"Γιατί φωνάζεις ρε;" ο Λόγκαν άνοιξε και ο Λίαμ μπήκε μέσα σαν το σίφουνα  χωρίς να περιμένει δευτερόλεπτο

"Που ήσουν; Γιατί δεν ήρθες στην έπαυλη όταν την άφησες στο σχολείο; Έγινες χαμός γαμώ το! Τρεις τύποι με μηχανές μας πήραν από πίσω και παραλίγο να μας βγάλουν εκτός πορείας! Θα μας σκότωναν!"

"Εεει μη φωνάζεις..." του έκανε νόημα αλλά ο Λίαμ ήταν εκτός εαυτού

"Τι να μη φωνάζω! Ήδη έχω βάλει τους πάντες να ψάχνουν! Δεν έχεις ιδέα τι μηχανές είχαν! Θα τους κόψω τα λαρύγγια! Θα φτύσουν το αίμα της μανας τους αν συμβαίνει αυτό που φαντάζομαι!"

"Σκάσε ρε!"

"Δε σκάω! Θα τρελαθείς σου λέω!Νομίζω ήταν τα..." ο Λίαμ σταμάτησε αμέσως σαν είδε την Άλισον να ξεπροβάλει ντροπαλά από το δωμάτιο.
Γύρισε προς το Λόγκαν ο οποίος τον κοίταζε σαν να έκανε τη μεγαλύτερη μαλακια της ζωής του και αναστεναξε

"Δε μπορούσες να μου πεις πως ήταν εδώ;" του είπε σιγανα σκεπτόμενος όλα όσα ανέφερε προηγουμένως. "Γαμώ το σου Λόγκαν..."

"Γεια σου μικρή... Σόρρυ για σήμερα κάτι έτυχε..." Απευθύνθηκε σε εκείνη αλλάζοντας ύφος και χωρίς να ξέρει πόσα από όσα προείπε άκουσε.

"Εμ.. δε πειράζει..." η Άλισον είχε κατεβάσει τα μανίκια από τη μπλούζα της και του θύμισε τις πρώτες μέρες που τη γνώρισε. Πάραυτα κάτι στο βλέμμα της ήταν διαφορετικό.

"Πολύ μαζεμένη δεν είσαι;" η Άλισον γουρλωσε τα μάτια και ο Λίαμ γύρισε προς το Λόγκαν "Σου είπα να σταματήσεις να μαλώνεις επιτέλους μαζί της..." του ψιθύρισε και ο Λόγκαν στριφογυρισε το βλέμμα προς τα πίσω

"Λοιπόν φτάνει. Ελα, πάνε στο αμάξι και έρχομαι.. θα μου τα πεις όλα στο δρομο"

Ο Λίαμ έκανε ένα μορφασμό περιέργειας. Κοίταξε την Άλισον, έπειτα το Λόγκαν ύστερα πάλι ξανά εκείνη που μαζεύτηκε ακόμα περισσότερο και κοιτάζοντας ξανά το Λόγκαν άνοιξε ακόμα περισσότερο το βλέμμα.
Η έκπληξη στο πρόσωπο του ήταν τεράστια.

"Θα.. θα σε δω μετά μικρή..." είπε προς την Άλισον η οποία του χάρισε ένα ντροπαλό χαμόγελο και ρίχνοντας ένα εχθρικό βλέμμα στο Λόγκαν βγηκε από το σπίτι.

"Λες να.. να κατάλαβε;" είπε στο Λόγκαν σαν έμειναν μόνοι.

"Μη σε νοιάζει τίποτα και μην αγχώνεσαι..." Τη καθησυχασε και πηγαίνοντας κοντά της, έπιασε απαλά το μάγουλο της, έσκυψε και της χάρισε ένα φιλί στα χείλη. "Μετά από όσα κάναμε εκεί μέσα, κοκκινίζεις; Ειλικρινά θα με τρελάνεις εσύ..."

"Δεν το ελέγχω ξέρεις κύριε : Έχω πάντα τον έλεγχο!" τον ειρωνεύτηκε και ο Λόγκαν γέλασε δυνατά

"Αν είχα τον έλεγχο τώρα θα είχες ακόμα μούτρα στο καναπέ και εγώ δε θα ήμουν καν εδώ μωρό μου..." είπε πονηρά ενώ την ίδια στιγμή το χέρι του ταξίδεψε στα οπίσθια της

"Λόγκαν! Μπορεί να μπει ο Λίαμ!"

"Ε και; Μάλλον δε κατάλαβες τι ακριβώς σου είπα εξ αρχής..." χάιδεψε απαλά το πηγούνι της και τη φίλησε ξανά "Αποδέχθηκα το χάος... Δεν έχω γυρισμό Άλισον... Και τώρα ηρέμησε, χαλάρωσε, και δε θα αργήσω εντάξει;"

"Λόγκαν;"

"Τι είναι..."

"Τι ήταν αυτά που έλεγε ο Λίαμ; Τρόμαξα πολύ..."

"Ούτε αυτά μη σε απασχολούν. Θα μάλωσε με κανένα στο δρόμο και ξέρεις πως αντιδράει. Εντάξει;"

"Εντάξει!" απάντησε αρκετά πιο χαλαρή και ο Λόγκαν παίρνοντας τα πράγματα του , της έριξε ένα τελευταίο βλέμμα και βγήκε...

*****

"Τη πηδηξες!!!" Φώναξε πριν καν μπει στο αμάξι ο Λόγκαν και κλείσει τη πορτα

"Σσσσσσ σκάσε επιτέλους!!! Τι σε έπιασε και φωνάζεις σαν υστερικός!!" είπε βάζοντας μπρος και ξεκίνησε

"Εμένα τι με έπιασε; Εμένα;; Μου έκανες ολόκληρη διάλεξη σε εκείνο το στενό λίγες μέρες πριν για να το αποδεχτείς επιτέλους μια βδομάδα αργότερα! Τι διαολο;;; Η εγώ είμαι τέρμα ηλίθιος ή εσύ τα έχεις χαμένα!!!"

"Αυτό δεν ήθελες ρε; Να νιώσω ξανά; Τι με ζαλίζεις τώρα μου λες; Και πρόσεχε πως εκφραζεσαι! Άκου εκεί τη πήδηξα!"

"Λόγκαν; Ειλικρινα από τη μέρα που ήρθε δε σε αναγνωρίζω αδερφέ..." είπε εν τέλει κουρασμένα "Σαν μωρό κάνεις και πίστεψέ με, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα δεν χρειάζομαι ένα μωρό αλλά το Λόγκαν! Και όχι! Χαίρομαι που κατάφερες να νιώσεις  και χαίρομαι και για εκείνη που μαραζωνε εξαιτίας σου και δε σε ζαλίζω για αυτό! Εγώ μαζί σου μέχρι το τέλος... Το ξέρεις καλά αυτό...απλά..."

"Απλά;"

"Απλά ίσως δεν ήταν τελικά η στιγμή..."

"Λίαμ τι λες;"

"Λέω πως αισθάνομαι μπελάδες γύρω μας και φοβάμαι. Τόσο για σένα όσο και για εκείνη... Ίσως πρέπει να της εξηγήσεις. Ή να αφήσεις εμένα να το κάνω. Να μάθει τι ακριβώς κάνουμε. Να μάθει να προφυλάσσει τον εαυτό της..."

"Από τι; Θα με τρελάνεις;"

"Λόγκαν οι τύποι που μας πήραν σήμερα από πίσω με τις μηχανές, ήταν... Ηταν σκυλιά..."

Οι ροδες του αυτοκινήτου τσιριξαν στην άσφαλτο και το αυτοκίνητο σταμάτησε μέσα στη μεση του δρόμου με το Λόγκαν σε κατάσταση σοκ. Τα χέρια ήταν κολλημενα στο τιμόνι και για καλή τους τύχη δεν υπήρχε κάποιο διερχόμενο όχημα από πίσω έτσι ώστε να τρακαρουν.

"Θα μας σκοτώσεις!" Ο Λίαμ κοίταξε σαστισμένος από τους καθρέφτες για τυχόν κίνηση "Ξεκίνα! Είμαστε στη μέση του δρόμου!!"

"Ξαναπές μου αργά και καθαρά τι ακριβώς είπες..." Ήταν τα πρώτα του λόγια. Έδειχνε σαν νεκρός. Μέσα σε μια και μόνο στιγμή ασπρισε ολόκληρος και δεν έδειχνε καν να ενδιαφέρεται για το γεγονός πως σταμάτησαν στη μέση ενός τεράστιου δρόμου.

"Κάνε στην άκρη σε παρακαλώ και θα σου πω... Μόνο κάνε ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ! Θα μας πάρει κανένας παραμαζωμα!"

"ΤΙ ΕΊΠΕΣ;!" φώναξε χτυπώντας με μανία το τιμόνι  ώσπου άρχισε να λαχανιαζει. Γύρισε κατακόκκινος από θυμό προς το Λίαμ κι εκείνος τα έχασε.

"Ηρέμησε. Σε ικετεύω ηρέμησε. Θα δούμε. Τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμα. Σε παρακαλώ... Αντιλαμβάνεσαι πως βρισκόμαστε στη μέση ενός καταραμένου δρόμου;;; Συνελθε!!" Ο Λίαμ τον επιασε από τη μπλούζα και τον ταρακούνησε . Ο Λόγκαν γύρισε προς το δρόμο και έβαλε μπρος . Πάτησε το γκάζι στο τέρμα και ξεκίνησε.

"Θα τους διαλύσω..." Ψέλλισε χαμηλά καθώς το αμάξι σπινιαρε και επιτάχυνε.  Αν πριν ο Λίαμ φοβόταν μη τους κοπανησει κάποιο οχημα πλέον άρχισε να φοβάται την απειλή της ταχυτητας που ολοένα και αυξανόταν.  "Αν τόλμησαν να επιστρέψουν θα τους ισοπεδωσω... Κι αυτούς και τους σπόρους τους! Όλους! Δε θα αφήσω ούτε δείγμα από αυτούς τους διαολους να περπατάει και να αναπνέει!"

"Κόψε ταχύτητα ρε μαλάκα ειλικρινά θα πεθάνω από φόβο , να χαρείς!!!"

"Θα τους σκοτώσω τόσο μαρτυρικά που θα εύχονταν να μην είχαν επιστρέψει ποτέ τους.... Το ορκίζομαι στη ψυχ.."

"Μην παίρνεις όρκους τη τρέλα μου μέσα! Κάθε φορά που ορκίζεσαι όλα πάνε στο διάολο! Πάψε! Πάψε και κοίτα το δρόμο...!!!"

Ο Λόγκαν μέσα σε μια και μόνο στιγμή ένιωσε τα πάντα να γκρεμίζονται. Το παρελθόν να ζωντανεύει και εκείνα τα ανοιχτά μάτια , να παίρνουν μορφή και υπόσταση στις λευκές γραμμές του δρόμου...

*****

"Σίλβια τρελάθηκες; Πώς του επέτρεψες να φύγει γαμώ το!!" Ο Ντρέικ βρισκόταν σε πλήρη σύγχυση.

"Εγώ φταίω; Δεν είχα ιδέα που πάει! Ήρθε μέσα στα νεύρα στο γυμναστήριο πήρε τα πράγματα του και απλα έφυγε! Δεν ήταν και λίγα όσα έμαθε! Μη ξεχνάς πως μέσα στους άντρες που πέθαναν εκείνη τη μέρα ήταν και ο πατέρας του!"

"Αν το μάθει ο Λόγκαν ήρθε το τέλος... Θεέ μου... Και αυτός ο μαλάκας δεν απαντάει!!! Που διαολο είσαι ρε Νικ!"

"Ηρέμησε. Ίσως άφησε κάπου το κινητό του. Ο πομπός;"

"Δε λειτουργεί... Προσπάθησα χίλιες φορές αλλά τίποτα. Δεν έχω καλό προαίσθημα Σίλβια... Ειλικρινά φοβάμαι..." Εκείνη κατέβασε το κεφάλι

"Θέλεις να μιλήσουμε ειλικρινά; Τότε και εγώ φοβάμαι...Αν έκαναν το λάθος και επέστρεψαν δεν έχω ιδέα τι θα κάνουμε. Ο Λόγκαν δε θα το αφήσει κι ας πέρασαν τόσα χρόνια..."

"Το ξέρω. Έπρεπε να είχαν ήδη φτάσει με το Λίαμ..." Τελειώνοντας τη φράση του ακούστηκαν μαρσαρισματα απ' έξω και κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο είδε το τζιπ του Λόγκαν να παρκάρει καταμεσής της αυλής κι εκείνον να βγαίνει πρώτος έξω σε έξαλλη κατάσταση "Φοβάσαι ε;" γύρισε και είπε προς τη Σίλβια. "Έρχεται.."

Έτρεξαν προς την είσοδο και κατεβαίνοντας τις σκάλες είδαν το Μάρκους να πλησιάζει και εκείνος από το δωμάτιο ελέγχου.

Πριν προλάβει να ρωτήσει ο Ντρέικ αν είχαν κάποιο νεότερο από το Νικ, η πόρτα άνοιξε διάπλατα και το θηρίο μπήκε μέσα.

"Σε ένα λεπτό όλοι στην αίθουσα συσκέψεων!" είπε και προσπερνώντας τους πήγε μέχρι το τέλος του διαδρόμου και άνοιξε μια πόρτα που οδηγούσε στο υπόγειο. Κατέβηκε και την έκλεισε με δύναμη πίσω του.

"Όπως βλέπετε, η κατάσταση είναι άσχημη..." είπε ο Λίαμ μπαίνοντας μέσα.

"Νομίζω πως πρέπει να μάθεις κάτι πριν απο το Λόγκαν..." ο Ντρέικ ήξερε πως ο Λίαμ ήταν ίσως ο μόνος που μπορούσε να τον συγκρατήσει και έσπευσε να τον ενημερώσει.

"Τι συμβαίνει; Και που διαολο είναι ο Νικ;"

"Γι αυτό ακριβώς πρόκειται..." Απάντησε αντί του Ντρέικ η Σίλβια και κοίταξε το Μάρκους ο οποίος χαμήλωσε απογοητευμένος το κεφάλι.

"Πήγε στο παλιό τους στέκι ... Δεν τον προλάβαμε..." Σαν άκουσε ο Λίαμ τα νέα τρελάθηκε . Έπιασε πανικόβλητος το κεφάλι του και άρχισε να πηγαίνει πέρα δώθε στην είσοδο.

"Είστε σίγουροι;"

"Ναι..."

"Πόση ώρα λείπει;"

"Σχεδόν από την ώρα που έφυγες..."

"Γαμώ το!" Κλώτσησε δυνατά τη πόρτα και τους κοίταξε "Αν πάθει κάτι ο Νικ... Θα καουν όχι μόνο αυτοί αλλά και ολόκληρη η πόλη! Πώς διάολο τον αφήσατε να φύγει;"

"Στην αρχή δε το κατάλαβα..." είπε λυπημένη η Σίλβια "Μετά όμως ακολουθήσαμε μέχρι ένα σημείο το πομπό και ύστερα χάθηκε το σήμα.."

"Λίαμ; Εμ.." διέκοψε τη συζήτηση ο Μάρκους

"Τι;"

"Νομίζω έχουμε παρέα..." είπε και έδειξε προς τα πίσω. Η εξώπορτα ήταν ακόμα ανοιχτή και ένα σύννεφο σκόνης είχε σηκωθεί στο βάθος.

"Γρήγορα!" Έπιασαν όλοι τα όπλα τους και βγήκαν έξω. Κανείς δε μπορούσε να περάσει τη πύλη και το ήξεραν μα δεν έχασαν χρόνο. Δίχως να περιμένουν λεπτό έτρεξαν προς την κεντρική είσοδο της έπαυλης.

"Αυτοί είναι!" Φώναξε ο Ντρέικ οπλίζοντας. Παλαιότερα ήταν μια από τις ισχυρές συμμορίες του Μπρούκλιν.
Όταν όμως ανέλαβε ο πατέρας του Λόγκαν και έμπλεξε με τα ναρκωτικά την οργάνωση , ξεκίνησαν και οι πρώτες εντάσεις. Δεν άκουγε κανένα. Άφησε να αρχίσει ένας πόλεμος που μόνο θύματα έσπερνε στο διάβα του για ένα εγωισμό. ένα κύρος...
Όλοι όσοι ήταν χωμένοι μέσα στη νύχτα αναγνώριζαν τα σκυλιά... Έτσι τους είχε χαρακτηρίσει ο Τζωρτζ από το επίθετο τους το οποίο και κορόιδευε συχνα. Τότε έκανε κουμάντο ο Άντριου Πιτ και ο γιος του Ντέμιαν.
Εκτός από το επίθετο όμως που του θύμιζε Πιτ Μπουλ,  χρησιμοποιούσαν όλοι μηχανές και φορούσαν μαύρα μαντήλια στη μούρη που είχαν σαν κεντρική ζωγραφιά τα σαγόνια ενός σκύλου. Σχεδόν ολόκληρη η πόλη τους κατονόμασε σκυλιά μετέπειτα.

Ο Λίαμ δεν είχε ιδέα τι θα αντιμετωπίσει ενώ η καρδιά του στη σκέψη πως ο Λόγκαν ήταν ακομα στο υπόγειο και περίμενε χτύπησε ακόμα πιο δυνατά. Τίποτα όμως δε τον προϊδεαζε για το θέαμα που θα αντίκρυζε... Τίποτα δεν ήταν ικανό να κάνει το αίμα του να παγώσει ούτε καν ο Λόγκαν τη δεδομένη στιγμή.

Φτάνοντας πρώτος, τα πόδια του κοκαλωσαν...
"Νικ! ΝΙΚ!!!! Όχι!!! Όχι γαμώ τη ζωή μου όχι!!!"  Τα ουρλιαχτά του ήταν ικανά να τρομάξουν ακόμα και τον ίδιο το διάολο.

"Θεουλη μου..." πίσω του έφτασε τόσο η Σίλβια που δε πίστευε στα μάτια της όσο και οι υπόλοιποι...
Ο Λίαμ άρχισε να τρέχει  προς τη πύλη και φτάνοντας κοντά γονάτισε και σύρθηκε πάνω στα χώματα...

Ο Νικ βρισκόταν πεταμένος κάτω...
Σχεδόν ξεκοιλιασμενος και τυλιγμένος με συρματοπλέγματα...
Πάνω στα πρόσωπο του είχαν χαράξει στόμα και δόντια κάνοντας τον να μοιάζει με σκυλί...
Ενώ όλα του τα ρούχα ήταν ξεσκισμενα...
Ήταν η απόλυτη ιεροσυλία για ένα νεκρό...

"Όχι ρε αγόρι μου... Όχι..." Ο Λίαμ ξέσπασε σε λυγμούς προσπαθώντας να τον ξεμπλέξει και ύστερα κράτησε στην αγκαλιά του ότι του είχε απομείνει και το έσφιξε δυνατά. Ποτέ δεν είχαν δει το Λίαμ να κλαίει πόσο μάλλον να πονάει αληθινά...
Ο Ντρέικ πλησίασε διστακτικά για να τον σηκώσει  μα σαν τον άγγιξε στον ώμο , ο Λίαμ τραβηξε το όπλο και τον σημάδεψε.

"ΤΡΑΒΑ ΕΤΟΙΜΑΣΕ ΤΟ ΑΜΑΞΙ!" Γρυλισε και έπειτα άρχισε να πυροβολεί ανεξέλεγκτα στον αέρα , σπαραζοντας από το πόνο....

💥🖤💥