"Δεν... Δεν έχω λόγια για να σας ευχαριστήσω..." ψέλλισε με μάτια δακρυσμενα και πρησμένα από το κλάμα. Το πρόσωπο της ήταν γεμάτο μώλωπες και γδαρσίματα. Τα ρούχα της σχεδόν σκισμένα και τα μαλλιά της ανακατεμένα. Η Σίλβια έφερε μια από εκείνες τις τεράστιες κουβέρτες και τη σκέπασε ενώ από την ώρα που επιβιβάστηκαν στο ιδιωτικό αεροπλάνο τις ομάδας, δεν έβγαλε λέξη μέχρι τώρα. Μέχρι που ο Λόγκαν πήγε κοντά της.
Ο Βίκτορ πέθανε στη προσπάθεια του να τη προστατέψει και ενώ εκείνοι νόμιζαν πως ήταν κλειδωμένος στο δωμάτιο , η πραγματικότητα ήταν πως ναι μεν ήταν μέσα, αλλά νεκρός. Η Ιρίνα κατάφερε και τους κλείδωσε μέσα ξέροντας πως θα φθάσουν ενισχύσεις. Η επίθεση εν τέλει έγινε εκ των έσω.
Χωρίς κάποιο άμεσο στήριγμα τη δεδομένη στη Ρωσία, την πήραν μαζί μέχρι να έρθουν σε επαφή με την υπόλοιπη οικογένεια που ζούσε ως επί το πλείστον στην Αμερική. Δεν ήταν φυσικά σαν εκείνον. Οι υπόλοιποι επέλεξαν να αποκοπούν και να αποστασιοποιηθούν χρόνια τώρα οπότε ίσως δεν είχαν και ιδέα τι έγινε.

Παρά την επιτυχία να σώσουν όμως την Ιρίνα ταξίδευαν με το ένα πόδι στο τάφο και αυτό το ήξεραν μόνο ο πιλότος και ο Λόγκαν. Όλα τα συστήματα του αεροπλάνου είχαν σχεδόν βραχυκυκλωσει. Ενημέρωσε φυσικά πως θα έκαναν μια αναγκαστική στάση στο Παρίσι για έλεγχο αλλά τίποτα παραπάνω για να μη τους ταραξει. Το αεροπλάνο ταξίδευε με τον εφεδρικό εξοπλισμό ο οποίος είχε συγκεκριμένα χιλιόμετρα.

"Μόλις φτάσουμε θα επικοινωνήσω με τους συγγενείς σου. Μέχρι όμως να το πετύχουμε αυτό και να είσαι εντελώς ασφαλής θα μείνεις μαζί μας. Είναι εντάξει αυτό;" τη ρώτησε και εκείνη κούνησε το κεφάλι. "Ξεκουράσου τώρα. Έχουμε δρόμο μπροστά μας.."

Ο Λόγκαν την άφησε στη πίσω καμπίνα και πήγε μπροστά. Μόλις άνοιξε την εσωτερική πόρτα ολόκληρη η ομάδα γύρισε και τον κοίταξε. Ήταν χλωμός. Σχεδόν άσπρος.

"Πρέπει να δω τις πληγές σου" Αποκρίθηκε ο Ντρέικ πλησιάζοντας τον.

"Είμαι καλά. Κατάφερες να επικοινωνήσεις με το Λίαμ;"

"Σκατα είσαι!" Πήρε το θάρρος "Βγάλε επιτέλους το αναθεματισμενο σου τζακετ! Αιμορραγεις!" Ήταν από τις λίγες φορές που ο Ντρέικ δε λογαριασε τίποτα. Μάλιστα πήγε κοντά και τον κοίταξε "έχεις χτυπηθεί άσχημα. Βγαλτο να σε δω αλλιώς θα βάλω να σε δέσουν το κατάλαβες; Δε θα μου πεθάνεις εμένα!!" του είπε χαμηλά και ο Λόγκαν αναστεναξε . Χωρίς να φέρει αντίρρηση έβγαλε το τζακετ και φανέρωσε μια τεράστια πληγή στο στομάχι. Η μπλούζα είχε κολλήσει επάνω ενώ τα εξωτερικά αίματα είχαν στεγνώσει και έγιναν με το ύφασμα. "Έλα , κάτσε να σε δω. Σίγουρα θες εξαγωγή και ράμματα..."

"Βρείτε το Λίαμ" αποκρίθηκε κοιτάζοντας τον Νικ κι εκείνος έφυγε σφαίρα στο δωμάτιο ελέγχου..

"Πώς διάολο κατάφεραν και σου σφηνωσαν τόσα πολλά γαμώ;" Ο Ντρέικ είχε σκίσει το μπλουζάκι και βλέποντας τα σκάγια μέσα στο δέρμα του Λόγκαν άρχισε να ξεφυσαει.

"Βγαλτα και τελειώσαμε. Είμαι μια χαρά" του έριξε ένα άγριο βλέμμα αλλά ο Ντρέικ ανταπέδωσε.

"Κάτι κρύβεις μέρες τώρα... Δείχνεις να ανησυχείς. Είσαι εντάξει;" ψιθύρισε σιγανα μα ο Λόγκαν δεν απάντησε.

"Δεν είναι της παρούσης. Βγάλε αυτές τις μαλακίες να συνεχίσουμε. Πετάμε εφεδρικά..." Ο Ντρέικ ανοιγοκλεισε τα μάτια του και δεν είπε λέξη. Έσκυψε και απλά αφοσιώθηκε στη δουλειά του.
Για να επέλεξε ο Λόγκαν να πραγματοποιήσει τη πτήση, σίγουρα θα κατάφερναν να φτάσουν ως το Παρίσι...

******

"Είσαι σίγουρος;" Ο Λίαμ έκανε νόημα στην Άλισον να περιμένει μισό λεπτό και βγήκε έξω. Την είχε αφήσει ελεύθερη να τριγυρίζει στο γυμναστήριο και βλέποντας από τη διαφάνεια της πόρτας πως όλα ήταν εντάξει , έστρεψε τη προσοχή του στη κλήση. "Όχι. Δεν περίμενα είναι η αλήθεια να μιλήσω ποτέ μαζί σου αλλά για να το λες, δεν έχω λόγο να μη σε πιστέψω. Η Άλισον είναι μια χαρά. Δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Ναι θείε... Ξέρω. Είναι μικρή μπλα μπλα μπλα. Γι αυτό είμαστε εμείς εδώ. Όχι! Δεν είμαι επιπόλαιος! Όσο τη προσέχει ο Λόγκαν το ίδιο κάνω εγώ. Αυτό είναι το ζητούμενο τώρα; Τι; Όχι. Δεν έπεσε τίποτα στην αντίληψη μου είναι η αλήθεια.  Όλα καλά εδώ. Χωρίς παρεξήγηση μήπως ήταν ιδέα σου; Μη φωνάζεις!!! Μια ερώτηση έκανα δεν σε αμφισβήτησα! Ξέρεις πόσο λεπτό είναι αυτό το θέμα! Καλά... Όχι. Είναι εκτός. Ρωσία. Θα σε πάρει όταν γυρίσει εντάξει; Θα τον ενημερώσω. Εντάξει.."

Ο Λίαμ έκλεισε το τηλέφωνο και ακούμπησε για μια στιγμή στο τοίχο. Δίστασε να πει στο Τζακ για το τύπο με το ξερό που πήγε από το σπίτι. Δεν ήθελε να τον αναστατώσει ειδικά μετά από αυτό που του είπε. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του είδε κάποιον να παρακολουθεί το σπίτι. Εκτός όμως από αυτό , πήγε στην εκκλησία και κάπου στο κόσμο είδε ένα περίεργο τύπο. Δεν τον είχε ξαναδεί μα ήταν σίγουρος σχεδόν πως είδε μια μουσούδα σκύλου να προεξέχει από το λαιμό του. Ανησύχησε και πήρε να ενημερώσει.

Κοίταξε την Άλισον. Ήταν σαν ένα παιδί που το έβγαλαν βόλτα στο πάρκο. Κοιτούσε τα μηχανήματα, τα δοκίμαζε όσο μπορούσε και επεξεργαζόταν κάθε τι μέσα στην αίθουσα.

Ξάφνου χτύπησε το κινητό.
Βγάζοντας το είδε ένα άγνωστο νούμερο που φυσικά δεν ήταν από κινητή τηλεφωνία και κατάλαβε αμέσως πως προερχόταν από αεροπλάνο.

"Εμπρός" είπε σοβαρός

"Λαιμ; Επιτέλους!"

"Νικ; Που διαολο είστε γαμωτο! Είδα τις ειδήσεις και δε κατάφερα να σας εντοπίσω! Που είναι ο Λόγκαν;"

"Πετάμε . Τα κινητά μας δε δουλεύουν. Ο Λόγκαν δε θέλει να μας το πει αλλά σίγουρα όλα έχουν βραχυκυκλωσει. Είναι πληγωμένος. Ο Ντρέικ τον ανέλαβε."

"Τι! Που; Είναι καλα;; Ανάθεμα!"

"Δεν έχω χρόνο. Τρώω ενέργεια. Είμαστε εντάξει. επιστρέφουμε. Θεωρώ πως σε δύο μέρες βαριά βαριά  θα είμαστε εκεί. Μας επιτέθηκαν από μέσα. Φέρνουμε μαζί τη Ρωσίδα. Ο Λόγκαν ειπε να ειδοποιήσουμε. Είναι όλα εντάξει εκεί;"

"Πες του πως όλα είναι υπό έλεγχο. Θα έχω έτοιμη την έπαυλη και θα ενημερώσω το αεροδρόμιο για την άφιξη σας. Θα σας περιμένουν τα τζιπ ότι ώρα και αν φτάσετε."

"Έγινε αδερφέ. Να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα! Δεν έχουμε ιδέα αν έστειλαν άντρες και στην Αμερική στη περίπτωση που αποτύχουμε. Στόχος είναι η κληρονόμος νομίζω"

"Μην ανησυχείς. Όλα είναι υπό έλεγχο. Να φανταστώ θα κάνετε στάση Παρίσι. Πετάτε με το ΤΚ 57845.  Ίσως γι αυτό ήθελε να με βρεις. Θα κανονίσω ήδη να σας περιμένει αεροπλάνο. Και που σαι... Τα μάτια σας εκατό πάνω στο Λόγκαν. Η ζωή του η ζωή σας. Κατανοητό;"

"Πάντοτε" η γραμμή κόπηκε και ο Λίαμ αναστεναξε βαθιά. Ήξερε πως η αποστολή θα ήταν επικίνδυνη εν μέρη εξού και το τεράστιο χρηματικό ποσό αλλά έχοντας στο βάθος του μυαλού του πως ο Λόγκαν ήταν πληγωμένος ένιωθε συνεχώς το αίμα του να βράζει. Άλλαξε πρόσωπο και μπήκε στο γυμναστήριο. Η Άλισον καθόταν σε ένα από τα μηχανήματα εκγύμνασης και μόλις τον είδε σηκώθηκε.

"Όλα εντάξει; Δείχνεις κάπως περίεργα" του είπε αμέσως σαν να μη κατάφερε να αναδείξει το ψεύτικο πρόσωπο του.

"Όλα είναι μια χαρά. Έχει αρχίσει να νυχτώνει. Νομίζω πως πρέπει να επιστρέψουμε"

"Μα ήρθαμε πριν μια ώρα και εκτός από το γυμναστήριο δε πήγαμε κάπου. Είπες έχει και σκοποβολή..."

"Άλισον; Δεν είναι η ώρα κορίτσι μου. Προέκυψαν κάποιες δουλειές. Πρέπει να επιστρέψουμε καλα; Θέλω όταν λέω κάτι, να το κάνουμε. Σου υπόσχομαι όμως να έρθουμε ξανά"

"Έχεις δίκιο. Με συγχωρείς. Δεν κάνετε και εύκολη δουλειά. Πάμε σπίτι;"

"Ναι. Θα κάνουμε μια στάση να πάρουμε κάτι και έπειτα θα σε αφήσω εκεί. Θα έρθω λιγάκι εδ..."

"Μόνη μου θα μείνω;" ρώτησε ελαφρώς περίεργα "Εμ..."

"Μη φοβάσαι. Είδες πόσο γρήγορα ήρθα σαν είδα πως κάτι έγινε; Τόσο γρήγορα θα έρθω ξανά. Μην αγχώνεσαι για τίποτα. Κάποιος τυχαίος ηλίθιος θα ήταν. Εχει πολλούς" της είπε διαβάζοντας τις σκέψεις της.

"Εντάξει..." του απάντησε ήρεμα και βγήκαν από την αίθουσα...

******

"Σου είπε κανείς να χτυπήσεις τη πόρτα;!" Η γροθιά έφυγε με δύναμη και ο άντρας σωριάστηκε στο έδαφος. Οι άντρες που τον κρατούσαν τον άφησαν να πέσει.

"Μα αν.. αν άνοιγε..."

"Αν;! Εγώ τι σου είπα; Να ελέγξεις σου είπα! Τι πάει να πει αν;!"

"Συγνώμη αφεντικό δεν..."

"Σκοτώστε τον..." Είπε ήρεμα σκουπίζοντας τις ματωμένες γροθιές του στο παντελόνι.

"Όχι! Αφεντικό μη...Όχι!!" Ο κρότος απο τη σφαίρα που καρφώθηκε στο κρανίο του δεν πτόησε κανενα τριγύρω.
Αίματα έβαψαν τους τοίχους και οι άντρες απαθεστατα πέταξαν το πτώμα του στο έδαφος.

"Όταν λέω κάτι, αυτό θα κάνετε. Την επόμενη φορά που κάποιος θα παρακούσει εντολές μου θα έχει την ίδια μοίρα. Κατανοητό;"

"Μάλιστα αφεντικό..." Είπαν και οι πέντε που βρίσκονταν στο δωμάτιο.

"Ωραία. Δε θέλω πτώματα. Δε θέλω νεκρούς. Όχι ακόμα τουλάχιστον...Όλα στην ώρα τους"

"Μάλιστα αφεντικό"

Τους προσπέρασε και πήγε στο γραφείο του. Μπαίνοντας μέσα ένιωσε ένα περίεργο δεος. Τα χρόνια ήταν πολλά. Το κτήριο σάπιζε σχεδόν όταν επέστρεψε και ήξερε καλά πως τίποτα δε θα ήταν εύκολο. Η απόφαση όμως είχε ήδη παρθεί...

Θα διέλυε τους Λώρενς εκ των έσω και η κόρη του ήταν το κλειδί...
Από την ώρα που την είδε δεν ήθελε τίποτα άλλο από το να τη κρατήσει στην αγκαλιά του. Να μυρίσει τη μυρωδιά της και να τη νιώσει...
Ήξερε καλά πως δε θα πείραζαν ούτε μια τρίχα από το κεφάλι της ενώ όταν έφτανε η ώρα θα φρόντιζε ο ίδιος για την ασφάλεια της. Μέχρι τότε, ήθελε απλά να παρακολουθεί πως όλα ήταν εντάξει. Όπως αποδείχθηκε έπρεπε να περάσει από κόσκινο τους άντρες του. Δε θα άφηνε να αποκαλυφθεί και να γίνει κάποιο ολέθριο λάθος ποτέ στο μέλλον.

"Ο μπαμπάς θα έρθει μωρό μου και το ξέρεις..." Ψέλλισε κοιτώντας τη φωτογραφία της. Ήταν το πρώτο πράγμα που έβαλε πάνω σε εκείνο το γραφείο σαν επέστρεψε στο Μπρούκλιν.
Ήξερε πως ο χρόνος ήταν με το μέρος του. Κανένας δεν πάταγε πλέον σε εκείνο το μέρος. Πέντε ολόκληρα χρόνια παρακολουθούσε εξ αποστάσεως και δεν πέρασε απ' έξω ούτε μύγα.
Όλα όμως ήταν κατεστραμμένα. Ο Λόγκαν δεν άφησε τίποτα όρθιο. Ούτε καν τα παράθυρα. Έπρεπε να ξαναχτίσει από την αρχή την ιστορία τους και έπειτα να πάρει ότι δικαιωματικά του αξίζει...
Δεν επρόκειτο τόσο για εκδίκηση επειδή αποδεκατίστηκε ολόκληρη η ομάδα του στο παρελθόν, ήταν ζήτημα τιμής. Αποκατάστασης της αλήθειας αλλά και του ονόματος του. Πλέον είχε φτάσει η ώρα και τίποτα δε θα στεκόταν εμπόδιο.

Άνοιξε το συρτάρι και έβγαλε από μέσα ένα φάκελο...
Φόρεσε τα γυαλιά του και βγάζοντας από μέσα ένα γράμμα, το άνοιξε προσεκτικά...

"Σε βλεπω. Αφήνω αυτό το φάκελο σε αυτό το παγκάκι γιατί σε νιώθω. Ξέρω πως είσαι κάπου εδώ. Αισθάνομαι τη παρουσία σου. Αν οι υποψίες μου είναι σωστές τότε ξέρω πως αυτό το γράμμα θα φτάσει στα χέρια σου σύντομα. Μεγάλωσα τη κόρη μας όπως ακριβώς μου το ζήτησες. Έμεινα εδώ όπως ακριβώς μου το ζήτησες. Έμαθα να τον αγαπώ όπως ακριβώς μου το ζήτησες. Μα κάλιο να πεθάνω προσπαθώντας παρά να περάσω τα τελευταία μου χρονιά εδώ... Αν πράγματι δε κάνω λάθος, πάρε με τηλέφωνο... Είμαι σίγουρη πως θα το ξέρεις... Για πάντα δική σου, Βίβιαν..."

Ο Ντέμιαν αναστεναξε τόσο βαθιά που το στήθος του φούσκωσε δύο φορές από τον αέρα. Ξάπλωσε προς τα πίσω στη σκοροφαγωμενη πολυθρόνα και έκλεισε τα μάτια...
Ήταν τόσο όμορφη... Ακόμα και μετά από τόσα ο χρόνια η Βίβιαν δεν είχε αλλάξει καθόλου...
Τελικά η απόφαση να σταλθεί η κόρη τους στο Μπρούκλιν ήταν σωστή.
Δεν ήταν καθόλου δύσκολο να πετάξει τη φωτιά στο φυτίλι η Βίβιαν... Πάντοτε ο Τζακ ήταν πολύ πιο αφελής... Γι αυτό και έδειχνε τόσο τυφλή εμπιστοσύνη στο πατέρα του ...
Βέβαια ήταν αρκετά αργά πλεον και το γεγονός πως έγινε παπάς δεν θα τον έσωζε αλλά εκεί ακριβώς πατούσε ο Ντέμιαν....
Στην απόλυτη εσωτερική καταστροφή τους... Τότε ήταν που θα επενέβαινε και ο ίδιος για να αποτελειώσει ότι έμενε...
Τότε θα ήταν η στιγμή, που οι σκιές θα έσβηναν από το χάρτη...
Τότε όλα θα έμπαιναν επιτέλους στη θέση τους... Και όλοι θα έπαιρναν ότι ακριβώς τους αξίζει ...
Μέχρι τότε, έπρεπε απλά να κάνει υπομονή ...
Το μόνο ίσως που τον φόβιζε ήταν η κόρη του...μα ύστερα από το σημερινό ήταν σίγουρος πως οι Λώρενς θα έκαναν τα πάντα για τη προστασία της...

❤️❤️❤️❤️