"Είσαι ότι ακριβώς γίνεσαι  από τις επιλογές και γίνεσαι ότι ακριβώς δεν ήθελες να γίνεις..."

Οι μεγάλες αγάπες λένε πως κρατιούνται γερά χέρι με χέρι κατά τη πάροδο του χρόνου.
Άλλοι πάλι, λένε πως οι μεγάλες αγάπες είναι αυτές που ποτέ δεν έχουμε την ευκαιρία να κρατήσουμε πλάι μας καθώς ο χρόνος περνάει. Πώς γίνονται η πιο βαθιά παραπονεμένη ανάμνηση της ζωής μας που μένει εκεί να μας υπενθυμίζει στα βουβά πως δεν ήταν τίποτα παραπάνω από λίγες δυνατές στιγμές. Μένει εκεί και μας αφήνει με ένα ατέρμονο "Και αν;" να μας σκοτώνει τη ψυχή έως ότου να κλείσουμε τα μάτια μας.
Αγαπάμε πολλά και διαφορετικά  στη ζωή μας καθώς μεγαλώνουμε. Είτε ανθρώπους είτε ζώα, είτε ακόμα και αντικείμενα. Ελάχιστα όμως από όλα αυτά αφήνουν τα αποκαΐδια τους μέσα μας. Είναι εκείνες οι μεγάλες φωτιές που καίνε και άλλοτε οι στάχτες τους δεν φεύγουν ποτέ, ενώ άλλοτε εξαφανίζονται και κρύβονται στη λήθη.
Ύστερα από όσα έχουν γίνει στη δική μου ζωή, πιστεύω πως η φωτιά που άναψε και με έκαψε δε θα γίνει ποτέ στάχτη. Δε θα γίνει ποτέ ανάμνηση και σίγουρα δε θα ταξιδέψει ποτέ με το τρένο της λήθης. Πιστεύω πως για όσο ζω και αναπνέω θα μένει πάντοτε εκεί να μου θυμίζει πως μέσα από μια αθέμιτη επιλογή μου, κατέληξα να καίγομαι και να τυραννιεμαι.

Τόσες μελανιές...
Γιατί πάντοτε μου κάνει τόσες πολλές;
Γιατί του αρέσει τόσο πολύ να κοιτάζω το γυμνό κορμί μου και να τις βλέπω;
Κυριαρχία; Ίσως ...
Η πόρτα ακούγεται ξανά... Θεέ μου.
Ξέρω πως τίποτα δε θα κάνω τελικά σωστά.. το αισθάνομαι. Ούτε να το σκάσω μπόρεσα... Κι αυτά τα ρημαδιασμενα τα σανίδια πόσο με νευριάζουν. Σαν να δέχομαι απανωτές τιμωρίες από παντού. Πρέπει όμως... Ίσως δε κατάφερα να το κάνω αλλά πρέπει. Πρέπει να βρω τρόπο και να φύγω.... Να φύγω όσο πιο μακριά μπορώ...

********

Άνοιξε τη πόρτα σιγανα , άφησε απαλά τα κλειδιά στο τραπεζάκι και κλείδωσε πίσω του. Το σπίτι ήταν ελαφρώς κρύο πράγμα που του υπενθύμισε πως την επόμενη φορά που θα φυγει, πρέπει πρώτα να ανάψει το τζάκι.
Χωρίς να κάνει σχεδόν καθόλου θόρυβο, περπάτησε σαν αίλουρος μέχρι το δωμάτιο και στάθηκε έξω από τη συρόμενη πόρτα. Ολόκληρος ο διάδρομος μύριζε αφρολουτρο. Δεν ήταν όμως το δικό του. Ήταν μια πρωτόγνωρη μυρωδιά. Έστριψε το κορμί του και μπαίνοντας στο μπάνιο αντίκρυσε πάνω στα ράφια 2 ροζ μπουκαλάκια χωρίς ετικέτες.
"Όχι που δε θα ερχόταν προετοιμασμένη!" μουρμουρισε σκεπτόμενος πως αν και την ενημέρωσε για το μπάνιο εκείνη είχε ήδη φέρει τα δικά της πράγματα. Τον ξένισε λιγάκι η εικόνα του ροζ μπουκαλιού ανάμεσα στα δικά του αλλά την παρέβλεψε και γύρισε  ξανά  έξω από το δωμάτιο. Επικρατούσε σκοτάδι μέσα και το λαμπατερ ήταν κλειστό. Έβρισε λιγάκι καθώς ξεχασε να βγάλει τα ρούχα του και δεν ήθελε να μπει μέσα και να τη ξυπνήσει. Μα δεν είχε και άλλη επιλογή.
Δεν μπορούσε να κοιμηθεί γεμάτος αίματα. Ήθελε να πλυθεί και να αλλάξει. Τους πήρε περίπου 4 ώρες για να καταφέρουν να εντοπίσουν το Γουστάβο. Ένα τέρας που η αστυνομία καταζητουσε μήνες τώρα και επιτέλους είχαν φτάσει στα ίχνη του. Βέβαια τον παρέδωσαν στα τέσσερα αλλά σημασία είχε πως η υπόθεση είχε κλείσει και στο ταμείο των Σκιών μπήκε ένα πολύ ωραίο παχυλό ποσό.

Άνοιξε όσο πιο σιγά μπορούσε τη συρόμενη και αφού έριξε ένα  γρήγορο βλέφαρο στο κρεβάτι και την είδε να κοιμάται, άρπαξε όπως όπως μια βερμούδα και ένα μπλουζάκι και βγήκε.
Ήταν ήδη πολύ αργά για εκείνη αλλά ο Λόγκαν ήταν συνηθισμένος σε τέτοιες ώρες.. Μπήκε στο μπάνιο, πέταξε όλα του τα ρούχα στο καλάθι και χώθηκε κάτω από το νερό. Ένα από τα καλά που είχε το συγκεκριμένο σπίτι ήταν το νερό. Είχαν φτιάξει ένα σύστημα έτσι ώστε να έχει πάντοτε ζεστό νερό . Ήταν κάτι που τον χαλάρωνε. Κάπου στο βάθος ένιωθε πως ήταν ικανό να ξεπλύνει τη βρωμιά ολόκληρης της μερας. Τόσο ψυχικά όσο και σωματικά.

Ξάφνου, ο ήχος από το κινητό που χτύπησε στο σαλόνι χάλασε ολόκληρη την ηρεμία του. "Αναθεματισμενο! Ποιος διάολος είναι τέτοια ώρα γαμώ!" Έβρισε και αρπάζοντας στα γρήγορα μια πετσέτα την τύλιξε γύρω του όπως να ναι και βγήκε τρέχοντας.

"Αααα!!!!!" Τον ήχο  από το κινητό επισκίασε μονομιάς η τσιριδα της  Άλισον η οποία έστεκε έξω από τη συρόμενη τρομαγμένη. Ο Λόγκαν αντέδρασε ενστικτωδώς  πάνω στη τρομάρα του και άπλωσε τη παλάμη του στο στόμα της αναγκάζοντας τη να σωπάσει.

"Εεε τρελάθηκες;! Γιατί ουρλιάζεις;!" Φώναξε μα σαν αντιλήφθηκε το ποσο δυνατά πίεζε το χέρι του πάνω της το τραβηξε αστραπιαία. "Με συγχωρείς.. Με τρόμαξες" δικαιολογήθηκε με εκείνη να τον κοιτάζει παγωμένη και φοβισμένη. Ούτε έβγαλε λαλια. Απλά τον κοιτούσε σοκαρισμένη. Η νεκρική σιγή που επικράτησε ανάμεσα τους  δε κράτησε  όμως ούτε μισό λεπτό αφού ο ήχος από το κινητό που χτυπούσε αδιάκοπα του τράβηξε εκ νέου τη προσοχή. Ο Λόγκαν την άφησε πίσω κάνοντας της νόημα να μείνει σιωπηλή και κατευθύνθηκε προς το τηλέφωνο. Βλέποντας όμως την οθόνη ξεφυσησε εκνευρισμένος

"Πότε θα μάθεις τι σημαίνει διαφορά ώρας;!" ρώτησε θυμωμένα και έπειτα έστρεψε στο βλέμμα του στην Άλισον η οποία άρχισε να κάνει μικρά διστακτικά βηματακια προς το μέρος του.
"Ναι, όλα είναι καλά. Ξέρεις ο κόσμος κοιμάται τέτοια ώρα εδώ Τζακ! Πόσο απροσαρμοστος είσαι πια μου λες;" Μόλις η Άλισον αντιλήφθηκε πως μιλούσε με το πατέρα της πλησίασε ακόμα περισσότερο και στάθηκε πλάι του. Ο Λόγκαν της έριξε μια άγρια ματιά αλλά εκείνη σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της και κόλλησε το αυτί της στο ακουστικό. Όσα νοήματα κι αν της έκανε εκείνη δεν έφευγε. "Τι; Ναι ναι σ'ακουω...! Όχι, όχι όλα καλά! Η Άλισον;" Ο Λόγκαν έκανε μια παύση και γυρίζοντας ελαφρώς το κεφάλι του τη κοίταξε κατάματα.  Έδειχνε τόσο λυπημένη αλλά και θυμωμένη συνάμα  "η Άλισον κοιμάται..." είπε εν τέλει  στραβοκοιταζοντας την και πιάνοντας απαλά το χέρι της, την απομάκρυνε από κοντά του. "Όχι, αύριο θα πάμε για κάτι αγορές και ξεκινάει από βδομάδα. Όλα τα έχω κανονίσει Τζακ. Μην ανησυχείς. Και τώρα άσε με να κοιμηθώ. Αν προκύψει κάτι θα το μάθεις πρώτος εντάξει; Τι; Γιατί όχι; Δεν υπάρχει περίπτωση! Σου είπα όχι. Είναι θέμα ασφάλειας! Θα έχει κινητό και σκόπευα μάλιστα να της το πάρω αύριο! Σε τι κόσμο ζεις πια μου λες; Συνελθε λίγο!"

Η Άλισον άθελά της έσκασε ένα χαμόγελο και ο Λόγκαν της έριξε μια επικριτική ματιά.
"Εντάξει εντάξει. Θα σε πάρω. Άντε καληνύχτα"
Κλείνοντας το τηλέφωνο το άφησε στο τραπεζάκι και σηκώνοντας το φρύδι του τη κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω.
"Φοράς τα ρούχα μου;" τη ρώτησε αδιαφορώντας για όσα είχαν γίνει και χωρίς να σχολιάσει το τηλεφώνημα.

"Εμ... Με συγχωρείς θείε αλλά τα δικά μου είχαν ένα ατύχημα... Άνοιξε μια κρέμα και.... και όλα έγιναν χαλια στη βαλίτσα οπότε δεν είχα τι να βάλω..."

"Και πως σου χορεσε η βερμούδα μου;" Παραξενεύτηκε φωναχτά κι εκείνη πιάνοντας τις άκρες από τη μακριά  μπλούζα, τη κατέβασε πιο χαμηλά. Ο Λόγκαν στριφογυρισε τα μάτια του προς τα πίσω και έπιασε το κεφάλι του "Πες μου πως δε φοράς βερμούδα..." της είπε κι εκείνη κοκκινησε.
Βγάζοντας ένα βαθύ αναστεναγμό  πήγε  προς το μέρος της και στάθηκε μπροστά της. Έδειχνε τόσο πελώριος στα μάτια της. "Άλισον; Δε μπορείς κορίτσι μου να τριγυρίζεις έτσι εδώ μέσα ούτε στο σπίτι αλλά ούτε και όταν κοιμάσαι... Δε το λέω για μένα αλλά γενικά μπορεί ανά πάσα ώρα να έρθει κάποιος. Τι θα κάνεις; Έτσι θα βγεις; Πες πως έπιανε φωτιά το σπίτι! Ξεβρακωτη θα έτρεχες;"

"Έχεις δίκιο..." απάντησε ντροπιασμένη

"Το ξέρω πως έχω δίκιο. Όπως και να έχει αύριο θα..."

"Γιατί έχεις τόσα τατουάζ;" ρώτησε διακόπτοντας τον και σκύβοντας ελαφρώς το κεφάλι της πήγε κοντά και άρχισε να τα επεξεργάζεται. "Ουαου... Λύκος είναι αυτό η δράκος;" το χέρι της ακούμπησε ακριβώς ανάμεσα από τα στήθη του, στο σημείο του θώρακα και ο Λόγκαν κάνοντας ένα βήμα πίσω κράτησε απόσταση.

"Δεν είσαι μικρή για να ρωτάς για τατουάζ; Μερικοί τα έχουν για ομορφιά ενώ..."

"Ενώ ;" Τον διέκοψε  εμφανώς περίεργη 

"Ε μα δεν με αφήνεις να τελειώσω και τη πρόταση ρε κορίτσι μου!" τη μάλωσε  εκνευρισμένος  κι εκείνη κατσουφιασε. "Τέλος πάντων. Δεν είναι ούτε το μέρος ούτε η ώρα για να μάθεις για τα τατουάζ αλλά δε νομίζω να είναι και κάτι που να σε αφορά κι όλας. Όσο για τα ρούχα ,
το κατανοώ γιατί δεν είχες τι να βάλεις οπότε και αυτή η συζήτηση τελειώνει εδώ.  Αύριο θα φροντίσω να έχεις όλα όσα χρειάζεσαι. Θα πάρουμε και ένα κινητό έτσι ώστε..."

"Αααα!!!!" Η Άλισον ούρλιαξε   από τη χαρά της και ανοίγοντας διάπλατα τα χέρια της του όρμησε κυριολεκτικά "Είσαι τέλειος!!! Απίστευτος!!!! Ο καλύτερος θείος!!!" Φώναζε ενθουσιασμένη

"Εεε!!!! Ε!!!!" Ο Λόγκαν πιάνοντας τη από τα χέρια την ώθησε απαλά προς τα πίσω. Η λευκή της μπλούζα είχε βραχεί από τις σταγόνες που αργοκυλουσαν ακόμα πάνω στο κορμί του και κοιτάζοντας το μουσκεμένο ύφασμα πάνω της, ξεφυσησε. "Πήγαινε για ύπνο. Είναι αργά" της είπε πιο ψυχρά αυτή τη φορά. Πλέον του έμοιαζε τόσο δύσκολο ξαφνικά. Ενώ η οικειότητα ενός προσώπου και ειδικά μιας κοπέλας μέσα στο σπίτι του , του φάνηκε εφιάλτης.

Η Άλισον από την άλλη πετούσε από τη χαρά της. Δεν ήταν και λίγο να αποκτήσει ένα φυσιολογικό τηλέφωνο. Έμοιαζε σαν να ήταν όνειρο. Τη κορόιδευαν συνέχεια πίσω στην Αγγλία για εκείνη τη παλιά συσκευή και ένιωθε πραγματικά ευτυχισμένη. Ο πατέρας της , δεν τα πήγαινε καλά με τη τεχνολογία και θεωρούσε πως πιο πολλές αμαρτίες φέρνει παρά γνώσεις.
Αφήνοντας του ένα γρήγορο  φιλί στο μάγουλο, πέταξε μια ενθουσιασμένη καληνύχτα και έτρεξε γρήγορα στο δωμάτιο της.

Μόλις έμεινε μόνος έστρεψε το βλέμμα  στο μπαρ. Ηταν σαν να κοιτούσε ότι πιο πολύτιμο είχε. Σαν να ήταν ο παράδεισος. Ο καλύτερος του φίλος τη δεδομένη στιγμή.
"Τη τύχη μου μεσα..." αναστεναξε  σιγανα και αφήνοντας ακατάπαυστες μικρές βρισιές άρπαξε και άνοιξε ένα μπουκάλι  κρασί...

Τελικά κάθε λεπτό που βρισκόταν μαζί της, ήταν τρανή απόδειξη γιατί δεν έκανε ποτέ παιδιά και γιατί δεν άφησε ποτέ καμία γυναίκα να οικειοποιηθεί τη παρουσία του. Ήταν σκέτοι μπελάδες ανεξάρτητου ηλικίας. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο....

❤️❤️❤️❤️