Γεια σας...

      Με λένε Δανάη , είμαι 24 χρονών και μένω στην Αθήνα . Τα τελευταία τρία χρόνια έχω μια σχέση με τον Στέλιο . Θέλω επιτέλους να παντρευτούμε και να κάνουμε παιδάκι καθώς είμαστε επίσημα μαζί . Ήμουν ευτυχισμένη μέχρι τώρα για την επιλογή μου . Αυτά ζητούσα από μικρή .

      Όσο αφορά τα επαγγελματικά μου ,  δούλευα σε ένα κατάστημα με ρούχα . Το στενάχωρο είναι πως είχα ήδη πτυχίο στο παιδαγωγικό, με λίγα λόγια για δασκάλα , όμως προσλήψεις δεν γινόντουσταν .. Αυτό δεν βοηθάει αρκετά την ψυχολογία μου ..

      Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην δουλειά και κοντεύει η ώρα να σχολάσω .  Τα πόδια μου έχουν αρχίσει να πονάνε από την ορθοστασία . Εκείνη τη στιγμή μπαίνει στο μαγαζι μια πελάτισσα που από το ύφος της φαίνεται ...  ψωνάρα να το πώ , ντίβα να την αποκαλέσω  ; Δεν ξέρω και γω τι ακριβώς .

      - Γεια σας , δεν θα σας απασχολήσω για πολύ . Θα ήθελα μια μπλούζα στο μεγεθός μου , όχι πολύ κοντή ή μακρυά , να μπορώ να τη φοράω καθημερινά αλλά και για πιο καλες περιστάσεις ..

      Επίσης ένα πολυμηχάνημα να τα κάνει όλα !! Αμάν με τις απαιτήσεις . Δεν θα την χρησιμοποιήσεις και για πολυμίξερ την μπλούζα έλεος . Μου αρέσει μετά που έχουν το θράσσος να κατηγορούν τις πωλήτριες . Μαζί με όλα αυτά έχεις το αφεντικό να τονίζει πως ο πελάτης έχει πάντα δίκιο . Καταπίνω ένα αναστεναγμό και προσπαθώ να καταφέρω τα ακατόρθωτα , να βρει τι θα ήθελε . Αυτή η διαδικασία κρατάει συνολικά μια ολόκληρη ώρα .

       Φεύγω από το κατάστημα μισή ώρα μετά την προγραμματισμένη εξαιτίας του συγκεκριμένου περιστατικού . Θα πάω κατευθείαν στο Στέλιο καθώς έχουμε κανονίσει να βγούμε έξω . Η αλήθεια είναι πως πραγματικά ήμουν έτοιμη να το ακυρώσω γιατί με κατέκλυσε η κούραση . Η μόνη αιτία  που δεν το έκανα , ήταν να μην τον στεναχωρήσω . Ίσως πάλι για κάποιον λόγο έπρεπε να γίνουν αυτά που θα επακολουθούσαν.. 

       Σε λίγο φτάνω στο σπίτι του Στέλιου , ο οποίος μου ανοίγει αμέσως .

       - Γεια σου ! Τι κάνεις αγάπη μου ; Πώς πήγε ;

    Με ρωτάει δίνοντας μου ένα απαλό φιλί .

        - Γεια σου! Μια χαρά , λίγο στο τέλος ήρθε μια στριφνή .. Έπρεπε να έβλεπες τις απαιτήσεις της ..

        - Κατάλαβα . Δεν ήξερε τι ήθελε και είδε όλο το μαγαζί ..

         -Ακριβώς !! Εσύ; Πως πήγε ;

     Ο Στέλιος δούλευε σε μια εταιρεία ενός οικογενειακού φίλου.  Ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος μου με ανοιχτό χρώμα μαλλί , καστανά μάτια και με συνηθισμένο ύψος . Τον γνώρισα τυχαία σε ένα πάρτυ και από τότε είμαστε μαζί .

     Τώρα αν είστε περιέργες και για την δική μου εμφάνιση ... Ειμαι μια ξανθιά συνηθισμένη γυναίκα με πράσινα μάτια .

          - Μια από τα ίδια ..Βαρετά ..

          -Μάλιστα .. Καθόλου καλά και για σένα . Τι δεν είχατε αρκετή δουλειά ή το αντίθετο ;

         - Μάλλον δεν είχαμε τι να κάνουμε και δεν περνούσε η ώρα..  Λοιπόν πάω να ετοιμαστώ να βγούμε ..

    Λέγοντας αυτά, πηγαίνει στο δωμάτιό του . Χαζεύω για λίγο το σπίτι και μου έρχονται διάφορες αναμνήσεις στο μυαλό ... Η πρώτη φορά που ήρθα σπίτι του , η μέρα που γνώρισα τους γονείς του και η στιγμή που μου έκανε πρόταση γάμου. Πριν λίγους μήνες με πήγε ένα ταξίδι και εκεί μου ζήτησε να τον παντρευτώ . Βέβαια ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει πότε .

    Εκείνη τη στιγμή ξαφνικά ακούγεται ένας απότομος ήχος από κινητό . Τώρα πρέπει να δω ;Δεν έχει πρόβλημα συνήθως να κοιτάζω το κινητό καθώς το κάνει και εκείνος . Έτσι ανοίγω το μήνυμα ...

     Από Νατάσα

    Ποτέ θα τη χωρίσεις και θα της πεις πως περιμένουμε παιδί ; Σου δίνω λίγο περιθώριο , αν θες να είμαστε μαζί ..

      Τι έκανε λέει ; Δεν μπορώ να.πιστέψω αυτά που διαβάζω ... Δεν γίνεται αυτό , κάποιος μου κάνει πλάκα.. Πριν λίγες μέρες μου μιλούσε πάλι για γάμο και.παραμύθια !

     Αυτό ήταν δεν θα κάτσω λεπτό παραπάνω εδώ.. Παίρνω την τσάντα μου και κλείνω γρήγορα την πόρτα πίσω μου . Πηγαίνω βιαστικά , σαν να με κυνηγάνε προς το αυτοκίνητο . Μόλις μπαίνω μέσα με πιάνουν αυτόματα τα κλάματα . Ξεσπάω σε λυγμούς , ενώ εκείνη την στιγμή νιώθω την καρδιά μου τόσο δυνατά , σε σημείο που πιστεύω θα σπάσει . 

      Πρέπει να συγκεντρωθώ και να ελέγξω τα συναισθήματα μου . Δεν αξίζει να στεναχωριέμαι χωρίς λόγο . Εκείνη την στιγμή βάζω μπρος το αυτοκίνητο να πάω σπίτι μου .  Όλη αυτήν την ώρα όμως δεν μπορώ να συγκεντρωθώ καλά .... Σε κάποιο σημείο στρίβω σε λάθος δρόμο . Βγαίνω σε σχετικά απόκοσμο στενάκι , που μοιάζει λες και είναι ξεχασμένο από τον κόσμο ...  Βέβαια , όλα αυτά τα παρατηρώ με τα θολά ακόμα μάτια από τα δάκρυα ..  Το μόνο που φαίνεται πως δεν έχει κίνηση αυτό το μέρος .

    Εκείνη τη στιγμή είναι σαν να έχω παραισθήσεις . Για λίγα δευτερόλεπτα νόμιζα πως είδα μια σκιά να περπατάει . Η καρδιά μου αυτόματα πήγε να σπάσει και παραλίγο να τρακάρω .... Προσπαθώ να συνέλθω και βγαίνω να δω αν όντως βρίσκεται κάποιος εδώ . Δεν είναι κανείς . ... Αν ήταν στην πραγματικότητα κάποιος ,δεν θα προλάβαινε να φύγει τόσο γρήγορα ...

      Λοιπόν ευχαριστώ πάρα πολύ για όσους με στηρίζεται . Όποια παρατήρηση έχετε μπορείτε να μου την πείτε ! Μου αρέσει να βλέπω εντυπώσεις , επίσης τι σας αρέσει και τι θα θέλατε να αλλάξω !!