Τύμμα τύμματι τίσαι...

"Η γυναίκα από τη φύση της φοβάται και αποφεύγει τη βία και το σίδερο. Αλλά όταν δει τ’ άδικο στο κρεβάτι της, δεν υπάρχει άλλη καρδιά που να διψάει περισσότερο για αίμα.
Ευριπίδης, 480-406 π.Χ."

Μόνοι ερχόμαστε, και μόνοι φεύγουμε τελικά πάνω σε αυτή τη πλάση...
Πονάμε τη γη που πόνεσε για να μας γεννήσει και μας παίρνει ξανά μέσα της.
Μοιάζει σαν ένα απέραντο λιβαδι γεμάτο εκατομμύρια δέντρα. Μερικά είναι μεγάλα, έχουν πολλά κλαριά, αλλά είναι μικρά με λίγα μόνο, ενώ υπάρχουν κι αυτά τα κοντά, τα άδεια από φύλλα , εκείνα που μοιάζουν σαν να φύτρωσαν από το πουθενά και πως δεν έχουν τίποτα. Ούτε κλαριά, ούτε ρίζες...

Έτσι είναι και οι άνθρωποι βάζοντας μέσα και τον εαυτό μου.
Υπάρχουν αυτοί, που ευτύχησαν να έχουν μια μεγάλη οικογένεια. Να βρούνε ένα παντοτινό ταίρι και να δημιουργήσουν από την αγάπη , αγάπη... Να γεμίσουν το δέντρο τους με ζωή και να το κάνουν να ανθίσει ...
Υπάρχουν αυτοί, που αν και δε κατάφεραν να δημιουργήσουν κάτι μεγάλο, έφτιαξαν κάτι ικανό να τους κρατήσει ενωμένους. Έμαθαν να πορεύονται με όσα έχουν και κατάφεραν μέσω αυτών να επιβιώσουν.
Υπάρχουν όμως και αυτοί, που έγιναν δέντρα μοναχά... Οδοντογλυφίδες στην απέραντη άβυσσο του λιβαδιού. Δέντρα απαρατήρητα, δέντρα μόνα, δέντρα γεμάτα θλίψη... Δέντρα που έμειναν να αναρωτιούνται τι το κακό προκάλεσαν και δεν έχουν πάνω τους, ούτε ένα φυλλαράκι για να ανθίσουν... γεννιούνται και φεύγουν μόνα...
Κάπου μέσα σε όλα αυτά τα δέντρα, μέσα σε όλο αυτό το τεράστιο λιβάδι της γης, υπάρχει και μια κατηγορία που εμπερικλείει όλα τα δέντρα μαζί.
Η τελευταία και πιο σημαντικη
Είναι εκείνη με τα μαραμένα ..
Δέντρα που κάποτε είτε είχαν πολλά κλαριά είτε όχι, μαραθηκαν. Η κατάληξη είναι παντοτε η ίδια...
Δε κάνει διακρίσεις...
Δεν κοιτάει ύψος, βάρος χρώμα ούτε και ηλικία. Αν έρθει, τότε δε γλιτώνεις...

Σπάνια ένα τέτοιο δέντρο ανθίζει...
Τα περισσότερα καταλήγουν να χάνουν όση δύναμη τους απέμεινε στις ρίζες και πεθαίνουν... Επιστρέφουν ξανά στο μέρος από όπου ξεκίνησαν. Στο χώμα...
Δίχως όνειρα. Δίχως αλλη ελπίδα. Δίχως το πράσινο της χαράς και δίχως φροντίδα.

Κάπως έτσι μοιάζει η ψυχή μου αυτή τη στιγμή... Σαν ένα δέντρο που του έκοψαν κάθε κλαρί και το άφησαν να σαπίσει στο άγονο χώμα...

Ο αέρας φυσάει απαλά...
Μικρές αλμυρές σταγόνες καταλήγουν στα μάτια μου μα δεν είναι από τα δάκρυα... Πάνε αυτά. Στέρεψαν...
Ειναι από τη θάλασσα...
Αυτή τη σκουρη θυμωμένη θάλασσα που με ακολουθεί εδώ και ώρες...

Τρελάθηκες;
Όχι!
Με τίποτα!
Δεν υπάρχει περίπτωση!
Είναι τεράστιο το ταξίδι!
Δεν ακούω κουβέντα...

Λόγια λόγια λόγια....
Ειπώθηκαν πολλά μα να που είμαι εδώ..
Πάνω σε πλοίο. Και όχι ... Δεν έχει βάρκα αλλά ούτε ελπίδα. Δεν έχει καν πανιά και άνεμο στο κατόπι μου.
Πάμε κόντρα με τον άνεμο...

Η βαλίτσα που κάποτε με έφερε στην Αμερική με συντροφεύει σε ένα ακόμα ταξίδι...δεν ξέρω αν θα είναι μεγάλο μα σίγουρα δε θα είναι το τελευταίο...

Ο Γκάμπριελ επέμενε να μη πάω πουθενά και ειδικά με τέτοιο καιρό.
Δεν του έμεινε κανένας λέει...
Μόνο εμένα έχει λέει...
Που να ήξερε ο καημένος πως κι εγώ δεν είμαι τίποτα παραπάνω από ένα σακι με σάρκα και κόκαλα. Πως δε μπορώ να του προσφέρω τίποτα και δεν είμαι ικανή ούτε να τον κοιτάζω...

Πνίγομαι...
Ακόμα και τώρα πνίγομαι...

Πώς μπόρεσε; Πόσο μίσος μπορεί να έχει μέσα του;
Ο Γκάμπριελ μου εξήγησε όσα δεν καταλάβαινα... Όσα αρνιομουν να δω. Ζήτησε χίλιες φορές συγνώμη που ίσως με τις πράξεις του με έκανε να φαίνομαι ενοχή αλλά δεν είχε τέτοια πρόθεση.
Ήθελε απλά να τους δώσει ένα μάθημα και πάνω στη τρέλα της στιγμής, θεώρησε πως αν κάποιος έπρεπε να πάρει όσα τους ανήκουν αυτή ήμουν εγώ. Πάραυτα όμως, εκτός από αυτό το άλλο κάναμε; Δεν έκαναν τίποτα... Και τον πιστεύω... Δε θα μου έλεγε ψέματα...
Δε θα τολμούσε...
Γιατί λοιπόν τόση κακία;
Μου είπε να μη φοβάμαι ούτε τον ίδιο το Θεό αλλά τελικά δεν είχα να κάνω με κανένα θεό... Με ένα διάολο είχα να κάνω που του έδωσα ψυχή και σώμα και εκείνος φρόντισε να με πληγώσει όσο περισσότερο μπορούσε...
Σκότωσε ότι μου απέμεινε...
Ένα πατέρα που άξιζε να λέγεται πατέρας μου...
Δεν μετανιώνω για την απόφαση που πήρα... Ούτε θα πισωγυρισω.
Είναι τελική και οριστική...
Ποια απόφαση;
Εκείνη που θα τον κάνει ίσως να δει καθαρά... Αν είναι σε θέση να δει πέρα από το μίσος που τον τρώει.
Ο Γκάμπριελ μου είπε ότι έμαθε από ένα γνωστό πως έγινε μακελειό στους Λώρενς αλλά ούτε να ξέρω ήθελα. Δεν με ενδιαφέρει. Δε θέλω να έχω καμία επαφή. Δε θέλω τίποτα...
Παίρνω ότι ακριβώς μου ανήκει και με το παραπάνω και φεύγω...
70086....
Μια θυρίδα που τώρα ξέρω πολύ καλά τι έχει μέσα... Μακάρι να μπορούσα να αγκαλιάσω τη μάνα μου για μια τελευταία φορά... Μα δεν μπορώ...

Αν ήταν κάποιος άλλος στη θέση μου θα πολεμούσε με μένος και τυφλωμένος από μίσος θα προσπαθούσε να πάρει εκδίκηση. Μα όχι εγώ...
Δεν έχει φτάσει η ώρα....

Η πτήση για Λονδίνο έγινε αστραπιαία μετά την απομάκρυνση από το κτήμα. Δεν ήθελα να μείνω λεπτό εκεί. Ο Γκάμπριελ ήρθε μαζί μου και επέμενε να συνεχίσει αφότου ανοίξαμε τη θυρίδα αλλά δεν τον άφησα. Θέλω να μείνω μόνη. Θέλω να ανακτήσω τη χαμένη μου δύναμη και τότε... τότε ίσως αποδώσω δικαιοσύνη με το δικό μου τρόπο. Ίσως καταφέρω να τους ανοίξω τα μάτια...

Τόσα βίντεο... Τόσες αναμνήσεις... Τόσα γράμματα... Δε βλέπω την ώρα να πάω σπίτι και να τα δω όλα... Ένα προς ένα...
Μέσα σε εκείνη τη θυρίδα εκτός από τη ζωή μας, εκτός από στιγμές και εκτός από τα ημερολόγια της, έκλεισε και κάτι πολύ σημαντικό...
Στοιχεία... Ίσως ένα και καλό ...
Το Τζωρτζ να παραδέχεται πως εκείνος διέταξε το φόνο της κακομοιρης της κοπέλας. Πώς θα ήταν άραγε αν μάθαιναν ότι ο ίδιος ο πατέρας τους έδωσε εντολή; Ίσως η μάνα μου τελικά τον αγάπησε κατά κάποιο τρόπο το Τζακ και δεν είχε μέσα και τη δική του συμμετοχή... Δεν ξέρω...
Αυτό που ξέρω είναι πως έχω ένα ζευγάρι κλειδιά για ένα προορισμό που κανένας δε γνωρίζει ...
Το μαγικό κάστρο...
Ήταν από εκείνες τις μοναχικές μας βραδιές στο σπίτι που η μαμά μου έλεγε παραμύθια για να κοιμηθώ. Τότε που μου έλεγε πως αν μεγαλώσω, θα μου δώσει τα κλειδιά από το μαγικό κάστρο.
ένα κάστρο ψηλά, στη χώρα του ποτέ...
Βέβαια με λίγη πίεση έμαθα μια μέρα πως εκείνο το κάστρο ήταν ένα σπίτι σε μια ερημική παραλία στην Αβάνα. Ήταν ένα μέρος που κανένας δεν ήξερε γιατί πολύ απλά όταν τη γνώρισε ο μπαμπάς, εκείνη ήταν ήδη στην Αμερική. Ποτέ κανένας δεν ενδιαφέρθηκε υποθέτω να ρωτήσει για το παρελθόν της... Τη καταγωγή ή το που μεγάλωσε.
Δε πειράζει.... Για μένα θα είναι ένας μικρός επίγειος παράδεισος μέχρι να βάλω τα πράγματα στη θέση τους.

Δεν ξέρω αν θα πονέσει και πόσο μα παίρνω τη πιο βαριά, τη πιο μεγάλη και τη πιο δυνατή εκδίκηση...
Ξέρω καλά πως ίσως το μετανιώσω αλλά τώρα, είναι η μόνη μου επιλογή...
Όπως εκείνος μου στέρησε το πατέρα και η οικογένεια του τη μητέρα μου , έτσι κι εγώ θα του στερήσω...
Πάλι κλαίω...
Πάλι με πιάνει αυτο το αναθεματισμενο το παράπονο και ούτε να το πω μπορώ...

Δε πειράζει...
Όπως του είχα πει... Αυτός που δε φοβάται ούτε το Θεό, πρέπει να φοβάται από το πεπρωμένο αυτου...
Κανείς δε ξεφεύγει από τον ιστό της μοίρας...
Δυστυχώς τον αγάπησα πολύ για να μείνω και να τον καταστρέψω. Δεν θέλω τίποτα από εκείνον και ότι ήθελα το έχω στα σπλάχνα μου. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα. Ούτε το σχολείο, ούτε η ζωή μου ούτε τίποτα. Να καταφέρω να φέρω στο κόσμο αυτή τη ψυχή θέλω και έπειτα θα δω...

Ξέρω πως θα ακουστεί άσχημο να ούτε καν στο Γκάμπριελ είπα πως είμαι έγκυος... Δε θα έφευγε από το πλάι μου και ειλικρινά δεν θέλω κανένα...
Βαρέθηκα το μίσος. Βαρέθηκα τους φόνους. Βαρέθηκα την εκδίκηση και το πόνο ... Όλους και όλα...
Ας ζήσουν σε ένα κόσμο που εκείνοι επέλεξαν και εγώ θα ζήσω στο δικό μου...

"Δεσποινίς σε λίγο το πλοίο μπαίνει στο λιμάνι , καλύτερα να επιστρέψετε για να πάρετε τις αποσκευές σας"
Ένας νεαρός άντρας τη πλησίασε και εκείνη του χαμογέλασε ήρεμη

"Ευχαριστώ πολύ. Θα κατέβω αμέσως..."
μάζεψε ψηλά τα μαλλιά της, κοίταξε για μια τελευταία φορά την θάλασσα και μπήκε μέσα. Κατεβαίνοντας για τη καμπίνα της, πρόσεξε το κόσμο που κοιτούσε επίμονα τις οθόνες που υπήρχαν στη κεντρική σάλα αλλά δεν έδωσε σημασία. Είχε περάσει σε μια απάθεια για όσα συνέβαιναν γύρω της.
Λίγο πριν μπει στο ασανσέρ για να κατέβει, το αυτί της έπιασε ένα όνομα που θέλοντας και μη της έφερε ταραχή. Έκανε μεταβολή και έτρεξε στη σάλα.

"Ενώπιον του εισαγγελέα οδηγήθηκε σήμερα το πρωί γόνος πάμπλουτης οικογένειας από το Μπρούκλιν καθώς ήρθαν στο φως στοιχεία τα οποία τον συνδέουν με μια σειρά ανεξιχνίαστων φόνων που έγιναν 19 χρόνια πριν.
Ο φάκελος που στάλθηκε ανώνυμα στην αστυνομία να υπενθυμίσουμε πως είχε μέσα κασέτες, ηχητικά ντοκουμέντα αλλά και βίντεο από διάφορες κάμερες ασφαλείας που τον δείχνουν να μαχαιρώνει και να πυροβολεί πάνω από είκοσι ανθρώπους. Είχε επίσης γράμματα τα οποία φαίνεται να προέρχονται από ημερολόγιο μέσα στο οποίο αναφέρεται ότι κατηγορούμενος πραγματοποιήσε τους φόνους εν βρασμώ ψυχής και για να εκδικηθεί το θάνατο τόσο της γυναίκας όσο και του παιδιού που απέκτησε σε νεαρή ηλικία.
Δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστα τα αληθινά αίτια και δεν ξέρουμε αν πράγματι όσα ειπώθηκαν αληθεύουν  καθώς η υπόθεση είχε κλείσει,  αλλά σε λίγο αναμένουμε νέες δηλώσεις από το δικηγόρο του κατηγορούμενου  Άντονι Μαρτίνς.
Πηγές λένε πως δεν φαίνεται καθαρά να είναι ο ίδιος καθώς οι κάμερες είναι παλιότερης τεχνολογίας αλλά αυτό θα το εξετάσει εμπειρογνώμονας. Να επισημάνουμε πριν κλείσουμε πως ο κατηγορούμενος Λόγκαν Λώρενς, λίγο καιρό πριν, εθεάθη σε ένα μπαρ αργά τη νύχτα κρατώντας όπλο... Ενώ λίγες ημέρες πριν πέθαναν κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες τόσο ο πατέρα του, Τζώρτζ Λώρενς όσο και ο αδερφός του Τζακ. Ο ίδιος δεν έχει κάνει ακόμα καμία δήλωση. Αναμένουμε να ολοκληρ...."

Η Άλισον έπαψε να ακούει από ένα σημείο και μετά ενώ αμέσως ένιωσε το κινητό της να χτυπάει μέσα από τη τσέπη. Είχε αλλάξει αριθμό πριν ταξιδέψει και κανείς εκτός από το Γκάμπριελ δεν τον ήξερε. Ξέροντας πως είναι αυτός, έβαλε το χέρι στη τσέπη και πάτησε την απόρριψη.

"Δεν είναι... Δεν είναι δυνατόν...." σκέφτηκε φωναχτά και παραπάτησε

"Δεσποινίς! Είστε εντάξει;" είδε το νεαρό που της ζήτησε να κατέβει νωρίτερα να απλώνει τα χέρια του προς το μέρος της και σαστισε.

"Μια... Μια χαρά... Όλα... Όλα καλά...."

"Είστε σίγουρη;"

"Ναι...Ε... Ευχαριστώ"

Ένιωσε για δεύτερη φορά το κινητό της να χτυπάει και αυτή τη φορά το σήκωσε χωρίς να κοιτάξει.

"Γκάμπριελ.. δε.. δε το πιστεύω...το είδες έτσι;"
Σιωπή... "Γκάμπριελ;" τίποτα... Η Άλισον κατέβασε και κοίταξε την οθονη. Άγνωστος αριθμός...
Τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν για κάποιο λόγο. Έβαλε διστακτικά το ακουστικό στο αυτί και έμεινε σιωπηλή.
Πάλι τίποτα... Η γραμμή έπεσε στο κενό... Λίγο πριν το βάλει ξανά στη τσέπη εκείνο χτύπησε.

"Ποιος!!" Φώναξε εκνευρισμένη

"Εεε, μη φωνάζεις!".

"Γκάμπριελ;;"

"Προσπαθώ να σε βρω εδώ και πέντε λεπτά και δε πιάνω γραμμή! Που είσαι; Ακόμα δε κατέβηκες;"

"Άνοιξες τις ειδήσεις;"

"Ναι...."

"Πώς έγινε αυτό..."

"Τι πως έγινε μωρέ Άλισον! Αργά η γρήγορα νομίζεις δε θα μάθουν για όλους και όλα; Θέμα χρόνου ήταν από τη στιγμή που χάθηκε ο έλεγχος..."

"Γκάμπριελ αν έχεις κάποια ανάμιξη σε αυτό, στο..."

"Παντελονατα δεν έχω... Σου υποσχέθηκα να μην τον πειράξω..."

"Το ξέρω.." Αποκρίθηκε λυπημένη

"Αν και έπρεπε να τον διαλύσω τον διαλύσω! Κι αυτόν και το πουστη το Τζακ!... Τέλος πάντων. Υποθέτω ολοι περνούμε ότι μας αξίζει σε αυτή τη ζωή..."

"Ίσως..."

"Είσαι σίγουρα εντάξει;"

"Ναι ναι..."

"Ξέρω πως ακόμα τον αγαπάς. Ίσως τον μισείς και τον αγαπάς μαζί αλλά άφησε τα όλα πίσω... Πάει μικρή μου... τελείωσε... Ότι έγινε έγινε και ο χρόνος δε γυρίζει ... Ίσως θα ακουστω κακός αλλά ... Σκότωσαν ότι είχαμε Άλισον... Σε καταλαβαίνω αλλά εγώ κάπου βαθιά χαίρομαι. Αν κάποιος τουλάχιστον πρέπει να πληρώσει για όλα τα εγκλήματα ας είναι εκείνος... Στη τελική, δεν έχουμε κάνει τίποτα! Σου υποσχέθηκα και τηρώ τις υποσχέσεις μου! Αν πράγματι τους έφαγε ο Λόγκαν; Αν είναι απλά επικίνδυνος; Το έχεις σκεφτεί;"

"Πρέπει να κλείσω. Κατεβαίνω από το πλοίο..." αρκέστηκε να πει μονάχα χωρίς να σχολιάσει λέξη από το μονόλογο του Γκάμπριελ.

"Καλώς. Θα περιμένω κλήση μολ..." Η Άλισον έκλεισε το τηλέφωνο χωρίς πολλά πολλά και έχοντας μια ανάγκη για αέρα έτρεξε ξανά στο κατάστρωμα. Το πλοίο έπαιρνε τη στροφή για να δέσει στο μόλο και ο αέρας χτύπησε κόντρα το πρόσωπο της. Η αναγουλα ήρθε πολύ γρήγορα μα αντί να κάνει εμετό , γραπωθηκε από τα σίδερα και κοίταξε τη θάλασσα... 
Φυλακή; σκεφτόταν συνεχώς έχοντας μια αίσθηση αδικίας για το παρελθόν. Ναι ... Σκότωσε πολλούς, ίσως είχαν κι αυτοί παιδιά και οικογένειες και κανείς δεν έφταιγε αλλά πάραυτα η καρδούλα της πόνεσε στη σκέψη...

Ίσως πράγματι τελικά όλοι κάπου, κάποτε να παίρνουν από τη ζωή, ότι δίνουν.... Πόνο....
Ίσως μερικές φορές είναι όμορφα τα παραμύθια αλλά δεν αντιπροσωπεύουν τη πραγματικότητα....
Και ίσως... Ίσως όλες οι σχέσεις δεν είναι ρόδινες. Δεν καταλήγουν με αγάπες, φανφάρες και λουλούδια...
Ίσως ο ουρανός να είναι θυμωμένος και ίσως το σχοινί να έσπασε για να προστατέψει ότι έχει από εισβολείς...

Πολλά τα ίσως και ακόμα περισσότερα τα γιατί...

"Δεσποινίς; Είστε καλά; Εσείς... Κλαίτε;" Η Άλισον σκούπισε τα μάτια της και γύρισε

"Χίλια συγνώμη..."

"Έχουμε δέσει. Πρέπει να κατεβείτε..."

"Το ξέρω... Συγνώμη και πάλι..." Τον παραμέρισε και κατέβηκε κάτω. Πήρε τη βαλίτσα της, και δίχως να ρίξει άλλο βλέμμα στο πλοίο , κατέβηκε. Είχε άλλο αέρα το νησί...
Ίσως τα δάκρυα κυλούσαν ακόμα αλλά έχοντας πίστη στο χρόνο, έπιασε γερά το βαλίτσακι της και ξεκίνησε να περπατά για τη στάση...
Είχε μπροστά της μια νέα ζωή...
Το παρελθόν θα έμενε παρελθόν γιατί έτσι έπρεπε... Αν έκανε τώρα πίσω, δε θα κατάφερνε να πάει ποτέ μπροστά και το ήξερε...

Λίγο πριν μπει στο λεωφορείο για το τελικό προορισμό της, κοντοσταθηκε.

"Αντίο Λόγκαν..." ψέλλισε σαν να ήθελε ο αέρας να μεταφέρει τα λόγια της στα αυτιά του και δίχως να κοιτάξει πίσω, ανέβηκε στο λεωφορείο και χάθηκε...

❤️🤍🖤💙🤎💙🧡💛💚💙🧡💜❤️💙

Έτσι είναι η ζωή...
Μερικές φορές δε μπορείς πάντα να έχεις ένα καλό τέλος και σίγουρα δε μπορείς να ζήσεις και να βαδίσεις σε ένα κόσμο που έχει σαν βάση το αίμα...
Πονάει... Αργά η γρήγορα πονάει ...

Η ζωή, δεν είναι παραμύθι...
Δεν έχει μαγικά φτερά, πέρλες , αρώματα και γκλιτερ..

Σε ανεβάζει και σε ρίχνει χωρίς οίκτο... Χωρίς έλεος...
Όλα ξεκινούν από ένα ψέμα και δημιουργούν μια θανάσιμη αλυσίδα που κάνει κύκλους πάνω στο άπειρο χωρίς τελειωμό. Δεν σε αφήνει να ηρεμήσεις και καταλήγεις να πέφτεις...
Άλλες φορές έχεις ένα χέρι να πιάσεις και άλλες όχι... Μόνο τον εαυτό σου...
Αν δεν μιλήσεις, γίνεσαι συνένοχος και όταν θα φτάσει το τέλος, μην απορεις γιατί ήρθαν έτσι τα πράγματα....
Τίποτα δεν μας δίνεται δύο φορές σε αυτή τη ζωή.

Αν δεν εκμεταλλευτούμε τις ευκαιρίες, θα παραμείνουμε με εκείνο το "Αν" να τρώει τη ψυχή μας...
Μιλήστε πριν να είναι αργά γιατί τα χρόνια περνάνε και η ζωή τρέχει σαν γάργαρο νερό...

Δεν θα έχουμε πάντα μια δεύτερη ευκαιρία ... Σωστά;;;;

Η μήπως θα έχουμε;;;

Κι αν έχουμε... Θα οδηγήσει στην εξιλέωση που τόσο ψάχνουμε; Η στη τελική καταδίκη;;;

Να είστε όλοι καλά!!
Είχα καιρό να γράψω με αγάπη κάτι και χωρίς να το αφήσω από τα χέρια μου...
Ίσως φταίει και το γεγονός πως πάντοτε σε κάθε απουσία και επιστροφή έχω κάποιες αγκαλιές να με περιμένουν πίσω χωρίς να κρίνουν τους λόγους που απουσιάζω.
Ενώ μέσα σε αυτές, ανακαλύπτω και καινούριες που μου δίνουν ακόμα περισσότερο αέρα στα πόδια...

Όπως σας λέω πάντοτε, σας ευχαριστώ που μείνατε μαζί μου...

Να είστε καλά!!!

Είχε πάει δώδεκα...
Ο κούκος χτύπησε μια φορά...
Ντιν...
έπειτα ξανά...
Νταν...
Και ντιν νταν...

Πετάχτηκε μέσα στον ύπνο της αλαφιασμενη. Σηκώθηκε και πετώντας τα σκεπάσματα έτρεξε στο δωμάτιο. Άνοιξε τη πόρτα και καθώς κρατούσε το χερούλι έβγαλε ένα επισωνημα ανακούφισης...

Το τελευταίο διάστημα οι εφιάλτες ήταν ακόμα πιο έντονοι...

Πλησίασε απαλά τα κρεβατάκια για να μη τις ξυπνήσει και τους άφησε από ένα φιλί...

"Καληνύχτα Βίβιαν...Καληνύχτα και σε σένα Ελίζαμπεθ.." Πισωπατησε σιγά σιγά, άναψε το φωτιστικό και έκλεισε το μεγάλο φως. Άφησε τη πόρτα μισάνοιχτη και επέστρεψε στο δωματιο της.
Μέρες τώρα τον έβλεπε στον ύπνο της. Ήταν σαν να τη κυνηγούσε η μορφή του...
Χρόνια πέρασαν και όσο πλησίαζε η αποφυλάκιση του Λόγκαν άλλο τόσο η ψυχή της ετρεμε...

"Δε θυμάμαι να άφησα το παράθυρο ανοιχτό ..." ψέλλισε  σαν μπήκε μέσα και πλησιάζοντας το,  έβγαλε  έξω το κεφάλι και κοίταξε τον απέραντο ωκεανό. Ησυχία...
Το κύμα ήταν απαλό εκείνη την εποχή...
Γαλήνιο...

Έκλεισε το παράθυρο και επέστρεψε στο κρεβάτι...
Ήταν μεγάλη μέρα η αυριανή και έπρεπε να ξεκουραστεί. Δεν ήταν λίγο να έχει δύο πεντάχρονα να χοροπηδούν όλη μέρα στο σπίτι... πάραυτα, έπρεπε να συγκεντρώσει δυνάμεις...
Τέτοιοι αρραβώνες είχαν να γίνουν καιρό στο νησί και το φόρεμα της ήταν ήδη κρεμασμένο στη ντουλάπα....

💙🖤🤎💛❤️💚💙💛🤎❤️🖤💛❤️🖤❤️🖤