"Λίαμ;" Η Άλισον βγήκε διστακτικά από το δωμάτιο. Έξω ο ήλιος έλαμπε , η ατμόσφαιρα στο σπίτι ήταν ζεστή και ανοίγοντας τα μάτια της, απλά βγήκε χωρίς να δει το ρολόι. "Λίαμ;" ξανά είπε βλέποντας πως εκείνος δεν ήταν πουθενά. "Κι αλλο σημείωμα;" μονολογησε βλέποντας ένα κομμάτι χαρτί στο τραπεζάκι και πλησίασε :Θα έρθω το μεσημεράκι. Όλα είναι τακτοποιημένα. Τιθασευσε το ανήσυχο πνεύμα σου και μη κάνεις άλλες ζημιές!"
Η Άλισον γέλασε. Και οι δύο έγραφαν σχεδόν το ίδιο πράγμα.
Αφού επέστρεψαν το προηγούμενο βράδυ, κάθισαν και μίλησαν μέχρι που ήταν αρκετά αργά. Δεν αναφέρθηκαν ξανά στο κρασί ή το τσιγάρο αλλά τη ρώτησε ενδελεχώς για τη ζωή της πίσω στην Αγγλία και εκείνος σε γενικά πλαίσια της είπε πως δουλεύει μαζί με το Λόγκαν. Πως ίσως θα πρέπει να φεύγει ξαφνικά και πως έτσι είναι αυτή η δουλειά. Δεν έχει ωράρια . Εξού και οι εξαφανίσεις του Λόγκαν κάποιες φορές.

"Μα πως..." Απόρησε βλέποντας το μπαρ. Το μπουκάλι ήταν στη θέση του. Σφραγισμένο με εκείνο το κόκκινο λεπτό κερί που υπήρχε γύρω από το φελλό σαν το άνοιξε. Το γυαλί ήταν σκούρο πράσινο με αποτέλεσμα να μη φαίνεται το ελαφρώς κατεβασμένο περιεχόμενό του αλλά ο τρόπος που ήταν σφραγισμένο  το έκανε να μοιάζει με ανέγγιχτο. "Απίστευτο..." είπε σαν πλησίασε και το κοίταξε από κοντά. Σαν να είχε γίνει από την αρχή εμφιάλωση.
Το ποτήρι που είχε αφήσει στο νεροχύτη ήταν και αυτό στη θέση του.
Η Άλισον έσκυψε ελαφρά προς ένα συρταρακι που βρισκόταν κάτω από το μπαρ και σιγά σιγά το άνοιξε. Ο καπνός ήταν εντελώς διαφορετικά τοποθετημένος μέσα. Το σακουλάκι ήταν διπλωμένο και γυρισμένο ανάποδα.
Θυμάται τον εαυτό της να στρίβει ένα τσιγάρο και να τον ξαναβαζει μέσα κάπως ατσαλα.
Η στάχτη στο τζάκι ήταν καθαρή. Σχεδόν δεν υπήρχε καθόλου κάρβουνο από το προηγούμενο βράδυ.
Ξάφνου ακούστηκε ένα χτύπημα στη πόρτα. Η Άλισον πετάχτηκε ελαφρά από τη θέση της και αμέσως θυμήθηκε το τρόπο που είχε μπει ο Λίαμ στο σπίτι τη πρώτη φορά.
Κοίταξε το μεγάλο κούκο που ήταν καρφωμένος στα δοκάρια.
Η ώρα έδειχνε έντεκα παρά δέκα. Δεν ήταν μεσημέρι...
Η πόρτα χτύπησε πιο δυνατά κι εκείνη πλησίασε σιγά σιγά. Δεν ειχε καμία οπτική προς τα έξω αφού η πόρτα δεν είχε ματάκι και το παράθυρο που υπήρχε στο σαλόνι δεν έδειχνε απευθείας τη πόρτα. Μπορούσε να δει τις κεντρικές σκάλες του σπιτιού αλλά ως εκεί. Για κάποιο λόγο όμως φοβήθηκε. Το χτυπημα ήταν έντονο. Ο θόρυβος διαφορετικός. Πιο επίμονος.

"Ο ταχυδρόμος είμαι!" Ακούστηκε αξαφνα μια  βαριά αντρική φωνή και σαστισε. "Πρέπει να υπογράψετε για να αφήσω ένα δέμα!"

Δέμα; Σκέφτηκε. Κι αν ήταν κάτι που ο Λόγκαν περίμενε; Από την άλλη δεν την ενημέρωσε για κάτι τέτοιο.
Αντί να ανοίξει τη πόρτα έκανε ησυχία και πλησίασε προς το παράθυρο. Η κουρτίνες ήταν κλειστές και δεν ήθελε να τις ταρακουνήσει. Προσπάθησε να ανοίξει με το δάχτυλο της μια μικρή χαραμάδα από το πλάι μήπως και δει κάτι. Έξω υπήρχε μια περίεργη μηχανή μεγάλου κυβισμού. Έμοιαζε σαν εκείνες που χρησιμοποιούν στους αγώνες που κάνουν στο βουνό. Οι φίλες της τις λάτρευαν αυτές.
Από πότε ο ταχυδρόμος παραδίδει δέματα με τέτοιο όχημα; Σκέφτηκε σαν κάτι να μην ήταν σωστό.
Η πόρτα χτύπησε ξανά κι εκείνη τινάχτηκε. Έτρεξε γρήγορα προς τα μέσα. Μπήκε από την εσωτερική πλευρά του μπαρ και άρπαξε το τηλέφωνο. "Ανάθεμα!" Ψέλλισε σκεπτόμενη πως δεν έχει τον αριθμό του Λίαμ.
Είδε το πόμολο να γυρίζει από την εσωτερική μεριά και σαν γάτα γλίστρησε απαλά και πήρε στα χέρια της το τσεκούρι. Κρατώντας το σφιχτά άρχισε να κάνει μικρά βήματα προς τα πίσω ώσπου θυμήθηκε πως χθες βράδυ ο Λίαμ , πάνω σε μια κουβέντα σχετικά με το σπίτι  της εξήγησε πως είναι τόσο ζεστό γιατί ακόμα και τα παράθυρα λειτουργούν σαν πηγή ενέργειας παίρνοντας φως από τον ήλιο. Στη σκέψη αυτή, κρατώντας ακόμα το τσεκούρι έτρεξε και άνοιξε τέρμα τη κουρτίνα. Με βάση όσα έμαθε στο σχολείο ήταν σίγουρη πως όποιος κι αν ήταν έξω δε μπορούσε να δει προς τα μέσα. 

"Θεέ μου!" το τσεκούρι έπεσε από τα χέρια της σαν είδε το 'ταχυδρομο'. Ένας άντρας στεκόταν στην αρχή της σκάλας. Φορούσε κάτι σαν μαύρο σκούφο που  έκρυβε τα χαρακτηριστικά του εκτός από τα μάτια. Ήταν σαν εκείνα που φορούσαν τα αγόρια στο σχολείο για να τρομάξουν τα κορίτσια. Δε μπορούσε να δει καθαρά τα μάτια του όμως. Για καλή της τύχη το τσεκούρι έπεσε πάνω στο χοντρό χαλί και ο θόρυβος που έκανε ήταν ελάχιστος.
Είδε τον άντρα να κοιτάζει το σπίτι απ' άκρη σ'άκρη. Εστίασε για λίγο πάνω στο τζάμι και εκείνη τρόμαξε. Ήταν σαν να τη κοιτούσε. Η καρδιά της χτυπούσε πιο δυνατά από ποτέ.

Ένα σύννεφο σκόνης ξεπήδησε μέσα από τα δέντρα στο βάθος του δρόμου τραβώντας όχι μόνο τη δική της προσοχή όπως αποδείχθηκε αλλά και τη δική του. Ο άντρας έτρεξε αμέσως προς τα κάτω και ανέβηκε στη μηχανή. Έβαλε μπρος και πατώντας τέρμα τα γκάζια χώθηκε μέσα στα δέντρα και εξαφανίστηκε.

"Λίαμ!!!" Η Άλισον τσιριξε σχεδόν σαν είδε πως η σκόνη ήταν προϊόν του αυτοκινήτου του,  το οποίο έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο χωματόδρομο.
Μόλις  έφτασε , τράβηξε απότομα  χειρόφρενο. Σαν τον είδε να ανοίγει τη πορτα , άνοιξε και εκείνη του σπιτιού και πήδησε προς τα έξω.
"Λίαμ δε θα πιστέψεις τι...." Ξεκίνησε να φωνάζει μα πάγωσε σαν είδε στα χέρια του ένα όπλο.

"Σσς! Μπες μέσα!" Την άρπαξε χωρίς καμία προειδοποίηση και την έσπρωξε ελαφρώς δυνατά προς το εσωτερικό του σπιτιού.

"Κρατάς όπλο!"

"Μη μιλάς!"

Ο Λίαμ την άφησε στο διάδρομο. Σφράγισε τη πόρτα και σαν τρελός κατευθύνθηκε προς το μπάνιο, το δωμάτιο και τέλος σταμάτησε στη μέση του διαδρόμου. Σήκωσε το βλέμμα και έπειτα το χέρι του. Έπιασε μια αλυσίδα που ήταν καρφωμένη ψηλά στο τοίχο και τραβώντας τη, μια σκάλα κατέβηκε προς τα κάτω. Η Άλισον κοίταζε έντρομη. Ούτε που είχε παρατηρήσει τη σκάλα μέχρι πρότινος.
Τον είδε να ανεβαίνει και και έπειτα να ανοίγει κάποιου είδους καταπακτή. Έτσι της φάνηκε. Βέβαια δεν ήταν στο έδαφος όπως συνηθιζόταν αλλά εκείνη ήταν ψηλά. Δεν έμοιαζε με δωμάτιο όπως εκείνο που είχαν στο σπίτι στην Αγγλία. Χώθηκε μέσα από τη τρύπα και ύστερα από 2 λεπτά κατέβηκε.

"Είσαι εντάξει;" Τη ρώτησε κι εκείνη τον κοιτούσε παγωμένη "Μη με κοιτάζεις έτσι! Σου εξήγησα πως είμαστε σωματοφύλακες! Πρώτη φορά βλέπεις όπλο;!" Της είπε σαν αντιλήφθηκε αμέσως που εστιάζει το βλέμμα της.

"Όχι μα...."

"Ώστε έχεις ξαναδεί όπλο!"

"Ο.. ο μπαμπάς έχει πάντα ένα στο συρτάρι και..."

"Άκουσε με προσεκτικά. Καταρχήν το σπίτι είναι στη μέση του δάσους. Μπορεί να έρθει ο κάθε ανώμαλος εδώ! Πάραυτα ο Λόγκαν έχει φροντίσει την ασφάλεια...Είμαι περήφανος που δεν άνοιξες τη πόρτα. Όπως βλέπεις..."

"Ήρθες εδώ γιατί..." του είπε μπερδεμένη

"Γιατί έπιασα κίνηση στο δάσος... Ναι... Δεν σου είπε ο Λόγκαν πως το σπίτι έχει κάμερες τριγύρω;"

Η Άλισον έσκαψε στο μυαλό της. Φυσικά και της είχε πει. Το σπίτι ήταν σαν μπάλα προστασίας.

"Μου είπε μα... Δεν καταλαβαίνω. Είπε πως ήταν ταχυδρόμος. Μα είχε μηχανή και..."

"Ακριβώς. Καταλήγουμε πως πολλοί ανώμαλοι τριγυρίζουν στο δάσος. Δε βλέπεις ειδήσεις; Πάλι καλά δεν άνοιξες..."

"Μα γύρισε το πόμολο και..."

"Και από ότι βλέπω κι εσύ δεν ήσουν απροετοίμαστη!" Της είπε προχωρώντας προς τη παράθυρο. Έσκυψε και σήκωσε το τσεκούρι από το χαλί.
"Ωραία κίνηση! Να του ανοίξεις το κεφάλι στα δύο!"

"Και τι να έκανα;! Το τσεκούρι είναι κάτι που ξέρω να χειρίζομαι!"

"Από πότε;"

"Ο.. ο μπαμπάς. Από μικρή με έπαιρνε μαζί όταν έπρεπε να κόψουμε ξύλα. Τα χρησιμοποιούσε καθώς θεωρούσε πως η ξυλόσομπα είναι το καλύτερο μέσο θέρμανσης. Βέβαια η μαμά πάντα έφερνε αντιρρήσεις αλλά έχω κόψει αρκετά και εγώ. Στο σπίτι είχαμε διάφορα τσεκούρια. Κάτω από το νεροχύτη, στη κρεβατοκάμαρα, στο σαλόνι. Νομίζω τα αγαπούσε..."

"Μάλιστα..." της είπε σκεπτικός. Δεν ήταν ψέμα άλλωστε πως ο Τζακ λάτρευε τη κοντινή μάχη στα νιάτα του. Ήταν αναμενόμενο ακόμα και μετά την αλλαγή στη ζωη του να κρατάει μια ασφάλεια. Τουλάχιστον ο Λίαμ ήταν ικανοποιημένος που εν μέρη σκέφτηκε να αρπάξει το τσεκούρι. "Δε θα ανοίγεις ποτέ σε κανένα! Εμείς έχουμε κλειδιά..."

"Μα.. και συ όταν ήρθες..."

"Εγώ ήθελα να σπάσω πλάκα! Άλλο γω!" της είπε "Νταξει έκανα μαλακια άλλα πάλι καλά δεν άνοιξες. Ποτέ δε θα ανοίξεις σε κανένα!"

"Μα αυτός ο τύπος έπιασε το εξωτερικό πόμολο! Αν έδινε μια κλωτσιά τη πόρτα;"

Ο Λίαμ της χαμογέλασε.

"Πίστεψέ με, δε θα το έκανε..."

"Λίαμ ποιος ήταν αυτός; Νομίζω φοβάμαι..."

"Που να ξέρω; Όπως και να έχει όταν θα είσαι μέσα, να ξέρεις πως
κανένας δε μπορεί να μπει αν δεν ανοίξεις! Με τη δουλειά που κάνουμε ξέρουμε πως να ασφαλίζουμε ένα σπίτι. Μη σε απασχολεί..."

"Εντάξει... Γιατί όμως να τριγυρίζει κάποιος μέσα στο δάσος και ..."

"Νομίζω σου απάντησα σε αυτό σωστά;" της υπενθύμισε

"Έχεις δίκιο"

"Ακριβώς. Εδώ είμαστε Αμερική Άλισον.. Μπρούκλιν. Από τις πιο κακόφημες πολιτείες. Καθημερινά γίνονται πάνω από 500 διαρρήξεις και 20 φόνοι. Εξού και η προστασία. Ο Λόγκαν επέλεξε αυτό το σπίτι γιατί δεν ήταν τόσο χωμένο στο κέντρο. Όσο πιο μακρυά τόσο καλύτερα..."

"Κατάλαβα... Εμ.. γιατί έφυγες το πρωί;"

"Γιατί έχω και δουλειές δυστυχώς. Δεν ξέρω πως να σου το εξηγήσω αυτό..."

"Με απλά λογια ίσως;"

"Κοίτα... Σου εξήγησα τη δουλειά μας σωστά;"

"Ναι.."

"Ωραία. Δεν είμαστε τίποτα τυχαίοι.. έχουμε βλέπεις ... Εμ.. ας πούμε πως έχουμε μια εταιρεία με σωματοφύλακες. Ο Λόγκαν λείπει οπότε κάποιος πρέπει να φροντίζει ώστε αν προκύψει κάτι, να λειτουργήσει σωστά."

"Ουαου... Είστε σαν τις ταινίες δηλαδή!!!"

"Εε! Μην ενθουσιαζεσαι! Δε ξέρω τι ταινίες έχεις δει αλλά..."

"Έχω δει το σωματοφύλακα! Νομίζω είναι τοπ!"

Ο Λίαμ γέλασε

"Α... Μάλιστα. Αυτό έχεις στο μυαλό σου. Πολύ καλά... Ε λοιπόν φαντάσου πως είμαστε κάπως έτσι. Μόνο που έχουμε δικά μας γραφεία , εγκαταστάσεις  και..."

"Μπορώ να τα δω;;;!!!!" Του είπε ενθουσιασμένη

"Τρελάθηκες;! Απαγορεύεται!"

"Λίαμ σε παρακαλώ!!! Θα είμαι φρόνιμη! Εκτός αυτού ακόμα αναρρώνει το πόδι μου! Μη με βλεπεις σαν κινούμενη καταστροφή! Σε παρακαλώ!!"

Εκείνος έμεινε για λίγο σκεπτικός.

"Εδώ που τα λέμε έχουμε και γυμναστήριο, και σκοποβολή...και..." Παραμιλησε κοιτώντας τη. "Ίσως δε θα ήταν άσχημη ιδέα να σου μάθω και πέντε πράματα.."

"Σοβαρά μιλάς τώρα;!" αποκρίθηκε ενθουσιασμένη

"Η αλήθεια είναι πως έχω χάσει την επικοινωνία μου με το Λόγκαν από χθες αλλά δε νομίζω να τον πειράξ.."

"Τι εννοείς έχασες επικοινωνία;; Είναι καλά;!' ρώτησε αμέσως παραμερίζοντας την υπόλοιπη κουβέντα

"Μια χαρά! Πάντα είναι καλά. Μην αγχώνεσαι..." ένα ντροπαλό χαμόγελο έσκασε στα χείλη της
"Τελικά αν και δε μας ηξερες ποτέ, ξεκινάς και νοιάζεσαι έτσι;" τη ρώτησε κι εκείνη κοκκινησε "Έλα, πήγαινε να ετοιμαστεις. Σήμερα θα σε ξεναγήσω στο δεύτερο σπίτι μας!"

Η Άλισον πήδησε ελαφρά από τη χαρά της και έπειτα κίνησε στο δωμάτιο για να ετοιμαστεί.
Ο Λίαμ από την άλλη μόλις έμεινε μόνος έβγαλε το κινητό και το έλεγξε.

"Τι διαολο πάθατε ρε μαλακα! Στείλε ένα γαμημενο μήνυμα!" Ήταν έξαλλος ενώ παράλληλα φοβόταν. Οι επικοινωνίες διακόπηκαν το προηγούμενο βράδυ ενώ όσο κι αν προσπάθησε να τους εντοπίσει με τα μηχανήματα της έπαυλης απέτυχε. Είδε στις ειδήσεις πως τόσο ο Βίκτορ όσο και η γυναίκα του, δολοφονήθηκαν και η κόρη του αγνοούνταν. Μαζί με τον άγνωστο μπασταρδο που εντόπισε απο τις κάμερες στο δάσος δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο για να αρχίσει να ανησυχει.

"έτοιμη!" Η Άλισον βγήκε και εκείνος στόλισε το πρόσωπο του με ένα χαμόγελο.

"Πάνε στη ντουλάπα και βγαλε ένα από τα χοντρά μπουφάν του Λόγκαν. Μη κοιτάς τη θερμοκρασία μέσα
Έξω έχει παγωνιά!" της είπε σαν είδε τα ρούχα της. "Βάλτο και έλα. Πάω να ελέγξω πως όλα είναι εντάξει και φεύγουμε..."

❤️❤️❤️❤️