Το συγκεκριμένο πρωινό φαντάζει από τα πιο ηλιόλουστα μέσα στον τσουχτερό Δεκέμβριο, ο οποίος έχει μπει για τα καλά και μας αναγκάζει να ντυνόμαστε ζεστά προκειμένου να μην αρπάξουμε κάποια ίωση. Είναι όμως και στα μάτια μου ηλιόλουστο εξαιτίας του πολυπόθητου εξιτηρίου που συμφώνησε με πολύ κόπο εκ μέρους των γονιών μου να μου δώσει ο γιατρός μου. Αυτήν την στιγμή παρατηρώ την κολλητή μου να εισέρχεται με σαρδόνιο χαμόγελο, κρατώντας στα χέρια της το εξιτήριο και σχεδόν να χοροπηδά από τον ενθουσιασμό της.

«Σε ξέρω πολύ καλά και γνωρίζω πως κάτι ετοιμάζεις χωρίς καν να με ρωτήσεις. Επομένως, πες μου τι έχεις στο μυαλό σου!» Την πειράζω και υπογράφω με ένα στιλό που βρίσκω πεταμένο στην τσάντα μου. Η υπογραφή της ελευθερίας μου από έναν τόπο που δεν με χωρά, που απορροφά την αισιοδοξία μου με το γκρίζο του χρώμα και ας μου χάρισε προσωρινά μία επίπλαστη γαλήνη.
«Κανόνισα μία εκδρομή με μία νύχτα διανυκτέρευσης όπως κανονίζαμε παλαιότερα. Κάλεσα τον Νέστορα και τον Σταύρο!» Η έκφραση τρόμου και δισταγμού στο πρόσωπο μου την ωθεί να συνεχίσει να μου δίνει εξηγήσεις. «Ο Νέστορας σκέφτηκε πως θα ήταν μία καλή ευκαιρία, να απομονώσουμε το αγόρι σου από τον περίγυρο του, να τον βγάλουμε από τα νερά του και να προσπαθήσουμε να εκμαιεύσουμε όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούμε. Λυδία, κοίτα, γνωρίζω πως δεν τον υποψιάζεσαι, πως τον έχεις αφαιρέσει από την λίστα των υπόπτων σου ίσως γιατί τον αγαπάς, ίσως γιατί του δόθηκες ολοκληρωτικά και δεν θες να παραδεχτείς ότι ήταν λάθος σου αλλά τα στοιχεία όλα οδηγούν στο άτομο του. Εάν αποδειχθούμε σωστοί θα μας ευγνωμονείς..»

Γεμάτη θλίψη και απογοήτευση συνειδητοποιώ πως η κολλητή μου έχει απόλυτο δίκιο πιστεύοντας πως το αγόρι μου είναι και το άτομο που έχει μεγαλύτερο όφελος με το να με απομακρύνει από τα κοντινά μου άτομα και να με απομονώσει ώστε να με χειραγωγήσει πιο εύκολα. Ωστόσο το ένστικτο μου και η καρδιά μου για πρώτη φορά σε απόλυτη συνεργασία μου προμηνύουν πως ερευνούμε τον λάθος άνθρωπο που στο τέλος ίσως να πρόκειται για θύμα των περιστάσεων και των αμείλικτων γεγονότων. Πάντως οφείλω να παραδεχτώ πως πρόκειται για μία καταπληκτική ιδέα τόσο για τον απώτερο στόχο μας όσο και για την ψυχική μου ηρεμία, την πνευματική μου ισορροπία και την ανεύρεση της όρεξης μου για τον αγώνα των εξετάσεων.

«Επομένως αγαπημένη μου φίλη, για πού το βάλαμε σήμερα;» Ρωτώ παιχνιδιάρικα και σηκώνομαι στα δύο μου πόδια με ένα λαμπερό χαμόγελο να στολίζει τα χείλη μου. 

«Έκλεισα δύο υπέροχα δωμάτια στην Αράχοβα, ούτε πολύ μακριά ούτε πολλή κούραση. Θα σου αρέσει, θα δεις!» Με το κινητό της μου παρουσιάζει φωτογραφίες από το ξενοδοχείο, τα δωμάτια, τους χώρους υποδοχής και μίας εσωτερικής θερμαινόμενης πισίνας.
«Μπορώ να πω πως έχεις γούστο. Πότε ξεκινάμε;»
«Σε λιγάκι τα αγόρια θα είναι εδώ.» Μου κλείνει το μάτι και με βοηθά να μαζέψω τα λιγοστά μου υπάρχοντα και με καθοδηγεί στο παρκινγκ.

Τολμώ να πω πως η ιδέα μιας εκδρομής μακριά από όλους και από όλα είναι ιδανική. Θα κάνει καλό σε όλους μας ανεξαιρέτως, θα με φέρει πιο κοντά στον Σταύρο από τον οποίο έχω απομακρυνθεί τώρα τελευταία και θα αναθερμάνει τις σχέσεις μας. Ποιος ξέρει, ίσως εξαφανίσει από το μυαλό μου και κυρίως από τα βάθη της καρδιάς μου τον Σωτήρη και μου επιτρέψει να απολαύσω την καλή πλευρά του αγοριού μου. Σύντομα τα αγόρια φτάνουν, ο καθένας με το δικό του όχημα και αφού επιβιβαζόμαστε, η μακριά διαδρομή ξεκινά με προορισμό την ψυχική μας λύτρωση. Ο Σταύρος φαίνεται απαλλαγμένος από άγχη και κακές σκέψεις, φαίνεται πως καταβάλλει προσπάθεια συνεχή και έντονη, να γίνει καλύτερος για εμένα και να αξίζει να βρίσκεται στο πλευρό μου. Οδηγεί άνευρα μα προσεκτικά, που και που μου ρίχνει ανήσυχες ματιές ενώ από την αρχή μου πρόσφερε ένα ζεστό πρωινό με δύο ειδών χυμούς για να με κρατά σε ενυδάτωση.

Γενικότερα ο Σταύρος είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται διαρκώς σε σύγκρουση με τον ψυχικό του κόσμο. Φαίνεται πως η ψυχή του είναι χωρισμένη σε δύο αντίθετα στρατόπεδα, με πολλές δυνάμεις το καθένα σχεδόν ισοδύναμες. Δεν πρόκειται για άνθρωπο με μίσος στην καρδιά του αλλά με αμφιλεγόμενα συναισθήματα σε καίρια ζητήματα. Ο τρόπος που μεγάλωσε, τα βιώματα κατά την εφηβική του ηλικία έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την ωριμότητα και τις γνώσεις που έχει λάβει κατά την ενήλικη ζωή του και του πτυχίου του, που αναμφίβολα έχει παίξει σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό. Η καλή και η κακή του πλευρά μάχονται διαρκώς μεταβάλλοντας την ψυχολογία του, την ιδιοσυστασία του. Την μία στιγμή είναι ο παραδοσιακός μισογύνης που επιθυμεί την προσωπική του επιτυχία και την άλλη πρόκειται για τον πιο γλυκό σύντροφο και συνεσταλμένο άνθρωπο με ενδοιασμούς και φόβους. Η δεύτερη αυτή πλευρά του με μαγεύει και μου υπενθυμίζει πως συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά που θα ήθελα στον μελλοντικό πατέρα των παιδιών μου. Ωστόσο, όσο ερωτευμένη κι εάν είμαι με αυτήν την δεύτερη ανθρώπινη πλευρά δεν γνωρίζω τι είναι ικανό να πυροδοτήσει την άλλη την σκοτεινή του και επομένως να εξελιχθεί σε κάποιο βίαιο περιστατικό.

«Εάν δεν θέλεις να κοιμηθούμε στο ίδιο κρεβάτι, το καταλαβαίνω και δεν υπάρχει πρόβλημα. Θα κοιμηθώ ευχαρίστως στον καναπέ αρκεί να νιώθεις ασφαλής.» Μου επισημαίνει ενώ στρίβει το αυτοκίνητο σε έναν χωματόδρομο, προκειμένου να φτάσουμε λίγο πιο γρήγορα στο ξενοδοχείο μας, το οποίο βρίσκεται σε αρκετά μεγάλο υψόμετρο.
«Προτιμώ να βρίσκεσαι δίπλα μου. Είσαι το αγόρι μου και παρά τα όσα έχουν γίνει θεωρώ πως δεν σου έχω δώσει στα αλήθεια μια δεύτερη ευκαιρία απαλλαγμένη από ενδοιασμούς και αμφιβολίες. Νιώθω επιτέλους έτοιμη να κάνω μία νέα αρχή μαζί σου.» Η φωνή μου είναι δυναμική και τον καθησυχάζει αμέσως. Ταυτόχρονα ακουμπώ το χέρι μου στο πόδι του και τον κοιτάζω γλυκά με αποτέλεσμα να προκαλέσω ένα εξίσου ντροπαλό χαμόγελο και στα δικά του χείλη. «Αποκλείεται να είσαι ο κακός της ιστορίας..» Ψιθυρίζω τόσο σιγά που οι λέξεις δεν φτάνουν στα αυτιά του, τις παρασέρνει ο άνεμος που εισέρχεται με βία από τα ανοιγμένα παράθυρα μας.

Το ξενοδοχείο κάνει την εμφάνιση του στο οπτικό μας πεδίο και με σιγουριά μας κόβει την ανάσα. Στέκεται στην κορυφή ενός λόφου, επιβλητικό με την στέγη του που ομοιάζει με κορυφή βουνού, είναι πετρόχτιστο και έχει ένα ανηφορικό μονοπάτι που οδηγεί στην εξωτερική καταγάλανη πισίνα. Ο Σταύρος και ο Νέστορας αναλαμβάνουν τις αποσκευές ενώ η Βαλέρια και εγώ συνεννοούμαστε με τον άντρα στην υποδοχή προκειμένου να μας κατατοπίσει ως προς τον όροφο των δωματίων μας και για λοιπές λεπτομέρειες. Το εσωτερικό του ξενοδοχείου σε μαγεύει με μια πρώτη ματιά. Η λέξη χλιδή είναι λίγη για να το περιγράψεις καθώς αποτελείται από χρυσούς πολυέλαιους, μοντέρνους βελούδινους καναπέδες και κάτασπρα χαλιά τόσο όσο σε πάχος. Στο βάθος υπάρχει μία μαρμάρινη σκάλα που οδηγεί στην θερμαινόμενη εσωτερική πισίνα με τις πελώριες τζαμαρίες που έχουν θέα στο βουνό, το οποίο την δεδομένη στιγμή είναι καλυμμένο με χιόνι. Τα δωμάτια μας βρίσκονται στον τρίτο όροφο, το ένα απέναντι στο άλλο και ευχαριστώ την κολλητή μου σιωπηλά που επέλεξε ξενοδοχείο με καλή ηχομόνωση. Αφού φτάνουμε έξω από τα δωμάτια μας, στην μέση του διαδρόμου, δίνουμε ραντεβού για λίγες ώρες μετά στην εσωτερική πισίνα και έπειτα η κάθε μία χάνεται στο δικό της δωμάτιο.

«Δεν είναι υπέροχο το ξενοδοχείο;» Ρωτώ γλυκά τον Σταύρο που έχει ήδη μεταφέρει τους δύο σάκους με τα λίγα ρούχα μας στο εσωτερικό και ξαπλώνει αναπαυτικά στο υπέρδιπλο κρεβάτι μας, φορώντας μόνο μία φόρμα.
«Είναι υπέροχο απλώς και μόνο επειδή είμαι μαζί σου..» Ψιθυρίζει και με φέρνει κοντά του πιάνοντας με από την μέση. Τα μάτια του εξερευνούν το κορμί μου και τα χείλη του αφήνουν μικρά φιλιά στον λαιμό μου κάνοντας με να αναστενάξω λίγο πιο έντονα. Αφού του δίνω την συγκατάθεση μου να συνεχίσει, αφαιρεί αργά και προσεκτικά τα ρούχα μου και με απαλές κινήσεις με ξαπλώνει στο άνετο στρώμα του δωματίου μας.

«Θέλω να ξέρεις πως δεν βιάζομαι για τίποτα. Μπορώ να περιμένω πολύ καιρό μέχρι να νιώσεις έτοιμη να με εμπιστευτείς και πάλι, ώσπου να γίνω άξιος της αγάπης σου. Με κάνεις καλύτερο άνθρωπο..» Η γλώσσα του χορεύει στην επιφάνεια του λαιμού μου και φτάνει πίσω από το αυτί μου με αποτέλεσμα να γραπώσω το σεντόνι και να κλείσω ερμητικά τα χείλη μου.
«Σε εμπιστεύομαι Σταύρο καιρό τώρα.. και θα σου αποδείξω πόσο άξιος της αγάπης μου είσαι το βράδυ..» Του επιβεβαιώνω τις πιο αισιόδοξες σκέψεις του και με μια κίνηση τον γυρίζω στο κρεβάτι και κάθομαι επάνω του. Τα δάχτυλα μου χαράσσουν την διαδρομή των γυμνασμένων κοιλιακών του και φροντίζω να μην διακόπτω την σωματική μας επαφή. «Σε λίγο θα πάμε στην πισίνα την εσωτερική, ελπίζω να είσαι έτοιμος..» Ψελλίζω προκλητικά και γλείφω τα χείλη μου με πονηρό τρόπο, αναστατώνοντας τον περισσότερο από πριν.

«Θα είμαι σε λιγάκι..» Καθαρίζει τον λαιμό του και με χτυπά απαλά στον πισινό.
«Πάω να δοκιμάσω τα μαγιό που επέλεξε η Βαλέρια. Αρχίζω να φοβάμαι πολύ το γούστο της.» Του κλείνω το μάτι και κλειδώνομαι στο μπάνιο αφού έχω πάρει τον σάκο μου μέσα. Αντικρίζω το χλωμό μου δέρμα στον καθρέφτη και ρίχνω λίγο νερό για να συνέλθω από την ξαφνική πτώση της πίεσης μου. Επιλέγω βιαστικά ένα βυσσινί μαγιό και φορώ από επάνω ένα καφτάνι, όταν συνειδητοποιώ πως έχω ξεχάσει στο αυτοκίνητο το κινητό μου. «Αγάπη μου θα πάω στο αυτοκίνητο δύο λεπτά, μου δίνεις τα κλειδιά σου;» Με μία κίνηση μου πετάει τα κλειδιά, τα οποία πιάνω στον αέρα και αφού φορώ τις γούνινες παντόφλες μου ξεχύνομαι στους διαδρόμους. Τελικά η απόσταση φαντάζει μικρότερη και δίνω μεγάλη προσπάθεια να μην απορροφηθώ από την υπέροχη διακόσμηση του ξενοδοχείου.

Φτάνω στο υπόγειο παρκινγκ και ανακαλύπτω με ευκολία το πολυτελές αυτοκίνητο του αγοριού μου. Ξεκλειδώνω με προσοχή και εισέρχομαι από την θέση του οδηγού για ευκολία. Με βιαστικές κινήσεις αναζητώ το κινητό μου αλλά αδυνατώ να το βρω. Το βλέμμα μου πέφτει στην πόρτα του οδηγού και συγκεκριμένα σε ένα σκούρο καφέ μπουκαλάκι με μία πράσινη γραμμή επάνω του. Αμέσως το πιάνω στα χέρια μου και συνειδητοποιώ σοκαρισμένη πως πρόκειται για χάπια – τονωτικά της μνήμης και από δίπλα ένα κουτί με παυσίπονα. Καταπίνω με κόπο και αφήνω όσα έχω βρει στην θέση τους ενώ με την άκρη του ματιού μου παρατηρώ το κινητό μου στην θέση του συνοδηγού. Δίχως να καθυστερώ άλλο, κλειδώνω το αυτοκίνητο και επιστρέφω στο δωμάτιο με το αγόρι μου, το οποίο με περιμένει χαμογελαστό, ντυμένο με ένα εφαρμοστό γαλάζιο μαγιό.

Ο Σωτήρης ενημερωμένος για το σχέδιο του καλύτερου του φίλου αν και τρομερά αντίθετος σε αυτό, αποφασίζει να αρπάξει την ευκαιρία και να κάνει επιδρομή στο σπίτι του Σταύρου τώρα που με βεβαιότητα λείπει. Αποφασίζει να φορέσει μαύρα ρούχα, την κουκούλα από το φούτερ του και γάντια στα χέρια του για παν ενδεχόμενο. Το τελευταίο που του λείπει από τα βάσανα του είναι τα μπλεξίματα με την αστυνομία, με την οποία χρόνια τώρα παίζουν ένα αόρατο κυνηγητό στους δρόμους όλης της Ελλάδας. Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της οικοδομής του, ακούει φωνές γνώριμες τόσο γυναικείες όσο και αντρικές, κάτι που του τραβά το ενδιαφέρον. Χωρίς να γίνει αντιληπτός και με λεπτεπίλεπτες κινήσεις, πλησιάζει περισσότερο στα ετοιμόρροπα κάγκελα και παρατηρεί δύο γνώριμες φιγούρες να συζητούν έντονα.

«Σου είπα πως την θέλω μακριά του και εσύ δεν κάνεις τίποτα γι' αυτό. Με παράτησε για χάρη της και είμαι αρκετά σίγουρη ότι εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε μαζί του, αφότου έφυγαν μαζί. Ο φίλος σου κοιμάται του καλού καιρού και μάλιστα σταμάτησε να απαντά στα πολυάριθμα μηνύματα μου. Εάν δεν κάνεις την δουλειά σου σωστά, θα αναλάβω εγώ και δεν το θες!»
«Πρόσεχε πως μου μιλάς κοριτσάκι! Εμένα θα με σέβεσαι, χάρις σε εμένα παρατάθηκε η σχέση σου με το ρεμάλι σου. Οπότε βγάλε τον σκασμό και για μία φορά γίνε γυναίκα. Ούτε τα ανοιχτά σου πόδια τον κρατάνε. Βρες άλλον τρόπο μέχρι να ολοκληρωθεί το σχέδιο. Το κατάλαβες;»

Με έκπληξη διαπίστωσε πως πρόκειται για την Γεωργία, την κοπέλα που αν και του στάθηκε στα δύσκολα δεν αγάπησε ποτέ, όχι γιατί ήταν λίγη γι΄αυτόν αλλά γιατί δεν ταίριαζαν, δεν υπήρχε η χημεία να τους δέσει, δεν ήταν απλώς πλασμένοι ο ένας για τον άλλο. Όσο και εάν προσπάθησε να μάθει να την αγαπά και να την προσέχει, η γοητευτική φιγούρα της Λυδίας στοίχειωνε το μυαλό του και έκλεβε την καρδιά του. Παλαιότερα πράγματι την μισούσε και κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να της το δείξει αλλά μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας συνειδητοποίησε πως όχι απλά δεν ήταν υπεύθυνη για την δική του ζωή και τα τραύματα της αλλά επρόκειτο για το θύμα του ίδιου σατανικού προσώπου. Αυτό που δεν καταφέρνει να παρατηρήσει είναι τα χαρακτηριστικά του άντρα που με τόσο θράσος και νεύρο αντιμιλά σε μία γυναίκα, όποια σχέση κι εάν έχουν. Το σίγουρο είναι πως υπάρχει ένα σχέδιο που τον θέλει μακριά από την Λυδία και τον Σταύρο εκτός παιχνιδιού λίαν συντόμως. Κάποιος τρίτος από το παρελθόν πιθανότατα επιθυμεί να παίξει με τις ζωές τους και να κερδίσει κάτι που δεν διέθετε ποτέ: την αγάπη και την στοργή μιας κοπέλας που δεν ξέρει τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις. Μιας κοπέλας που είναι πρόθυμη να δώσει και την ψυχή της ακόμη προκειμένου να αγαπήσει και να αγαπηθεί χωρίς όρια αλλά ανιδιοτελώς και αβίαστα. Είναι χρέος του Σωτήρη πλέον να την προστατέψει και να λύσει μία και καλή αυτό το μυστήριο. Με όποιο κόστος.