"Θεωρώ πως εδώ θα είσαι μια χαρά..." Ο Λίαμ άνοιξε τη πόρτα. Εκείνη κρατώντας αμήχανα ένα σακίδιο στα χέρια τον προσπέρασε και μπήκε μέσα.

"Ευχαριστώ για τη φιλοξενία..." ήταν τόσο ταλαιπωρημένη. Έδειχνε τόσο θλιμμένη που ο Λίαμ ένιωσε ίσως για πρώτη φορά λύπη. Αν όχι για πρώτη σίγουρα ήταν από τις ελάχιστες.

"Δε κάνει τίποτα. Λυπάμαι που απλά φτάσαμε αργά και τα πράγματα πήραν τέτοια τροπή. Συλλυπητήρια για το πατέρα σου"

Η Ιρίνα βουρκωσε μα δεν άφησε το δάκρυ να πέσει. Ενευσε απλα και εκείνος εκλεισε τη πόρτα αφήνοντας της χώρο αλλά και χρόνο να επεξεργαστεί τη κατάσταση.
Εκτός από εκείνη ο Λίαμ ήταν σίγουρος πως θα του προκαλούσε σύντομα πονοκέφαλο και η Άλισον . Σκεφτόταν πως δεν είχε ιδέα ότι θα επιστρέψει ο Λόγκαν ο οποίος θα ήταν ήδη σπίτι. Αν και του υποσχέθηκε να μη κάνει καμία βλακεια και ήξερε ότι δε θα κάνει πάραυτα αυτή η μικρή ήταν σκέτος μπελάς. Ένας όμορφος μπελάς για την ακρίβεια. Τις μέρες που ήταν μαζί μάλωσε αρκετές φορές τον εαυτό του. Δυστυχώς σαν πιο νέος μερικές φορές έπιανε τον εαυτό του να κοιτάζει το κορμί της και ντράπηκε εν μέρη για αυτό. Κατηγόρησε τις ορμές μπροστά σε ένα όμορφο γυναικείο πρόσωπο αλλά και κορμί.

"Φυσάει έτσι;" Ο Νικ έσκασε μύτη από το διάδρομο κρατώντας στα χέρια όσο εξοπλισμό είχε απομείνει.

"Ποιος; Τι λες;"

"Η Ιρίνα λέω! Φυσάει σα γκόμενα..."

"Το τελευταίο που έχω στο κεφάλι μου τώρα είναι το αν φυσάει ή όχι μια γκόμενα που μόλις έχασε το πατέρα της και βρίσκεται σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση!" Ο Νικ μαζεύτηκε κατευθείαν.

"Δίκιο έχεις. Απλά έτσι όπως σε είδα σκεπτικό και ξέροντας πως δεν αφήνεις θηλυκό για θηλυκό σκέφτηκα πως για αυτό στέκεσαι σαν άγαλμα έξω απο το δωμάτιο της"

"Έχω κι άλλα πράγματα να με απασχολούν ξέρεις.!"

"Παρεμπιπτόντως, ξέρεις γιατί έφυγε ο Λόγκαν και δεν ήρθε εδώ; Είναι τόσο παράξενο. Αν δεν τον ήξερα καλύτερα θα έλεγα πως έχει πιάσει στα κρυφά καμιά γκόμενα και δε μας το λέει!"

"Ο νους σου ρε μαλακα μόνο στις γκόμενες είναι; Έλεος δηλαδή!"

Ο Νικ χαμογέλασε

"Αδερφέ... Ένας θεός ξέρει πως γλιτώσαμε εκεί πέρα. Πίστεψέ με αυτή τη στιγμη το μόνο που θέλω είναι να ηρεμήσω και να πάω να βρω τη δική μου... Ούτε πρόλαβα να της τηλεφωνήσω. Οπότε ναι! Αν κρίνω από εμένα, μόνο αυτό θέλω και χρειάζομαι..."

"Τελείωνε τότε και μη χασομερας! Πριν φύγεις απλά έλα άφησε στο γραφείο την αναφορά με ότι σώθηκε..."
Ο Νικ βλέποντας πως ο Λίαμ δεν είχε όρεξη για τέτοιες κουβέντες όπως συνήθως κούνησε απλά το κεφάλι και έφυγε.
"Ωραία. Και τώρα ας παίξουμε α μπε μπα μπλομ να δούμε σε πόση ώρα θα χτυπήσει το τηλέφωνο με το Λόγκαν να ουρλιάζει έξαλλος..." μονολογησε και κίνησε για το γραφείο. Κάποιος έπρεπε να ειδοποιήσει την οικογένεια της καθώς και να βάλει τα πράγματα σε τάξη. Κάπου στο βάθος του μυαλού του είχε την αίσθηση πως η Άλισον θα τα έλεγε όλα. Πάραυτα από την άλλη ίσως τελικά να μην ήταν τόσο αδύναμη. Ίσως να μην άφηνε τις τύψεις να την οδηγήσουν. Ποιος όμως θα άντεχε έχοντας μπροστά του το Λόγκαν; Είχε ένα μοναδικό τρόπο να σε κάνει να μιλάς ακόμα κι αν δε το ήθελες. Βέβαια δεν τον είχε τεσταρει στις γυναίκες αλλά δεν είχε αμφιβολία. Το βλέμμα του και μόνο μερικές φορές ήταν αρκετό για να σε πιάσει πανικός και τρέμουλο...

*******

"Με.. με πονάς..." Βλέποντας τον να μην αντιδράει αλλά μόνο να σφίγγει στη παλάμη του τα μικροσκοπικά της δάχτυλα η Άλισον δεν άντεξε. Ο πόνος έφτασε να είναι αφορητος. Ένιωσε πως αν ήταν ικανός με μόνο ένα σφίξιμο να τη πονέσει τόσο, τι θα γινόταν αν την έπιανε στα χέρια του; Τώρα κατάλαβε τι εννοούσε ο Λίαμ... Θέλοντας και μη θα μπορούσε κάλλιστα να τη σκοτώσει. Στη σκέψη και μόνο πανικοβλήθηκε. Φοβόταν ακόμα και να αποτραβηξει το βλέμμα της από το δικό του που είχε θολώσει εντελώς. Εκείνο το υπέροχο γκρίζο που είχε στις ίριδες έμοιαζε με μαύρο ενώ κάθε φλέβα του κεφαλιού είχε αρχίσει να παίρνει υπόσταση και μορφή πάνω στο δέρμα. "Λόγκαν ..." Ψέλλισε τραβώντας παράλληλα τα δάχτυλα της μα εκείνος ούτε που τα άφησε. "Πον..."

"Παψε!" Ούρλιαξε ξαφνικά προκαλώντας ένα ξέφρενο τρέμουλο στο κορμί της. Ήταν σαν να έπεσε η θερμοκρασία του δωματίου κατακόρυφα μέσα σε μια και μόνο στιγμή.

"Άσε με να... Να σου εξηγήσω... Σε παρακαλώ..."

"ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΠΑΨΕΙΣ ΔΙΑΟΛΕ!" Κραυγασε σαν αγρίμι και έτσι όπως κρατούσε τα δάχτυλα της , τα έσφιξε και βάζοντας λίγη ώθηση την έσπρωξε προς τα πίσω και σηκώθηκε.

"Ααααααουτς!!!" Η Άλισον ούρλιαξε αφού έτσι όπως έφυγε προς τα πίσω για να μη πέσει έβαλε το χέρι της μέσα στο τζάκι. Το τράβηξε σχεδόν αμέσως και άρχισε να κλαίει στα βουβά.

"Χτύπησες;" Ο Λόγκαν έτρεξε κοντά της αμέσως "ΔΙΑΟΛΕ! ΑΝΆΘΕΜΑ!!!!" Φώναζε σαν το τρελό μα εκείνη μάζεψε το χέρι της πίσω από τη πλάτη και κόλλησε όσο μπορούσε στο τοίχο δίπλα από το τζάκι τρομαγμένη. "Βγάλε το χέρι σου να το δω!" Της είπε σχεδόν φωνάζοντας μα εκείνη είχε πάθει σοκ. "Σου είπα βγαλτο που να σε πάρει!!!" έσκυψε και τη γραπωσε από τα χέρια με αποτέλεσμα σαν αντίδραση εκείνη να αρχίσει να τσιριζει. "Σταμάτα!"

"ΑΦΗΣΕ ΜΕ!!!" Τον έσπρωξε με όση δύναμη είχε αλλά η ουσία ήταν πως δεν είχε καμία επίπτωση πάνω του. Ούτε που τον κούνησε από τη θέση του.
Ο Λόγκαν έχανε τον έλεγχο. Προσπαθούσε να αρπάξει τα χέρια της για να τα δει μα τόσο ο τρόπος του όσο και η δύναμη που ασκούσε πάνω της έφερναν τα αντίθετα αποτελέσματα

"ΜΕΙΝΕ ΑΚΙΝΗΤΗ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ!!"

"ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ!!!" Άρχισε να τον χτυπάει με τις γροθιές της ώσπου ένιωσε την ανάσα της να μειώνεται.
Ο Λόγκαν είχε απλώσει το χέρι του στο λαιμό της κι εκείνη τύλιξε τα δικά της πάνω του αλλά ήταν μάταιο.

"ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΑ ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ ΜΟΥ!!" της φωναξε και κρατώντας τη από το λαιμό, έβαλε δύναμη τραβώντας τη προς τα πάνω και το κορμί της ακολούθησε αυτοβούλως από μόνο του.
Το στήθος της πήγαινε σαν τρελό πάνω κάτω. Η ανάσα της έσκαγε πάνω του και τα χέρια που τόση ώρα κρατούσαν τα δικά του, έπεσαν σαν κλαράκια δεξιά και αριστερά απο το κορμί της. Δεν είχε άλλη δύναμη να τον ωθήσει μακριά.
"ΕΧΕΙΣ ΙΔΕΑ ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ; ΕΧΕΙΣ  ΓΕΝΙΚΆ ΙΔΕΑ ΠΩΣ ΚΑΘΕ ΠΡΆΞΗ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΛΟΓΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ; ΕΧΕΙΣ ΙΔΕΑ ΠΩΣ ΚΑΘΕ ΜΑΣ ΕΠΙΛΟΓΉ ΦΕΡΝΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΑΛΟΓΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ;!!"

"ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΜΟΥ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ!!" Ούρλιαξε κλαίγοντας με όση δύναμη της είχε μείνει

"ΟΤΙ ΘΕΛΩ ΘΑ ΚΑΝΩ!!!" Ανταπέδωσε εκείνος αμέσως.

"ΑΣΕ ΜΕ!" Απαίτησε και βρίσκοντας το κουράγιο ξεκίνησε να τον σπρώχνει ξανά. "ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝ..."

"Τι θα κάνω λέει;..." Ο Λόγκαν ξάφνου ημερεψε. Χαμήλωσε τη φωνή του απίστευτα πολύ και πλησιάζοντας το πρόσωπο της, της έκοψε όχι μόνο την ανάσα αλλά και τις λέξεις. "Για ξανά πες το αυτό αργά και καθαρά... Αργά αργά..." τώρα έδειχνε ακόμα πιο τρελός στα μάτια της.

Η Άλισον ξεροκαταπιε και εκείνος το ένιωσε στη παλάμη του.

"Δεν έχω αφήσει κανένα να απλώσει χέρι πάνω μου..." είπε γεμάτη παράπονο. "Κι εσύ μέσα σε μια στιγμή..." Έκανε μια παύση αφού απο το κλάμα ήταν αδύνατο να μιλήσει "Εσύ... Εσύ με πονεσες..."

"Έχεις συναίσθηση της πράξης σου;" Τη ρώτησε χαμηλώνοντας περισσότερο το κεφάλι προς το μέρος της και χαλαρώνοντας το κράτημα του. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να τη πονέσει ποτε. Ακούγοντας όμως το όνομα του κρασιού κάθε θύμηση ζωντάνεψε . Όλο εκείνο το αίμα... Τα ουρλιαχτά. Οι τρύπες στη κοιλιά της Αναστασίας. Τα μάτια της που πέφτοντας κάτω παρέμειναν ανοιχτά. Όλα ήταν μια πληγή στη ψυχή του που ναι μεν είχε κλεισει αλλά ο πόνος που προκλήθηκε δεν έφευγε ποτέ.

"Δεν ήξερα..." του είπε ύστερα από λίγο μαλακά. Τα χέρια της ανέβηκαν στο πρόσωπο του και καθώς τα μάτια της χόρευαν μέσα στα δικά του, τον κράτησε απαλά. "Κανεις τη καρδιά μου να χτυπάει γρηγορότερα σαν σε βλέπω..." αποκρίθηκε κι εκείνος σαστισε. "Νιώθω περίεργα κοντά σου..." Η Άλισον ανασηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της και πλησίασε τα χείλη του μα ο Λόγκαν τραβήχτηκε απότομα προς τα πίσω απελευθερώνοντας τη.

"Τι κάνεις;!" Αποκρίθηκε  έκπληκτος έχοντας εκεινος  το τρόμο στο βλέμμα αυτή τη φορά . Ναι.. μπορεί ο Λόγκαν  ηξερε πως δεν ειχαν καμία συγγένεια αλλά η Άλισον όχι. Απο τη πλευρα της ήταν ηθικά μη αποδεκτή η πράξη της. Αλλά και από τη δική του πλευρά ήταν ανήθικο και άνανδρο και μόνο στη σκέψη.

"Με συγχωρείς. Δεν ξέρω τι με έπιασε. Εγώ..... εγώ δεν.... Δεν είχα καμία πρόθεση να..." Η Άλισον κομπιασε. Τα χέρια της βρέθηκαν στο λαιμό της και τον κοίταξε λυπημένη. "Δεν εννοούσα κάτι... Απλά πόνεσα... Και..." Μασούσε τα λόγια της τόσο από ντροπή όσο και από αμηχανία. "Πρώτη φορά έρχομαι σε μια τόσο έντονη σύγκρουση με κάποιον. Αντέδρασα χωρίς να σκεφτώ. Δεν ξέρω τι μου βγήκε... Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να..."

"Ούτε εγω ήθελα να σε πονέσω..." παραδέχτηκε ηττημένος και πολύ πιο ήρεμος  "Συγχώρεσε με..απλά θόλωσα" ο Λόγκαν έπιασε το κεφάλι του και απομακρύνθηκε. Ίσως ήθελε απλά να έρθει πιο κοντά του και ο ίδιος παρεξήγησε τη κίνηση της. Δεν ήθελε να της δημιουργήσει κάποια λάθος εντύπωση αλλά ούτως ή άλλως ύστερα από όλα  αυτά σίγουρα θα της είχε δημιουργήσει τη χειρότερη. Έκανε ότι ακριβώς δεν ήθελε να κάνει. Να τη πονέσει και να τη τρομάξει.
"Το παρελθόν μου ξέρεις ..." ξεκίνησε να λέει πλησιάζοντας το μπαρ "Δεν έχω και τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτό. Αντέδρασα σαν μαλάκας γιατί άρχισα να σκέφτομαι διάφορα..." Έτσι όπως ήταν γυρισμένος εστιάζοντας πάνω στο μπουκάλι με το κρασί ένιωσε τα χέρια της να τυλίγονται γύρω του. "Μη με αγγίζεις έτσι σε παρακαλώ..." της ζήτησε μαλακά. "Πρέπει να μάθεις κάποια όρια Άλισον. Στο είπα και τη πρώτη μέρα..."

"Κι εσύ πρέπει να μάθεις τι θα πει οικειότητα και να αφήνεις καμιά φορά τον εαυτό σου ελεύθερο... Ούτε εγώ ήξερα τι είναι... Δεν συνήθιζα να τη βιώνω στο σπίτι... Ίσως αν εισέπραττα περισσότερες αγκαλιές από τους γονείς μου, να μην άλλαζα συμπεριφορά εκτός σπιτιού και να μη κατέληγα εδώ.. Βλέπεις; Όλοι κάπου κάποιο λάθος κάνουμε..." Ο Λόγκαν δεν είπε λέξη "Δεν μετάνιωσα που ήρθα. Κάθε αλλαγή γίνεται για κάποιο λόγο... Όλα γίνονται για κάποιο λόγο... Μα μη με κακοπαιρνεις... Νιώσε με..." Ο Λόγκαν γύρισε ολόκληρος προς μέρος της.
Τα μαλλιά της που ήταν τόσο όμορφα πιασμένα είχαν χαλάσει. Μικρές αφέλειες έπεφταν στο πρόσωπο της και τα ρούχα της έμοιαζαν τσαλακωμενα. Είδε πάνω της τις επιπτώσεις της πράξης του και το βλέμμα της ήταν το μεγαλύτερο αποτέλεσμα. Θα μπορούσε να του θυμώσει. Να κλαίει ακόμα. Ίσως και να τον βρίσει αλλά δε το έκανε. Στάθηκε στο ύψος της και έδειξε μια διαφορετική ωριμότητα για την ηλικία της. Έκανε να απλώσει το χέρι του πάνω της και εκείνη ασυναίσθητα τρόμαξε.

"Δε θα σε πειράξω..." Η Άλισον τον άφησε να της τραβήξει τα μαλλιά προς τα πίσω και έμεινε να τον κοιτάζει. Δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλή και ο τρόπος που το κεφάλι της σηκωνόταν ψηλά, την έκανε να μοιάζει τόσο απροστάτευτη. Σαν να βρισκόταν στο έλεος των χεριών του. "Δεν έχω απλώσει ποτέ το χέρι μου πάνω σε γυναίκα... Ποτέ. Είχα πει στον εαυτό μου πως αν ποτέ το κάνω θα σκίσω τα παντελόνια που φοράω και θα το κόψω από τη ρίζα..." Η Άλισον σαν απάντηση άφησε το πρόσωπο της να χωθεί στη παλαμη του και έκλεισε τα μάτια της ήρεμα προκαλώντας του περισσότερη ταραχή και τύψεις. Στη τελική δεν είχε ιδέα τι μπουκάλι ήταν αυτό και οι ευθύνες που τις απέδωσε σε συνδιασμό με το ξέσπασμα του κάθε άλλο παρά αντρίκια ήταν.

"Μπορείς να μη φύγεις ξανά σε παρακαλώ;" ψέλλισε δίχως να ανοίξει τα βλέφαρα της "Νιώθω ασφαλής... Είπα ψέματα και το φταίξιμο είναι δια του ήμισυ..." άνοιξε τα μάτια και τον κοίταξε  "ήθελα απλά να νιώσω ελεύθερη...να πιω. Να καπνίσω. Να νιώσω γυναίκα και όχι ένα παιδί όπως μου συμπεριφέρονται όλοι και ειδικά ο πατέρας μου. Δεν έχεις ιδέα τη καταπίεση ένιωθα... Το παραδέχομαι πως δεν ήθελα να φύγω όχι γιατί το περιβάλλον στο σπίτι ήταν το ιδανικό αλλά γιατί κάθε φορά που έβγαινα με τις φίλες μου , ένιωθα εγώ... Πίστεψα πως θα έρθω εδώ και θα βρω ένα χειρότερο περιβάλλον μα έκανα λάθος. Δεν έχεις καμία σχέση με το μπαμπά.  Εκτός αυτού..." Η Άλισον έκανε μια παύση και του χαμογέλασε όσο μπορούσε "Εκτός αυτού νομίζω πως χωρίς να σε ξέρω , σε νιώθω κοντά μου. Και αυτό είναι κάτι που ένιωσα χωρίς να ξέρω πως... Απλά το ένιωσα. Ακόμα το νιώθω..."

"Όχι αλλά ψέματα. Σύμφωνοι;" της είπε μόνο "Θέλεις να μάθεις την αλήθεια και γιατί νευρίασα τόσο; Ίσως με συγχωρέσεις πιο εύκολα για την ηλίθια αντίδραση μου..."

"Δε χρειάζεται. Όπως λες και εσύ, δεν είναι της παρούσης. Σωστά;" του είπε γλυκά ξέροντας πάνω κάτω από το Λίαμ την ιστορία. Γνώριζε  πως ότι κι αν έγινε για να τρελάθηκε ο Λόγκαν σίγουρα θα τον πόνεσε πολύ και δεν θέλησε να τον φέρει σε δυσκολη θέση.

"Σωστά..."

"Λόγκαν;" του είπε με εκείνο το χαρακτηριστικό της ύφος

"Τι είναι;"

"Θέλεις να ξαπλώσουμε για λίγο αγκαλιά; Νομίζω το έχω ανάγκη..." Με λίγες μόνο λέξεις της του προκάλεσε συγκρυο. "Για λίγο μόνο...." Συνέχισε παρακλητικά και πιάνοντας το χέρι του, τον οδήγησε  στο καναπέ. Πέταξε στην άκρη τα μαξιλάρια και πειράζοντας το μηχανισμό , ξάπλωσε το πίσω μέρος μετατρέποντας τον σε κρεβάτι. Έξω ο ουρανός είχε μαυρίσει κρύβοντας το μεσημεριανό ήλιο και η μέρα έμοιαζε με νύχτα ενισχύοντας τη θαλπωρή στο σπίτι .
"Θα ξαπλώσεις;" ζήτησε κι εκείνος αναστεναξε.

"Εντάξει...Αλλά για λίγο μόνο...."

Ο Λόγκαν πήρε θέση στο καναπέ και ανοίγοντας τα μεγάλα του χέρια εκείνη χώθηκε και κουρνιασε μέσα τους. Έβαλε το χέρι της στο στήθος του και έκλεισε τα βλέφαρα της.

"Λόγκαν;" Ψιθύρισε σχεδόν αμέσως

"Τι είναι;"

"Ίσως χρειαζομουν και μια αγριάδα παραπάνω τελικά για να καταλάβω κάποια πράγματα..."

"Δε το νομίζω μικρή..."

"Λίγο μόνο..."

"Καθόλου..." της απάντησε κοφτά κι εκείνη σώπασε. Λίγο πριν κλείσει όμως τα μάτια του ένιωσε τα βλέφαρα της να ανοίγουν

"Λόγκαν;"

"Τι είναι πάλι...."

"Πονάει πολύ η πληγή σου;"  ρώτησε καθώς το χέρι της ταξίδευε απαλά προς το σημείο που είχε βάλει τους επιδέσμους.

"Όχι..."

"Καθόλου;"

"Λιγάκι μόνο..." της είπε και την ένιωσε να γελάει..

"Λόγκαν;"

"Θα ηρεμήσεις επιτέλους μικρή;"

"Ναι... Κάτι τελευταίο..."

"Ωραία. Πες το και αυτό..."

"Νομίζω έχω αρχίσει να σε συνηθίζω, ίσως... Ίσως να σε νοιάζομαι κι όλας... και ... Και  σιγά σιγά να σ'αγαπαω..." Πέταξε τη ρουκέτα κι εκείνος σαστισε. "Όχι πολύ... Λιγάκι μόνο..." συνέχισε και βολεύοντας καλύτερα το κορμί της, αφέθηκε στη ζεστασιά του και ηρέμησε...

Ώρες ώρες έμοιαζε σαν πλαστελίνη.
Πώς όπως τη πλάθεις έτσι κάθεται.
Άλλες φορές όμως, όπως λίγη ώρα πριν, μπορούσε να μεταμορφωθεί και εκείνη σε αγρίμι... Μπορούσε να φωνάξει και να ουρλιάξει μέσα στα μούτρα του χωρίς φόβο .
Ίσως τη τρόμαξε και με το δίκιο της αλλά στη τελική, να που ήταν κλεισμένη μέσα στα χέρια του αποζητώντας λίγη ηρεμία...

Τι ήταν τελικά;
Πώς κατάφερνε ένα τόσο δα μικρό πλασματακι να τον κάνει να χάνει τον έλεγχο ανά πάσα ώρα και στιγμή και ύστερα με δύο της λόγια να τον ηρεμεί;
Δεν είχε ιδέα... Ίσως είχε απαντήσεις για πολλά πράγματα στη ζωή του, μα στη συγκεκριμένη περίπτωση , αποφάσισε να μη ψάξει απαντήσεις...
Δεν ήθελε τις συγκεκριμένες απαντήσεις...

Η Άλισον κουνήθηκε και εκείνος τραβώντας τη περισσότερο στην αγκαλιά του, τη κράτησε καλύτερα. Πάλι την ένιωσε να χαμογελάει...
Άφησε ελεύθερο τον εαυτό του και αναστεναξε.
Ήταν τόση η ένταση από όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες που ίσως κατά κάποιο τρόπο ξέσπασε  αθελα του  πάνω της ...

"Συγνώμη μικρή..." ψέλλισε αφήνοντας ένα φιλί στο μέτωπο της μα εκείνη δεν αντέδρασε... Εναπόθεσε το κεφάλι του πάνω στο δικό της και έκλεισε τα μάτια του... Ήταν όμορφα να τη κρατάει...
Ίσως για λίγο μόνο αλλά λειτουργούσε σαν ηρεμιστικό... Ένα ηρεμιστικό που είχε ξεχάσει πως είναι να νιώθεις...

❤️❤️❤️❤️