Τις επόμενες μέρες τις πέρασα στο πλευρό του Σταύρου, ο οποίος φάνηκε να απολαμβάνει την παρέα μου, την στοργή και τις δραστηριότητες μας. Μάλιστα για να μην χάνουμε χρόνο με τις μετακινήσεις, αποφάσισα να μείνω σπίτι του ως το τέλος της εβδομάδας και έπειτα θα επιστρέψω και πάλι στο σπίτι μου. Κατάφερα να δεθώ περισσότερο μαζί του, να εκμαιεύσω πληροφορίες για την μητέρα και τον πατέρα του και την ζωή του στα μαθητικά χρόνια. Είδαμε ταινίες ρομαντικές, μαγειρέψαμε με επιτυχία και δίχως να καλέσουμε την πυροσβεστική, οργανώσαμε βραδιές επιτραπέζιων με τον Ιάκωβο και γενικότερα δεν αφήσαμε μέρα χαμένη. Στο μυαλό μου βέβαια η ιδέα να ρωτήσω σχετικά με τις προηγούμενες σχέσεις του αγοριού μου τρεμόπαιζε σαν το φως μιας λάμπας που είναι έτοιμη να καεί. Γύρω στην τρίτη ημέρα φαίνεται πράγματι να κάηκε καθώς το ξέχασα τελείως και απόλαυσα την διαφορετική πλευρά του Σταύρου.

«Όπως είπαμε θα γυρίσω το μεσημέρι και έπειτα θα φύγω ξανά για να συζητήσω με τον καθηγητή και τα υπόλοιπα μέλη τα κείμενα του συνεδρίου.» Τον ενημερώνω για την επικείμενη απουσία μου και φιλώ γλυκά το μάγουλο του.

«Είναι η τέταρτη συνεχόμενη μέρα που θα βρεθείτε. Κείμενα είναι όχι πυρηνική φυσική.. λείπεις πολλές ώρες πλέον..» Γκρινιάζει και απλώνει τα πόδια του στο τραπεζάκι του σαλονιού ως ένδειξη διαμαρτυρίας.

«Η εκδήλωση πιθανότατα έχει πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές του σεμιναρίου. Ο κ. Μυλωνόπουλος αποφάσισε να προσκαλέσει και μερικούς ακόμη ομιλητές, ομότιμους καθηγητές και έπειτα να τους φιλοξενήσουμε με κέιτερινγκ και ξενάγηση στην σχολή.» Ξεφυσώ και χαϊδεύω τα μαλλιά του με απαλές κινήσεις. «Δεν είναι πλέον στο χέρι μου και το ξέρεις. Κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ.. και αφήνω πολλά πράγματα πίσω για να βρούμε λίγο χρόνο οι δυο μας..» Ο τόνος της φωνής μου γίνεται πιο μελαγχολικός και κοιτάζω στιγμιαία το ξινισμένο πρόσωπο του αγοριού μου.

«Μην μου πεις πως μου κάνεις και χάρη που έρχεσαι. Μια χαρά χρόνο αφιερώνεις σε όλους αυτούς! Και από πού και ως πού να σε διαλέξει ο καθηγητής σου, θα του γυάλισες και σε επέλεξε. Ή θα γυάλισες σε κάποιον από την οργάνωση να το ξέρεις..»

«Μπορείς απλά να σταματήσεις; Δεν σου επιτρέπω να με μειώνεις! Είναι η σχολή μου, η μελλοντική μου δουλειά και όπως εγώ σέβομαι όλες τις πελάτισσες που έρχονται σε σένα έτσι θα ήθελα κι εσύ να σέβεσαι τις δραστηριότητες μου.» Σηκώνομαι από το προσκέφαλο του καναπέ και κρεμάω την τσάντα στον ώμο μου.

«Θα σε δω το βράδυ μικρή.. ελπίζω δηλαδή..» Μουρμουρίζει και ανοίγει την τηλεόραση πριν απαντήσω.

Η συμβίωση με τον Σταύρο έχει τις δυσκολίες της αλλά τίποτε διαφορετικό από όσα αντιμετωπίζει κάθε ζευγάρι στην ηλικία μας. Ζηλεύουμε και οι δύο εξίσου, κάνουμε σκηνές ζηλοτυπίας και έπειτα βρίσκουμε μια λύση που μας αφήνει και τους δύο ικανοποιημένους. Πρόσφατα απενεργοποίησα τον λογαριασμό μου σε μία εφαρμογή κοινωνικής δικτύωσης την οποία ο Σταύρος δεν διέθετε απλά και μόνο για να τον καθησυχάσω και να του υπενθυμίσω ότι αγαπώ αυτόν και μόνο. Είναι θέμα σεβασμού του συντρόφου μας και κατάρριψης του εγωισμού μας. Δεν μου κόστισε που έχασα κάποιους άγνωστους και ταυτόχρονα και τις φωτογραφίες που είχα ανεβάσει αφού έκανα χαρούμενο τον άνθρωπο μου.

Επιβιβάζομαι στο λεωφορείο και για πρώτη φορά κατευθύνομαι προς την γαλαρία, κοντά στο παράθυρο και την μηχανή ώστε να ζεσταίνομαι περισσότερο. Τοποθετώ τα ακουστικά στα αυτιά μου και διαλέγω ένα από τα πολλά τραγούδια στο κινητό μου. Αφήνομαι να παρασυρθώ από τους στίχους και την μουσική και κλείνω απαλά τα μάτια μου. Κουνώ το πόδι μου στον ρυθμό του ποπ τραγουδιού και στο μυαλό μου πλάθω εικόνες με εμένα πρωταγωνίστρια στο βίντεο κλιπ του τραγουδιού. Ώσπου ένα τράνταγμα με αναγκάζει να επανέλθω στην πραγματικότητα και να ανοίξω τα μάτια μου.
《Τι συνέβη;》Ρωτώ σε μία κοπέλα και αφαιρώ το ένα ακουστικό για να την ακούσω.
《Πρέπει να μας τράκαρε κάποιος.. δεν πολύ καταλάβα! Πάντως θα χρειαστεί να αποβιβαστούμε..》Ανασηκώνει τους ώμους της και αποχωρεί μαζί με τους άλλους από το λεωφορείο.

Ξεφυσώ εκνευρισμένη και μιμούμαι τις κινήσεις τους ενώ έχω  ήδη ανακαλύψει πώς να βρίσω στα σουηδικά τον οδηγό της γουρούνας που έκοψε τον δρόμο μας. Και τώρα πώς στο καλό θα φτάσω στην σχολή; Προσπαθώ να εντοπίσω οποιοδήποτε ταξί στην οδό που βρίσκομαι χωρίς επιτυχία και μόλις το τηλέφωνο μου κλείνει από μπαταρία. Ξεφυσώ νευριασμένη και ακουμπώ την πλάτη μου στον τοίχο μιας πολυκατοικίας. Εάν η κακοτυχία είχε ανθρώπινη μορφή με χαρά και προθυμία θα της έδινα την δική μου! Αγγίζω απαλά τους κροτάφους μου και τους πιέζω απαλά για να αποδιώξω την ένταση και το άγχος που έχουν συσσωρευτεί εκεί. Ο ήχος της κόρνας φτάνει στα αυτιά μου και γεμάτη περιέργεια κοιτάζω προς την κατεύθυνση της.

《Πάμε προς το ίδιο μέρος. Θέλεις να σε πάω πριγκίπισσα;》Ο Σωτήρης επάνω στην μηχανή του και με το κράνος στο χέρι, χαμογελάει πονηρά προς τα εμένα.
《Αλήθεια; Τι δουλειά έχεις στην σχολή μου εσύ;》Πλησιάζω προς την μαύρη μοτοσικλέτα και καρφώνω τα μάτια μου στα δικά του.
《Ούτε την κοπέλα μου δεν μπορώ να δω δηλαδή; Σαν πολλά δεν μας απαγορεύεις κυρία Λυδία;》Μου δίνει το κράνος του και χτυπά απαλά την θέση πίσω του. 《Ανέβα.. και κρατήσου γερά. Δεν πρέπει να αργήσεις.》Ακολουθώ  τις εντολές του σιωπηλά καθώς δεν έχω την παραμικρή δυνατότητα να πράξω διαφορετικά. Ανεβαίνω στην μηχανή πίσω του, φορώ το κράνος του και τυλίγω τα χέρια μου στον κορμό του σώματος του.

《Είδες που ήταν εύκολο; Και τώρα κρατήσου!》Μου φωνάζει προκειμένου να ακουστεί και έπειτα αναπτύσσει ταχύτητα. Η αίσθηση επάνω στην μηχανή είναι διαφορετική. Η ασφάλεια του αμαξιού, η βολή του και η ξεγνοιασιά δίνουν την θέση τους στην αδρεναλίνη, την περιπέτεια και την αγάπη της ταχύτητας. Ο κρύος αέρα χτυπάει επάνω μου από όλες τις κατευθύνσεις κάνοντας με να μουδιάσω. Ενστικτωδώς κρατάω πιο γερά τον Σωτήρη και κολλάω πίσω του φοβισμένη. Θα μπορούσα ας πούμε να πέσω κάτω ή ακόμη χειρότερα να ρίξω εγώ την μηχανή;

Το σώμα μου χαλαρώνει μόνο την στιγμή που νιώθω την ταχύτητα να κόβεται σταδιακά και μπροστά στα μάτια μου έρχεται η εικόνα από το κτίριο της σχολής μου.

«Είδες; Δεν χρειαζόταν να φοβάσαι τελικά. Η μηχανή είναι επικίνδυνη όταν δεν ξέρεις να την ελέγχεις. Εάν ακολουθείς τους κανόνες τότε όλα είναι καλά.» Ο Σωτήρης παρκάρει την μηχανή στον χώρο στάθμευσης της σχολής και με βοηθάει να κατέβω. Με προσεκτικές κινήσεις αφαιρεί το κράνος μου και μου χαμογελάει ψυχρά.

«Ευχαριστώ λοιπόν.. εάν αυτό περίμενες να ακούσεις.» Απαντώ ευγενικά και προσπαθώ να βρω την ισορροπία μου στο έδαφος.

«Καλύτερα να προσέχεις εκεί έξω. Και σου προτείνω να αρχίσεις μαθήματα οδήγησης. Είναι επικίνδυνος ο δρόμος στην Αθήνα.» Συνεχίζει στον ήρεμο και φαινομενικά φιλικό τόνο του καθώς προχωράμε προς το εσωτερικό του κτιρίου.

«Το έχω δρομολογήσει για μετά τις γιορτές..» Συνεχίζω αφηρημένα την συζήτηση και με το βλέμμα μου αναζητώ τους συμφοιτητές μου από το συνέδριο.

«Καλή επιτυχία στην ομιλία σου. Θα βρίσκομαι και εγώ στο πλήθος μιας και θα συνοδεύσω την Γεωργία.» Με πλησιάζει ελαφρώς και νιώθω την αναπνοή του στο αυτί μου. «Είμαι σίγουρος πως θα είσαι η καλύτερη.» Ψιθυρίζει αργά και στην συνέχεια εξαφανίζεται προς την κατεύθυνση του κυλικείου.

Αυτά του τα λόγια μου δημιουργούν ένα χαμόγελο στα χείλη και μια ευφορία. Με αυτήν την καλή διάθεση πλησιάζω την ομάδα μου και κατευθυνόμαστε προς το γραφείο του καθηγητή προκειμένου να συζητήσουμε τις λεπτομέρειες των γραπτών μας, την ικανότητα μας να απαντούμε σε ερωτήσεις και μερικές συμβουλές για να εξατμίσουμε το άγχος της ομιλίας. Μου αρέσει το κλίμα της ομάδας, είμαστε όσο δεμένοι γίνεται να είμαστε, ο καθηγητής είναι υποστηρικτικός, τα γραπτά μας σχεδόν άρτια, έχουμε την έγκριση και την βοήθεια του κοσμήτορα και ένα ολόκληρο αμφιθέατρο για την παρουσίαση.

Μετά την προτροπή του καθηγητή και με την συνοδεία του λέκτορα και ενός μεταπτυχιακού εισερχόμαστε στο αμφιθέατρο για μια πρόβα. Ενεργοποιούμε τα μικρόφωνα, ένας φοιτητής συνδέει το λάπτοπ με τον προτζέκτορα και τις διαφάνειες για το κοινό και εγώ κάνω μία επανάληψη το κείμενο μου.

«Τι θα λέγατε να διακοσμούσαμε λίγο την αίθουσα με κάποιες φωτογραφίες από τα εγκλήματα που θα παρουσιάσουμε, ας πούμε από πρόσφατες γυναικοκτονίες, βιασμούς ή κλοπές;» Ρωτά μία κοπέλα και κατόπιν συνεννόησης οι υπεύθυνοι συναινούν.

«Προτείνω να χρησιμοποιήσουμε υποθέσεις πολύκροτες ώστε ακόμη και εάν παραστούν άνθρωποι εκτός του κλάδου μας να μπορέσουν να παρακολουθήσουν την ροή της συζήτησης. Ας πούμε η υπόθεση Πισπιρίγκου, το θέμα της οπαδικής βίας με πρόσωπα τον Άλκη και τον Μιχάλη, η δίκη για τις πυρκαγιές στο Μάτι, φυσικά θα αναφερθούμε στην Τοπαλούδη και χμ.. θεωρώ πως το έγκλημα στα Γλυκά Νερά με την Κάρολαϊν είναι της επικαιρότητας.» Παρουσιάζω τις σκέψεις μου και πλέκω τα δάχτυλα μου μεταξύ τους. «Έτσι θα δώσουμε μια πιο σφαιρική εικόνα των εγκλημάτων. Και εάν δεν θέλετε να κατονομάσουμε ακριβώς τους δράστες τότε θα το αποφύγουμε. Πιστέψτε με το κοινό θα καταλάβει αμέσως σε ποιους αναφερόμαστε.» Νεύματα επιδοκιμασίας, σφυρίγματα από τους συμφοιτητές μου και χειροκροτήματα είναι οι αντιδράσεις που εισπράττω. Όπως φαίνεται η ιδέα μου άρεσε ακόμη και στους υπεύθυνους. Βγάζουμε λίγες ομαδικές φωτογραφίες, στήνουμε το σκηνικό και ανεβαίνω προς το βήμα για την πρόβα μου. Δίπλα μου στέκεται ο μεταπτυχιακός για να διορθώσει το μικρόφωνο και να με εμψυχώσει. Παίρνω βαθιές ανάσες και έπειτα ξεκινώ να μιλώ με πάθος για το αντικείμενο, για τις υποθέσεις των εγκλημάτων κοιτάζοντας σταθερά μπροστά και κινώντας τα χέρια μου με ήρεμο αλλά αποφασιστικό τρόπο. Όταν ολοκληρώνω γυρίζω προς τον λέκτορα ο οποίος με κοιτάζει εντυπωσιασμένος.

«Η επιλογή σας δεν ήταν τυχαία είστε εκπληκτική και είμαι σίγουρος πως θα γίνεται μια δυναμική δικηγόρος. Η καλύτερη στο είδος σας..» Αναφωνεί και βγάζει από την τσέπη του μία κάρτα με τα στοιχεία του δικηγορικού γραφείου του. «Όταν φτάσει με το καλό η ώρα της πρακτικής σας, ξέρετε που να στραφείτε.» Τον ευχαριστώ χαμογελαστή και έπειτα αποχωρώ από την αίθουσα γεμάτη ενθουσιασμό.

Ενημερώνω την Βαλέρια για την εξέλιξη της ημέρας και της απόφασης μου να συμμετάσχω στην εκδήλωση της σχολής για πρώτη φορά και παίρνω τον δρόμο της επιστροφής με το λεωφορείο –το οποίο για καλή μου τύχη δεν τράκαρε κάπου.

Το σπίτι του Σταύρου έχειανοιχτά φώτα οπότε υποθέτω πως γύρισε νωρίτερα σήμερα. Ο νυχτερινός ουρανός σεσυνδυασμό με το κρύο αεράκι μου προκαλούν ανατριχίλα. Χτυπάω το κουδούνι καιπεριμένω κάποιου είδους ανταπόκριση αλλά δίχως αποτέλεσμα. Πιέζω ξανά το κουδούνι και χτυπώ ελαφρά την πόρτα αγχωμένη.

Τι μπορεί να έχει συμβεί;