Όσα μας έχουν πει για τις Δευτέρες δεν ισχύουν. Είμαστε προκατειλημμένοι πως θα είναι βαρετά, κουραστική μέρα με τρέξιμο, μετά από ένα ανάλαφρο και διασκεδαστικό Σαββατοκύριακο. Εγώ βλέπω αυτήν την μέρα ως μιας νέα ευκαιρία για μία νέα αρχή, μια επανεκκίνηση με νέες ευκαιρίες και δυνατότητες. Ο Δεκέμβρης έχει κάνει αισθητή την παρουσία του με το κρύο και φυσικά με την σκέψη ότι πλησιάζουν οι γιορτές! Ντύνομαι ζεστά και τυλίγομαι με το κασκόλ μου για να πάω στην σχολή μου. Έχω τρομερή ένταση εξαιτίας της επικείμενης συνάντησης μου με τον Ιάκωβο. Το χθεσινό μήνυμα στο κινητό του Σταύρου με τάραξε χωρίς λόγο. Είμαι σίγουρη ότι ο Σωτήρης συνέχισε να ψάχνει και να ερευνεί το παρελθόν του Σταύρου μόνο και μόνο για να μου αποδείξει ότι δεν ήμουν αρκετά ικανή για να κάνω την σωστή επιλογή. Έχω την ελπίδα ότι θα βρίσκεται στο λεωφορείο μαζί μου, θα έχω την ευκαιρία να του μιλήσω έστω για δύο λεπτά και να του ζητήσω να σταματήσει οτιδήποτε επιχειρεί.

Όμως δεν βρίσκεται εδώ. Δεν κάθεται στην καθιερωμένη θέση του και αυτό με απογοητεύει κάπως. Ήθελα να τον δω και να του μιλήσω. Ίσως βαθιά μέσα μου να ήθελα να ζητήσω συγγνώμη για τα σκληρά λόγια που του είπα. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και γι αυτό πρέπει να αντιμετωπίσω τις συνέπειες των επιλογών μου. Ευτυχώς η σχολή βρίσκεται πολύ κοντά στο γραφείο του Ιάκωβου και γι αυτό έχω την ευκαιρία να παρακολουθήσω την διάλεξη του καθηγητή και αμέσως μετά να τον επισκεπτώ.

Το ειδικό ποινικό είναι από τα αγαπημένα μου μαθήματα. Πρόκειται για την συνέχεια του γενικού μέρους του ποινικού δικαίου και σου δίνεται η ευκαιρία να εντρυφήσεις βαθύτερα στα επί μέρους εγκλήματα όπως αυτά κατά της ζωής, της ιδιοκτησίας, της περιουσίας. Αναλύεις τον βαθμό δόλου ή αμέλειας που επέδειξε ο δράστης, την αντικειμενική υπόσταση και από πόσα μέρη αυτή αποτελείται. Ουσιαστικά έχεις την ευκαιρία να μάθεις ποιες ακριβώς κινήσεις του δράστη στοιχειοθετούν το έγκλημα που φέρεται να διέπραξε και αυτά είναι μόνο η αρχή. Σημειώνω αυτολεξεί τα λόγια του καθηγητή με το μπλε στυλό μου και αγνοώ τις μικρές δονήσεις του κινητού μου στο εσωτερικό της τσέπης μου. Όποιος και εάν είναι δεν είναι τόσο σημαντικός όσο αυτή η διάλεξη.

«Λυπάμαι για την απότομη διακοπή όμως έχω ένα δικαστήριο στο οποίο πρέπει να παραστώ και γι αυτόν τον λόγο το μάθημα θα ολοκληρωθεί νωρίτερα.» Η επιβλητική φιγούρα του καθηγητή μου ελέγχει το ρολόι που φορά στο χέρι του και σηκώνει το βλέμμα του σε εμάς. «Ας πούμε πως σε είκοσι λεπτά θα είστε ελεύθεροι. Στο ποινικό δίκαιο, στο μάθημα που κάνουμε τώρα, μας ενδιαφέρει η θεωρία πράγματι και όλα είναι θέμα απόδειξης. Αλλά μία τόσα δα μικρή κίνηση είναι ικανή να καταστρέψει την γραμμή υπεράσπισης του αντιπάλου σαν πύργο από τραπουλόχαρτα.» Με μία παραστατική κίνηση προσπαθεί να χωρέσει στο κεφάλι μας τις πληροφορίες. Χμ ναι φαίνεται καλός καθηγητής αλλά η φήμη του κόφτη τον κυνηγά όπως φαίνεται.

Συμπληρώνω τις σημειώσεις μου με μικρές λεπτομέρειες και ένα ειρωνικό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου όταν παρατηρώ την Γεωργία να στέκεται στα μπροστινά έδρανα και να κοιτάζει τις παλιές της σημειώσεις. Κάποια κόπηκε επανειλημμένως στο μάθημα αυτό και αυτή η κάποια δεν είμαι εγώ. Αφότου αποχωρεί ο καθηγητής, μαζεύω βιαστικά τα πράγματά μου και πλησιάζω με αργές κινήσεις προς το μέρος της.

«Χμ το ειδικό ποινικό δεν φαίνεται να είναι το δυνατό σου σημείο..» Σηκώνω το φρύδι μου και με ένα νεύμα δείχνω προς τις σημειώσεις της.

«Όλοι υστερούμε κάπου φαντάζομαι. Επίσης ακόμη δεν πέρασες από τον κόφτη. Κάτσε να έρθει η εξεταστική και μιλάμε!» Απαντά εκνευρισμένη και ασχολείται με το κινητό της για να με σταματήσει.

«Εγώ γλυκιά μου δεν κόβομαι σε μαθήματα!» Τινάζω το μαλλί μου με υπερηφάνεια και εξέρχομαι από την αίθουσα με νικητήριο βήμα. Τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν έχω κοπεί σε κανένα μάθημα αλλά με όσα συμβαίνουν δεν μου απομένει ο απαραίτητος χρόνος για επανάληψη. Ελπίζω στις γιορτές να ανακάμψω και να αφήσω πίσω μου τα δράματα.

Μία συμφοιτήτρια μου με πλησιάζει φορώντας ένα χαμόγελο και κρατώντας μερικά φυλλάδια στο χέρι της. Φαντάζομαι πως θα ανήκει σε κάποια παράταξη και θα θέλει να με προσελκύσει ξανά..

«Λυδία μου πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!» Εγώ πάλι καθόλου! «Θα ήθελα να σε προσκαλέσω σε ένα συνέδριο της σχολής. Ουσιαστικά σε χρειαζόμαστε ως ομιλήτρια στον τομέα του ποινικού δικαίου. Εισηγητής σου θα είναι ο κ. Μυλωνόπουλος. Ελπίζω να δεχτείς την πρόσκλησή μας. Ξέρεις.. εκείνος σε ξεχώρισε..» Μου ψιθυρίζει σε πιο σιγανό τόνο και νιώθω τον λαιμό μου να στεγνώνει. Παίρνω βαθιές αναπνοές και χαμογελώ βεβιασμένα.

«Εννοείται πως δέχομαι δεν μου γίνονται καθημερινά τέτοιες προτάσεις. Λοιπόν δώσε μου λίγο χρόνο και θα επικοινωνήσω μαζί σου με μηνύματα. Θα έχω έτοιμη την ομιλία μου.» Απομακρύνομαι από κοντά της κρατώντας το χαρτί με τα θέματα ομιλίας και επεξεργάζομαι τα όσα έχουν συμβεί.

Τοποθετώ προσεκτικά το φυλλάδιο στην τσάντα μου και εξέρχομαι από την σχολή βιαστικά. Παραγγέλνω δύο καφέδες από ένα μαγαζί στην γωνία, αγοράζω μερικά ντόνατς και λουκανικοπιτάκια και κατευθύνομαι προς το γραφείο του Ιάκωβου. Έχω φτάσει λίγο νωρίτερα και επομένως περιμένω στον χώρο αναμονής παρατηρώντας τους πίνακες και τα παλιά περιοδικά με τα νέα των διάσημων. Σε ένα από αυτά απεικονίζεται και ο πατέρας μου στο πλάι ενός μεγαλοεπιχειρηματία. Αποστρέφω το βλέμμα μου και κουνώ νευρικά το πόδι μου.

«Λυδία πέρασε μέσα, δεν έχω δουλειά σήμερα. Λίγα πράγματα που μπορούν να γίνουν και αργότερα.» Ο Ιάκωβος στηρίζεται στην κάσα της πόρτας και με παρατηρεί χαμογελαστός. Ανταποδίδω το χαμόγελο και σηκώνομαι αποφασιστικά.

«Έφερα καφέ και γλυκά. Μην με κοιτάς έτσι σε παρακαλώ, πεινάω.» Μπαίνουμε μαζί στο γραφείο του και του προσφέρω τον καφέ του. Μου δείχνει την καρέκλα απέναντι από την θέση του και βολεύομαι αναπαυτικά.

«Λυδία σε φώναξα εδώ..» Καθαρίζει τον λαιμό του και σηκώνει το βλέμμα του ώστε να με κοιτάζει κατάματα. «Να μιλήσουμε για τον Σταύρο. Δεν είναι εύκολος άνθρωπος αλλά τον γνωρίζω αρκετά χρόνια. Είμαστε φίλοι από παιδιά.» Ρουφάει απαλά τον καφέ και πλησιάζει πιο κοντά στο γραφείο.

«Όσο παράξενο και εάν σου φαίνεται, μου μίλησε για το παρελθόν του. Τα ξέρω όλα. Επομένως σε ευχαριστώ για το θάρρος να μου μιλήσεις αλλά δεν χρειάζεται πια.» Χαμογελώ με νάζι και μασουλάω το φρέσκο ντόνατς με ανάλαφρη διάθεση.

Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σκληραίνουν ελαφρώς και με το χέρι του χαϊδεύει τα γένια του. «Όταν λες πως τα ξέρεις όλα τι εννοείς;» Με ρωτά με περιέργεια και μιμείται την κίνηση μου.

«Για αρχή γνωρίζω τις ανασφάλειες του επειδή ανακάλυψα πως με παρακολουθεί σχεδόν πάντα. Μου μίλησε για την κακοποιητική συμπεριφορά των γονιών του και το πόσο σκληρά παιδικά χρόνια έζησε.» Του εξηγώ αναλυτικά και πίνω λίγο από τον καφέ μου.

«Σου μίλησε και για τις προηγούμενες σχέσεις του; Με κοπέλες πάνω κάτω στην ηλικία σου, για τους φίλους του.. τα χρόνια των σπουδών του;» Συνεχίζει τις ερωτήσεις και σηκώνεται από την θέση του. «Πρέπει να τα γνωρίζεις όλα με λεπτομέρειες για να κάνεις σχέση μαζί του, καταλαβαίνεις τι εννοώ.»

Ξεφυσάω ενοχλημένη και ακολουθώ τις κινήσεις του με το βλέμμα μου. «Για να σου είμαι ειλικρινής δεν καταλαβαίνω. Θεωρώ πως γνωρίζω όσα πρέπει να γνωρίζω. Οι προηγούμενες σχέσεις του δεν αφορούν την δική μας. Το παρελθόν κάποιου είναι ακριβώς αυτό.. παρελθόν! Θα έπρεπε να το καταλαβαίνεις αυτό..» Ανασηκώνω τους ώμους και τρώω ένα ακόμη ντόνατς.

«Εγώ.. εννοείται πως το παρελθόν μας δεν καθορίζει το παρελθόν και πως τα λάθη μας δίνουν την δυνατότητα να διορθωθούμε στο μέλλον αλλά..» Πλησιάζει το παράθυρο και στηρίζεται στο πεζούλι του. «Κάποια πράγματα όμως.. μας καθορίζουν αιώνια.» Γέρνει την πλάτη του και ξεφυσάει με απογοήτευση.

«Άρα μου λες να ανοίξω συζήτηση μαζί του για τις πρώην του; Νιώθω πως είναι τοξικό..»

«Είτε το κάνεις είτε όχι δεν θα σου πει την αλήθεια.» Γυρίζει απότομα και με κοιτάζει. «Δεν το καταλαβαίνεις; Δεν έχει να κάνει με σένα. Η εμμονή δεν σταματάει..»

Γελώ ειρωνικά και σηκώνομαι όρθια. «Δεν ήρθα ως εδώ για να σε ακούω να αερολογείς και να προσβάλεις το αγόρι μου και καλύτερο σου φίλο! Θα έπρεπε να τον βοηθάς να ξεπεράσει τα τραύματα του παρελθόντος, όχι να πολεμάς να του προκαλέσεις νέα! Τι είδους φίλος είσαι στο κάτω κάτω;» Κρατάω την τσάντα μου και παίρνω τον καφέ μου από το γραφείο.

«Πρόσεχε μόνο να μην μετανιώσεις για όλα αυτά..» Με κοιτάζει για τελευταία φορά βαθιά στα μάτια και με το χέρι του μου δείχνει την πόρτα.

Βγαίνω από το γραφείο του κλείνοντας απαλά την πόρτα και κατευθύνομαι στο πάρκο για να με χτυπήσει λίγος κρύος αέρας. Σηκώνω το βλέμμα προς τον γκρίζο και γεμάτο σύννεφα ουρανό. Μοιάζει έτοιμος να ρίξει χιόνι αλλά όλοι ξέρουμε πως δεν πρόκειται να συμβεί αυτό εάν και το κρύο είναι πρωτόγνωρα έντονο για Αθήνα. Αυθόρμητα ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλο μου και ύστερα χάνεται για να πάρει την θέση του ένα ακόμη.

Όλοι θεωρούν τον Σταύρο ως ένα τέρας με μορφή αγγελική που ήρθε στην ζωή μου για να ρουφήξει όλη την νιότη, την χαρά και τον έρωτα και να αφήσει μόνο χάος και πόνο. Εγώ όμως δεν νιώθω έτσι. Τον έχω δει στα καλύτερα και στα χειρότερα του, από άγριο και αυταρχικό άντρα να μετατρέπεται σε αδύναμο και πληγωμένο παιδί. Είμαι σίγουρη πως δεν μπορεί να βλάψει κανέναν άλλο πέρα από τον εαυτό του, δεν έχει την δύναμη και την τόλμη να το κάνει αυτό. Αυτό που μπορεί να κάνει από την άλλη είναι να καταστραφεί ολοκληρωτικά μέσα από τις πράξεις και τα λόγια του. Εάν πρέπει κάποιος να επέμβει στην κατάσταση και να τον σώσει, αυτή θα είμαι εγώ. Ούτε ο ίδιος του ο φίλος, αυτός που τον γνωρίζει χρόνια ολόκληρα δεν δείχνει διατεθειμένος να απλώσει το χέρι του και να τον βγάλει από τον βάλτο που βρίσκεται και ρουφάει όλα τα θετικά του στοιχεία.

Ανοίγω αργά τα μάτια μου και αντικρίζω ξανά τα σύννεφα, τον ουρανό, μερικά πουλιά που τρέχουν να σωθούν από το κρύο αεράκι που διαπερνά τα πούπουλα τους. Ένα αίσθημα πλήρους ικανότητας και αυτοπεποίθησης ξυπνά μέσα μου. Θα τον σώσω και μαζί με εκείνον θα λυτρωθώ κι εγώ.

Σωτηρία και λύτρωση. Προσπάθεια και αγώνας. Πόνος και απώλεια. Σαδισμός και αγάπη. Ευχαρίστηση και ηδονή. Έρωτας και μίσος. Ποιος πράγματι χρειάζεται χέρι βοηθείας; Ποιος βουλιάζει όλο και περισσότερο στον σκοτάδι των δαιμόνων; Η μοίρα έβαλε πλώρη για τα Τάρταρα. Μέχρι και ο Δίας υποκλίθηκε μπροστά της..