Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει μέχρι σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του συγγραφέα κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανομή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, παρουσίαση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

Τα ακόλουθα αποτελούν μη πνευματική ιδιοκτησία μου και ανήκουν καθαρά στους δημιουργούς τους :
Α) Εικόνες
Β) τραγούδια +μουσική +στιχοι
Γ) Φωτογραφίες

Το παρόν έργο που είναι γραμμένο από εμένα , αποτελεί καθαρά δική μου πνευματική ιδιοκτησία. Εχει καταχωρηθεί και κατοχυρωθεί νομικά.Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αντιγραφή και κάθε είδους υποκλοπη του κειμένου χωρίς την δική μου γραπτή άδεια

🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜

"Θέλω να είσαι φρόνιμο κορίτσι ...
Αν δεν είσαι, δεν έχεις ιδέα τι μπορώ να κάνω. Και πίστεψέ με, δε θα λογαριασω τίποτα..." Έσκυψε και της είπε σιγανα... Τοσο σιγανα και τόσο αθόρυβα που τον κατάλαβε μόνο όταν ένιωσε την ανάσα του πριν από το ψίθυρο. Ανατριχιασε από τη βαριά μπάσα φωνή του ενώ στη σκέψη πως κατάφερε να βρεθεί ακριβώς από πίσω της χωρίς να τον αντιληφθεί , την έπιασε τρέμουλο.

Μα γιατί; Δεν ήταν φυσιολογικό. Δεν ήταν πρέπον. Δεν ήταν καν εφικτό πόσο μάλλον επιλογή...

Καταραμένο σώμα...σκέφτηκε κάνοντας ένα βήμα μπροστά και βρίσκοντας θάρρος γύρισε και τον κοίταξε.

"Συγνώμη θείε... Δε θα επαναληφθεί." του απάντησε και αδυνατώντας να κρατήσει τον εαυτό της τον προσπέρασε από δεξιά και έτρεξε στο δωμάτιο της...

*****

"Ποιος είσαι;" ρώτησε σηκώνοντας το φρύδι της μα όπως το σήκωσε έτσι και το κατέβασε σαν τον παρατήρησε καλά καλά. Είχε ακριβώς το ίδιο τατουάζ με το θείο της ή τουλάχιστον αυτό που φαινόταν και προεξείχε από το στήθος ως το λαιμό. Δεν ήταν χαζή... Κατάλαβε αμέσως πως όποιος κι αν ήταν αυτός ο τύπος δούλευε σίγουρα για τον Λόγκαν αλλά ακόμα κι αν δε δούλευε είχαν κάποια σχέση.

"Να υποθέσω είσαι η Άλισον σωστά;"

"Σωστά..." δίστασε παραμένοντας πίσω από τη πορτα.

"Μπορείς να κάνεις στην άκρη να περάσω; Δε δαγκώνω...Για σένα ήρθα άλλωστε" ζωγράφισε ένα αθώο αλλά ταυτόχρονα άκρως επικίνδυνο χαμόγελο στα χείλη του κι εκείνη κάνοντας ένα βήμα πίσω, άνοιξε ελαφρά τη πόρτα και του έδωσε το ελεύθερο να περάσει.
Μόλις όμως το πόδι του πάτησε στο εσωτερικό το χαμόγελο άλλαξε...
Το χέρι του τυλίχθηκε αστραπιαία στο λαιμό της , η πόρτα πίσω του έκλεισε δυνατά από τη κλωτσιά που της έδωσε και εκείνη βρέθηκε κολλημένη στο τοίχο. Ένιωσε στη παλάμη του τους χτύπους της καρδιάς της και σαν καλο λαγωνικό που ήταν, μύρισε αδιάκοπα το φόβο της και γέλασε.

"Μάθημα πρώτο μικρή..." της ψιθύρισε σκύβοντας προς το πρόσωπο της. "Δεν ανοίγουμε ποτέ τη πόρτα σε αγνώστους!" συνέχισε και βγάζοντας έναν ήχο κοροϊδίας από τα χείλη, την απελευθέρωσε και στάθηκε απέναντι της. Η Άλισον έπιασε απευθείας το κατακόκκινο λαιμό της μα από το φόβο της ούτε που κουνήθηκε.
"Λίαμ, χάρηκα .." της συστήθηκε τείνοντας το χέρι του κι εκείνη το κοίταξε ακόμα πιο τρομαγμένη "Ωωω έλα τώρα... Θα κάνουμε συχνά τέτοια μαθήματα , θα συνηθίσεις... Είμαι η προσωπική σου νταντά!" της ανακοίνωσε περιχαρής κι εκείνη ασπρισε...

******

Καλό μας ταξίδι...( Στα προσεχώς)
Ξεκινάμε...
Συγνώμη που έχω αφήσει κάποια άλλα βιβλία στη μέση αλλά υπάρχουν λόγοι. Πάραυτα όπως πάντοτε σας υπόσχομαι να τα ολοκληρώσω το συντομότερο δυνατόν. Υπάρχουν τόσο προσωπικοί όσο και άλλοι λόγοι που δεν τα έχω ολοκληρώσει. Λίγη κατανόηση .. Επίσης με συμβούλεψαν να γράφω όπου γράφει και το μελάνι της καρδιάς οπότε αποφάσισα να δουλέψω επιτέλους ένα βιβλίο που είχα καιρό στο συρτάρι γιατί είχα αρκετά ανολοκλήρωτα.
Να πω σε αυτό το σημείο πως η Ευδοκία, είχε υπολογιστεί να έχει ακόμα 24 κεφάλαια αλλά δε θα έχει.
Από το σημείο που σταματάει το τελευταίο κεφάλαιο θα μπει ακόμα ένα ή δύο και θα κλείσει. Η Ευδοκία, ήταν και είναι αφιερωμένη σε ένα πρόσωπο που πλέον δε περπατάει ανάμεσα μας αλλά το κάνει βαθιά στη ψυχή. Εξού και η δυσκολία μου να το ολοκληρώσω. Μερικές φορές δε χρειάζεται να είναι κάποιος αίμα σου για να πονέσεις τη "φυγή του" . Απλά νιώθεις το πόνο αυτού μέσω του άλλου. Απλά θέλεις να δώσεις ένα φόρο τιμής από καρδιάς δείχνοντας παράλληλα την εκτίμηση που τρέφεις σε έναν άνθρωπο που ίσως ούτε γνωρίζεις επί προσωπικού.
Οπότε για όσες με ρωτήσατε για την Ευδοκία ,να περίμενε τα 2 τελευταία της κεφάλαια μέσα στο μήνα.
Ο άσσος θέλει λίγη δουλίτσα στις λεπτομέρειες για να κλείσει κι αυτός μα αυτή τη στιγμή δε μου βγαίνει να το τελειώσω πέρα φυσικά από εκείνα τα 3 καινούρια κεφάλαια που πέρασα. Οπότε λίγη υπομονή.
Για όσες κοπέλες ρώτησαν για τα υπόλοιπα βιβλία που κατεβαίνουν από την εφαρμογή ή που είναι παγωμένα και σε παύση (τα ολοκληρωμένα που κατέβασα) να ενημερώσω πως σχεδόν όλα τα βιβλία που βρίσκονται σε αυτή τη κατάσταση , βρίσκονται παράλληλα και υπό επεξεργασία. Οπότε δύσκολο να ανέβουν στην εφαρμογή.
Τώρα, πάμε στον Ιαν. Όσες τον θυμάστε είναι το αγόρι με το σύνδρομο της πολλαπλής προσωπικότητας που ξεκίνησα να γράφω αν θυμάμαι καλά πριν 3 χρόνια. Stay alive.
Σας είπα ότι θα το συνεχίσω εντός της εφαρμογής μα δέχθηκα πρόταση αφού το βιβλίο είναι ήδη κατοχυρωμένο και το έχω σχεδόν ολόκληρο στον υπολογιστή οπότε παγώνει προς το παρόν.
Μέχρι να δω τι θα κάνω  τουλάχιστον καθώς ο χρόνος είναι περιορισμένος.
Να είστε καλά και σας ευχαριστώ!