Έπειτα από δύο ώρες διαδρομής με το αυτοκίνητο χωρίς ιδιαίτερη κίνηση και με μουσική από το ραδιόφωνο, φτάνουμε στον προορισμό μας. Ο Σταύρος επέλεξε να επισκεφτούμε τα Καλάβρυτα, μια ιστορική και πανέμορφη πόλη που σε μαγεύει από υο πρώτο δευτερόλεπτο που την αντικρίζεις. Έτσι συνέβη και σε μένα. Στην αρχή δεν χάρηκα ιδιαίτερα με την ανακοίνωση του μέρους.. περίμενα κάτι διαφορετικό αλλά με διέψευσε με μερικές φωτογραφίες που μου έδειξε. Και από κοντά το τοπίο σε αποζημιώνει και με το παραπάνω!

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο δημόσιο πάρκινγκ, πήραμε τα πράγματα μας και ξεκινήσαμε να εξερευνούμε τον μικρό τόπο με την τεράστια και συγκινητική ιστορία που κρύβει πίσω του. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν τα πέτρινα σπίτια, οι δρόμοι που ήταν μισοάδειοι καθώς είναι πρωί ακόμη. Τώρα έχουμε μόλις εισέλθει στο μουσείο του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος  και παρακολουθούμε την ιστορία να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας μέσα από εικόνες, αρχεία, προσωπικά αντικείμενα αλλά και την καταπληκτική αφήγηση της ξεναγού. Το στομάχι μου σφίγγεται ακούγοντας το φριχτό τέλος τόσων ανδρών και παιδιών, τις κραυγές των γυναικών που κλειδώθηκαν στο σχολείο. Όμως μαθαίνοντας την ιστορία, κατανοούμε το παρελθόν και διαμορφώνουμε το μέλλον.

Σειρά έχει η επίσκεψη στο πανέμορφο και μαγευτικό φαράγγι του Βουραϊκού που φημίζεται για την ομορφιά του και έχει μάλιστα καταφέρει να ψηφιστεί ως ένα από τα δέκα καλύτερα στην Ευρώπη! Επιλέξαμε να περπατήσουμε έτσι ώστε να εισπνεύσουμε καθαρό αέρα και να ξεδιαλύνουμε λίγο τις σκοτεινές μας σκέψεις.

《Είναι τόσο όμορφα εδώ.. ήρεμα.. ξεχνάς την καθημερινότητα στην Αθήνα. Σου φαίνονται όλα, από τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα, σημαντικά. Τα δέντρα που μας χαρίζουν το οξυγόνο, τα πουλιά που πετούν στον ουρανό.. ξαφνικά δεν υπάρχεις μόνο εσύ. Υπάρχεις και εσύ..》Μιλώ περισσότερο στον εαυτό μου και εισπνέω βαθιά λες και δεν θέλω να φύγω από αυτόν τον καθαρό αέρα.
《Πραγματικά, δες πόσο μαγευτικά είναι όλα. Η θέα από εδώ εξωπραγματική. Σε κάνει να φαίνεσαι μικρός μπροστά στο μεγαλείο του Θεού..》Ο Σταύρος στέκεται δίπλα μου και μου κρατάει τον ώμο. Φωτογραφίζω το τοπίο προκειμένου να μην ξεχάσω ποτέ ότι βρέθηκα εδώ -συνήθειο που έχω από μικρή όπως φαίνεται.

《Να βγάλουμε μία φωτογραφία και μαζί..》Μου προτείνει ο Σταύρος και καταλήγουμε να γεμίζουμε το κινητό του με ένα σωρό φωτογραφίες μας, άλλες σοβαρές, άλλες αστείες, άλλες τρυφερές και άλλες κουνημένες και θολές.

Στην συνέχεια επισκεπτόμαστε το Σπήλαιο λιμνών και την Ιερά Μονή Μεγάλου Σπηλαίου. Τόσες πολλές αναμνήσεις σε τόση λίγη ώρα νιώθω πραγματικά ευγνώμων. 《Πιστεύω πως μετά από τόση εξερεύνηση μας αξίζει λίγο φαγητό..》Ψιθυρίζω κοντά στο αυτί του Σταύρου και εκείνος νεύει θετικά.
《Έκανα την έρευνα μου και κατέληξα στο καλύτερο για την καλύτερη!》Μου κλείνει το μάτι και με οδηγεί σε μια μικρή ταβερνούλα και οικογενειακή. Παραγγέλνουμε τις μερίδες μας, σαλάτες, ορεκτικά και λίγο κόκκινο κρασάκι.

《Ήταν έξυπνη η ιδέα σου να το σκάσουμε για λίγο από την ρουτίνα και την μονοτονία της Αθήνας!  Να το καθιερώσουμε..》Προφέρω με νάζι και τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας γελώντας.
《Μου ήρθε εντελώς ξαφνικά! Θέλω να πω.. στην Αθήνα απορροφόμαστε από το άγχος, τα προβλήματα.. κάνουμε δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Εδώ όμως είμαστε ελεύθεροι! Στην ελευθερία μας λοιπόν!》Πίνουμε και οι δυο μια γερή δόση από το κρασί και σπεύδουμε να ξαναγεμίσουμε τα ποτήρια μας.

Το βλέμμα μου περιστρέφεται για λίγο στους υπόλοιπους πελάτες που τρώνε, πίνουν και συζητούν με τις οικογένειες τους, με φίλους, άλλοι απολαμβάνουν το γεύμα τους στην ηρεμία τους. Χαμογελώ μελαγχολικά μιας και το μυαλό μου κατακλύζουν σκέψεις που δεν θα έπρεπε να κάνω. Μακάρι να είχαν όλοι οι άνθρωποι την δυνατότητα να απολαύσουν ένα γεύμα σε μια τόσο όμορφη περιοχή. Και τότε παρατηρώ νια γνώριμη φυσιογνωμία που όχι απλά βρίσκεται στον ίδιο χώρο μαζί μου αλλά με παρατηρεί και χαμογελάει στον άντρα δίπλα μου.

《Αγάπη μου.. γνωρίζεις αυτήν την κοπέλα;》Ρωτώ με το κάτω χείλος μου να τρέμει ελαφρώς και κοιτάζω τον Σταύρο χλωμή.
《Ποια λες..; Α αυτήν; Χμ.. δεν μου θυμίζει κάτι.》Πίνει λίγο κόκκινο κρασί και μου χαμογελάει. 《Την ξέρεις εσύ;》
《Είναι συμφοιτήτρια μου.. δηλαδή μεγαλύτερο εξάμηνο..》Μουρμουρίζω και τσιμπάω μία πατάτα από την μερίδα που μόλις φτάνει στο τραπέζι μας.
《Τώρα που το λες την έχω πετύχει μια δυο φορές όταν ερχόμουν να σε πάρω από την σχολή. Δεν έχουμε γνωριστεί βέβαια.》Το χέρι του Σταύρου χαϊδεύει το δικό μου και με απαλές κινήσεις πλησιάζει την παλάμη μου στα χείλη του και αφήνει ένα φιλί.
《Είναι η κοπέλα του Σωτήρη.. την λένε Γεωργία. Περίεργο που ήρθε με τις φίλες της ως εδώ και όχι μαζί του. Λες να μάλωσαν;》Ρωτώ χαμένη στις σκέψεις μου και γυρίζω το βλέμμα μου πίσω σε εκείνη. Ξαφνιάζομαι όταν παρατηρώ πως με κοιτάζει ήδη ή μάλλον κοιτάζει το αγόρι μου.

《Μα καλά την βλέπεις πως σε κοιτάζει; Λες και δεν έχει σχέση ήδη! Ή λες και δεν υπάρχω!》Γκρινιάζω ανόρεχτα και κοιτάζω το φρεσκοψημένο κρέας στο πιάτο μου.
《Σημασία έχει ότι είμαι εδώ μαζί σου, σε αγαπώ και δεν θα σε αφήσω! Και επιτέλους ας αφήσουμε τον Σωτήρη και την αυτήν έξω από την μέρα μας. Ας απολαύσουμε το γεύμα μας αγάπη μου..》Ολοκληρώνει την φράση του και με ταΐζει με το πιρούνι του λίγο φιλέτο κοτόπουλο με κρέμα γάλακτος.

Συμφωνώ μαζί του και αφού τρώμε το γεύμα μας, σηκώνομαι για να πάω στην τουαλέτα του μαγαζιού. Για κακή μου τύχη βέβαια έρχεται και η Γεωργία.
《Είδες πόσο άσχημο είναι να την πέφτουν απροκάλυπτα στο αγόρι σου;》Σηκώνει το φρύδι της και με κοιτάζει υποτιμητικά.
《Πιστεύεις ότι την έπεσα στον Σωτήρη; Μα καλά δεν μιλάτε καθόλου; Δεν ξέρεις πώς μου έχει φερθει;》Απαντώ και οριακά θέλω να της βάλω τις φωνές.
《Μείνε μακριά του! Τον καταστρέφεις και του δημιουργείς προβλήματα. Είμαι ευτυχισμένη μαζί του και ο Σταύρος με σένα! Δεν σου αρκεί;》Με πλησιάζει απειλητικά προς τον τοίχο μα εγώ έχω μείνει σε μία και μόνο λέξη της.

《Πώς ξέρεις το όνομα του;》
《Τι;》
《Πώς ξέρεις το όνομα του αγοριού μου;》Σχεδόν τρέμω από τα νεύρα μου.
《Εντάξει.. ίσως να του είπα πως ήρθες στο σπίτι μας τα χαράματα.. και.. ξέρεις.. ότι ο Σωτήρης είναι κολλημένος μαζί σου. Αυτά μόνο όμως. Δηλαδή.. και αυτός μου έλεγε πότε και εάν συναντιέστε. Δεν τρέχει κάτι. Εγώ θέλω τον Σωτήρη!》Μου υπενθυμίζει και παριστάνει πως πλένει τα χέρια της για να μην κινήσει υποψίες σε μια κυρία που μπήκε στο μπάνιο.
《Μας κατασκοπεύετε; Είναι καν λογικό αυτό; Δεν σας ανήκουμε. Δεν είμαστε κτήματα σας! Είμαστε άνθρωποι γαμώτο! Και εσυ είσαι τοξική!》Την προσβάλλω σε χαμηλό τόνο και ετοιμάζομαι να βγω από τις τουαλέτες.
《Εάν είμαι εγώ τοξική τότε είναι και το αγόρι σου, ξέρεις!》Η ενοχλητική φωνή της σχεδόν ηχεί στο μυαλό μου και εγώ επιστρέφω φουρτουνιασμένη στο τραπέζι. Πίνω λίγο νερό και κοιτάζω τον Σταύρο με το γνωστό βλέμμα μου.

《Ξέρω ότι σου μίλησε, φαίνεται. Ελπίζω μόνο να με καταλαβαίνεις. Βλέπεις δεν έχω γυναίκες φίλες κι όμως ζηλεύεις. Τι θα έλεγες εάν πήγαινα πρωί πρωί στο σπίτι μιας παλιάς μου συμμαθήτριας;》Με ρωτά αφοπλιστικά ενώ τρώει ένα κομμάτι ρεβανί με παγωτό.
Η ερώτηση του με πιάνει απροετοίμαστη. Πράγματι θα νευρίαζα σε σημείο να κάνω σκηνή ζήλιας στο αγόρι μου αλλά για κάποιον λόγο δεν μου αρέσει όταν το κάνει αυτός. Βασικά θα προτιμούσα να μου μιλήσει παρά να με κατασκοπεύει πίσω από την πλάτη μου.
《Απλά σε ικετεύω.. όχι άλλα μυστικά και ψέματα. Όταν μας ενοχλεί κάτι να το λέμε, να το συζητάμε και να το λύνουμε..》Ο Σταύρος βρίσκει την λύση μου σωστή και με ταΐζει λίγο από το γλυκό.

《Θα πληρώσω με κάρτα, θα πάω στο ταμείο για να γίνει πιο γρήγορα εντάξει;》Του δίνω την απόδειξη και τον παρατηρώ να απομακρύνεται, όταν το κινητό του αναβοσβήνει και εμφανίζει ένα μήνυμα του Ιάκωβου.
Γεμάτη περιέργεια αλλά και αγωνία διαβάζω την ειδοποίηση που προέρχεται από τα μηνύματα.

"Τον είδα να περιφέρεται στο σπίτι σου. Ψάχνει πληροφορίες για εσένα. Εάν ανακαλύψει πολλά θα της τα πει. Πρόσεχε τα νώτα σου!"

Η οθόνη σβήνει και μένω να κοιτάζω με περιέργεια το κενό. Κάποιος ερευνεί τον Σταύρο και είμαι αρκετά σίγουρη πως αναφέρεται στον Σωτήρη. Τι είναι όμως αυτά που θα ανακαλύψει και εάν μου τα πει θα με οδηγήσουν να χωρίσω τον Σταύρο; Τι και εάν ήδη γνωρίζει ο Σωτήρης και χθες τον έδιωξα χωρίς λόγο; Όμως όχι. Ό,τι και εάν έκανε στο παρελθόν ο Σταύρος ανήκει εκεί και μονάχα εκεί. Βλέπω την προσπάθεια του να αλλάξει, να γίνει ένας καλύτερος άνθρωπος και σύντροφος. Όλοι παλεύουμε με τους δικούς μας σκοτεινούς δαίμονες. Κανείς δε είπε ότι θα είναι εύκολο και σύντομος ο αγώνας. Όλοι αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία και μόλις έδωσα στον Σταύρο την δική του. Δεν πρόκειται να στερήσω από τον εαυτό μου όλη την αγάπη που είναι διατεθειμένος να μου προσφέρει και αντίστοιχα να του ανταποδώσω την στοργή που ποτέ δεν έλαβε.

Θα γίνω η σωτήρια λέμβος του και αυτός θα γίνει το γερό θεμέλιο που επάνω του θέλω να χτίσω μια ολόκληρη ζωή. Έτσι αρχίζουν οι μεγάλοι έρωτες και εξελίσσονται με έναν δικό τους ακατανόητο τρόπο, εφόσον το επιτρέψουμε. Και με αυτήν την δεύτερη ευκαιρία, μας δίνω την δυνατότητα να ακολουθήσουμε την δική μας πορεία.

Ποτέ βέβαια δεν είναι όλα όπως φαίνονται. Κανείς δεν γνωρίζει τις βαθύτερες σκέψεις και τα ενδόμυχα τραύματα που φέρει ο άλλος. Και όταν το ανακαλύπτουμε είναι αργά. Εξαιρετικά αργά..