Μια εβδομάδα αργότερα

Έμοιαζαν σαν δυο μικρά παιδιά μέσα στο σπίτι. Δεν ήταν μόνο η δική της άρνηση να του μιλήσει ήταν και το πείσμα του που όσο κι αν ήθελε να τη πάρει ξανά με το καλό, φοβόταν να τη πλησιάσει. Ο Λίαμ ερχόταν κάθε πρωί , τη πήγαινε σχολείο και την έφερνε μετέπειτα ενώ ο Λόγκαν έφευγε για την έπαυλη και επέστρεφε όταν εκείνη κοιμόταν. Έτσι απέφευγε τις πολλές επαφές. Είχε φροντίσει το σπίτι να είναι γεμάτο από όλα τα απαραίτητα ενώ ακόμα κι αν κάτι προέκυπτε ο Λίαμ ήταν εκεί για να το φέρει.

Υπήρχε έντονος ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα και από τις δύο πλευρές και ήταν σίγουρος πως αν με κάποιο άνοιγε η κουβέντα θα κατέληγαν να σκοτωθούν. Η Άλισον του έριχνε συνεχώς άγριες ματιές κι εκείνος έκανε απλά πως δεν τις έβλεπε.

"Αύριο θα βγάλω τα ρούχα μου από το δωμάτιο για να μη χρειάζεται να μπαίνω μέσα" της είπε βγαίνοντας αφού πλέον το μπες βγες ήταν η μόνη επικοινωνία που είχαν.

"Μπράβο σου" απάντησε ξερά και χωρίς να τον κοιτάξει. Ο Λόγκαν έσφιξε τις γροθιές του μα δεν άφησε το νεύρο να βγει προς τα έξω. Εκείνος προκάλεσε τη κατάσταση και έπρεπε να μάθει να ζει με αυτή. Μπήκε στο μπάνιο, άλλαξε και όταν βγήκε η Άλισον ήταν ακόμα στη πόρτα. Κοίταξε το ρολόι και έδειχνε δέκα μισή. Ο Λίαμ είχε αργήσει.
Άρπαξε το κινητό και πήγε στο μπάνιο.
Έκλεισε τη πόρτα και τον κάλεσε.

"Που είσαι;!" είπε σιγανα για να μην ακουστεί

"Έπαθα λάστιχο! Η ρεζέρβα χάλασε κι αυτή! Ότι θα σας έπαιρνα! Δε μπορώ να έρθω..."

"Με δουλεύεις ρε;"

"Όχι. Μέρες έχει που σου είπα πως κάτι ακούω στο αμάξι. Έπεσε ένα εξαρτημα από τη μηχανή εκεί που οδηγούσα, η ρόδα έσκασε πάνω του και όλα έγιναν χαλια! Περιμένω το Ντρέικ"

"Καλώς..."

"Τι θα κάνεις;"

"Εσύ τι λες να κάνω; Θα τη πάω εγώ. Κλείσε" έβαλε το κινητό στη τσέπη και πήγε στο σαλόνι. Η Άλισον είχε κολλήσει το πρόσωπο της στο παράθυρο περιμένοντας.
"Ετοιμάσου" της είπε ψυχρά "Θα σε πάω εγώ σήμερα"

"Εσύ;" Απόρησε αμέσως

"Κουβέντα θα πιάσουμε; Θέλεις να πας σχολείο η όχι;"

Δίχως να του απαντήσει έβαλε το μπουφάν της , πέρασε τη τσάντα στον ώμο και άνοιξε τη πόρτα.
Ο Λόγκαν άρπαξε πάνω από το μπαρ τα κλειδιά , το καπνό του που πλέον τον άφηνε από δω και από κει και ρίχνοντας λίγη στάχτη πάνω στη σιγανή φωτιά, κλειδωσε και την ακολούθησε.

"Έλα μπροστά" ζήτησε σαν μπήκε μέσα

"Καλά είμαι και εδώ" του απάντησε κι εκείνος τράβηξε χειρόφρενο

"Έλα μπροστά είπα"

"Θα αργήσω!" του επισήμανε με έμφαση

"Πρόβλημα σου! Έλα μπροστά και φεύγουμε"

"Πρόβλημα μου;!"

"Τελείωνε!" αποκρίθηκε πιο δυνατά. Αυτό δεν ήθελε ... Να ανοίξουν οποιαδήποτε κουβέντα. Της είχε πει πάμπολλες φορές πως όταν είναι οι δυο τους στο αμάξι δε θέλει να κάθεται πίσω κι εκείνη έκανε ακριβώς το αντίθετο.

Η Άλισον έπιασε το χερούλι της πόρτας μα σαν βγήκε , αντί να κάνει το γύρω του αυτοκινήτου , ανοιξε τη τσάντα της , έβγαλε τα κλειδιά και άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες για το σπίτι.

"Γιατί ρε θεέ... Γιατί!" Ο Λόγκαν έσβησε το αμάξι και βγαίνοντας κοπανησε τόσο δυνατά τη πόρτα που της έπεσαν τα κλειδιά κάτω πριν ανοίξει.

"Τι νομίζεις ότι κάνεις;" Είχε φτάσει πίσω της μα δε πλησίασε πολύ . Στάθηκε δύο σκαλιά κάτω και περίμενε την αντίδραση της

"Στραβος είσαι;"

"Μάζεψε τη γλώσσα σου...νομίζω ανέχτηκα αρκετά..." Είπε διατηρώντας τη ψυχραιμία του. Δεν ήθελε να μαλώσει μαζί της. Έγινε μια φορά και βαθιά μέσα του ήθελε να ήταν και η τελευταία. Κάτι που φυσικά ήταν αδύνατο αφού η Άλισον είχε σηκώσει εντελώς το μπαϊράκι της.

"Ανάγκασε με..." Η Άλισον αν και κατάφερε να ξεκλειδώσει, άφησε κάτω το σακίδιο της και γύρισε. Περπάτησε ως το μέρος του και στάθηκε μπροστά του. Τοποθέτησε το ένα της δάχτυλο επιδεικτικά στο στήθος του και τον κοίταξε με εκείνο μισό της βλέμμα. Ένα βλέμμα που πραγματικά έμοιαζε βγαλμένο από ταινία τρόμου πλέον.
"Αν θυμάμαι καλά..." Ξεκίνησε να λέει πιέζοντας τον "Κάποιος άλλος ανάμεσα μας έχει μεγάλη γλώσσα! Όχι εγώ..."

"Συνεχίζεις να με προκαλείς..." της είπε σχετικά ήρεμος αν και έβραζε ολόκληρος

"Πώς το είπες; Α ναι...έχω προοπτικές! Δες το σαν εξάσκηση!" του πέταξε μέσα στα μούτρα κι εκείνος έπιασε γρήγορα το δάχτυλο της και σαν το πίεσε , εκείνη μορφασε από το πόνο.

"Αν ήξερα πως σου αρέσει τόσο να πονάς τις γυναίκες θα είχα άλλη αντιμετώπιση!"

"Για μια φορά..." αποκρίθηκε αγανακτισμένος "Για μια φορά, γίνε συνεργάσιμη τη τρέλα μου μέσα!"

"Πολύ καλά λοιπόν κύριε Λώρενς..." του απάντησε τραβώντας το χέρι της "Πόσο συνεργάσιμη με θέλετε;"

"Άλισον;" τη προειδοποίησε μόνο με το όνομα της

"Παρακαλώ; Με φωνάξατε; Θέλετε κάτι; Σας ακούω..." Κάθε μυς από το σαγόνι του σφίχτηκε και έτριξε ολόκληρο με το θράσος της "Τι συμβαίνει κύριε Λώρενς; Σας έφαγε η γάτα τη γλώσσα;"

"Θέλεις τόσο πολύ να ξεσπάσει καυγάς έτσι;"

"Εγώ; Κάνετε λάθος!"

"Κόψε το υφακι που να σε πάρει!"

"Ποιο υφακι;"

Ο Λόγκαν έχασε την υπομονή του. Γραπωσε το χέρι της και την έσυρε ως το σπίτι. Την πέταξε κυριολεκτικά πάνω στο καναπέ και κλείδωσε.

"Ωραία λοιπόν ! Θα το κάνουμε με το δύσκολο τρόπο!"

"Μη με πονέσεις πολύ!" τον ειρωνεύτηκε απαθεστατα και σαν έκανε να σηκωθεί από το καναπέ ο Λόγκαν με ένα μεγάλο βήμα, μπήκε μπροστά και της έκλεισε το δρόμο. Έπιασε την άκρη από το μπουφάν της δυνατά και βγάζοντας το, το πέταξε στο πάτωμα.
"Ευχαριστώ! Και ότι είχα αρχίσει να ζεστ..." η ειρωνία της δεν πέρασε αυτή τη φορά. Ένιωσε τα χέρια του να εισχωρούν μέσα από τη μπλούζα της και μόλις άγγιξαν το γυμνό της δέρμα, της κόπηκε η ανάσα. "Τι... Τι κάνεις...." Ψέλλισε κι εκείνος γέλασε.

"Σου έφαγε η γάτα τη γλώσσα και μιλάς έτσι;" χρησιμοποίησε τα λόγια της ενώ ταυτόχρονα τα χέρια του αγκάλιαζαν περισσότερο το κορμί της. Αν ήθελε να το παίξει βρώμικα, ήξερε καλά πως να τη βάλει στη θέση της μια και καλή. Ήθελε αγριάδα και παιχνιδάκια; Θα της έδειχνε και από αυτά και θα τελείωνε επιτέλους αυτή η τρέλα.

"Λόγκαν σταμάτα.." η φωνή της άλλαξε. Ήταν ότι ακριβώς επιζητούσε... Φοβισμένη.

"Γιατί δεσποινίς Λώρενς; Δεν αισθάνεστε καλά; Θέλετε μήπως να ξαπλωσετε λίγο;" έπαιξε το παιχνίδι της μα η Άλισον είχε χάσει πραγματικά το χρώμα της.

"Πάρε τα χέρια σου..."

"Δε το νομίζω..."

"Σε ικετεύω..." η φωνή της έβγαινε σχεδόν ξεψυχισμενα. Χωρίς δυναμική χωρίς ένταση και σιγανα..το στήθος της ξεκίνησε να ανεβοκατεβαίνει ενώ θα ορκιζόταν πως είχε αρχίσει να λαχανιαζει...

"Εξάσκηση δεν ήθελες;" ρώτησε πονηρά και έσκυψε προς το πρόσωπο της. Άφησε τη μύτη του να γαργαλησει το μάγουλο της και χώθηκε στο λαιμό της.
"Τώρα θα δεις πως πραγματικά συμπεριφέρονται στα κοριτσάκια που δε κάθονται φρόνιμα...." εν μέρη έχανε τον εαυτό του και τον έβαζε σε ένα ρόλο που δεν είχε κατά ιδέα κατά πόσο θα καταφέρει να συγκρατήσει. Από την άλλη, ίσως επιτέλους τη τρόμαζε και σταματούσε την ατίθαση συμπεριφορά της και όλες εκείνες τις μπηχτές που πετούσε ανά διαστήματα.

Άκουσε ένα βογγητό να ξεφεύγει από τα χειλη της και έτσι όπως ήταν χωμένος στο λαιμό της, άνοιξε το στόμα του και δάγκωσε απαλά το δέρμα της.

"Μη μου το κάνεις αυτό..." είπε ξεπνοα

"Ποιο; Δε καταλαβαίνω; Παιχνίδια δεν ήθελες;" άφησε τις λέξεις μέσα στο αυτί της.

"Όχι..."

"Πιο δυνατα, δεν ακούω..."

"Είπα όχι.. δε ήθελα..."

Ο Λόγκαν βγήκε από το λαιμό της και τη κοίταξε. Είχε παραδοθεί εντελώς και ανάθεμα έτσι όπως κοκκινησαν τα χείλη της μετά βίας συγκρατιοταν για να μη τα ρουφήξει.

"Μη ξανακάνεις μαλακίες σε μένα το κατάλαβες;" της είπε χτυπώντας απαλά τη μύτη της με το δάχτυλο του. "Την επόμενη φορά που θα με ειρωνευτείς σκεπτόμενη ότι κάτι κάνεις, θα σου δείξω μια και καλη τι εστί πρακτική και εξάσκηση...και πίστεψέ με... Μου αρέσει όντως να πονάω τις γυναίκες... Πόσο μάλλον τα κοριτσάκια σαν εσεν..."

Τα δάχτυλα της βρέθηκαν στα χείλη του πριν ολοκληρώσει και του έκοψαν τη φόρα. Ήταν τόσο αστείο το γεγονός πως μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου άλλαζαν οι ρόλοι και ο τρόμος που ένιωθε ο ένας, μεταφερόταν στον άλλο τόσο όμορφα και εύκολα.

"Για λίγο μόνο..." Ψιθύρισε απαλά και σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της. Δάγκωσε τα χείλη της ενώ την ίδια στιγμή, τα δάχτυλα της ταξίδευαν στα δικά του. "Να νιώσω πως είναι...και τίποτα άλλο..." το πρόσωπο της είχε φτάσει υπερβολικά κοντά. Το χέρι της έφυγε από τα χείλη του και βρέθηκε στο λαιμό του ενώ πλέον η απόσταση που τους χώριζε είχε εξαφανιστεί. Ο Λόγκαν παρέμενε στατικός να κοιτάζει μέσα στα μάτια της που δεν έχαναν επαφή με τα δικά του. Η Άλισον ξεροκαταπιε... "Λίγο... Μόνο... Λίγο..." οι τελευταίες της λέξεις όχι απλά ακούστηκαν αλλά και τις αισθάνθηκε. Το άνω της χείλος ακούμπησε στο δικό του σχεδόν αμέσως κι εκείνος ένιωσε να αρπάζει φωτιά σαν σπίρτο. Ήταν τόσο σαγηνευτικός ο τρόπος της... Σαν να είχε μπροστά του μια από εκείνες τις καταραμένες σειρήνες που μάγευαν τους ναυτικούς στα καράβια.

Τα χέρια του βρέθηκαν στα οπίσθια της και κρατώντας τα δυνατά, τη σήκωσε μονομιάς. Τα πόδια της τυλίχθηκαν ενστικτωδώς γύρω από τη μέση του μα η απόσταση που είχαν , δε χάθηκε ούτε μισή ιντσα.

"Αυτό το λίγο..." της είπε σοβαρός έχοντας πλήρη αίσθηση των πράξεών τους "Μπορεί να φέρει τη καταστροφή..." τόνισε μια προς μια τις λέξεις...

"Τότε άσε με να αναλάβω τη πλήρη ευθύνη..." είπε κρατώντας το κεφάλι του μέσα στις χούφτες της και κοιτάζοντας τον εξίσου σοβαρή

"Καταλαβαίνεις ποιος είμαι; Ποιον κρατάς και ποιον φίλησες; Δεν είναι παιχνίδι..."

"Ένα πράγμα ξέρω καλά... Πώς μέσα στις δικές μου φλέβες και στις δικές σου, δε κυλάει το ίδιο αίμα..." του είπε κι εκείνος σαστισε.

"Τι είπες;" Ο Λόγκαν τη κατέβασε απαλά και τη κοίταξε από πάνω μεχρι κάτω έχοντας μια διαφορετική σοβαρότητα από ότι πριν. Έδειχνε έκπληκτος με τη γνώση της επί του θέματος αλλά κάπου μέσα σε όλο αυτό το σοκ, ένα βάρος έφυγε από τη ψυχή του.

Η Άλισον αναστεναξε.

"Έκανα κρυφά τεστ dna ..." Παραδέχθηκε. "Μη πεις τίποτα στο μπαμπά... Σε ικετεύω... Κανείς δε ξέρει τίποτα... Η καρδιά μου λέει όμως, πως δεν είναι κάτι για το οποίο είχες άγνοια.... Σωστά;" Ο Λόγκαν δεν έβγαλε άχνα "Το νιώθεις κι εσύ έτσι;" ακούμπησε το χέρι της στη καρδιά του "Κάτι συμβαίνει εδώ Λόγκαν... Κάτι που κάθε φορά που με πλησιάζεις ουρλιάζει μέσα μου... Ξυπνάει αισθήσεις που δεν είχα ιδέα ότι μπορούσα να νιώσω .." Στη σιωπή του ένιωσε αμήχανα... "Δε.. δεν θα πεις κάτι... Οτιδηπ..."

Ο Λόγκαν την άρπαξε από τη μέση και γραπωνοντας τη δυνατά, τη κόλλησε στο κορμί του.

"Μικρή ψεύτρα..." ψέλλισε σιγανα "Θα μας κάψεις όλους έτσι δεν είναι;" συνέχισε και δίχως να τον ενδιαφέρει τίποτα απολύτως , ούτε καν η αντίδραση της, τη σήκωσε ψηλά και σύνθλιψε τα χείλη του στα δικά της.
Η Άλισον ανταποκρίθηκε αμέσως στο φιλί. Δεν είχε ιδέα πως να φιλάνε στη πράξη μα δε χρειαζόταν να έχει... αφησε ελεύθερο τον εαυτό της και όσα καταπιεσμένα συναισθήματα είχε και έχοντας μια αίσθηση ασφάλειας στα χέρια του, αφέθηκε σε εκείνον.

Μέχρι να τους οδηγήσει στο κρεβάτι είχαν διαλύσει κάθε μικροεπιπλο που υπήρχε στο πέρασμα τους. Μπαίνοντας μέσα, τη πέταξε πάνω στο στρώμα και όρμησε σαν θηρίο κατά πάνω της. Η αλήθεια ήταν πως ο Λίαμ είχε δίκιο. Μέσα σε όλα αυτά και από τη μέρα που πάτησε το πόδι της, ο Λόγκαν δεν άγγιξε καμία γυναίκα.
Τα χέρια του χώθηκαν για δεύτερη φορά μέσα από τη μπλούζα της μόνο που τώρα ήταν διαφορετικά...
Είχε μπροστά του ένα γυναικείο κορμί που λαχταρούσε να κατακτήσει και το μυαλό του θόλωσε. Ακούγοντας τη να λέει ότι γνωρίζει πως δεν είχαν συγγένεια ήταν σαν να του έδινε ένα πελώριο πράσινο φως να πάρει όχι μόνο το κορμί αλλά και τη ψυχή της. Ότι είχε και δεν είχε με κάθε συνέπεια...

Έβγαλε τη μπλούζα του και έπειτα κοίταξε τη δική της... Την έπιασε και δίχως δισταγμό την έσκισε στα δύο και χαμήλωσε στο κορμί της
Τα χείλη του ρουφηξαν αχόρταγα το δέρμα της κι εκείνη βογγηξε δυνατά. Κάθε κίνηση του αβγαλτου κορμιού της γινόταν με απίστευτη φυσικότητα. Κάθε τέντωμα, κάθε κούνημα...κάθε αντίδραση στα αγγίγματα του. Δεν έβγαζε σε καμία περίπτωση προς τα έξω τη ντροπαλότητα που θα έδειχνε μια γυναίκα που δεν την έχουν αγγίξει ποτέ ερωτικά..

Ξεκουμπωσε με το ένα χέρι το σουτιέν της και το πέταξε στο πάτωμα... Κοίταξε τα στήθη της πεινασμένα και ανοίγοντας τα χείλη του, εισχώρησε ολόκληρη τη ρώγα της και ρουφηξε πιο δυνατά. Το κορμί της κυρτωσε αμέσως προς τα πίσω και τα χέρια της βρέθηκαν στα μαλλιά του. Η Άλισον ένιωσε ένα πόνο μα ήταν ωραίος... Την έκανε να αισθάνεται ποθητή. Έπειτα ένιωσε ακόμα ένα και μέχρι να φτάσει από το στήθος στο λαιμό της είχε γεμίσει μελανιές... Σαν τα άγρια θηρία που μαρκάρουν τη περιοχή τους. Για εκείνον φυσικά δεν ήταν ουτε θήραμα ούτε κατάκτηση... ήταν κάτι πολύ παραπάνω από απλή ευχαρίστηση. Είχε πάει με πολλές γυναίκες... Μερικές φορές τις έπαιρνε και δύο μαζί, καμία όμως δεν κατάφερνε να φτάσει πραγματικά μέσα του. Όλες εξυπηρετούσαν το σκοπό της ευχαρίστησης και αυτό ήταν όλο...

Χαρίζοντας της ένα τελευταίο σημάδι στο λαιμό, ανέβηκε στα χείλη της ενώ τα χέρια του άρχισαν να απομακρύνουν κάθε ύφασμα που υπήρχε στο κορμί της. Την εγδυσε ταχύτατα...
Σταμάτησε για λίγο και τη κοίταξε... Τα μάγουλα της είχαν κοκκινησει και είχε ιδρώσει ολόκληρη.
Έπιασε απαλά τα γόνατα της, άνοιξε τα πόδια της και κοιτώντας τη πονηρά, έσκυψε και δάγκωσε τα μπούτια της...

"Λόγκαν μη..." του είπε αξαφνα

"Τς τς τς..." απάντησε και μόλις ένιωσε τη γλώσσα του να κατρακυλάει απαλά στη περιοχή της έσφιξε τα σεντόνια.
Δεν άφησε τίποτα που να μη ρουφήξει από το κορμί της... Οι ορμές του είχαν χτυπήσει κόκκινο και αδυνατώντας να συγκρατήσει άλλο τον εαυτό του , χώθηκε ανάμεσα από τα από τα πόδια της. Το ένα χέρι του τυλίχθηκε στις λαιμό της ενώ κρατούσε το δικό της κόντρα στο μαξιλάρι.

"Μη με πονέσεις..." του είπε ξεπνοα και αδύναμα

"Λίγο μόνο... Μόνο λίγο μωρό μου..." σε εκείνο το μωρό μου ανατριχιασε ολόκληρη. Ένιωσε μια σιγανή πίεση στην περιοχή της και με το ελεύθερο χέρι της, άγγιξε το πρόσωπο του αναγκάζοντας τον να εστιάσει εντελώς στο βλέμμα της.

"Είμαι παρθένα..." ψέλλισε πάνω στο χείλη του και σαν να τον ξύπνησε από το παραλογισμό της ορμής του, η πίεση στη περιοχή της σταμάτησε. Ο Λόγκαν ξεκλείδωσε το χέρι του από το λαιμό της και πιάνοντας απαλά το δικό της, το ανέβασε πάνω από το κεφάλι της. Ύστερα έφερε και το άλλο και τα κράτησε με το ένα δικό του.

Φυσικά και ήξερε πως ήταν παρθένα. Είχε την αίσθηση τουλάχιστον... Μα πάνω στη στιγμή το μόνο που ήθελε ήταν να ενωθεί μαζί της με αποτέλεσμα να γίνει πιο άγριος.

"Θα πονέσω έτσι;" του είπε γλυκά και χάθηκε μέσα στο βλέμμα του.

"Λίγο μάτια μου .... Μα στο ορκίζομαι, πως θα είναι ο πρώτος πραγματικός αλλά και τελευταίος πόνος που θα νιώσεις ποτέ από μένα..." Η στάση του άλλαξε και σκύβοντας άρχισε να φιλάει απαλά τις μελανιές που της δημιούργησε πριν ενώ παράλληλα η πίεση επανήλθε. Τα δάχτυλα της έσφιξαν με δύναμη τα δικά του καθώς βύθιζε τον εαυτό του μέσα της ενώ η κραυγή που τόλμησε να βγει από τα χείλη της θαφτηκε στα δικά του. Το φιλί του ήταν έντονο. Αντί για το δέρμα που μέχρι πρότινος ρουφούσε με μανία τώρα έψαχνε και ρουφούσε τις ανάσες της. Το κορμί της άρχισε να τρέμει και μόλις ένιωσε τη πίεση στο μόριο του να αυξάνεται δραματικά ήξερε πως η ώρα είχε φτάσει...

"Κοίταξε με ..." ζήτησε κι εκείνη εστίασε λαχανιασμενη στο βλέμμα του. Εκεινο το πράσινο στις ίριδες της, ήταν σαν βάφτηκε στο χρυσό. Τα μάτια της έλαμπαν...
Δίχως να πει η να ζητήσει κάτι παραπάνω, βυθίστηκε ολόκληρος μέσα της ρουφωντας αχόρταγα αυτή τη φορά το μορφασμό του πρόσωπο της από το πόνο. "Ω θεέ..." ο Λόγκαν λαχανιασε μονομιάς. Ήταν η επιτομή της ίδιας της τελειότητας. Η θέρμη της... Τα υγρά της... Η καρδιά της που ούρλιαζε στο στήθος και εκείνα τα φοβισμένα μάτια της που τον κοιτούσαν γεμάτα πόθο. Ήταν πολλά... Πάρα πολλά από μια απλή σαρκική ένωση...

Η Άλισον άρχισε να δαγκώνει τα χείλη της και να αναστεναζει... Ο πόνος δεν είχε φύγει μα κάθε φορά που έμπαινε και έβγαινε απο μέσα της, ένιωθε όλο και μεγαλύτερη ηδονή. Ένα ευχάριστο τρεμουλο που δε μπορούσε να εξηγήσει μα έφτανε το κορμί της στη πεμπτουσία της απόλαυσης.

Δύο ώρες αργότερα, κυλιοντουσαν στα σανίδια του πατώματος σαν άγρια θηρία. Ο Λόγκαν δε μπορούσε να τη χορτάσει αλλά και εκείνη έχοντας πλέον ανακαλύψει τη γυναικεία της φύση, είχε αρχίσει να τον διεκδικεί με διαφορετικό τρόπο. Έχασαν το μέτρημα από τις φορές που και οι δύο έφτασαν στο τέρμα...

Η Άλισον ξάπλωσε λαχανιασμενη στο μπράτσο του , ενώ ο Λόγκαν ακούμπησε το κεφάλι του στο δικό της προσπαθώντας να βρει την ανάσα του και τη κράτησε σφιχτά. Το δέρμα της ετσουζε από τη τριβή με τα σανίδια ενώ ήταν σίγουρη πως θα είχε γεμίσει ακίδες μα δεν την ένοιαζε. Τη κρατούσε κι αυτό έφτανε... Ούτε που σκέφτηκε να πάνε στο κρεβάτι. Έμειναν αγκαλιασμενοι σε εκείνα τα σανίδια να παλεύουν με τις αναπνοές τους, χαϊδεύοντας απαλά ο ένας τον άλλο.

"Μυρίζεις ουρανό..." της είπε αξαφνα κι εκείνη στηρίχθηκε στον αγκωνα της και τον κοίταξε. Έδειχνε τόσο διαφορετική στα μάτια του πια... Σαν τη πιο όμορφη γυναίκα που είχε δει ποτέ αλλά με τη μόνη διαφορά πως ήταν δική του πλέον... Με κάθε συνέπεια και κάθε κόστος...

"Ουρανό;" ρώτησε χαμογελαστή "Πως μυρίζει δηλαδή ο ουρανός;"

"Αυτό είναι το θέμα... Δεν έχει μυρωδιά.. Είναι ο μόνος χωρίς μυρωδιά...Μα ξέρεις κάτι; Είναι ικανός είτε να σου δώσει μια και να σε στείλει στο διάολο, είτε να σε ανεβάσει ψηλά και να σου χαρίσει το παράδεισο..." Για ακόμα μια φορά κοκκινησε από τα λόγια του

"Εγώ τι είμαι από τα δύο;" ρώτησε ντροπαλά κι εκείνος της χαμογέλασε

"Κι αυτό πρόβλημα είναι..." Αποκρίθηκε αφήνοντας ένα φιλί στο μέτωπο της.

"Δηλαδή;"

"Δηλαδή μάτια μου, αυτή τη στιγμή ακροβατω σε ένα τεντωμένο σχοινί στον ουρανό σου, και δεν έχω ιδέα αν θα πέσω η όχι... Απλά παίρνω το ρίσκο..."

Η πόρτα άρχισε να χτυπά δυνατά πριν του απαντήσει

"Λόγκαν;; Άλισον;;; Είστε εδώ;;; Ανοίξτε γαμωτο !!!" Ο Λίαμ φώναζε απ' έξω και ο Λόγκαν σηκώθηκε αμέσως. Τη πήρε αγκαλιά και τη ξάπλωσε στο κρεβάτι ενώ χωρίς να της το πει η Άλισον ξεκίνησε να ντύνεται.

"Έρχομαι ρε!" του φώναξε βάζοντας τα ρούχα του και κλείνοντας της απαλά το μάτι, βγήκε έξω να δει τι συμβαίνει...

😍🥰🤩🤩🥳🤩🥰🥳🥳🥳🥳🤩😍🥰🥳🥳🥳