Άπλωσε τη κρέμα στο πόδι της για τελευταία φορά. Το δέρμα της είχε στρώσει εντελώς. Ότι κι αν είχε μέσα εκείνο το σκεύασμα σίγουρα ήταν θαυματουργό.
Φόρεσε μία απο τις καινούριες φαρδιές φόρμες που πήρε τη προηγούμενη από τα μαγαζιά που πήγαν με το Λίαμ και μια εξίσου φαρδιά άνετη μπλούζα από πάνω. Είχε αρχίσει να χιονίζει από το ξημέρωμα και ένιωθε  μια ανάγκη για χουχουλιασμα. Είχαν περάσει δύο μέρες...
Ο Λίαμ έμεινε μαζί της ένα βράδυ αλλά το προηγούμενο είπε ότι είχε πολλές δουλειές και πως θα ερχόταν αργά.
Είχαν εφοδιάσει το σπίτι με αρκετά τρόφιμα και έτσι η Άλισον είχε βρει και την ευκαιρία να μαγειρεύει μόνη της.

Ο Λίαμ ήταν πολύ καλός. Γινόταν βέβαια μυστικοπαθής καμιά φορά αλλά ήταν εντελώς διαφορετικός από το Λόγκαν . Ο Λόγκαν μπορούσε να γίνει άγριος συγκριτικά με το Λίαμ που ήταν πιο μαλακός μαζί της.

Στάθηκε μπροστά από το καθρέφτη και παίρνοντας ένα μολύβι, μάζεψε ψηλά τα μαλλιά της. Είχε βάλει το ραδιοφωνακι να  παιζει απαλά μουσική από την ώρα που σηκώθηκε ενώ παράλληλα έκανε κάποιες βασικές δουλειές στο σπίτι.  Αφού τελείωσε έκανε ένα ντουζ και αποφάσισε να δει πόση ύλη είχε χάσει έτσι ώστε να κάνει τις εργασίες της εβδομάδας και να τελειώνει.

Λίγο πριν βγει , άκουσε θόρυβο. Έκλεισε έντρομη το ραδιοφωνακι και ξέροντας πως ο Λίαμ θα αργήσει να επιστρέψει, άρπαξε το τσεκουρακι που πλέον είχε μόνιμα δίπλα από το κρεβάτι της. Βγάζοντας σιγά σιγά το κεφάλι από το δωμάτιο είδε ένα τύπο να μπαίνει μέσα σιγανα. Φορούσε κουκούλα και είχε γυρίσει πλάτη προς τη πόρτα για να τη κλείσει.

"Ποιος είσαι! Κρατάω τσεκούρι!!" Ούρλιαξε σχεδόν και μόλις εκείνος κατέβασε τη κουκούλα και γύρισε η Άλισον ούρλιαξε εν τέλει από τη χαρά της. "Λόγκαν!!!!" Πέταξε το τσεκούρι κάτω και παίρνοντας φόρα έτρεξε και πήδησε πάνω του

"Ωωωω ώπα!!!!" Ο Λόγκαν παραπάτησε αλλά τη κράτησε.

"Συγνώμη συγνώμη!!!" Έσπευσε να απολογηθεί κατακόκκινη  έτσι όπως ήταν σκαρφαλωμένη πάνω του μα δε κουνήθηκε. Έμεινε εκεί για μια στιγμή να το κοιτάζει καταματα. Την κρατούσε σφιχτά. Τόσο που άρχισε πάλι να νιώθει εκείνο το περίεργο συναίσθημα. Το βλέμμα του δε, ήταν τόσο ήρεμο. Σαν να ήταν κάτι τόσο φυσικό να τη κρατάει αγκαλιά...
"Δεν είχα ιδέα πως θα έρθεις σήμερα..." Είπε σιγανα και ξεροβηξε. Κατέβηκε απαλά κάτω και χωρίς να απομακρυνθεί του χάρισε ένα ζεστό χαμόγελο.

"Και σου έλειψα τόσο πολύ;" της είπε βγάζοντας το μπουφάν κι εκείνη κοκκινησε ασυναίσθητα. Μόλις όμως είδε τις εξίσου κόκκινες κηλίδες στη μπλούζα του, το χαμόγελο έσβησε.

"Ματώνεις!!!" είπε πανικόβλητη. "Θεέ μου τι εκανα!" Κοίταξε τα χέρια της πάνω στη τρομάρα , σκεπτόμενη πως κρατούσε το τσεκούρι και απλά τον πλήγωσε αλλά δεν είχε τίποτα.

"Μη φωνάζεις" εκείνη η σταθερή φωνή του , είχε μέρες να ακουστεί στο σπίτι. Η Άλισον σώπασε μονομιάς.
"Τραυματίστηκα και μάλλον έτσι όπως πηδηξες σαν μαϊμού, άνοιξαν τα ράμματα. Μην αγχώνεσαι. Όλα είναι καλ..."

Χωρίς δεύτερη κουβέντα η Άλισον έπιασε και σήκωσε τη μπλούζα του φανερώνοντας ένα κατακόκκινο επίδεσμο. Ήταν τοποθετημένος στη κοιλιά του ενώ γύρω από αυτόν υπήρχαν μεγάλες λευκές γάζες τυλιγμένες που αγκάλιαζαν το σώμα του.

"Θεουλη μου Λόγκαν!!! Αυτό είναι τεράστιο!"

"Έλα μωρέ... Τίποτα δεν είναι ... Και τώρα... Μπορώ;" της είπε δείχνοντας το εσωτερικό του σπιτου.

"Με συγχωρείς ! Θεέ μου. Ακόμα στη πόρτα στεκόμαστε"

"Πολλά με συγχωρείς ακούω και δε μου αρέσει..." Αποκρίθηκε κοιτώντας τη με εκείνο το διαπεραστικό βλέμμα ενώ την ίδια στιγμή το δικο της μετατράπηκε σε τρομαγμένο. "Όλα καλά;" όσο έκανε ερωτήσεις άλλο τόσο εκείνη κομπιαζε. Ίσως ήταν οι ενοχές για τα ψέματα ίσως ο τρόπος που τη κοιτούσε... Ίσως ο ξαφνικός ερχομός του... Δεν ήξερε. Πάτησε απλά τα κλάματα.

"Ήπια από το ποτηρι σου !!! Κάπνισα το κρασί  και ένας άντρας χτυπούσε  το τσεκούρι σαν τρελός προχθές!!!!" Φώναξε έντρομη. "Μη με σκοτώσεις σε παρακαλώ!!!!"

Ο Λόγκαν γουρλωσε τα μάτια του.

"Εεει! Ήρεμα ήρεμα..." Την έπιασε απαλά από τα μπράτσα και τη τράβηξε στην αγκαλιά του. Εναπόθεσε τη τεράστια παλάμη του στο κεφάλι της και το χάιδεψε απαλά. "Πάρε μια βαθιά ανάσα και πάμε από την αρχή σε παρακαλώ. Και σε ικετεύω σταμάτα να κλαίς..." σκεπτόμενος πως ακόμα δεν ήρθε σε επαφή με το Λίαμ αφού άφησε την ομάδα στο πρώτο τζιπ μαζί με την Ιρίνα και αυτός πήγε απευθείας σπίτι, δεν είχε ιδέα για τι πράγμα μιλάει. Έπαθε σοκ με τη συμπεριφορά της.
Σίγουρα πριν καν μάθει είχε νεύρα με το Λίαμ αλλά αυτό ήταν άλλο καπέλο. Θα του έριχνε μπινελικια αργοτερα. Για την ώρα ήθελε απλά να βάλει σε μια τάξη όλες εκείνες τις ακατανόητες λέξεις που του είπε.

"Έκανα κάτι πολύ κακό..." Παραδέχθηκε σκουπίζοντας κυριολεκτικά τα μάτια της πάνω στο μπλουζάκι του.

"Χτύπησες;!"

"Όχι όχι..."

"Ε τότε τίποτα δε μπορεί να είναι κακό..." Της είπε κι εκείνη άρχισε να κλαίει πιο γοερα.

" Θα σταματήσεις;" Αγριεψε τόσο όσο έτσι ώστε να τη κάνει να πάψει να κλαίει. Αφού δεν έπαιρνε από λόγια ήρεμα θα το έπραττε σίγουρα με μια φωνή. Όπως και έγινε ..."Ωραία .. και τώρα πάμε πάλι από την αρχή. Πες μου ήρεμα τι ακριβώς έγινε ..."

"Σου είπα ψέματα..." ήταν τα πρώτα της λόγια και ο Λόγκαν πιάνοντας τη από τα χέρια απαλά την απομάκρυνε από την αγκαλιά του. Τα μάτια της ήταν κατακόκκινα . Τα μάγουλα της επίσης ενώ τα χείλη της είχαν κοκκινησει εξίσου από την ένταση.
Πάραυτα έμοιαζε τόσο γλυκιά μέσα σε όλη αυτή τη φασαρία ενώ ήταν σίγουρος πως ότι ψέμα κι αν του είπε, θα ήταν ένα απλό παράπτωμα για εκείνον. Ίσως και ανούσιο.
Έβαλε τα χέρια του γύρω από το πρόσωπο της και σκούπισε με τους αντίχειρες του τα μάτια της.

"Ότι κι αν είπες ή έκανες, δε πειράζει. Εντάξει; Θέλω να χαλαρώσεις και να μου τα πεις όλα... Δε θα θυμώσω στο υπόσχομαι. Μου αρκεί που είσαι καλά... Έλα... Κάτσε εδώ" την έβαλε στο καναπέ και απομακρύνθηκε "Πάω να βγάλω αυτά τα ρούχα και έρχομαι σε μισό λεπτό να μου πεις όλα όσα έγιναν. Καλα;" Εκείνη συμφώνησε κουνώντας στα βουβά το κεφαλι της και ο Λόγκαν έφυγε προς τα μέσα για να αλλάξει.

Βγαίνοντας και έχοντας χίλια δυο στο κεφάλι του για σκέψεις, την είδε να προσπαθεί να βαλει  λίγα κούτσουρα στο τζάκι.

"Έβγαλε ψύχρα έτσι;" Η Άλισον πετάχτηκε "Γιατί είσαι φοβισμένη μου λες;" Ο Λόγκαν πήγε κοντά της και πιάνοντας τη τσιμπηδα από τα χέρια της την έβαλε στην άκρη. Έπιασε μόνος του τα ξύλα , τα έστρωσε , έβαλε προσάναμα και έπειτα άναψε τη φωτιά.

"Πάλι αίμα βγάζει η πληγή..." του είπε σιγανα αγγίζοντας τη καθαρή του μπλούζα. "Εγώ φταίω που σκαρφάλωσα πάνω σου ετσι;"

"Όχι μικρή μου... Απλά το τραύμα είναι λιγάκι βαθύ. Όπως και να έχει δεν είναι η πρώτη φορά. Θέλεις να χαλαρώσουμε και να μου πεις τι έπαθες;"

"Ναι..." παραδέχθηκε σιγανα.

"Ωραία. Να σου βάλω κάτι να πιείς;"

"Όχι!!!" Φώναξε κι εκείνος τρόμαξε από την ένταση.

"Μάλιστα... Εντάξει λοιπόν. Κάτσε και ξεκίνα" ο Λόγκαν βολεύτηκε στο χαλί μπροστά στο τζάκι και εκείνη κάθισε απέναντι του οκλαδόν.

"Θα... Θα καείς εκεί που ακουμπάς..." του είπε σιγανα.

"Μη σκας. Καμμένος είμαι χρόνια τώρα . Δε φοβάμαι..."

"Λόγκαν; Μη μου θυμώσεις... Γαμωτο το ξέρω πως θα θυμώσεις!" Τα μάτια του άνοιξαν ορθανοιχτα.

"Βρίζεις... Τέσσερις μέρες έλειψα και..." Απόρησε έκπληκτος. "Αυτά σου μάθαινε ο Λίαμ;"

"Όχι όχι..." απάντησε ντροπιασμένη.

"Βρε κορίτσι μου γλυκό... Μίλησέ μου επιτέλους. Άντε γιατί πεινάω σαν λύκος!" Είπε γυρίζοντας προς τη φωτιά

"Καπνίζω..." πέταξε κι εκείνος έτσι όπως σκάλιζε τα ξύλα γύρισε προς το μέρος της σοβαρός "Πίνω κι όλας που και που... Και... Και βρίζω..."
Ο Λόγκαν έβαλε τα γέλια.
"Δεν είναι αστείο! Αλήθεια σου λέω!!!"

"Γι αυτό ήσουν έτσι; Αυτά τα ξέρω ήδη .." αποκρίθηκε κι εκείνη πάγωσε. "Μικρή;" είπε απλώνοντας το χέρι στο πηγούνι της . Τη χάιδεψε απαλά και κρατώντας σταθερό το πρόσωπο της, έσκυψε προς το μέρος της ελαφρά... "Όταν σε πήρα από το αεροδρόμιο και μπήκες στο αμάξι, μυριζες καπνό... Από τότε ήμουν σίγουρος... Επίσης κάθε φορά που έστριβα τσιγάρο προσπαθούσες να δεις που βάζω το καπνό μου. Παρατηρητικότητα θέλει..." Τα μάγουλα της έπιασαν φωτιά και το βλέμμα της χαμήλωσε . Τελικά μπορούσε να καταλάβει πολλά περισσότερα από όσο εκείνη νόμιζε.
"Θέλεις να μου πεις κάτι άλλο; Γιατί όπως σου είπα, πεθαίνω της πείνας..." Η Άλισον ξεροκαταπιε.

"Άνοιξα... Άνοιξα ένα μπουκάλι όσο έλειπες..."

"Η αλήθεια είναι πως δε περίμενα ότι θα πειραζες και το μπαρ εκτός από το καπνό μου... Δεν πειράζει..."

"Λόγκαν;" Η Άλισον σηκώθηκε αξαφνα στα γόνατα και σύρθηκε ως το μέρος του. Στάθηκε μπροστά του  βάζοντας εκείνη αυτή τη φορά τα χέρια της στο πρόσωπο του και πήρε μια βαθιά ανάσα "Υποσχεσου μου ότι δε θα με σκοτώσεις.." ζήτησε απαλά. Τα μάτια της πήγαιναν δεξιά και αριστερά ψάχνοντας τα δικά του ώσπου ένιωσε τα χέρια του, να αγκαλιάζουν τα δικά της. Τράβηξε το ένα και γυρίζοντας το από την εσωτερική μεριά, το έφερε ως τα χείλη του. Άφησε ένα γλυκό φιλί στην παλαμη της κι εκείνη βουρκωσε.

"Σου ζήτησα με κάθε τρόπο να ηρεμήσεις. Σου υποσχέθηκα πως δε θα κάνω τίποτα αλλά ούτε και θα θυμώσω...Δε θα μπορούσα ποτέ να σου θυμώσω μικρή μου... Κι αν ποτέ το κάνω, να ξέρεις θα είμαι ένας βλάκας..."

"Άνοιξα το Καθαρτήριο..." του πέταξε χωρίς άλλη καθυστέρηση μέσα στα μούτρα .  Είδε το πρόσωπο του από ήρεμο, να αλλάζει εντελώς όψη σε δευτερόλεπτα ενώ το χέρι που κρατούσε το δικό της, άρχισε να τη σφίγγει υπερβολικά πολύ...

❤️❤️❤️❤️❤️