κάτι. Όταν επιθυμώ να δημοσιοποιήσω κάτι, τότε το γνωρίζουν. Είναι απλός ο τρόπος που λειτουργούν όλα αυτά τα μέσα. Νόμιζα πως ήξερες.. ξερεις από εκεί με προσέγγισες κι εσύ!》Με αυτήν μου την πρόταση η στάση του σώματος του αλλάζει. Επιστρέφει και πάλι στον χαλαρό εαυτό του και χαμογελάει ήρεμα. Παρκάρει έξω από μια συμπαθητική μονοκατοικία και μετά από λίγο μου ανοίγει την πόρτα.

Πριν προλάβω να κατέβω με φιλάει τρυφερά και γλυκά. Η γλώσσα του ταξιδεύει για να ενωθεί με την δική μου σε έναν ξέφρενο χορό που μας αφήνει χωρίς αναπνοή. Πεταλούδες δημιουργούνται στο στομάχι μου και μια ξαφνική ευφορία γεμίζει το σώμα μου. Η αγάπη μου γι αυτόν, η έλξη που εκπέμπουν τα σώματα μας μεγαλώνει κάθε λεπτό που περνάει. Είναι τόσο καλός στο άγγιγμα, στο φιλί, στο χάδι που κάνει το μυαλό μου να θολώνει.

Με οδηγεί στο σπίτι του, το οποίο είναι χτισμένο με πέτρα και έχει ένα πανέμορφο και φροντισμένο κήπο με πολύχρωμα λουλούδια. Στο εσωτερικό υπάρχει ένα στενό χολ που οδηγεί σε μια ευρύχωρη σαλοκουζίνα και ένα τζάκι που αποπνέει ζεστασιά.

《Πώς σου φαίνεται το σπίτι μου;》Η ερώτηση του με βγάζει από τις σκέψεις μου και ένα δειλό χαμόγελο ξεπροβάλλει στα χείλη μου.
《Είναι πραγματικά υπέροχο.. μαγευτικό και πολύ περιποιημένο! Το ιδανικό θα έλεγα..》Τον πλησιάζω και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον αυχένα του. Φαίνεται να ξαφνιάζεται από την κίνηση μου καθώς γνωρίζει πως είμαι άπειρη από ερωτικές επαφές με άλλους άντρες. Μου είχε πει πως δεν υπάρχει κανένα θέμα με αυτό και θα με σεβαστεί για όσο καιρό χρειαστεί.

《Είσαι υπέροχη Λυδία. Μπορεί να είσαι μικρή αλλά από την άλλη συνδυάζεις την αθωότητα με την γλυκύτητα, την εξυπνάδα και την ωριμότητα. Δεν με ενδιαφέρει το ερωτικό, μπορώ να περιμένω ολόκληρους μήνες. Μου αρκεί που είσαι κοντά μου και γεύομαι λίγο από την προσωπικότητα σου κάθε μέρα..》Οι παλάμες του χαϊδεύουν την πλάτη μου πολύ απαλά, κάτι που κάνει το σώμα μου να ανατριχιάσει. Κλείνω απαλά τα μάτια μου και προσπαθώ να βάλω σε τάξη το μυαλό μου.

Αν και πρόκειται για έναν άντρα που γνωρίζω ελάχιστα τα συναισθήματα που έχω αναπτύξει γι αυτόν είναι παντοδύναμα και εγώ ανίκανη να τα αγνοήσω. Αυτός ο άντρας επηρεάζει πολύ το μυαλό μου και άλλο τόσο το σώμα μου. Δεν μπορώ να  ψευδομαι στον εαυτό μου, τον θέλω και είναι φανερό. Υπάρχουν κάποιες στιγμές αμηχανίας αλλά ξέρω πως είναι λογικό αφού δεν γνωριζόμαστε από πριν. Θα δέσουμε με τον καιρό.

《Ειλικρινά τα  λόγια σου με κάνουν πολύ χαρούμενη. Θέλω να σε γνωρίσω λίγο καλύτερα και  νομίζω πως οι δυο μας θα δημιουργήσουμε κάτι πολύ ξεχωριστό..》Του ψιθυρίζω και παίρνω την πρωτοβουλία να ενώσω εγώ τα χείλη μας σε ένα γλυκό φιλί αλλά αποτραβιέμαι ξαφνικά.

Χωρίς  να πει  λέξη ενώνει εκείνος τα χείλη μας και  μετατρέπει το φιλί σε άκρως ερωτικό. Το αίσθημα αμηχανίας μεγαλώνει μέσα μου αλλά η έλξη και  η θέληση που δημιουργείται επισκιάζει οτιδήποτε άλλο.

《Σταύρο δεν νιώθω έτοιμη γι αυτό..》 Ακουμπάω τα χέρια του που κατευθύνονται στο εσωτερικό του παντελονιού μου και τον κοιτάζω με κοφτερό βλέμμα.
《Εντάξει ψυχή μου..》 Ψιθυρίζει στο αυτί μου και με ξαπλώνει πίσω στον καναπέ καθώς φιλάει όλο μου το σώμα. Μία γλυκιά ανατριχίλα τρέχει στο κορμί μου και αναστεναγμοί ξεφεύγουν από το στόμα μου.

Η αμηχανία μου επικρατεί και το άγχος κάνει την παρουσία του αισθητή. Η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει από τα διάφορα εφιαλτικά σενάρια που διαπλάθω στο μυαλό μου και την ώρα που φιλάει την κοιλιά μου, τον σπρώχνω ασυναίσθητα και σηκώνομαι πανικόβλητη.
《Μα καλά τι έπαθες; Μέχρι πριν σου άρεσε.. δεν θα συνέχιζα, δεν είμαι τέτοιος. Σε σέβομαι..》Μπορώ να διακρίνω τον εκνευρισμό του χωρίς καν να τον παρατηρώ. Δεν νιώθει ιδιαίτερη αγάπη και κατανόηση αλλά ίσως είναι ανησυχίες προερχόμενες από το άγχος και τον φόβο. Το σίγουρο είναι ότι όλο αυτό πρέπει να ξεχαστεί.

《Το ξέρω απλά.. δεν νιώθω καθόλου έτοιμη..》Εκμυστηρεύομαι και βάζω μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου. Τα μάγουλα μου καίνε από ντροπή και δαγκώνω ασυναίσθητα τα χείλη μου.
《Βάλε μια ταινία μέχρι να φέρω κάτι να πιούμε..》Μου ακούγεται πιο πολύ σαν διαταγή αλλά δεν τολμάω να πω κάτι. Απλώς υπακούω και διαλέγω στην τύχη μια ταινία δράσης, όταν νιώθω το κινητό μου να δονείται ακόμη μία φορά.

"Αν με χρειαστείς για οτιδήποτε θα είμαι εκεί. Μπορεί να μην ήμουν στο παρελθόν αλλά δεν θα σε αφήσω ξανά. Έχω αλλάξει Λυδία"

Σηκώνομαι όρθια από την ταραχή και προσπαθώ να απομακρύνω τα δάκρυα που έχουν συσσωρευτεί στα μάτια μοτ και απειλούν ορμητικά να εξέλθουν. Πώς τολμάει ο Σωτήρης να γράφει τέτοια λόγια; Πώς μπορεί να αναφέρει ότι έχει αλλάξει σε εμένα; Εγώ ήμουν απλώς ένα από τα θύματα του, ένας σάκος του μποξ για να ξεσπάει τον θυμό του και το μίσος που έκρυβε μέσα του.

Προσπαθώ να περιορίσω τις σκέψεις μου, να τις ελέγξω, να μην ταξιδέψουν πίσω στα σκοτεινά σχολικά χρόνια που δεν θα αλλάξουν, που δεν θα γίνουν ποτέ μια καλή μου ανάμνηση.

Όμως δεν μπορώ. Θυμάμαι την πρώτη φορά που ξέσπασε επάνω μου, που ενώ καθόμουν σε ένα παγκάκι εκείνος και οι φίλοι του έκαναν έναν κύκλο γύρω μου. Προσπάθησα να τους αποφύγω και κοιτούσα το φαγητό μου με το σώμα μου να τρέμει. Εκείνοι δεν σταμάτησαν εκεί. Ήθελαν να με κάνουν να πονέσω, να με εκδικηθούν, να κλάψω μπροστά τους και γιατί όχι να με τρομοκρατήσουν.

Ο Σωτήρης έσφιξε την παλάμη του σε γροθιά και χτύπησε τον τοίχο δίπλα μου με εμένα να βγάζω μια πνιχτή κραυγή και να κλείνω σφιχτά τα μάτια.

《Σας ικετεύω..》Ψιθύρισα με το κάτω χείλος μου μα τρέμει και κοίταξα με λοξό βλέμμα το οργισμένο του Σωτήρη. 《Άφησε με Σωτήρη.. ήρεμα..》Αυτά τα λόγια τον εξαγρίωσαν και  μου άρπαξε το μαλλί άγρια και με τράβηξε προς το έδαφος. Οι φίλοι του κλώτσησαν την κοιλιά μου γελώντας καθώς το όλο σκηνικό τους θύμιζε μία φάρσα, ένα αστείο, μια απερισκεψία που τους γέμιζε με αδρεναλίνη.

Για τον Σωτήρη βέβαια δεν ίσχυαν τα ίδια. Δεν συμμεριζόταν τα αισθήματα χαράς και ευφορίας αλλά μόνο αυτό του μίσους φώλιασε μέσα του. Με μισούσε, με  απεχθανόταν και φρόντιζε να μου το δείχνει με κάθε μέσο. Εκείνη την μέρα ξέσπασε πολύ άσχημα πάνω μου, τόσο άσχημα που γέμισε με μώλωπες το σώμα μου και τούφες βγήκαν από το κεφάλι μου. Με άφησε μόνο όταν άκουσε την φριχτή κραυγή μου να εξέρχεται από το στόμα μου. Με άφησαν εκεί και εξαφανίστηκαν στις αίθουσες.

《Λυδία.. Λυδία είσαι καλά;》Η φωνή του Σταύρου με βγάζει απότομα απότομα από τις σκέψεις μου και τον κοιτάζω μέσα στα μάτια τρομαγμένη.
《Μια χαρά.. απλά.. έχω αναμνήσεις από το παρελθόν..》Καταφέρνω με κόπο να ψελλίσω και παίρνω από το χέρι του το ποτήρι με κρασί.
《Αγάπη μου πρέπει να ξεχαστείς λίγο. Από όσο καταλαβαίνω η εμφάνιση του συμμαθητή σου σε ξάφνιασε.》Σαν κεραυνός που νε χτύπησε, αδειάζω όλο το περιεχόμενο του ποτηριού στο στόμα μου.

Πώς στο καλό ξέρει ο Σταύρος για τον Σωτήρη; Και πώς είναι δυνατόν να τον αναφέρει σε μια τόσο δύσκολη φάση και στιγμή, σε μια ιδιαίτερη στιγμή των δυο μας που βέβαια δεν κατέληξε καλά.

《Σ-Σου ανέφερα.. κάτι για τον σ-συμμαθητή μου;;》Η απορία εξέρχεται από το στόμα μου χωρίς να προλάβει να το φιλτράρω.
《Μα φυσικά αγάπη μου, το ξέχασες;》Μου τσιμπάει απαλά το μάγουλο και καθόμαστε στον καναπέ αγκαλιά. 《Μου έχεις πει αρκετά περιστατικά από το παρελθόν σου γι αυτό μου κάνει εντύπωση που δεν το θυμάσαι..》

Ένα αβέβαιο χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου και πασχίζω να θυμηθψ όλα αυτά που εκμυστηρεύτηκα στον Σταύρο και δεν το θυμάμαι.

《Σωστά μωρό μου, έχεις απόλυτο δίκιο στο είχα αναφέρει..》Αναφέρω και ανοίγω βιαστικά την τηλεόραση ώστε να επιλέξω την ταινία.
《Αν συμβεί κάτι γενικά και σε πειράξει να μου το πεις για να τον βάλω στην θέση του. Δεν θέλω να ενοχλεί κανείς το μικρό μου κοριτσάκι..》μου ψιθυρίζει γλυκά στο αυτί και αφήνει ένα φιλί στον λαιμό μου.

Το αίσθημα ασφάλειας είναι υπέροχο και εξαπλώνεται στον χώρο. Αισθάνομαι όμορφα και επιτέλους δεν νιώθω το παραμικρό άγχος ή την αβεβαιότητα που αισθάνομαι όταν ζω μόνη μου ή ακόμη και με τους γονείς μου. Ο Σταύρος είναι ένας σωστός άντρας που αγαπά να φροντίζει τον συνάνθρωπο του και αυτό το προβάλλει και στην αγαπημένη του. Από την άλλη εγώ αισθάνομαι αγάπη, χαρά και θαυμασμό γι αυτόν τον άνθρωπο. Δεν έχω ξανά αισθανθεί ποτέ έτσι για κανέναν. Μόνο ο Σταύρος μπορεί να κλείσει τις πληγές που μου έχει προκαλέσει ο Σωτήρης και γι αυτό θα του δοθώ αποκλειστικά. Είμαι δική του και θα έπρεπε να είμαι δική του γιατί επιτέλους βρήκα αυτό που έψαχνα.

Η ταινία, ρομαντική κομεντί, ρίχνει τους τίτλους τέλους και  φιλάω απαλά το μάγουλο του Σταύρου.
《Μοιάζουμε με τους πρωταγωνιστές.. κι εσύ σε μπαρ με γνώρισες..》Του αναφέρω και πειράζω γλυκά τα μαλλιά του με το χέρι μου.
《Πράγματι μωρό μου, μόνο που στην ταινία η κοπέλα δεν απομάκρυνε τόσο απροκάλυπτα τον αγαπημένο της την πρώτη τους μέρα μαζί..》Ξαφνιάζομαι δυσάρεστα με όσα μου αναφέρει ο αγαπημένος μου.

《Μα.. αγάπη μου σου εξήγησα τον λόγο. Δεν νιώθω έτοιμη να προχωρήσω σε οτιδήποτε σήμερα εξαιτίας των... τραυμάτων μου. Λυπάμαι πολύ που δεν πήγε όπως το περίμενες..》Προσπαθώ να δικαιολογηθω ακόμη και αν δεν γνωρίζω τον λόγο. Κανονικά θα έπρεπε ο Σταύρος να με καταλάβει, να με σεβαστεί και να με συμπονέσει. Εξάλλου δεν έχει σχέση η ηλικία για κάτι τόσο σημαντικό αλλά αυτό κρίνεται σε κάθε περίπτωση.

《Κι άλλοι έχουμε τραύματα Λυδιάκι αλλά δεν τα ξεσπάμε αλλού και αλλού. Λοιπόν θα σου στρώσω στον ξενώνα γιατί έρχεται συχνά η καθαρίστρια και δεν θέλω να μας βρει αγκαλιά στο κρεβάτι μου..》
《Δηλαδή συγγνώμη.. αν κάναμε οτιδήποτε θα με έδιωχνες στον ξενώνα μετά λες και είμαστε χωρισμένοι;》Η πικρία αλλά και ο εκνευρισμός στάζουν από την γλώσσα μου και χωρίς να δεχτώ καμία άλλη προσβολή σηκώνομαι και τινάζω το μαλλί μου.

《Δεν είπα αυτό μωρέ Λυδία αλλά και εσύ.. δεν είναι εύκολο να αλλάξουμε συνήθειες τόσο γρήγορα..》Η προσπάθεια του να δικαιολογηθεί μόνο γέλιο μπορεί να μου φέρει.
《Θα επιστρέψω στο σπίτι μου.. εξάλλου έχω σχολή αύριο και.. δεν έχω τα απαραίτητα μαζί μου》Χωρίς δεύτερες σκέψεις, αρπάζω το κινητό μου, ξαναφοράω τα παπούτσια μου και βγαίνω έξω με ένα ξερό καληνύχτα.

Ούτε που κατάλαβα το πως έφτασα στο διαμέρεισμα μου, να ψάχνω τα κλειδιά μου μέσα στο μικροσκοπικό τσαντάκι μου.

《Δεν απαντάς στα μηνύματά μου Λυδία;》Η αντρική και βαριά φωνή του φτάνει στα αυτιά μου σαν κεραυνός. Όλο το σώμα μου παγώνει και στρέφω αργά τον κορμό μου προς εκείνον. Παρατηρώ τα όμορφα και σμιλευμένα χαρακτηριστικά του και βλαστημώ τον εαυτό μου που απολαμβάνει την εμφάνιση του.

《Σωτήρη; Τι θες εδώ;》