Το δωμάτιο με την πισίνα είναι το λιγότερο μεγαλοπρεπές. Άφθονο φως εισέρχεται από τις πελώριες τζαμαρίες και τα παράθυρα ενώ στις τέσσερις κύριες κολόνες υπάρχουν πυρσοί με ηλεκτρονική φωτιά ώστε να δίνει την αίσθηση της ζεστασιάς. Η πισίνα η θερμαινόμενη καταλαμβάνει τον μεγαλύτερο χώρο του δωματίου ενώ απ έξω υπάρχουν ξύλινες ξαπλώστρες με κάτασπρες μαξιλάρες και ξύλινα τραπεζάκια προκειμένου να απιθώνουν οι πελάτες τα ποτά τους και τα συνοδευτικά που αγοράζουν από το πολυτελές μπαρ στην άλλη άκρη του δωματίου. Μιας και η νύχτα έχει ρίξει το πέπλο της, ο φωτισμός από τις δάδες είναι πολύτιμος για να μην χάνεις τον δρόμο σου και κάπως έτσι καταφέρνουμε να εντοπίσουμε την Βαλέρια, η οποία φορά ένα μαύρο μπικίνι, και τον Νέστορα, που επέλεξε ένα κλασσικό πορτοκαλί σορτσάκι σαν του ναυαγοσώστη στις παραλίες. Τα παιδιά κρατούν στο χέρι τους ο καθένας από το ποτό της επιλογής του, κοκτέιλ για την φίλη μου και ουίσκι για το αγόρι της, και αδειάζουν λίγο από το περιεχόμενο τους στα στόματα τους καθώς πλησιάζουμε.

«Παιδιά σας περιμέναμε για ώρα! Επιτέλους ήρθατε! Πήραμε την πρωτοβουλία να διαλέξουμε εμείς τα ποτά σας για να μην καθυστερήσουμε κι άλλο. Γι αυτό λοιπόν, κρασί κόκκινο για την Λυδία και ένα τζιν στυμμένο για τον κύριο από εδώ.» Η Βαλέρια μας προσφέρει τα ποτήρια με το αλκοόλ και έπειτα κάθεται στην αγκαλιά του αγοριού της.
«Εγώ δεν πίνω γενικά πολύ..» Ο Σταύρος κοιτάζει το ποτό του ενοχικά και διστακτικά σαν να φοβάται την επίδραση που θα έχει επάνω του το αλκοόλ με αποτέλεσμα να αφήσει το ποτήρι στο δικό μας τραπεζάκι αποφασιστικά.
«Όσο θέλεις αγάπη μου δεν σε πιέζει κανείς..» Του ψιθυρίζω και βρέχω τα χείλη μου με το κόκκινο μεθυστικό κρασί ενώ το κορμί μου λικνίζεται στην απαλή μουσική που αντηχεί στον χώρο.

Ακόμη και εάν παλεύω να ξεχαστώ με την υπέροχη μουσική και την συντροφιά του αλκοόλ το βλέμμα μου καταγράφει κάθε κίνηση του Σταύρου, οι οποίες μου φαίνονται ύποπτες μετά την ανακάλυψη των χαπιών στο αυτοκίνητο του. Δεν ξέρω τι ακριβώς του συμβαίνει στην ζωή του και νιώθει την ανάγκη να καταφεύγει πότε σε υπερβολική ποσότητα αλκοόλ και πότε σε συνδυασμό τονωτικών και παυσίπονων. Ίσως μόλις μείνουμε μόνοι μας να πρέπει να του ανοίξω μια συζήτηση προκειμένου να ανοιχτεί κι αυτός με την σειρά του και να μου αποκαλύψει τα πιο σκοτεινά του μυστικά. Ο Σταύρος με την σειρά του με φέρνει κοντά του και με τυλίγει στην ζεστή του αγκαλιά ψιθυρίζοντας μου τους στίχους του τραγουδιού που παίζει αυτήν την στιγμή ο ντι-τζέι. Όταν θέλει μπορεί να γίνει απίστευτα γλυκός τελικά. Η αλήθεια είναι πως σε όποια εκδρομή έχω πάει με τον Σταύρο περνάω καταπληκτικά, είναι σαν η καθημερινότητα του να του προκαλεί μία έντονη τοξικότητα την οποία δεν μπορεί να απορροφήσει και να διαχειριστεί με αποτέλεσμα να χάνει τον εαυτό του, με τις ανάλογες συνέπειες που επιφέρει αυτή του η πράξη. Όταν όμως απομακρυνόμαστε από την Αθήνα και τους οικείους μας, αυτόματα απελευθερώνεται από αυτήν την σκοτεινή αύρα που τον περιβάλλει συνήθως και μεταμορφώνεται σε έναν νεαρό γεμάτο όρεξη για ζωή και επιθυμία για έρωτα. Αυτός είναι και ένας σοβαρός λόγος που επιμένω να γυρίζω κοντά του και να προσπαθώ όλο και περισσότερο να ενδυναμώσω αυτήν την τρυφερή και αθέατη από πολλούς πλευρά του.

«Παιδιά τι λέτε να παίξουμε ένα παιχνίδι για να γνωριστούμε καλύτερα μιας και είμαστε εδώ;» Ο Νέστορας πετάγεται προς το μέρος μας και χαμογελά όλο νόημα σε εμένα. Θέλω τόσο πολύ να αρνηθώ καθώς γνωρίζω τις αληθινές προθέσεις των παιδιών και φοβάμαι πολύ για το πώς θα επιδράσει αυτό το παιχνίδι στην εξέλιξη της βραδιάς.
«Ναι αμέ, μου αρέσουν τα παιχνίδια! Παίζουμε πολύ συχνά με την Λυδία και τον κολλητό μου, τον Ιάκωβο, αδερφό μου βασικά.» Ο Σταύρος όλο προθυμία και αφού παραγγέλνει λεμονάδα, γυρίζει προς τα παιδιά, σκεπτικός και ενθουσιασμένος.

«Υπέροχα, το παιχνίδι αφορά ερωτήσεις για την ζωή μας. Ουσιαστικά είναι κάτι σαν το θάρρος ή αλήθεια αλλά με περισσότερη αλήθεια. Εάν κάποιος νιώσει για τον οποιοδήποτε λόγο άβολα, βουτά στην πισίνα και αποφεύγει την ερώτηση. Προσοχή όμως, δεν γίνεται να βουτήξουμε δύο συνεχόμενες φορές και ούτε πάνω από δέκα συνολικά.» Η Βαλέρια εξηγεί τους κανόνες, πίνοντας από το ποτό της και σκεπτόμενη πως το παιχνίδι μπορεί να πάρει την τροπή που επιθυμεί πραγματικά.

Οι τρεις πρώτοι κύκλοι κυλούν με ευκολία με ερωτήσεις της καθημερινότητας μας, τα ενδιαφέροντα μας και τις σχέσεις με τα πιο κοντινά μας πρόσωπα. Γνωρίζω, όμως με σιγουριά πως αργά ή γρήγορα οι ερωτήσεις θα αρχίσουν να αγριεύουν και λίαν συντόμως μία μικρή μάχη θα ξεδιπλωθεί ανάμεσα στην κολλητή μου και στο αγόρι μου.

«Λοιπόν Σταύρο, ήρθε η ώρα για την δική μου ερώτηση.» Η Βαλέρια σηκώνεται από την αγκαλιά του Νέστορα, αρκετά διστακτική με ματιά όμως αποφασιστική. «Έχεις βίαιο παρελθόν; Έχεις μήπως μπλεξίματα στην αστυνομία σχετικά με επιθέσεις, βιαιοπραγίες, ναρκωτικά;» Περιστρέφει το ποτήρι στα χέρια της και καρφώνει το δυναμικό της βλέμμα στο έκπληκτο του αγοριού μου, που σχεδόν τρέμει σύγκορμος.
« Νομίζω πως όλοι οι έφηβοι με κακοποιητικό παρελθόν έχουν απασχολήσει κάποια στιγμή στην ζωή τους την αστυνομία..» Η φωνή του τρέμει και με το χέρι του ψάχνει το δικό μου έντρομος.
« Λυπάμαι αλλά δεν είναι ολοκληρωμένη η απάντηση. Επομένως προχωράμε σε άλλη ερώτηση. Έχεις παραβεί τα θέλω κάποιας γυναίκας;»

Σαν χτυπημένο ζώο που το ευτελίζουν δημοσίως απάνθρωποι άνθρωποι με μίσος στην καρδιά τους και νεύρο, τρέχει και βουτά στο αναζωογονητικό νερό της πισίνας. Για λίγο βυθίζεται στα καταγάλανα νερά της βαθιάς πισίνας ώσπου το καλοσχηματισμένο σώμα του να επιπλεύσει στην επιφάνεια πριν βυθιστεί εκ νέου και αποφασίσει να επιστρέψει κοντά μας.
«Αυτό σημαίνει ότι στην επόμενη ερώτηση δεν μπορεί να υπάρξουν υπεκφυγές.» Το σαρδόνιο χαμόγελο της κολλητής μου, μου προκαλεί άγχος και τύψεις. Νομίζω πως το κακό έχει παραγίνει.
«Αρκετά Βαλέρια βλέπεις πως τον φέρνεις σε δύσκολη θέση και ήρθαμε για να περάσουμε καλά, ήρεμα, μακριά από προβλήματα.» Υπερασπίζομαι το αγόρι μου και σαν ασπίδα στέκομαι δίπλα του για να κρατήσω στοργικά το χέρι του.

«Όχι Λυδία άφησε την κοπέλα να κάνει την ερώτηση για να της αποδείξω ότι δεν είμαι το τέρας που νομίζει πως έχεις στο πλευρό σου. Θέλω να αποδείξω επιτέλους ότι είμαι πολύ καλύτερος και άξιος της αγάπης σου. Αρκετά πια με το προσωπείο του κακού ανθρώπου!» Ο Σταύρος σηκώνεται όρθιος και πλησιάζει επικίνδυνα την Βαλέρια ώσπου τον σταματά το γυμνασμένο χέρι του Νέστορα, ο οποίος σαν κέρβερος εμφανίζεται στο πλευρό της κοπέλας του και δεν την αφήνει αβοήθητη.
«Πάσχεις από κάποια ψυχιατρική ασθένεια που σε αναγκάζει να κάνεις κακό σε όσους αγαπά η κοπέλα σου; Είσαι η μοίρα; Με έχεις απειλήσει; Πόσο τοξικότητα κρύβεις μέσα σου εν τέλει;» Η κολλητή μου υψώνει το φρύδι της και ένα ειρωνικό χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της, αγνοώντας πως μόλις αποκάλυψε όλα όσα γνωρίζουμε και τα οποία αποτελούσαν το μοναδικό μας πλεονέκτημα σε αυτό το παιχνίδι στρατηγικής.

«Δεν σε πιστεύω! Αποκαλείς εμένα τρελό αλλά τελικά εσύ είσαι χειρότερη από μένα! Πολύ χειρότερη. Δεν είμαι ψυχικά ασταθής, δεν σε έχω απειλήσει, δεν ξέρω καν τι είναι η μοίρα και όσο για το εάν είμαι τοξικός, πίστεψε με, προσπαθώ πολύ σκληρά να αλλάξω και να γίνω καλύτερος προκειμένου να κρατήσω κοντά μου την κοπέλα που αγαπώ! Δεν ξέρω εάν είναι έγκλημα να αγαπάς ή να μην ξέρεις πως να αγαπάς αλλά σίγουρα είναι έγκλημα συνειδητά να επιλέγεις να δημιουργήσεις μία οικογένεια από το μηδέν και εν τέλει μέσω της αδιαφορίας να σαπίζεις λίγο λίγο τα θεμέλια της, αφήνοντας πίσω ένα ανήλικο παιδί αντιμέτωπο με φρικαλέες εικόνες και άδειο από μητρικά συναισθήματα!»Η φωνή του σπάει, τα χέρια του τρέμουν και δάκρυα βρέχουν τα μάγουλα του σαν μικρό παιδί που κρατώντας για πολύ καιρό τα συναισθήματά του, εκρήγνυται μπροστά στην όλο και αυξανόμενη πίεση που δέχεται. «Εάν είναι έγκλημα να μην ξέρεις να αγαπάς, τότε ναι είμαι ο χειρότερος εγκληματίας διότι κανείς δεν μου δίδαξε πως πρέπει να αγαπήσω και να εκφράσω αυτήν την αγάπη. Πως είμαι και εγώ άξιος να δεχτώ λόγια τρυφερά και χάδια για να γιατρέψουν πληγές και όχι να ανοίξουν καινούργιες. Μεγαλώνοντας, όμως, βρέθηκα αντιμέτωπος με σχέσεις και ανθρώπους που μόνο στόχο είχαν την εκμετάλλευση, την περιστασιακή καλοπέραση και την εμφανώς σαρκική επαφή δίχως ίχνος συναισθήματος και έπειτα εξανεμίζονταν σαν τον άνεμο μακριά από εμένα. Πληγωμένος από όλα αυτά και ενστερνιζόμενος την άποψη πως ίσως να υπάρχει κάποιος ανώτερος λόγος που η ζωή μου είχε πάρει αυτήν την τροπή, ό,τι καλό μου συνέβαινε από εκεί και πέρα το αγαπούσα και το αγαπώ πολύ σε κτητικό σημείο και φοβούμενος μην το χάσω. Είναι λάθος, το αναγνώρισα μέσα από την εξαιρετική προσωπικότητα της Λυδίας και προσπαθώ αρκετά σκληρά να μην τη χάσω και παράλληλα να βρω να τον εαυτό μου.» Τελειώνοντας την εξομολόγηση καρδιάς τα χέρια του βρίσκονται σε συνεχή δόνηση και πίνει δύο γερές γουλιές από το ποτό του πριν βουτήξει στην πισίνα απογοητευμένος.

«Δεν.. δεν γνώριζα Λυδία.. θεώρησα πως εάν τον πιέσω θα έσπαγε..» Η Βαλέρια με τα πλημμυρισμένα της μάτια προσπαθεί να με προσεγγίσει, ενώ ο Νέστορας έχει κατεβάσει το κεφάλι του ως σημάδι ντροπής.
«Έσπασε Βαλέρια! Και πολύ μάλιστα, θα σε παρακαλέσω να σταματήσεις τις ερωτήσεις και εάν σου είναι εύκολο να απομακρυνθείς.. μέχρι αύριο..» Γυρίζω πλάτη στην καλύτερη μου φίλη και με προσοχή βουτώ στο ζεστό νερό της πισίνας και πασχίζω να εντοπίσω τον Σταύρο.

Όπου και εάν γυρίσω το βλέμμα μου παρατηρώ ζευγαράκια να φιλιούνται και συνομιλούν ψιθυριστά, φίλες να βγάζουν φωτογραφίες και αγόρια να πίνουν μπίρες. Συνεχίζω να προσπερνάω τον κόσμο και κατευθύνομαι προς την μία πλευρά, την πιο άδεια και τότε τον βλέπω να κοιτάζει προς τον απέναντι από αυτόν καθρέφτη, σαν μαγνητισμένος από την κατεστραμμένη εικόνα και όψη του. Δειλά και κολυμπώντας αβέβαια προς το μέρος του, αγγίζω πολύ απαλά την πλάτη του και αφού παρατηρώ πως δεν μου δίνει σημασία –ίσως γιατί απορροφήθηκε σε υπερβολικό βαθμό-, τυλίγω τα χέρια μου σε μια ζεστή αγκαλιά γύρω του.

«Εάν θες να ξέρεις, εγώ δεν σε θεωρώ μήτε εγκληματία μήτε κατεστραμμένο. Πληγωμένος σε ακραίο βαθμό είσαι και ίσως πράγματι πέρασες πολλά παραπάνω από όσο μπορούσες να αντέξεις στην δεδομένη χρονική στιγμή. Ήσουν ένα παιδί, μία τρυφερή ψυχή και κάποια έπαιξε ξεδιάντροπα μαζί της για να ικανοποιήσει τον υψηλό εγωισμό της και να ωραιοποιήσει την εικόνα της. Αλλά αγάπη μου μην κρύβεις άλλο μίσος μέσα σου, προσπάθησε να συγχωρέσεις και να προχωρήσεις. Ξέρω, είναι δύσκολο, ακατόρθωτο φαντάζει στο μυαλό σου αλλά θα λυτρωθείς και αυτή η λύτρωση είναι το τέρμα του ταξιδιού σου. Στην λύτρωση θα νιώσεις όλους τους αγώνες να ανταμείβονται και θα γευτείς τους καρπούς που με κόπο έσπειρες.» Απελευθερώνω μία βαθιά αναπνοή δίχως να εγκαταλείπω το σφιχτό άγγιγμα μου από το τρεμάμενο δέρμα του. Με αργές κινήσεις γυρίζει προς το μέρος μου και δύο λυτρωτικά δάκρυα ξεχύνονται από τα μάτια του.

«Προσπάθησα πραγματικά να ζητήσω και να δώσω συγχώρεση μα δεν είναι τόσο απλή υπόθεση. Θέλω να πω πως ναι πράγματι έδωσα συγχώρεση αλλά το χάσμα είναι αρκετά μεγάλο και πρέπει να καλυφθεί με προσπάθεια και από τις δύο πλευρές. Δεν μπορώ να παριστάνω ότι δεν με πονάει το παρελθόν. Ωστόσο όλο αυτό με απασχολεί ελάχιστα τον τελευταίο καιρό.» Ξεφυσά και με φόβο στα μάτια αντικρίζει ευθέως τα δικά μου. «Πρόσφατα υπέφερα από τρομερούς πονοκεφάλους και αργά αργά συνειδητοποίησα πως έχω κενά μνήμης. Στην αρχή νόμιζα πως οφείλονται στο ποτό αλλά το έχω ελαττώσει ενώ αυτά ολοένα και αυξάνονται. Τρομάζω και φοβάμαι πως πάσχω από κάποια αρρώστια. Μίλησα με έναν φίλο μου γιατρό και με συμβούλεψε να βελτιώσω την μνήμη μου με τονωτικά και να απαλύνω τον πόνο με παυσίπονα. Παίρνω κάποια αγωγή αλλά δεν βελτιώνεται η κατάσταση.» Βρέχει ελάχιστα το πρόσωπο του με το ζεστό νερό και παίρνει μια βαθιά αναπνοή.

Τολμώ να πω πως σοκάρομαι από την αποκάλυψη του και είναι το λιγότερο που περίμενα από έναν άνθρωπο σαν κι αυτόν αλλά οφείλω να είμαι στο πλευρό του και να μην τον αφήσω να πελαγώσει στα δύσκολα. Χαμογελώ απαλά και τον αγκαλιάζω για ακόμη μια φορά. «Θα είμαι δίπλα σου και σε διαβεβαιώνω πως θα είσαι μια χαρά. Κάνε και εξετάσεις αίματος ποτέ δεν ξέρεις. Όταν λες κενά μνήμης..;»
«Ναι Λυδία δεν θυμάμαι να σε χτυπώ, ούτε να λογομαχούμε, δεν θυμάμαι καν να μην πηγαίνω συνειδητά στην δουλειά εκείνη την καταραμένη μέρα.. θα ορκιζόμουν ότι συναντήθηκα και με τον Ιάκωβο εάν και ο ίδιος με πληροφόρησε πως έλειπε από την περιοχή εκείνο το μεσημέρι. Όσο και εάν προσπαθώ, όσος καιρός και εάν περνά, η μνήμη δεν διορθώνεται, καμία νέα ανάμνηση δεν γυρίζει πίσω. Σαν να διαγράφηκαν όλα οριστικά από τον σκληρό δίσκο. Ξαφνικά και απλά.»

Δαγκώνω τα χείλη μου με νεύρο και προσπαθώ να επεξεργαστώ τις πληροφορίες που απαριθμεί ο Σταύρος μπροστά μου χωρίς να τον πιστεύω εντελώς. Βέβαια όσα μου αναφέρει συνάδουν με τα ευρήματα μου και με την εξέλιξη των γεγονότων, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος όμως. Ξαφνικά ενώνει τα χείλη μας σε ένα παθιασμένο φιλί στο οποίο δεν μπορώ να αντισταθώ παρά μόνο να ενδώσω και να του ζητήσω να καταλήξουμε στο κρεβάτι μας, ενωμένοι σωματικά και ψυχικά.