Η Άλισον έβγαλε ένα επιφώνημα θαυμασμού καθώς μπήκαν μέσα.
Το συγκεκριμένο μέρος δεν είχε καμία σχέση με το μαγαζί που πήγαιναν με τα κορίτσια πίσω στο Λονδίνο.
Από έξω δεν φαινόταν τίποτα. Ένας τύπος στεκόταν μπροστά από μια τεράστια σιδερένια πόρτα γεμάτη ξεφτισμενες αφίσες και η αλήθεια ήταν πως μόλις πλησίασε το Λίαμ, ένιωθε αβέβαιη για το που θα κατέληγαν.
Μπαίνοντας όμως μέσα θαμπώθηκε...

Το βασικό φως που επικρατούσε στις γωνίες ήταν το σκούρο μπλε. Το μπαρ βρισκόταν στο βάθος αριστερά και ίσως ήταν το μόνο φωτεινό σημείο. Διάσπαρτα τραπεζάκια πλαισίωναν τη τεράστια αίθουσα ενώ στη μέση πλήθος κόσμου χόρευε στο ρυθμο της μουσικής.

"Από δω..." ένιωσε το χέρι του Λίαμ να τυλίγεται στο δικό της και ξεκίνησε να περπατάει πίσω του. Προσπέρασαν το κόσμο αλλά και το μπαρ ώσπου έφτασαν σε ένα μέρος τέρμα στο βάθος.
Τέσσερις λευκοί καναπέδες ήταν κολλημένοι στο τοίχο ενώ μόνο ένας είχε κόσμο και για κακή της τύχη όδευαν προς τα εκεί. Η Άλισον κοντοσταθηκε για μια στιγμή γυρίζοντας προς τα πίσω να ελέγξει αν μπήκε και ο Λόγκαν και τον είδε στην είσοδο. Δύο γυναίκες ήταν γύρω του και ένας άντρας. Έδειχνε να μιλάει μαζί τους.
"Μη φοβάσαι. Όλοι είναι φίλοι..." Την καθησύχασε ο Λίαμ καταλαβαίνοντας το δισταγμό της.

"Ωωωω και μετά μας το έπαιζες και σοβαρός! Τώρα εξηγούνται όλα!" ένας μελαχροινός άντρας σηκώθηκε ανταλλάσσοντας μια περίεργη χειραψία με το Λίαμ και η Άλισον κοκκινησε έτσι όπως τη κοιτούσε.

"Κόψε τις μαλακίες ρε ηλίθιε!"

"Τσιμπησες δεκαρι έτσι;" του ψιθύρισε ο Μάρκους αμέσως πιο σιγανα

Ο Λίαμ καθάρισε το λαιμό του και τραβώντας ελαφρά την Άλισον προς το μέρος τους, τη κράτησε από τη μέση.

"Από δω, η ξαδέρφη μου!" Είπε με έμφαση και όλοι έμειναν άναυδοι.

"Με... Με συγχωρείς δεσποινίς..."

"Άλισον. Το όνομα της είναι Άλισον." Πήρε θέση και πάλι ο Λίαμ.

"Με συγχωρείς Άλισον. Δεν ήξερα..." έσπευσε να απολογηθεί ο Μάρκους.
"Καλώς ήρθες στη μικρή δική μας οικογένεια !"

Εκείνη στεκόταν ακίνητη σαν κλαράκι. Στο καναπέ υπήρχε μια ακόμα γυναίκα που τη κοιταζε από πάνω μέχρι κάτω ενώ παραδίπλα της, ήταν ακόμα μια, πιο νεαρή που χαμογελούσε γλυκά.

"Τζένη!" της είπε και σηκώθηκε. "Είμαι η κοπέλα του Νικ. Καλώς ήρθες!" Η Άλισον ένιωσε τον ειλικρινη χαιρετισμό της και της χαμογέλασε.

"Καλώς σας βρήκα..." απάντησε με δισταγμό αλλά χωρίς να χάσει το χαμόγελο της.

"Εκείνος ο χαμένος  που μίλησε  εξ αρχής είναι ο Μάρκους. Δίπλα του ο Ντρέικ. Και αυτός ο σπασίκλας είναι ο Νικ..." Η Τζένη έκανε μια παύση κοιτώντας το Λίαμ και εκείνος εστίασε πάνω της. Εκείνη κατάλαβε αμέσως. Χρόνια τριγύριζε άλλωστε στα πόδια τους. "Δουλεύουμε μαζί με το Λίαμ και το Λόγκαν. Όχι εγώ δηλαδή αλλά τα παιδιά. Νιώσε άνετα λοιπόν κι αν κάποιος σε εκνευρίσει μπορείς ελεύθερα να τον χτυπήσεις!" Της είπε ενθουσιασμένη

Η Τζένη ανέλαβε τη πλήρη ενημέρωση της με πολύ όμορφο τρόπο χωρίς όμως να συμπεριλάβει την Ιρίνα.

"Καλά ρε! Ήρθε εδώ οικογένεια και δεν είπατε λέξη;" Ρώτησε χαμηλά ο Ντρέικ

"Ήταν απρόσμενο. Δεν έχει πολλές μέρες. Τα μάτια σας δεκατέσσερα εντάξει;" Του απάντησε ο Λίαμ.

"Αυτό δεν χρειαζόταν καν να το αναφέρεις αδερφέ..."

Ο Λίαμ του έδωσε το χέρι ικανοποιημένος.

"Έλα κορίτσι μου! Αστούς αυτούς! Όλο για δουλειά μιλάνε ακόμα και τώρα! Πάμε να πάρεις κάτι να πιείς!" Η Τζένη σηκώθηκε και ο Λίαμ έσμιξε τα φρύδια του. Ήταν πιο εύκολο τελικά και ειλικρινά η συμπεριφορά της Τζένης ίσως ήταν ότι ακριβώς χρειαζόταν και η Άλισον για να χαλαρώσει.

Η Τζένη κράτησε το χέρι της  Άλισον και παίρνοντας το οκ από το βλέμμα του Λίαμ, την οδήγησε στο μπαρ.

"Ιρίνα..." αποκρίθηκε ο Λίαμ σαν έμειναν μόνη "Λάμπεις!"

"Ευχαριστώ. Λίγο ακόμα και θα νόμιζα πως ήμουν αόρατη!"

"Ωωω πως είναι δυνατόν; Απλώς τα παιδιά δεν γνώρισαν τη ξαδέρφη μου και έπρεπε να γίνουν οι συστάσεις. Η Τζένη είναι λιγάκι απρόβλεπτη μα μόλις επιστρέψουν θα σας συστήσω"

Ο Λίαμ κάθισε και έστρεψε το βλέμμα του προς το μπαρ. Προς τεράστια έκπληξη του η Άλισον χαμογελούσε.

"Μαλακα θα γίνω κουμπάρος σου όταν αποφασίσεις!"

"Φτυσε το κόρφο σου ρε!!" Φώναξε ο Νικ.

"Γιατί; Η Τζένη είναι θησαυρός! Κοίταξε την... Θα τη παντρευτείς . Το αποφάσισα!"

Πριν συνεχίσουν το αστείο έκανε την εμφάνιση του ο Λόγκαν. Σαν μηχανάκια αμέσως όλοι σηκώθηκαν απο τις θέσεις τους και τον καλωσόρισαν.

"Η μικρή;" Είπε ύστερα από μια σύντομη κουβέντα μαζί τους και ο Λίαμ του έδειξε το μπαρ.

"Νικ;" είπε αξαφνα

"Ναι αφεντικό..."

"Τούτη δω κράτα τη ρε!" Αποκρίθηκε υπονοώντας τη Τζένη.

"Ε όχι και εσύ!!" Ο Λόγκαν τον αγριοκοίταξε και γέλασαν αμέσως μετά.

"Τους ενημερώσεις έτσι;" Έσκυψε ύστερα από λίγο και ψιθύρισε στο Λίαμ.

"Δεν τους βλέπεις;" του είπε αμέσως εννοώντας την ομάδα

"Τους βλέπω για αυτό το λέω..." του έσκασε ένα ελαφρύ χτύπημα στον ώμο και ύστερα στράφηκε προς τη καλεσμένη τους.

"Ελπίζω να είσαι άνετα..." Της είπε ήρεμος.

"Δεν έχω παράπονο. Όλα είναι μια χαρά. Δε θα πιεις κάτι;"

"Ίσως αργότερα. Πρέπει να πάω λιγάκι στο γραφείο του ιδιοκτήτη και θα επιστρέψω"

Σαν τον άκουσε ο Λίαμ τον αγριοκοίταξε

"Όχι και εδώ δουλειές ρε φίλε..." του είπε σιγανα.

"Δε πάω για δουλειά. Να ενημερώσω πάω πως όποιος κάνει μαλακια από τους θαμώνες θα του κόψω τα άρχιδ..."

"Ρεεε!!" τον διέκοψε ο Λίαμ. "Είμαι σίγουρος πως του το είπες αυτό και στη πόρτα!"

"Ναι αλλά άλλο να το λες εκεί κι άλλο σε ένα μέρος με 4 τοίχους  που δεν υπάρχει διαφυγή !" Ο Λόγκαν του έκλεισε το μάτι και σηκώθηκε. "Μη τη χάσεις από το βλέμμα σου!"

"Έγινε αφεντικό!" Απάντησε κουρασμένα  ο Λίαμ και ο Λόγκαν ρίχνοντας άλλη μια ματιά τριγύρω , χώθηκε σε ένα μικρό διάδρομο και κίνησε για το γραφείο.

"Δεν αργήσαμε!" Η Τζένη κατευθασε πρώτη και πίσω της ακριβώς η Άλισον.

"Όχι μωρό μου..." Ο Νικ τη τράβηξε κοντά του και η Άλισον έμεινε όρθια να κοιτάζει αμήχανα.

"Ε ψιτ, μικρό!" ο Λίαμ έπιασε το χέρι της και σηκώθηκε. "Πάμε να χορέψουμε!"

"Είσαι τρελός; Θα γίνω ρεζίλι..όχι όχι!"

"Πας καλά μωρέ; Δε θα πάμε εκεί κάτω... Εδώ θα πάμε!" Της έδειξε ένα πιο μικρό άνοιγμα όπου υπήρχε κοντά τους

"Μα ντρέπομαι ρε Λίαμ! Πώς θα χορέψω μπροστά σε τόσο κόσμο;"

"Συγνώμη στο Λονδίνο δεν χορευες;"

"Χόρευα αλλά..."

"Δεν έχει αλλά!"

"Ο Λόγκαν που πήγε πάλι; Τον είδα να έρχεται και..."

"Σταμάτα πια να ανησυχείς! Όλα είναι καλά! Διασκέδασε λιγάκι!"

"Καλά καλά!"

"Με συγχωρείτε!" Μια ξανθιά καλλονή έκανε την εμφάνιση της κρατώντας ένα δίσκο γεμάτο σφηνάκια "αυτά είναι από το μαγαζί..." τους είπε και άρχισε να αφήνει τα ποτήρια στο τραπέζι.

"Τι θα κάνεις μετά;" ρώτησε ο Μάρκους κι εκείνη του χαμογέλασε.

"Ξέρεις τι ώρα φεύγω ..." Είπε πονηρά και η Άλισον μόνο που άκουσε τη συζήτηση κοκκινησε. Ο Μάρκους τη χτύπησε ελαφρά στο πωπο και εκείνη γύρισε αμέσως από την άλλη.

Ο Λίαμ άρχισε να γελάει.

"Πρώην του είναι! Όχι πως σταμάτησαν ποτέ να ... Καταλαβαίνεις..." της εξήγησε

"Εμ... Ναι, φυσικά..." απάντησε μαζεμένη.

"Ελα, πιες ένα!"

"Αυτό είναι πράσινο!" παραπονέθηκε αμέσως

"Θέλεις μωβ; Ροζ; Έλα μωρέ Άλισον ένα σφηνάκι είναι!"

Είκοσι λεπτά αργότερα και πέντε από εκείνα τα πράσινα  σφηνάκια τους βρήκαν να χορεύουν στη μικρή πίστα και να χαζογελανε...

"Όλα εντάξει;" Ο Λόγκαν έσκασε μύτη

"Όλα μια χαραα!!" Αποκρίθηκε ο Ντρέικ και ο Λόγκαν άφησε το βλέμμα του να σκαναρει το μέρος ώσπου εντόπισε το Λίαμ και την Άλισον. Μόλις τους είδε ηρέμησε. Δεν υπήρχε κανένας ηλίθιος τριγύρω και ο Λίαμ δε το κούνησε από δίπλα της όπως φάνηκε.

"Βαρέθηκα μόνη μου..." Μια λεπτή φωνή έσκασε στα αυτιά του και ένιωσε δύο χέρια να τυλίγονται γύρω από τη μέση του. Γυρίζοντας είδε την Ιρίνα με ένα ποτήρι στο χέρι. Γύριζε εμφανώς από το μπαρ.

"Με συγχωρείς. Συνήθως ερχόμαστε πιο αργά εδώ και χαλαρώνουμε..."

"Όλοι κάτι κάνουν... Θέλεις να χορέψουμε; Μου υποσχέθηκες αργότερα..." η φωνή της ήταν αρκετά θελκτική. Ίσως δε το σχολίασε ο Λίαμ όπως συνήθιζε αλλά πραγματικά ήταν μια κούκλα. Έμοιαζε σαν ψεύτικη. Φορούσε ένα λευκό μίνι φόρεμα αφήνοντας ακάλυπτα τα ατελείωτα πόδια της ενώ το πληθωρικό της στήθος τραβούσε το βλέμμα από τα υπέροχα γαλάζια της μάτια.

"Δε χορεύω..." της είπε εν τέλει "Μα θα μπορούσα ίσως να σου κρατήσω συντροφιά όσο χορεύεις εσύ..." Σαν άκουσε τα δεύτερα λόγια του η Ιρίνα χαμογέλασε πλατιά. Άφησε κάτω το ποτό της και πιάνοντας τον από το χέρι, τον οδήγησε στο τοίχο δίπλα από το καναπέ. Τον ακούμπησε απαλά προς τα πίσω και ξεκίνησε να κουνάει απαλά το κορμί της μπροστά του.

(Κανονικά ήταν ολόκληρο το κεφάλαιο αλλά για κάποιο λόγο δε με αφήνει να ανεβάσω. Το σπάω και ανεβάζω τη συνέχεια :) )