Μπαίνοντας σπίτι επικρατούσε ησυχία. Τα κεντρικά φώτα ήταν σβηστά και μόνο τα δύο λαμπατερ δεξιά και αριστερά από το τζάκι έδιναν φως.
Δεν ήταν αργα. Δεν είχε πάει ούτε δέκα.
Η πόρτα του δωματίου της ήταν κλειστή και έπειτα από όσα έγιναν δεν μπήκε καν στο κόπο να την ανοίξει για να ελέγξει.
Είχε ήδη αφήσει μια αλλαξιά ρούχα στο μπάνιο οπότε τα φόρεσε και κάθισε στο μπαρ. Έβαλε ένα ποτήρι ουίσκι αυτή τη φορά αντί για το κρασί που συνήθως έβαζε και κάθισε αμίλητος και σκεπτικός. Αύριο η μικρή θα έπρεπε να ξεκινήσει σχολείο. Ακόμα ένα καινούριο πράγμα που θα είχε να αντιμετωπίσει. Βέβαια αυτό, δεν τον παιδευε τόσο όσο η στάση της. Δεν ήθελε να της βάλει τις φωνές και σίγουρος για το τρόπο που τη μεγάλωσε ο Τζακ, ήξερε πως δεν είχε πλήρη συναίσθηση των πράξεών της. Όλα εκείνα τα αθώα πράγματα στο κεφάλι της, για έναν έμπειρο ενήλικα κάθε άλλο παρά αθώα ήταν. Όχι πως είχε περάσει κάτι περίεργο από το μυαλό του.
Ήταν ένα μικρό κορίτσι. Κόρη του Τζακ ακόμα και αν δεν ήταν αίμα του. Ο Λόγκαν έμαθε να φοράει βαριά παντελόνια για αφήσει έστω τον εαυτό του να σκεφτεί κάτι διαφορετικό για εκείνη. Ίσως δεν την είχε δει ποτέ, ίσως ήταν πάνω στο άνθος της και πραγματικά μια όμορφη κοπέλα αλλά μέσα στο βάθος του μυαλού, κρατούσε το γεγονός πως ήταν απλά κόρη του Τζακ.

Ο Λίαμ συμφώνησε να παραμείνει κοντά της, όσο εκείνος θα πήγαινε να φυγαδεύσει τη κόρη του Ρώσου πολιτικού και τουλάχιστον σε αυτό το τομέα ήταν πιο χαλαρός. Αν μη τι άλλο του είχε τυφλή εμπιστοσύνη και ήξερε καλά πως θα τη φρόντιζε το ίδιο καλά ίσως και περισσότερο. Πάντοτε από πιτσιρίκι ήταν πιο ευαίσθητος σε ορισμένα θέματα.

Το κινητό του δονησε και ρίχνοντας το βλέμμα είδε μήνυμα από το πατέρα του. Ούτε που το άνοιξε. Σκέφτηκε πως θα ήθελε απλά να τον δει όπως έκανε σχεδόν κάθε μήνα. Αυτές ήταν και οι σχέσεις τους στην ουσία όλα αυτά τα χρόνια. Για χάρη του Τζακ μια φορά το μήνα τον επισκεπτόταν κι αυτό ήταν όλο. Του ήταν τρομερά δύσκολο. Δεν ήθελε να βλέπει εκείνη τη γυναίκα ακόμα κι αν είχαν περάσει κοντά στα είκοσι χρόνια που την είχε πλάι του. Για τον Λόγκαν εκείνη η γυναίκα του στέρησε τη μάνα και όσο κι αν το έπαιζε άνετος για να μη τα διαλύσει όλα κάπου στο βάθος της ψυχής του, ήταν ενοχλημένος. Έχασε μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα δύο γυναίκες από τη ζωή του. Τις πιο σημαντικές... Έγινε ένα ψυχρό τέρας για να αποταξει το πόνο και ακόμα πάλευε μερικές φορές. Ίσως είχε χτίσει πλέον μια προσωπικότητα αλλά ποιος άνθρωπος δεν έχει παράπονα κάπου σε κάποιο μέρος της καρδιάς;
Παρά από το γεγονός της μητριάς του , ούτε με το πατέρα του είχε άριστες σχέσεις αφού παρά την ηλικία του, μπορούσε να γίνει αφόρητα ειρωνικός και κακότροπος. Σχολίαζε σχεδόν τα πάντα και ήθελε να μαθαίνει για τις Σκιές λες και τον ενδιέφερε πραγματικά ύστερα από τόσα χρόνια. Κάποτε μπορεί να διέθετε ένα κύρος αλλά με τη πάροδο του χρόνου και με τις πράξεις του το έχασε.

Ο Λόγκαν δε του είχε αναφέρει και δε σκόπευε να του αναφέρει την άφιξη της Άλισον. Ήξερε καλά πως αν βρεθεί μαζί της θα κακολογησει το Τζακ πράγμα που δεν ήθελε. Η μικρή ήταν ήδη συναισθηματικά φορτισμένη από τις απανωτές βεβιασμένες αλλαγές και αυτό δε θα βοηθούσε.

Άφησε όσο ποτό είχε μείνει στην άκρη και κλείνοντας τα φώτα ξάπλωσε στο καναπέ. Η Άλισον κοιμόταν βαθιά και ίσως ήταν επιτέλους ευκαιρία να ξεκουραστεί κι εκείνος λίγο. Τα τελευταία βράδια εκτός από ελάχιστο ύπνο είχε και ατέλειωτους εφιάλτες. Τόσο το σώμα όσο και το μυαλό αναζητούσε και είχε ανάγκη απεγνωσμένα λίγη χαλάρωση.

Με εικόνα τις ελάχιστες, μικρές κόκκινες μπαλιτσες φωτιάς από τα κάρβουνα που είχαν μείνει στο τζάκι, άφησε τα βλέφαρα του να κλείσουν ήρεμα..

Ξημέρωνε μια σημαντική μέρα για όλους...

*******

"Μίλησες μαζί του;"

"Όχι ακόμα. Τη τελευταία φορά που πήρα τους ξύπνησα Βίβιαν και δε θέλω να πάρω ξανά τέτοια ώρα. Αύριο το παιδί ξεκινάει σχολείο. Μη ξεχνάς πως αν γίνει κάτι θα το μάθουμε πρώτοι! Όλα θα πάνε καλά. Η Άλισον πέρασε ήδη 3 μέρες εκεί και όλα κύλησαν ομαλά...Μη με αγχωνεις κάθε μέρα με τις ερωτήσεις σου!"

"Άγχος είναι η πρόοδος του παιδιού μας που το έστειλες στην άλλη άκρη της γης; Μου υποσχέθηκες Τζακ! Είπες πως κάθε μέρα θα μιλάμε και εμείς πήραμε μόνο μια φορά!"

"Αφού δε βόλεψε η ώρα! Αν κάτι συνέβαινε ο Λόγκαν θα ενημερωνε! Αυτό σημαίνει πως όλα είναι καλά!"

"Ούτε το κινητό της άφησες να πάρει μαζί! Ειλικρινά νομίζω πως ήταν λάθος όλο αυτό... Τη στείλαμε σε ένα μέρος που μέχρι και σήμερα ο φόνος είναι βούτυρο στο ψωμί αυτών των ανθρώπων... Απορώ πως με έπεισες..."

"Κάποτε ήταν και στο δικό μου ψωμί κι αν θυμάμαι καλά έτσι με αγάπησες..." της είπε μαλακά κι εκείνη σώπασε

"Εμείς γλιτώσαμε... Ξέρεις όμως πολύ καλά όπως ξέρω και εγώ πως αυτός ο κόσμος μόνο κακό σπέρνει και θερίζει θύματα... Έχεις ιδέα τι θα συμβεί αν μαθ..."

"ΠΑΨΕ!" η Βίβιαν ούτε που πρόλαβε να ξεστομίσει τις επόμενες λέξεις της και ο Τζακ σηκώθηκε έξαλλος από το τραπέζι. Έριξε όλο το καφέ στο νεροχύτη και αρπάζοντας το σάντουιτς που του είχε φτιάξει για να πάρει μαζί στην εκκλησία, το πέταξε στα σκουπίδια. Η Βίβιαν τον κοιτούσε σαστισμενη.
"Φεύγω. Σήμερα έχουμε το συσσίτιο οπότε θα αργήσω λίγο. Το βράδυ που θα επιστρέψω πριν κοιμηθούμε θα πάρουμε τηλέφωνο το παιδί. Θα είναι πρωί εκεί. Να μιλήσεις και εσύ μαζί της να ηρεμήσεις να τελειώνουμε!"
ο Τζακ έβαλε τη καμπαρντίνα του, το καπέλο και χωρίς να τη φιλήσει όπως έκανε καθε πρωί, σηκώθηκε και έφυγε από το σπίτι...

********

"Αυτό είναι;" Η Άλισον είχε κολλήσει το πρόσωπο της στο τζάμι και κοιτούσε το σχολείο. Το μισό κτήριο ήταν σχεδόν καινούριο ενώ ολόκληρη η δυτική πλευρά έδειχνε κατεστραμμένη.

"Ο πατέρας σου το διάλεξε. Εμένα μου έδωσε μόνο τη διεύθυνση. Θα έχει τους λόγους του υποθέτω."

"Ίσως..." απάντησε ελαφρώς στεναχωρημένη και πιάνοντας τη τσάντα που είχε στα πόδια της, άνοιξε τη πόρτα για να κατέβει "Λογκ...εμ θείε;" είπε και κοντοσταθηκε με το Λόγκαν να αναστεναζει από τη προσφώνηση. Τελικά όπως αποδείχθηκε τα λόγια του την επηρέαζαν αρκετά.

"Έλα να τελειώνουμε. Λέγε με Λόγκαν ή όπως αλλιώς σε βολεύει αλλά να είσαι σωστή γενικά! Και τώρα πες μου τι συμβαίνει και είσαι με το ένα πόδι έξω και το άλλο μέσα"

"Η μαμά ήταν περίεργη στο τηλέφωνο.. ο μπαμπάς δεν ήθελε ακόμα να μου μιλήσει θαρρείς και έχω κάνει κάποιο έγκλημα... Εσύ είσαι σοβαρός από χθες και νιώθω πως έκανα κάτι που σε πείραξε... Όλα γύρω μου είναι χάλια... Με τι ενέργεια να πάω σχολείο όταν τίποτα δε πάει σωστά μου λες; Δε θέλω να πάω... Δε θέλω να αντικρυσω καινούριους συμμαθητές... Γενικά δε θέλω καμία καινούρια αρχή και ποτέ δε θέλησα..."

"Θα πας" είπε κοφτά χωρίς να σχολιάσει τίποτα κι εκείνη σαστισε "Ξέρεις γιατί;" Συνέχισε μετά από μια παύση  "Γιατί είσαι μια δεσποινίδα που έχει ευθύνες και ξέρει καλά ότι θα ανταπεξέλθει.. θα πας γιατί αυτό είναι σωστό"

"Και ποιος ορίζει τι είναι σωστό και τι λάθος; Ποιος ορίζει ευθύνες που εγώ δεν αποδέχθηκα και ποιος  με καθιστά υπόχρεη αυτών; Αν σε κάποιον οφείλω να είμαι σωστή αυτός ο κάποιος είναι ο εαυτός μου που γίνεται υπόδουλος στις αποφάσεις που άλλοι παίρνουν για μένα!"

Ο Λόγκαν εξυσε το κεφάλι του μπερδεμένος κοιτώντας τη.
Δεν είχε τι να πει.
Να της πει πως έχει δίκιο;
Να της πει πως αν ήταν στο χέρι του θα την άφηνε να μη πάει;
Τι να πει και τι να κάνει ακούγοντας τη να μιλάει έτσι;

"Όπως και να έχει, είναι η τελευταία μου χρονιά..." αποκρίθηκε λυπημένη  βλέποντας τον σιωπηλό. "Αν ήμουν στην Αγγλία θα πήγαινα με ενθουσιασμό. Δεν μισώ το σχολείο... Ούτε είμαι τεμπελα. Απλά.. απλά φοβάμαι ..." Παραδέχθηκε χρησιμοποιώντας για δεύτερη φορά τη συγκεκριμένη λέξη μέσα σε δύο μέρες.

Ο Λόγκαν τη μάλωσε με το βλέμμα

"Θυμάσαι τι σου είχα πει;"

"Ναι..." του είπε αμέσως  "Πως όσο είσαι εσύ εδώ,  δεν έχω να φοβάμαι τίποτα... Ούτε τον ίδιο το Θεό..." η Άλισον έκανε μια παύση αλλά συνέχισε πριν καν εκείνος ανοίξει το στόμα του για να μιλήσει "Ξέρεις όμως κάτι; Η μοίρα δεν λογαριάζει ούτε εσένα, ούτε εμένα αλλά ούτε και το Θεό. Δεν μπορείς να είσαι πάντοτε εκεί να μη φοβάμαι αλλά ακόμα κι αν είσαι, το φόβο του πεπρωμένου δε μπορείς να τον εξαφανίσεις Λόγκαν..."

Δίχως να πει κάτι παραπάνω αλλά και δίχως να τον αφήσει να προσθέσει κάτι πάνω στα λεγόμενα της, έβαλε τη τσάντα της στον ώμο και πέρασε τη πύλη. Λίγο πριν διασχίσει την κεντρική πόρτα σταμάτησε. Γύρισε προς τα πίσω και τον κοίταξε. Ήταν ακριβώς στην ίδια στάση που τον άφησε. Χέρια στο τιμόνι και βλέμμα χαμένο ....

❤️❤️❤️❤️