"Λόγκαν! Λόγκαν ξύπνα!" Η Άλισον ακούγοντας της φωνές του, όρμησε κατά πάνω του κι εκείνος τινάχτηκε σαν κομπρεσέρ μέσα από τον ύπνο του. Με μυαλό θολωμένο από τους εφιάλτες τη γραπωσε από το λαιμό και έτσι όπως ήταν ξαπλωμένος στο καναπέ, ανασηκώθηκε και τη γύρισε με δύναμη. Η Άλισον βρέθηκε ξαπλωμένη , παγιδευμένη ανάμεσα στα χέρια του και έχοντας από πάνω της ένα θηρίο να τη κοιτάζει λαχανιασμενο και έτοιμο να τη κατασπαράξει.
"Σταμάτα! Εγώ είμαι!" του φώναξε προσπαθώντας να απελευθερωθεί και μόνο τότε ο Λόγκαν αντιλήφθηκε τι ακριβώς γινόταν. Τράβηξε τα χέρια του από πάνω της και μέσα στη ταραχή της στιγμής εγυρε απλά το κορμί του στο πλάι του καναπέ. Έπιασε το κεφάλι του και προσπάθησε να ηρεμήσει τις αναπνοές του. "Σσς... Ότι κι αν έβλεπες, ήταν απλά κακό όνειρο..." Η Άλισον παρά τη τρομάρα και παρά τον αναπάντεχο τρόμο που της χάρισε, ανασηκώθηκε και άπλωσε τα χέρια της πάνω του. Δεν ήταν καμιά χαζή...
Κατάλαβε πως όλη η αντίδραση του ήταν ίσως επειδή πάνω στο πανικό της τον τρόμαξε εξίσου.
Η μάνα της πάντα έλεγε πως αν κάποιος βλέπει εφιάλτη δεν τον πειράζουμε αλλά εκείνη δεν άκουσε και τα αποτελέσματα ήταν μη αναμενόμενα.
"Ηρέμησε... Όλα καλά..." η φωνή της ήταν τρεμουλιασμενη αλλά πάραυτα επέμεινε. Έπιασε τα χέρια του , τα κατέβασε από το κεφάλι για να αποκαλύψει το πρόσωπο του και του χαμογέλασε. "Όλα καλά..." επανέλαβε σιγανα και γεμάτη κατανόηση. "Είσαι μούσκεμα..." συνέχισε χαϊδεύοντας απαλά τις σταγόνες ιδρώτα που κυλούσαν από το μέτωπο του. Τα δάχτυλα της ταξίδεψαν στα μάγουλα του και εναποθέτοντας τις παλάμες της γύρω του, άρχισε να τον χαϊδεύει ήρεμα έτσι ώστε να χαλαρώσει.

Ο Λόγκαν σαστισε για λίγο να σαν συνήλθε εντελώς έπιασε μαλακά τα χέρια της και τα απομάκρυνε.

"Είμαι εντάξει... Δε χρειάζεται. Με συγχωρείς αλλά μερικές φορές..."

"Καταλαβαίνω απόλυτα..." του απάντησε ελαφρώς πιο μαζεμένη. "Κι εγώ μικρή έβλεπα κακά όνειρα. Δεν μου αρέσουν... Με κάνουν και φοβάμαι για μέρες μετά..." Ο Λόγκαν δεν ήξερε τι να της απαντήσει. Δεν ήταν καν σε θέση να πει λέξη. Η Άλισον ήταν ακριβώς πλάι του, καθισμένη στα γόνατα κι εκείνος ακουμπησμενος με τη πλάτη στο καναπέ. Τον κοιτούσε και ένιωσε ανίκανος να διαβάσει το βλέμμα της. Δεν είχε ιδέα αν τη τρόμαξε, πόσο πολύ τη τρόμαξε και αν πράγματι αντιμετώπισε τη κατάσταση με ωριμότητα και δεν ήταν ακόμα τρομαγμένη. Το τελευταίο που ήθελε ήταν να τη τρομάξει. Το είχε ήδη κάνει τη προηγούμενη μέρα  και ένιωθε αρκετά άσχημα για αυτό.

"Δεν είναι κακό να σε αγγίζει κάποιος ξέρεις..." του είπε αξαφνα "Ούτε εμένα με άγγιζαν ποτέ οι δικοι μου αλλά κάθε φορά που με ακουμπάς αισθάνομαι καλά. Αισθάνομαι ασφαλής. Κατάλαβα πως δεν είναι κακό να σε αγγίζει ο άλλος με αγάπη και τρυφερότητα. Σε κάνει ήρεμο..." είπε δείχνοντας ντροπαλά τα χέρια της και αναφερόμενη στη κίνηση του να τα απομακρύνει από πάνω του.

"Τα αγγίγματα...διαφέρουν Άλισον..." αποκρίθηκε παίρνοντας βαθιά ανάσα "Δεν μπορείς να μου χαϊδεύεις το προσωπ..." η Άλισον άπλωσε και τα δύο της χέρια  με ορθανοιχτες παλάμες πάνω στο πρόσωπο του για δεύτερη φορα κόβοντας του παράλληλα το λόγο.

"Γιατί;" ρώτησε  χαμογελώντας "Σε πονάει; Όχι... Τότε γιατί δε μπορώ;" είχε ανοίξει τόσο πολύ τις παλάμες της που αγκάλιαζαν κάθε γωνιά του προσώπου του. Το κορμί της εγυρε ελαφρώς προς το δικό του και το κεφάλι της χαμήλωσε στο ύψος του.

"Αλισ..."

"Σσς! Θα σε κάνω καλά!" του είπε γεμάτη αυτοπεποίθηση "Το έχω δει σε ταινία! Κρυφα βέβαια από το μπαμπά αλλά τουλάχιστον εκεί έπιασε!" δίχως προειδοποίηση έσκυψε και άφησε τα χείλη της να ενωθούν με το κούτελο του. Δεν τα τράβηξε όμως... Τα κράτησε εκεί και του χάρισε ένα ρουφηχτο έντονο φιλί ενώ το σώμα της ανασηκώθηκε μπροστά του.. ήταν ένα φιλί που του έδωσε με τη καρδιά της αλλά χωρίς να αντιλαμβάνεται τη διαφορετικότητα...
Ένα φιλί που διακόπηκε βίαια αφού ο Λόγκαν την έπιασε από τους καρπούς και με μια ώθηση τη ξάπλωσε στο καναπέ και σηκώθηκε.

"Μη το ξανακάνεις αυτό" είπε σοβαρός και έχοντας ένα τόνο θυμού στη φωνή. "αυτά που βλέπεις στη ταινίες δεν μπορείς να κάνεις εδώ! Ούτε να με φιλάς μπορείς! Ούτε να με αγγίζεις έτσι μπορείς!" το κεφάλι της κατέβηκε αμέσως από ντροπή . Δεν είχε ιδέα γιατί η πράξη της ήταν τόσο κακή μα ο Λόγκαν δε μπήκε καν στη διαδικασία να της εξηγήσει τίποτα παραπάνω. "Φεύγω και θα γυρίσω το βράδυ" είπε αρπάζοντας όπως όπως τα πράγματα του

"Λόγκαν περίμενε!" Του φώναξε κι εκείνος κοντοσταθηκε στη πόρτα και γύρισε

"Θείος σου είμαι. Τελικά είναι καλό να κρατάμε τα προσχήματα..." αποκρίθηκε και φεύγοντας κοπανησε τη πόρτα πίσω του...

******

"Ουαου! Έχω καιρό να σε δω να χτυπάς  με τόση μανία το στόχο! έτσι που πας θα σπάσει και θα χρειαστούμε καινούριο!" Ο Λίαμ μπήκε στο γυμναστήριο της έπαυλης μα ο Λόγκαν ούτε που του έδωσε σημασία. Συνέχισε να βαράει με μένος το σάκο βγάζοντας μικρές κραυγές θυμού. "Μα ποιος διάολος σε έφερε σε αυτή τη κατάσταση! Μήπως τελικά είναι δύσκολο να κουμαντάρεις τη μικρή;" αστειευτηκε και ο Λόγκαν δίνοντας μια δυνατή μπουνιά στο σάκο, τον ακινητοποίησε και τον κοίταξε έξαλλος.

"Θα σκάσεις καμία φορά;"

"Όχι" συνέχισε απτόητος "Τουλάχιστον όχι, αν δε μου πεις ποιος σε πείραξε. Μπήκες σαν ταύρος μέσα και δε μίλησες σε κανένα. Ήρθες κατευθείαν εδώ και ξεκίνησες να ξεσπας τα νεύρα σου. Και μη μου πεις πως δεν έχεις νεύρα! Μυρίζεις μπαρούτι από χιλιόμετρα!" Ο βαθύς αναστεναγμός του Λόγκαν ήταν απάντηση για τον Λίαμ "Η μικρή είναι έτσι;" ρώτησε ήρεμα και χωρίς να γελά αυτή τη φορά. "Το έμαθα πριν έρθει... Είχες αφήσει ανοιχτή την ατζέντα σου στο γραφείο. Δεν είχα σκοπό ούτε να ψάξω όπως νόμιζες ούτε τίποτα. Μάτι είναι και απλά έπεσε..." αποκρίθηκε γυρίζοντας τη κουβέντα δύο ημέρες πριν και δικαιολογώντας τον εαυτό του "Ήθελα να σου μιλήσω αλλά δεν πρόλαβα... Ακόμα δε πιστεύω ότι την έφερες εδώ. Δεν έχω ιδέα το λόγο αλλά σίγουρα ο θείος Τζακ είτε θα έχει προβλήματα είτε θα ήθελε να τη κρατήσει ασφαλή. Δε βλέπω κάτι άλλο... Από όσο ξέρω τουλάχιστον απέχει χρόνια τώρα... Μπορεί να μην τον έχω γνωρίσει αλλά ξέρω τα πάντα για την οικογένεια και το γνωρίζεις πολύ καλά..." Ο Λόγκαν του έριξε ένα σιωπηλό βλέμμα "Θέλεις να μου πεις τι συμβαίνει; Ίσως μπορώ με κάποιο τρόπο να βοηθήσω. Γιατί ήρθε;"

"Την έστειλε γιατί θεώρησε αναρμοστη τη συμπεριφορά της..." είπε κοφτά ο Λόγκαν και ο Λίαμ ξέσπασε σε γέλια

"Αλήθεια τώρα;"

"Σου φαίνομαι να αστειεύομαι ρε;" απάντησε αγριεμενα.

"Όχι όχι... Απλά νόμιζα πως ίσως κάποιος είχε ανακαλύψει ποιος είναι η κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Όχι πως έχουμε και κανένα εχθρό αλλά ποτε6δε ξέρεις. Αναρμοστη συμπεριφορά;!" ρώτησε περισσότερο έκπληκτος "Θα πήρε από τη μάνα της...!" ειρωνεύτηκε

"Λίαμ! Κλείστο γαμώ το κέρατο μου!"

"Γιατί; Ποιος μας ακούει; Ξέρουμε πολύ καλά πως ο Τζακ είναι στείρος. Βέβαια δε το ξέρει εκείνος αλλά ποιος νοιάζεται; Κάποια στιγμή θα το μάθει. Νομίζεις δε ξέρω πως ο πατέρας σου ήθελε χρόνια να του το τρίψει στη μούρη; Ακόμα απορώ με τέτοιο χαρακτήρα που έχει γιατί δε το έκανε! Ένας σκατανθρωπος ήταν , είναι και θα είναι!"

"Λίαμ αρκετά!" φώναξε ο Λόγκαν δημιουργώντας έναν έντονο και δυνατό αντίλαλο στην αίθουσα "Κανόνισε κακομοίρη μου αυτά να βγουν παραεξω! Είμαστε οικογένεια ανάθεμα σε!"

"Το ξέρεις πως δε θα το έκανα ποτέ αυτό! Έχω αποδείξει πως παρά τα όσα έγιναν είμαι εδώ και σε στηρίζω! Στηρίζω εσένα που να πάρει ο διάολος!!! Ο πατέρας σου έκλεψε τη γιαγιά μου δημιουργώντας ένα χάος από νεκρούς αλλά εγώ είμαι εδώ! Θα μπορούσα να πάω σε ίδρυμα όταν πέθανε ο πατέρας μου... Μα δε με άφησες... Και μη μου πεις τις γνωστές μπούρδες πως ήμουν άξιος για τις Σκιές! Από τύψεις με κράτησες! Λέγομαι Λίαμ Λώρενς! Έχω το όνομα του καθαρού αρχηγού των σκιών! Αν ήθελα και αν ήμουν μαλάκας θα επιδίωκα να πάρω τη θέση σου χρόνια τώρα!"

"Μπορείς;" ρώτησε ήρεμα ο Λόγκαν με εκείνη τη τρομακτική φωνη του και ύστερα από αυτό το τεράστιο μονόλογο ο Λίαμ κατέβασε το κεφάλι και αναστεναξε

"Όχι..." Παραδέχθηκε. "Μα ούτε και θέλω τέτοιο άρρωστο βάρος στους ώμους μου... Να καταλάβεις θέλω! Να δεις πως είμαι εδώ που είμαι γιατί πολύ απλά σε θεωρω πατέρα και μάνα και παππού και γιαγιά μαζί! Δεν έχω τίποτα αναθεμα με!!! Τίποτα! Και ναι! Αν θες να ξέρεις το να σε βλέπω σε μια τέτοια κατάσταση μου προκαλεί εκνευρισμό!" Ο Λόγκαν τον κοίταξε έκπληκτος. Ποτέ πριν ο Λίαμ δεν του είχε μιλήσει έτσι. Πάντοτε έκανε αστεια... Το έπαιζε σκληρός και ανέμελος. Αδιάφορος... Μα να που τελικά, όλοι έχουν λίγη ψυχή μέσα τους και όλοι έχουν από ένα βάρος να τους τυραννάει...

Έβγαλε τους επιδέσμους από τα χέρια, τους πέταξε στην άκρη και ετεινε το χέρι του προς το Λίαμ. Η χειραψία έγινε , ο Λόγκαν τον τράβηξε με δύναμη κοντά του και αγκαλιάζοντας τον, του χτύπησε τη πλάτη. Δεν είπε κάτι. Δεν χρειαζόταν να πει αλλωστε. Για τον Λίαμ ήταν η πρώτη φορά που ο Λόγκαν τον αγκάλιαζε έστω και αντρίκια. Ήταν πλάι του από παιδάκι και ποτέ δεν έδειξε κάποια τρυφερότητα μέχρι τώρα.
Αυτό έφτανε και περισσευε...

"Είσαι καλά;" ρώτησε μονάχα σαν απομακρύνθηκαν.

"Δεν ξέρω ..." του απάντησε ο Λόγκαν "Το μόνο που ξέρω είναι πως θέλω να την αναλάβεις για όσο θα λείπω. Θα πάω εγώ ο ίδιος στη Ρωσία. Θα είσαι υπεύθυνος για εκείνη..." Ο Λίαμ σαστισε. Είχε αστειευτει φυσικά με αυτό αλλά δε πίστευε πως ο Λόγκαν θα το έκανε ποτέ πράξη. Μπορεί η Άλισον να ήταν προϊόν μοιχείας από τη πλευρά της Βίβιαν αλλά πάντα θεωρούσε πως κάπου στην Αγγλία έχει και μια ξαδέρφη. Δεν τον ενδιέφερε το πώς προέκυψε. Για εκείνον όπως και για τον Λόγκαν ήταν οικογένεια. Μια οικογένεια που πλέον μετρούσε ελάχιστα μέλη.
"Συνελθε ρε μαλακα! Μη με κοιτάς σαν χάνος! Έλα... Πάμε στο γραφείο να δούμε τις λεπτομέρειες τόσο για το ταξίδι όσο και το πώς θα χειριστείς τη κατάσταση εδώ. Σε 3 ημέρες φεύγω..."
Ο Λόγκαν  του έδωσε μια σπρωξια στον ώμο και έπειτα κίνησε για το γραφείο με τον Λίαμ να τον ακολουθεί σαστισμένος.

Ήταν άλλο να το λέει και άλλο να συμβαίνει τελικά...
Δεν είχε ιδέα πως θα τη προσεγγίσει αλλά για το μόνο που ήταν σίγουρος, ήταν πως κανένας δε θα τολμούσε να πειράξει τη ξαδέρφη του οσο ο Λόγκαν θα έλειπε...

❤️❤️❤️❤️❤️