Όπου κι αν απλωνες το βλέμμα , έβλεπες μονάχα χλιδή. Τεράστιοι πολυέλαιοι, πανάκριβα ανατολίτικα χαλιά, καναπέδες τουλάχιστον 2 αιώνων πριν, αντίκες κάθε είδους, από πίνακες μέχρι αγάλματα και από μωσαϊκά στο τοιχο μέχρι δυσεύρετες εικόνες. Το γεγονός πως όλα αυτά ήταν αυθεντικά και είτε κλάπηκαν είτε αγοράστηκαν από κάποιο κλεπταποδοχο προσέδιδε διαφορετική αίσθηση. Ήταν σαν να έβλεπες σωρεία χρωμάτων να κείτεται στους τοίχους και στο πάτωμα.

Πήρε τη στροφή για το διάδρομο αρματωμένος. Πίσω του ακριβώς ακολουθούσε η Σίλβια και ο Ντρέικ, ενώ τελευταίοι έμειναν ο Νικ και ο Μάρκους. Όλοι ήταν οπλισμένοι σαν αστακοί.
Το αεροπλάνο είχε περίπου είκοσι λεπτά πού προσγειώθηκε και εκεί τους περίμενε ένα ελικόπτερο που τους μετέφερε στη κρυφή έπαυλη του Βίκτορ.
Αν και το ταξίδι είχε οριστεί για την επόμενη εβδομάδα οι εντάσεις είχαν αυξηθεί δραματικά τις τελευταίες μέρες και ο Λόγκαν κλήθηκε να επισπεύσει τη διαδικασία .
Λίγο πριν μπει στην αίθουσα που το περίμενε ο Βίκτορ σταμάτησε.

"Ντρέι! Θα κινηθείς δεξιά κατά του διαδρόμου. Σίλβια μαζί μου! Νικ και Μάρκους μείνετε εδώ για παν ενδεχόμενο μέχρι να γυρίσουμε. Το ελικόπτερο είναι ήδη στην οροφή.
Δεν έχουμε κανένα στα ίχνη μας αλλά από ότι νιώθω, σίγουρα θα υπάρχει κάποιος σπιουνος εντός του σπιτιού και του ξέφυγε του Βίκτορ. Θα είναι ενήμερος για τη μεταφορά της Ιρίνα οπότε δε θέλω να πάρουμε κανένα ρίσκο. Θα είμαστε όλοι σε θέση μάχης. Κάτι μου λέει πως δε θα φύγουμε τόσο εύκολα από την έπαυλη όσο νομίζουμε..." Ο Λόγκαν έριξε ένα βλέμμα στην ομάδα του και σαν μια γροθιά διαλύθηκαν.

"Το ήξερα πως θα καταλάβαινες αμέσως ότι κάτι δε πάει καλά..." Ψιθύρισε η Σίλβια σαν έμειναν μόνοι.

"Η είσοδος ήταν αρκετά αφύλακτη στο σημείο που κατεβήκαμε. Ένας εκ των τριών που ήταν στην υποδοχή μας κοίταζε συνέχεια ενώ οι άλλοι είχαν κατω τα κεφάλια. Ο Βίκτορ δεν ήρθε καν επάνω και επίσης μας άφησαν να φτάσουμε μόνοι μας μέχρι την αίθουσα. Δε σου φαίνεται περίεργο; Εκτός αυτού κάτι μου λέει πως ο Βίκτορ είναι κλειδωμένος σε εκείνο το δωμάτιο και δε μας περιμένει απλά..."

"Το ίδιο πιστεύω κι εγώ... Να πάω;" Ρώτησε δείχνοντας του τη μικροποσότητα εκρηκτικών που είχε στη ζώνη της. Τόση όση έπρεπε για να ρίξει κάτω μια πόρτα.

"Αν όλα πάνε όπως τα σκέφτηκα, σε πέντε λεπτά από τώρα και αφού ανοίξουμε τη πόρτα θα μπουκαρουν μέσα με τα όπλα. Θα προσπαθήσουν να εισέλθουν μέσα σκοτώνοντας μας. Ο Βίκτορ φυγάδευσε τη κόρη του εκεί μέσα . Μη την ανατινάξεις... Ρίξε μόνο το κρότο και καπνό"

"Έγινε..."

"Ντρει;" Μίλησε στην ενδοεπικοινωνια.

"Ναι αφεντικό.."

"Πες και τους άλλους. Να είστε έτοιμη. Μετά το μπαμ θα δεχτούμε επίθεση εκ των έσω!"

"Έγινε. Όλα είναι στη θέση τους"

Ο Λόγκαν έβγαλε τα όπλα στήθηκε μπροστά από τη πόρτα και η Σίλβια προχώρησε σιγά σιγά ως το τέλος του διαδρόμου. Με ένα και μόνο νεύμα του άναψε τα φυτίλια , πέταξε για μικρές βόμβες και βγάζοντας τα όπλα της έτρεξε γρήγορα προς το μέρος του.
Μόλις ακούστηκε ο κρότος, έγινε ακριβώς όπως προέβλεψε ο Λόγκαν...
Προδοσία...

*******

"Είναι τέλειο. Εμείς εκεί δεν έχουμε τόσο ωραίο καφέ!"

"Έρχομαι κάθε μέρα εδώ τα τελευταία 7 έτη για αυτό το λόγο."

Είχαν πάρει από ένα καφέ και πηγαίνοντας προς τα παγκάκια του απέναντι πάρκου, κάθισαν για να τον απολαύσουν. Δεν είχε τόσο κρύο τελικά και παρά τη δυσκολία της να περπατήσει κανονικά, τα κατάφερε. Ο Λίαμ γνώριζε για το τραυματισμό της οπότε ήξερε και πως να χειριστεί τη μεταφορά. Πρώτη φορά έβγαινε στη πόλη. Το Μπρούκλιν φάνταζε τεράστιο αλλά ο Λίαμ τη πήγε σε ένα μέρος που για τα δεδομένα της Αγγλίας έμοιαζε με μικρή πόλη μέσα στην ίδια τη πόλη. Σαν μια αυτόνομη γειτονιά. Πραγματικά της άρεσε.

"Λοιπόν; Τι έκανες και εξοργισες το πατέρα σου τόσο πολύ;" ρώτησε αξαφνα και χωρίς προειδοποίηση με αποτέλεσμα ο καφές να της βγει σχεδόν από τη μύτη. Η Άλισον τον κοίταξε προσπαθώντας να τον διαβάσει. Ήταν άραγε άξιος εμπιστοσύνης ή απλά ένας περίεργος νέος που ήθελε να μάθει;
Οχι ότι είχε κάτι να κρύψει . Από τη στιγμή που ο Λόγκαν ήξερε, δεν ήταν τίποτα κρυφό.

"Έκλεψα τα λεφτά της εκκλησίας, βγήκα, διασκέδασα και κατέληξα μεθυσμένη στο νοσοκομείο" του είπε τσακ μπαμ κι εκείνος βάζοντας τα γέλια δυνατά έχασε την ισορροπία του και έτσι όπως καθόταν στο παγκάκι έπεσε προς τα πίσω.
"Λίαμ!!" η Άλισον τινάχτηκε απο της θέση της

"Είμαι εντάξει! Είμαι εντάξει!!!" τη καθησύχασε χωρίς να χάσει το γέλιο του
"Ουαου... Θα ήθελα πολύ να ήμουν εκεί να δω τα μούρα του!" Η Άλισον δε μίλησε "Με συγχωρείς..." της είπε και σηκώθηκε "Δεν ήθελα να πω κάτι κακό για το πατέρα σου αλλά όλοι ξέρουν πόσο συντηρητικός είναι... Το είπα σαν αστείο..."

"Δεν υπάρχει πρόβλημα. Το καταλαβαίνω. Δεν είναι και ο πιο εύκολος άνθρωπος αλλά καταβαθος είναι πολύ καλός. Προσπαθεί χωρίς να καταλαβαίνει τη πίεση που ασκεί. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που δε του κρατάω μούτρα. Που δεν εκνευρίζομαι και δεν μαλώνω μαζί του..."

"Πώς ήταν η έξοδος τουλάχιστον; Αξιζε;" τη ρώτησε βγάζοντας τα τσιγάρα του. Άναψε ένα κι εκείνη άθελά της έριξε πάνω το βλέμμα . "Θες ένα;"

"Εγώ; Όχι όχι! Δε καπνίζω!"

"Να φανταστώ δεν πίνεις κι όλας έτσι;"

"Όχι... Μου απαγορεύεται οπότε..."

"Μάλιστα..."

"Εμ.. κάτι με ρώτησες; Δε θυμάμαι..."

"Α ναι! Όντως κάτι ρώτησα..." Ο Λίαμ σώπασε για λίγο και άναψε το τσιγάρο . Πήρε μια ωραία σιγανή τζούρα και έσπρωξε το καπνό προς το πρόσωπο της
Στην αρχή η Άλισον δεν αντέδρασε αλλά μετά εβηξε και καθάρισε τον αέρα με τα χέρια της.

"Μη το φυσάς κατά πάνω μου σε παρακαλώ..." του είπε ενοχλημένη

"Συγνώμη καταλάθος..."

"Δε πειράζει. Απλώς δεν είμαι... Συνηθισμένη..."

"Μάλιστα..." Το πρόσωπο του Λίαμ σοβαρεψε. Εκείνη το πρόσεξε και ανακαθισε καλύτερα στο παγκάκι προσπαθώντας να το παίξει αδιάφορη.
"Ξέρεις τι σιχαίνεται περισσότερο από όλα στη ζωή του ο Λόγκαν;" της είπε αξαφνα

"Τι;" ρώτησε εκείνη ήρεμα

"Το ψέμα.." η Άλισον έβαλε το καλαμάκι στα χείλη της και χωρίς να τον κοιτάξει άρχισε να πίνει το καφέ της.
"Όπως συνηθίζει να λέει, υπάρχουν τα λευκά και τα μαύρα ψέματα. Εκείνα δηλαδή που έχουν επιπτώσεις κι εκείνα που τα λέμε για να κρύψουμε απλά κάτι που φυσικά δεν θα έχει καμία σημαντική επίπτωση στη ζωή μας. Συμφωνείς με το σκεπτικό του;"

"Εμ... Υποθέτω πως... Πώς ναι..."

"Ωραία... Θέλεις να σου πω μια ιστορία;"

"Βέβαια..." Του είπε διστακτικά

"Περίπου 19 χρόνια πριν, ο Λόγκαν ήταν εντελώς διαφορετικός... Δεν ξέρω τι έχεις δει αυτές τις μέρες αλλά να είσαι σίγουρη πως ότι είδες δεν είναι ο Λόγκαν καθεαυτού ... Ας υποθέσουμε πως έγινε κάτι πολύ σημαντικό που άλλαξε τη ζωή του τόσο πολύ που έψαχνε σαν τρελός τον υπαίτιο για να πάρει εκδίκηση... Κατανοητά ως εδώ;"

"Ναι αλλά τι έγινε; Εννοώ, τι του έκαναν;'

"Αυτό δεν είναι της παρούσης. Όπως έλεγα λοιπόν, έψαχνε απεγνωσμένα τον υπαίτιο. Βρήκε μερικούς από τη πλευρά του και καταλαβαίνεις..
Άντρες είμαστε μωρέ... Λίγο ξύλο, λίγες φωνές... λίγες σφαλιάρες...
Κατέληξαν στο ... Νοσοκομείο. Ένας όμως του ξέφυγε.. νόμιζε πως τον είχε βρει αλλά τελικά δε τον βρήκε.."

"Ω... Και γιατί μου τα λες όλα αυτά;" ρώτησε χωρίς να καταλαβαίνει

"Θα καταλάβεις..." είπε με έμφαση κοιτώντας τη κατάματα και συνέχισε "Την ημέρα λοιπόν που ανακάλυψε πως ο βασικός υπαίτιος της όλης κατάστασης διέφυγε , τρελάθηκε. Έψαξε παντού. Όπου μπορούσε. Κίνησε γη και ουρανό για να τον βρει μα δε τα κατάφερε... Ο προπάππους μου, λεγόταν Λίαμ... Πέθανε φυσικά αλλά τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζούσε στην Κούβα. Εκεί είχε αποφασίσει σαν χόμπι να φτιάχνει κρασιά. Είχε μεγάλο κελάρι... Εγώ ήμουν πιτσιρίκι τότε... Μόλις εφτά ετών. Ο πατέρας μου, τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση και δε θα σου πως ψέματα πως ανάμεσα σε εκείνον και το Τζακ , ο Λόγκαν ήταν η αδυναμία του.. Ζούσαμε εδώ πλέον αλλά είχε μεταφέρει πολλά πράγματα από την Κούβα εδώ. Με σε αυτά ήταν και ένα μπουκάλι κρασί..." Η Άλισον τον κοίταξε μπερδεμένη "Αυτο το κρασί ήταν φτιαγμένο ολόκληρο στο χέρι. Δεν είχε υποστεί καμία επεξεργασία όπως τα υπόλοιπα. Είχε σφραγιστεί και μάλιστα την ετικέτα την είχε γράψει ο ίδιος ο παππούς μου. Ήταν ένα κρασί που έφτιαξε για τη γυναίκα του. Ήθελε να το πιει μαζί της όταν θα ήταν στα τελευταία τους για να εξαγνιστεί η ψυχή τους. Δυστυχώς όμως δε τα κατάφερε..."

"Δεν καταλαβαίνω γιατί μου τα λες αυτά; Όμορφη ιστορία είναι η αλήθεια και θλιβερά ρομαντική συνάμα αλλά..."

"Θα καταλάβεις.." της είπε ξανά και συνέχισε "Όταν λοιπόν ο Λόγκαν είχε χάσει τις ελπίδες του και μαζί με αυτές και τη ψυχή του, ο πατέρας μου του έκανε δώρο αυτό το κρασί. Του είπε να το ανοίξει τη μέρα που θα κατάφερνε να εντοπίσει αυτό που έψαχνε για να ηρεμήσει η ψυχούλα του...Ξέρεις ο πατέρας μου πέθανε ένα χρόνο αργότερα..."

"Ωωω... Λυπάμαι... Λυπάμαι πολύ ειλικρινά..."

"Δε πειράζει. Πέρασαν αυτά. Ο Λόγκαν ήταν εκεί για μένα... Όπως και να έχει, το κρασί αυτό, είχε στην ετικέτα του γραμμένη τη λέξη Καθαρτήριο..."
Η Άλισον άλλαξε χίλια χρώματα.
"Και από όσο ξέρω, ο Λόγκαν ύστερα από τόσα χρόνια ακόμα δεν εντόπισε τον άντρα που τον κατέστρεψε..."

Ο Λίαμ τη κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω κι εκείνη σηκώθηκε πανικόβλητη.
Πήγε να τρέξει κι εκείνος τη γραπωσε απο το χέρι και τη σταμάτησε.

"Πίστεψες πως ήμουν τόσο ηλίθιος;" της είπε κατάμουτρα "Δε πίνεις, δε καπνίζεις, μικρή αθώα ψεύτρα!"

"Να.. να σου εξηγήσω , εγώ δεν... Εγώ..." Η Άλισον πάτησε τα κλάματα. "Έχεις ιδέα τι θα είχε συμβεί αν αντί για εμένα έμπαινε ο Λόγκαν μέσα!!!;" Τη ρώτησε έξαλλος "Θα σε είχε σκοτώσει με τα ίδια του τα χέρια !!" Τα δάκρυα σταμάτησαν απότομα και τον κοίταξε τρομοκρατημένη . Να τη σκοτώσει; Ακούστηκε τόσο επικίνδυνο έτσι όπως το είπε. Την έπιασε τρέμουλο και πανικός. "Το σπίτι ολόκληρο μύριζε βάλσαμο ανάθεμα! Είναι μια τελετουργία που κάνει χρόνια τώρα! Παίρνεις το φυτό , το ξεραίνει και έπειτα το ανακατεύει με το καπνο του! Πώς μπόρεσες να μου πεις μέσα στα μούτρα ψέματα; Κι αν κρίνω από τη στάση σου, σίγουρα δεν έχει ιδέα και εκείνος!"

"Μη .. μη φωνάζεις. Δεν ήξερα. Συγνώμη!!! Άσε με να εξηγήσω σε ικετεύω!!"

"Τι να εξηγήσεις; Τι! Ωραία πρώτη μέρα μαζί! Πώς διάολο θα ξανακλεισω το μπουκάλι χωρίς να το δει μου λες; Τι σκατα θα του πω! Δεν εχεις ιδέα τι είναι ικανός να κάνει... Τα αγοράκια με τα οποία έπαιζες μπροστά του μοιάζουν με μυρμήγκια! Όταν μου είπε να σε προσέχω, μου είπε να μη σου δώσω αλκοόλ, να μη καπνίσω μπροστά σου, να σε σέβομαι και να μη κάνω τίποτα που θα σε ταράξει! Σε έχει ψηλά ανάθεμα! Είσαι η ανιψιά του και τιμάει το ρόλο του! Ήρθα να βρω μια άγνωστη κοπέλα . Μια κοπέλα που δεν έχω δει ποτέ ξέροντας για εκείνη ελάχιστα με το πιο βασικό πως είναι ξαδέρφη μου! Ξέροντας πως είναι μια συνεσταλμένη ντροπαλή νεαρή που σίγουρα θα χρειαστεί τα φώτα μου! Και τι βρήκα;
Ένα ανοιχτό μπουκάλι κρασί στην εσωτερική του μπαρ, τσιγάρα, και κάποια που απολαμβάνει να μας κοροϊδεύει μέσα στη μούρη!"

"Σε παρακαλώ..." Κλαψουρισε "Καπνίζω! Το παραδέχομαι... Και ίσως όταν βγαίνω με τις φίλες μου να πίνω κι όλας. Αλλά στο ορκίζομαι τίποτα παραπάνω.
Ο πατέρας μου δεν έχει ιδέα. Φοβήθηκα να εκφραστω μπροστά στο Λόγκαν. Νόμιζα θα τα πει όλα στο πατέρα μου. Μα δε θέλω κι όλας! Ήθελα απλά για μια στιγμή να νιώσω σαν να ζούσα μόνη μου. Να απελευθερωθω... Ειλικρινά συγνώμη. Δεν είχα πρόθεση...Θεουλη μου..." Η Άλισον έβαλε τα κλάματα "Τι έκανα..." σκεπτόμενη περισσότερο από όλα το κρασί ο τρόμος ολοένα και δυνάμωνε. "Δεν ήθελα να προκαλέσω κανένα κακό. Τι θα κάνω θεέ μου..." Τα γόνατα της λύγισαν και ο Λίαμ την έπιασε πριν πέσει. Το χρώμα στο δέρμα της είχε εξαφανιστεί εντελώς ενώ ο Λίαμ από την άλλη επεργαζοταν στο έπακρο τη στάση της. Έδειχνε πράγματι αληθινή. Ο τρόμος της σε αυτό το σημείο τουλάχιστον δε μπορούσε να ήταν ψεύτικος. Τον ίδιο τρόμο έβλεπε και στα θύματα του πριν τα αποτελειώσει..."Λίαμ στο ορκίζομαι. Δεν είμαι ψεύτρα ή κακιά η ότι άλλο έχεις στο μυαλό σου. Δεν ήθελα απλά να μάθει πως ξέρω να πίνω όπως ξέρω και να καπνίζω που και που. Σε ικετεύω μη του πεις λέξη. Αν δε με σκοτώσει ο Λόγκαν θα με σκοτώσει ο πατέρας μου!"

"Καταρχήν ηρέμησε! Τρέμεις σα το ψάρι. Έλα... Πάμε σπίτι και κατι σκεφτώ. Έχουμε 6 μέρες μέχρι να γυρίσει. Από δω και πέρα όμως, τουλάχιστον σε μένα όχι άλλα ψέματα! Ίσως δε θες να μάθει πως καπνίζεις η πίνεις και το σέβομαι αυτό αλλά ελπίζω να ήταν τα μόνα που είπες..."

"Στο ορκίζομαι!" του φώναξε κλαίγοντας "Τίποτα άλλο δεν έκανα ούτε είπα! Θεέ μου... Θα καταλήξω στο αναμορφωτήριο έτσι;"

"Σκάσε ρε!" τη μάλωσε πιο χαϊδευτικά. "Μπες στο αμάξι και σταμάτα να κλαίς! Κάτι θα σκεφτώ ..."

Η Άλισον δε σταμάτησε να κλαίει ούτε όμως και να ζητάει συγνώμη.
Το να ανοίξει τελικά εκείνο το κρασί της γύρισε μπούμερανγκ και όχι μόνο στη σχέση της με το Λόγκαν αλλά και με το Λίαμ... Αν έφταναν τα νέα στο πατέρα της, ήταν τελειωμένη. Το μόνο που μπορούσε πλέον να κάνει, ήταν να δείξει εμπιστοσύνη στο Λίαμ. Έναν άντρα που ήξερε λιγότερο από το Λόγκαν , ήταν πιο μικρός και πιο κοντά της, και φυσικά ήταν οικογένεια...

"Θα πάψεις επιτέλους να κλαψουριζεις;!" της είπε σαν μπήκαν στο αμάξι κι εκείνη σκούπισε βιαστικά τα μάτια της.

"Φοβάμαι. Δεν ήθελα να προκαλέσω κανένα κακό..." παραδέχθηκε λυπημένη

"Μη σκας... Το πολύ πολύ να το πάρω πάνω μου... Δεν ξεφεύγουν εύκολα αυτά από το οπτικό του πεδίο. Όπως και να έχει κάτι θα σκεφτώ. Εσύ μην ανησυχείς. Και σε παρακαλώ έχω αρχίσει να αισθάνομαι ασχημα. Σταμάτα να κλαίς εντάξει;" Η Άλισον κούνησε παραπονιαρικα το κεφάλι της και βάζοντας μπρος το αμάξι, ο Λίαμ ξεκίνησε για το σπίτι...

❤️❤️❤️❤️