Μετά από πέντε εξαντλητικές ώρες μαθημάτων και αμέτρητες σημειώσεις στο τάμπλετ, βρίσκομαι στο κυλικείο μαζί με την Βαλέρια και σχολιάζουμε για διάφορα περιστατικά κατά την διάρκεια της διάλεξης.

《Παρατήρησες πως με κοιτούσε ο Μάρκος καθώς έλεγα την σωστή απάντηση στο ευρωπαϊκό δίκαιο; Πάω στοίχημα ότι είναι τσιμπημένος μαζί μου.》Αναφέρει χαμηλόφωνα η κολλητή μου καθώς μασουλάει μια μπαγκέτα με κοτόπουλο.
《Πιο πιθανό είναι απλώς να είναι νευριασμένος μαζί σου..》Ανταπαντάω για να αντικρίσω το ξαφνιασμένο της βλέμμα.
《Δεν ξέρεις από έρωτες αθώο μου κορίτσι. Εγώ είμαι σίγουρη πως καίγεται για μένα!》Η Βαλέρια παίρνει μια δραματική έκφραση και σύντομα οι δυο μας ξεσπάμε στα γέλια.

《Σε λίγη ώρα θα εμφανιστεί ο Σταύρος.. και τολμω να πω πως νιώθω νευρική.. δεν ξέρω πως να φερθώ μετά το βραδινό φιλί. Εννοώ δεν είναι ξεκάθαρο αν έχουμε σχέση ή όχι. Λες να τον ρωτήσω;》Ρωτάω για να λάβω ένα δολοφονικό βλέμμα από την κολλητή μου.
《Αυτά αγάπη μου δεν τα ρωτάς, είναι αυτονόητα. Θα καταλάβεις αρκεί να είσαι αρκετά χαλαρή ώστε να του δώσεις χώρο να φερθεί αναλόγως..!》Μου τονίζει η φίλη μου λες και εξηγεί σε κάποια πως να βάφεται και ξεφυσάω απαλά.

Πώς να είμαι χαλαρή αν δεν γνωρίζω τις προθέσεις του απέναντι μου, αν δεν είμαι σίγουρη για το τι είδους σχέση έχουμε αναπτύξει; Πράγματι η Βαλέρια γνωρίζει παραπάνω από όσα εγώ στις σχέσεις οπότε απλώς θα πρέπει να την εμπιστευτώ.

《Εμ Λυδιάκι δεν θέλω να σε ταράξω άδικα... αλλά αυτός δεν είναι εκείνος ο ηλίθιος συμμαθητής μας που σου έκανε την ζωη πατίνι ώσπου να έρθω;》Το σώμα μου παγώνει, καταπίνω στραβά και ολόκληρη η κορμοστασιά μου βρίσκεται σε υπερδιέγερση. Παίρνω γρήγορες και κοφτές αναπνοές και γυρίζω προς την κατεύθυνση που μου υποδεικνύει η κολλητή μου μόνο και μόνο για να αντικρίσω έναν Σωτήρη να καπνίζει και να κοιτάζει τον πίνακα οδηγιών της σχολής.

Τα νεύρα μου σπάζουν, ένας πρωτόγνωρος θυμός ξεχύνεται μεσα μου." Τι δουλειά έχει εδώ και πώς τολμάει να πατάει το πόδι του στην σχολή μου;" Αναρωτιέμαι σιωπηλά και δαγκώνω το χείλος μου.

Δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου και πλέον πράττω παρορμητικά. Φτάνω μπροστά του και του χτυπάω τον ώμο με νεύρο. Εκείνος γυρίζει ξαφνιασμένος προς τα εμένα και η απορία ζωγραφίζει τα χαρακτηριστικά του.

《Πώς τολμάς να έρχεσαι στην σχολή μου μετά από όσα έγιναν το πρωί; Τι άλλο θα κάνεις για να με ταράξεις; Δεν καταλαβαίνεις ότι με ενοχλεί και μόνη η παρουσία σου εδώ; Είσαι ανεπιθύμητος!》Φροντίζω να κρατήσω τον τόνο μυ σε σχετικά ήρεμα πλαίσια για να μην γίνω περίγελος της σχολής εξαιτίας του.
《Τι πρόβλημα έχεις; Δεν σου ανήκει το κτίριο εγώ ήρθα..》
《Μωρό μου εδώ είμαι. Συγγνώμη που σε έβαλα σε κόπο!》Μία ψιλόλιγνη κοπέλα με ξανθά μακριά και κυμματιστά μαλλιά εμφανίζεται μπροστά μας και αγκαλιάζει τον Σωτήρη. Έπειτα στρέφει το βλέμμα της επάνω μου και αφού με σκανάρει ολόκληρη με ένα ύφος αποδοκιμασίας ξεστομίζει: 《Ποια είναι η κοπέλα; Μην μου πεις από κομματικές παρατάξεις! Να χαρείς δεν ενδιαφερόμαστε!》

Ενώ είμαι έτοιμη να απαντήσω για να υπερασπιστώ την θέση μου και να μην αφήσω μία ξινή και διόλου ευγενική κοπέλα να μιλάει έτσι για εμένα αλλά προς έκπληξη όλων απαντάει ο Σωτήρης.

《Γεωργία να χαρείς μην μιλάς έτσι. Η κοπέλα... νόμιζε ότι χάθηκα και ήρθε να με κατατοπίσει. Δεν χρειάζεται να της μιλάς έτσι. Δεν σου ανήκει ο χώρος.》Την επιπλήττει αλλά το γεγονός ότι προτίμησε να κρατήσει κρυφή την μεταξύ μας σχέση με.. πληγώνει. Ναι νιώθω και πάλι έρμαιο του Σωτήρη, θύμα του, μία από τις κοπέλες που έχει ανοιχτούς λογαριασμούς και φροντίζει να μειώνει σε κάθε ευκαιρία του κρυφα από όλους ώστε να μην χαλάσει το όνομα του.
《Όπως και να χει το αγόρι μου προφανώς δεν έχει χαθεί, οπότε μπορείς να πηγαίνεις!》Μου κάνει ένα απότομο νεύμα και εγώ χωρίς να βγάλω λέξη κάνω πίσω βήματα και επιστρέφω σιωπηλή στην κολλητή μου. Νιώθω τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου αλλά δεν τολμάω να τον κοιτάξω ξανά. Αρκετά επηρεάζει την ψυχική μου υγεία!

《Τι συνέβη μόλις; Τι δουλειά έχει αυτός εδώ; Δεν του έφτανε ολόκληρη Θεσσαλονίκη;》Η Βαλέρια κοιτάζει προς το μέρος του καχύποπτα και σηκώνει το φρύδι της ενώ πίνει μια γουλιά από τον ζεστό καφέ του κυλικείου.
《Απλά άφησε το.. είναι.. ξέρεις είναι ο Σωτήρης. Είναι παντού και πουθενά ταυτόχρονα. Μην του επιτρέψεις να σου χαλάσει και σένα την μέρα.》 Ψελλίζω και κοιτάζω ανόρεχτα το κινητό μου. Η κολλητή μου πλέον στρέφει το καχύποπτο βλέμμα της επάνω μου , αλλά αντιθέτως εγώ δεν κουράγιο να δώσω περαιτέρω εξηγήσεις. Με την άκρη του ματιού μου κοιτάζω τον Σωτήρη να συνομιλεί με την κοπέλα του στα παγκάκια.

《Λυδία μην σε παίρνει από κάτω. Σκέψου ότι σε λιγάκι θα είναι εδώ και ο Σταύρος..》Μου υπενθυμίζει η κολλητή μου και αφού δεν παίρνει καμία απάντηση, βγάζει τις σημειώσεις της και ρίχνει μια ματιά.

Η αλήθεια είναι ότι  χαίρομαι που θα δω τον Σταύρο μετά τα χθεσινά, μαζί του ανακουφίζομαι και ηρεμώ από τα βάρη της καθημερινότητας. Έχουμε κάποιες διαφορετικές απόψεις σε διάφορα θέματα αλλά αυτός είναι και ο σκοπός μιας σχέσης: να μην είναι όλα κοινά ανάμεσα στους δυο σας αλλά να τα μοιράζεστε σαν να είναι κοινά. Ωστόσο σε κάποια θέματα που θεωρώ υψίστης σημασίας εκφράζω έντονα την αντίθεση μου για να καταλάβει ότι δεν είναι όλα τόσο μονόπλευρα και απόλυτα όσο νομίζει.

《Βαλέρια σε αφήνω. Σε λίγο θα είναι εδώ και δεν θέλω να έρθει σε επαφή με τον Σωτήρη για κανέναν λόγο. Θα σου στείλω μήνυμα για τυχόν εξελίξεις!》Αγκαλιάζω την κολλητή μου για να πάρω δύναμη και αρπάζω βιαστικά το σακίδιο μου καθώς κατευθύνομαι στην έξοδο. Αποστρέφω το βλέμμα μου από το 'ερωτευμένο ζευγαράκι' και φτάνω ως την κεντρική πύλη εξουθενωμένη. Σίγουρα θα χρειαστώ και δεύτερο καφέ μέσα στην μέρα.

Η συναισθηματική μου κατάσταση αλλάζει με μιας όταν παρατηρώ την φιγούρα του γυμνασμένου και γλυκού αγοριού μου -ίσως δεν ξέρω - να με πλησιάζει. Πριν προλάβω να σκεφτώ το οτιδήποτε, απλώνει τα χέρια του και με τοποθετεί στην ζεστή αγκαλιά του.

《Καλημέρα μικρή μου! Πώς είσαι;》Ρωτάει με έκδηλο ενδιαφέρον και περισσή φυσικότητα ενώ χαϊδεύει τα μαλλιά μου απαλά.
《Καλημέρα Σταύρο..》Δεν μου βγαίνει να τον αποκαλέσω διαφορετικά εκείνη την στιγμή, αλλά ευτυχώς δεν φαίνεται να τον ενοχλεί. 《Είμαι καλύτερα τώρα που είσαι εδώ!》 Αναφωνώ για να αποφύγω τα ψέματα και ταυτόχρονα τις εξηγήσεις. 《Εσύ πως είσαι;》

《Αρκετά καλά τελείωσα με μια δουλειά και πέρασα να σε πάρω να πάμε για φαγητό. Έφερα και το αμάξι μου αυτήν την φορά.》Βάζει το χέρι του στην μέση μου και με καθοδηγεί προς τον χώρο στάθμευσης της σχολής.

Η αλήθεια είναι πως νιώθω τρομερά άβολα από αυτήν του την κίνηση, από την πρωτοβουλία του να φέρει το αυτοκίνητο του και να θεωρήσει δεδομένο ότι θα το χρησιμοποιήσουμε. Δεν είναι ότι το παίζω επαναστάτρια και προτιμάω τα λεωφορεία ή τα ποδήλατα, αλλά δεν τον γνωρίζω και τόσο καλά ώστε να του εμπιστευτώ τον εαυτό μου.

《Μ-Με το αυτοκίνητο σου θα πάμε; Δεν είναι ανάγκη.. έχει πολύ καλά φαστφουντάδικα εδώ δίπλα, στα φοιτητικά.》 Επινοώ μια γρήγορη και ευελπιστώ σωτήρια δικαιολογία και προσπαθώ να επιβραδύνω το βήμα μου ώστε να πάρω την απάντηση του.
《Ω σιγά μην δοκιμάσουμε αυτές τις σαβούρες. Σαν άνθρωποι θα πάμε στο εστιατόριο, να παραγγείλουμε και να πιούμε το κρασί μας.》Ξεκλειδώνει ένα μαύρο αυτοκίνητο γνωστής μάρκας και μου ανοίγει την πόρτα.

Η καρδιά μου κοντεύει να φύγει από την θέση της, το στομάχι μου σφίγγεται σε υπερβολικό βαθμό και κρύος ιδρώτας στάζει από το μέτωπο μου.

《Συμβαίνει κάτι; Δεν έχουμε όλο τον χρόνο μπροστά μας.. κάποιοι έχουμε και δουλειές. 》Τον κοιτάζω ξαφνιασμένη μιας και τα λόγια του μου φάνηκαν ιδιαίτερα επιθετικά και απότομα αλλά η έκφραση του είναι χαλαρή και ένα χαμόγελο στολίζει τα χείλη του. Ίσως να μην το είπε με κακή πρόθεση.

Παίρνω μια βαθιά αναπνοή και εισέρχομαι στο αυτοκίνητο δίχως να απαντήσω, την ίδια στιγμή που ο Σωτήρης και η εκνευριστική κοπέλα του πλησιάζουν προς το μέρος μας.

Τα βλέμματα μας διασταυρώνονται, με κοιτάζει με την άγρια θάλασσα του να στέλνει τα φουρτουνιασμένα κύμματα προς το μέρος μου, σαν να με επιπλήττει που εμπιστεύομαι τόσο γρήγορα κάποιον και μάλιστα στο αυτοκίνητο του. Το δικό μου βλέμμα από την άλλη είναι μπερδεμένο°κρύβει τόσα πολλά συναισθήματα μέσα μου: φόβο για την εξέλιξη αυτής της βόλτας, απορία για τον τρόπο που μου μίλησε πριν ο Σταύρος και θυμό που πετυχαίνω πάλι μπροστά μου αυτούς.

《Συγγνώμη για πριν αλλά νόμιζα ότι προσπαθούσες να μου σπάσεις τα νεύρα παριστάνοντας ότι δεν με ακούς..》Ψιθυρίζει στο αυτί μου ο Σταύρος και με ξυπνά από τις βαθιές σκέψεις μου. Μια ανατριχίλα διατρέχει το κορμί μου και κλείνω ελάχιστα τα μάτια μου.
《Δεν κάνω τόσο παιδιάστικα πράγματα Σταύρο. Δεκαεννιά είμαι όχι πέντε..》Τον κοιτάζω στα κυανά μάτια του αλλά δεν φαίνεται να με πιστεύει και πολύ.

《Τον ξέρεις τον τύπο; Τον κοιτούσες πολύ έντονα..》Ο τόνος του είναι απότομος και ψυχρός, όπως ήταν πριν λίγα λεπτά.
《Τον έχω πετύχει μια δυο φορές αυτό είναι όλο..》 Η ταχύτητα με την οποία αυτό το ψέμα βγαίνει από το στόμα μου είναι ασύλληπτη. Μερικές φορές είναι ευκολότερο να λες ψέματα από το να εξηγείς τα ανεξήγητα. Αυτός ο τόνος όμως είναι κτητικός και τον άνθρωπο τον ξέρω μόλις δυο μέρες..
《Μπορείς να μιλάς με όποιον θες εννοείται απλά ένιωσα πως υπήρχε κάτι πιο βαθύ ανάμεσα σας και αναρωτήθηκα. Ακόμη σε μαθαίνω εξάλλου. Λογικό να είχες προηγούμενες κατακτήσεις!》Επιστρέφει ξανά στην χαλαρή και φιλική χροιά που τον έχω συνηθίσει και με μιας το κορμί μου αποβάλλει την ένταση που μέχρι πρότινος είχε συσσωρευτεί εκεί.

Ένα απρόσμενο γέλιο βγαίνει από το στόμα μου. Εγώ και ο Σωτήρης μαζί; Αυτός πρώην μου, μη χειρότερα! Αυτόν τον άνθρωπο το σιχαίνομαι κάθε εκατοστό του σώματος μου, του μυαλού μου και κάθε σπιθαμή της καρδιάς μου. Το λιγότερο που θα μπορούσε να μας ενώνει είναι ένα σκοτεινό παρελθόν μίσους. Και έτσι θα παραμείνει!

Ο Σταύρος αγνοεί την αντίδραση μου και με οδηγεί σε ένα πολυτελές εστιατόριο στο οποίο έχει κάνει κράτηση. Με βοηθάει να κατέβω από το αυτοκίνητο, μου κρατάει το χέρι στην είσοδο, τραβάει ευγενικά την καρέκλα μου και έπειτα κάθεται δίπλα μου. Αυτός ο σεβασμός που αποπνέει είναι ο,τι ακριβώς χρειάζομαι. Αγάπη, σεβασμό και κατανόηση. Όλα τα έχω βρει στο πρόσωπο του.

Το γεύμα μας συνολικά κρατάει τρεις ώρες! Μιλήσαμε αρχικά για την νέα δουλειά που προέκυψε - ένα επείγον περιστατικό μια κοπέλας με αυτοκτονικές τάσεις, με ρώτησε για την σχολή και τα μαθήματα της ημέρας και για την δική μου οικογένεια. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι μόλις αναφέρθηκα - με φανερό δισταγμό- στον πατέρα μου και τις γελοίες απόψεις του, το βλέμμα του Σταύρου άλλαξε. Δεν συμφωνεί μαζί μου ότι πρόκειται για ξεπερασμένες απόψεις και αρκετά επικίνδυνες για όλα τα κορίτσια.

《Μα ουσιαστικά θέλει να σας προστατέψει δίνοντας σας μια έτοιμη ζωή, έναν καλό σύζυγο και καθόλου ευθύνες. Γιατί μικρή μου η δουλειά συνεπάγεται ευθύνες που μεταξύ μας τώρα εσείς οι κοπέλες δεν μπορείτε πάντα να αντέξετε. Δεν είναι κακό έτσι είναι η φύση σας. Εντάξει δεν είστε και τελείως ανίκανες φυσικά. Έχετε φοβερές μητρικές ικανότητες γι αυτό και ο πατέρας σου θεωρεί ότι εσύ και οι αδερφές σου θα ήταν καλό να αφοσιωθείτε στην οικογένεια.》Μου εξηγεί με ήρεμη φωνή καθώς χαϊδεύει το εσωτερικό της παλάμης μου και με κοιτάζει σταθερά στα μάτια.
《Μα τι λες; Ακούς τον εαυτό σου; Δεν είμαστε ικανές να αναλάβουμε ευθύνες; Ίσα ίσα η φροντίδα ενός παιδιού είναι η μεγαλύτερη ευθύνη στον κόσμο καθώς διαπλαθεις έναν καινούριο άνθρωπο με αξίες και χαρακτήρα.》Ξεφυσάω και τον κοιτάζω προβληματισμένη. Δεν είναι δυνατόν νέος άνθρωπος και να έχει τέτοιες απόψεις!

《Έχεις δίκιο αγάπη μου δεν το σκέφτηκα αυτό. Μου αρέσει να συζητάμε τόσο λεπτά θέματα καθώς ακούω και την δική σου πλευρά και εμπλουτίζω τις απόψεις μου. Τελικά είστε ικανές να αναλάβετε ευθύνες, απλώς τις σπιτικές.》Μου χαμογελάει γαλήνια και φιλάει απαλά το χέρι μου καθώς γεμίζει τα ποτήρια με λίγο ακόμη κρασί.

Η αγανάκτηση παλεύει να κρυφτεί στο πρόσωπο μου από την αγάπη και την τρυφερότητα που μου προσφέρει το άγγιγμα του. Εν τέλει οι διαφορετικές μας απόψεις δεν έχουν και τόση σημασία μπροστά στα συναισθήματα που αναπτύσσουμε ο ένας για τον άλλον. Ο Σταύρος εξάλλου δεν θυμίζει σε τίποτα τον πατέρα μου και αυτό με ανακουφίζει σε μεγάλο βαθμό.

《Θα ήθελες να συνεχίσουμε στο σπίτι μου;》Ρωτάει ξαφνικά και αντί να διαμαρτυρηθώ όπως θα όφειλα να κάνω, δέχομαι με ένα ερωτευμένο νεύμα. Αυτήν την στιγμή θα δεχόμουν οτιδήποτε μου ζητούσε αρκεί να μην έπαιρνε τα χέρια του από επάνω ου.

Ο Σταύρος σηκώνεται για να πληρώσει και εγώ μαζεύω τα πράγματα μου, όταν ένα μήνυμα με ταράζει.

"Απολογούμαι από μέρους της Γεωργίας δεν ήταν ευγενική. Δεν ήθελα να σε ταράξω σήμερα, λυπάμαι. Ελπίζω τουλάχιστον να πέρασες καλά με τον φίλο σου. Είναι τυχερός που σε έχει. Α και σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες μάλλον είμαι ο κόπανος σου."